Λεπτομέρειες

ngnm

Αναρχική Θεωρία

12 Ιανουαρίου 2025

Σημείωση Μεταφραστή*: Το 1931 η Ισπανίδα Αναρχική Federica Montseny, εκφωνεί το λόγο που ακολουθεί στα εγκαίνια ενός Ελευθεριακού Αθήναιου (Ateneo Libertario). Ο λόγος παραμένει διαχρονικός και επίκαιρος, τηρουμένων των αναλογιών, μέχρι και σήμερα.

Σύντροφοι και φίλοι: Ο ευφυής πυρήνας των συντρόφων που οργανώνει αυτό το Αθήναιο είχε την καλοσύνη να με τιμήσει ζητώντας μου να εξηγήσω ποιο είναι το αναρχικό ιδανικό σε όλους σας που συγκεντρώθηκαν αυτό το βράδυ των εγκαινίων του.

Η αποστολή σίγουρα δεν είναι εύκολη. Θα ήταν, αν ήθελα να περιοριστώ σε έναν επιφανειακό ορισμό του αναρχισμού, να επαναλάβω τα χίλια υπερχρησιμοποιημένα θέματα που έχουν συμφωνηθεί να θεωρηθούν σύνθεση του αναρχισμού. Αλλά είμαι φιλόδοξος. Σκοπεύω, ή επιθυμώ, τουλάχιστον, να πω κάτι νέο ή τα παλιά που λέω να έχουν κάποια αξία πρωτοτυπίας.

Επιπλέον, εδώ και αρκετό καιρό, ίσως όταν η κοινή γνώμη είναι καλύτερα προετοιμασμένη να δεχθεί τον αναρχικό σπόρο, ο αναρχισμός έχει μείνει χωρίς τις φωνές και τις σκέψεις που μια μέρα κατάφεραν να τον θέσουν επικεφαλής όλης της ανθρώπινης πρωτοπορίας. Δεν σκοπεύω, επειδή γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα το εύρος των μικρών δυνάμεών μου, να είμαι αυτή η φωνή και η σκέψη που φέρνει τον λόγο και το ιδανικό της αναρχίας στην καρδιά των πληθών και στη λογική των μορφωμένων μειονοτήτων, όπως ποτέ στο παρελθόν προσέχοντας όλες τις κινήσεις της ανθρώπινης ψυχής και όσο ποτέ άλλοτε επιρρεπείς στην προβολή των ιδεών μας.

Δεν απέχει πολύ από το παρελθόν, όταν η αναρχική ιδέα διέθετε στην Ισπανία διακεκριμένους εκφραστές, όταν, φεύγοντας από το πλαίσιο της ένωσης και της συνάντησης, μπήκε στα επίσημα Αθηναία της Μαδρίτης και της Βαρκελώνης, επέπλεε στις συζητήσεις των Συνεδρίων, ήταν επικεφαλής της λογοτεχνίας και της επιστήμης.
Δεν πρέπει, ωστόσο, να κάνουμε, όπως οι παλιοί πιστοί και, όπως είπε ο Ricardo Mella, να κλαίμε μπροστά στα πεσμένα είδωλα και να λέμε το αιώνιο «Ποιος καιρός ήταν καλύτερος».

Οποιαδήποτε εποχή στο παρελθόν δεν ήταν καλύτερη. Αν σήμερα η αναρχία δεν έχει την ευφυΐα που της έδωσε επιστημονική και φιλοσοφική αξία, αν σήμερα δεν έχουμε έναν Reclus, έναν Kropotkin, έναν Tarrida, έναν Stackelberg, έναν Domela Niewenhuis, έναν Cornelissen, έναν Mella, αν σήμερα έχουμε χάσει την εγγενή ποιότητα, έχουμε κερδίσει σε ποσότητα και σε αυτή την οικεία ποιότητα των ανώνυμων ατομικών συνειδήσεων, των αργά κατασκευασμένων προσωπικοτήτων. Ο αναρχισμός, παύοντας να είναι η πνευματική κληρονομιά μιας επίλεκτης μειονότητας, αρχίζει να είναι η λανθάνουσα φιλοδοξία των καλύτερων της ανθρωπότητας. το μεγάλο όνειρο, σχεδόν αδιατύπωτο, αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε το άνθος των πληθών. Το μειωμένο δόγμα, το κλειστό σώμα του καθαρού δόγματος, είναι σήμερα το ιδανικό της ζωής ενός μέρους της ανθρωπότητας, η απελευθερωτική, αδελφική και δίκαιη φιλοδοξία μιας μειονότητας που αυξάνεται καθημερινά, διευρύνεται και συνειδητοποιείται καθημερινά.
Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι -επαναλαμβάνω, και επιστρέφοντας στην αφετηρία- εκείνη η φωνή και η σκέψη της οποίας σημειώνεται η απουσία, που θα έπρεπε να είναι το ρήμα της αναρχίας που διεισδύει, εξίσου, στην ψυχή του λαού και της πνευματικότητας. Αλλά δεν μπορώ να μην προσπαθήσω, αυτή τη στιγμή, να δώσω τον ορισμό μου για τον αναρχισμό με τόσο εύρος, τόση μεγαλοπρέπεια,...

Περισσότερα …