ngnm

Ελλαδικά Κοινωνικά Κινήματα

18 Ιουλίου 2024

Πενήντα επτά χρόνια μετά το πραξικόπημα του ‘67, ακόμα και μια απλή καταγραφή της Αντίστασης στη χούντα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ανάμεσα στον ομιχλώδη μύθο που καλλιεργήθηκε από τα ΜΜΕ και τις επίσημες κομματικές ιστορίες της μεταπολίτευσης από την μια και τις συνεχιζόμενες μέχρι τις μέρες μας αναφορές στο «τρομοκρατικό παρελθόν» παλιών αντιστασιακών από τους επιγόνους του Μάλλιου και τους σύγχρονους τρομολάγνους σεναριογράφους των δεξιών -συνήθως- ΜΜΕ, η ιστορία των οργανώσεων, των ομάδων και των μεμονωμένων ατόμων που επέλεξαν την ενεργητική αντίσταση στο καθεστώς της Ελλάδος των Ελλήνων Χριστιανών παραμένει ακόμα άγραφη. Πράγμα καθόλου περίεργο, βέβαια, τη στιγμή που ουδείς ιστορικός έχει μπει μέχρι στιγμής στον κόπο ν’ ασχοληθεί σοβαρά με οποιαδήποτε πτυχή της χουντικής επταετίας - πόσο μάλλον με την (αντικειμενικά) λιγότερο διαφανή υπόθεση της περιόδου...

Ευνόητες λοιπόν οι δυσκολίες που παρουσίασε η σύνταξη τούτου του συνοπτικού χρονολόγιου - αναπόφευκτα ελλιπούς, παρόλο που καταβάλαμε κάθε προσπάθεια για να είναι όσο γίνεται ακριβέστερο και λιγότερο επιλεκτικό. Αναγκαίες επίσης οι βιβλιογραφικές διευκρινίσεις και η αξιολόγηση των πηγών απ’ τις οποίες αντλήσαμε τα στοιχεία μας. Οι εφημερίδες της εποχής, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα χρόνια μέχρι την κατάργηση της προληπτικής λογοκρισίας τον Οκτώβριο του 1969, ελάχιστα βοηθούν στη συλλογή συγκεκριμένων στοιχείων: σποραδικές και άκρως επιλεκτικές ειδήσεις που αντικατοπτρίζουν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο το αλαλούμ της στρατιωτικής νοοτροπίας και τάξης πραγμάτων, καθώς είναι δυσδιάκριτο ν’ αντιληφθεί κανείς ακόμα και τα κριτήρια βάσει των οποίων κάποιες ειδήσεις ( για δίκες «αναρχοκομμουνιστών τρομοκρατών» λ.χ. ή για κάποιες δυναμικές ενέργειες της αντίστασης που είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό πολιτών) άλλοτε επιτρέπεται να δημοσιευτούν κι άλλοτε όχι.
Χρησιμοποιήσαμε τον καθεστωτικό «Ελεύθερο Κόσμο» του 1967-68, το «Έθνος» του 1967-69 και το «Βήμα» του 1970. Αντίθετα, αρκετά διαφωτιστικές -και, κατά κανόνα, εξαιρετικά συγκεκριμένες- είναι οι πληροφορίες που την ίδια περίοδο περιέχονται στον παράνομο αντιστασιακό τύπο, κυρίως του ΠΑΜ και των θυγατρικών του οργανώσεων («Νέα Ελλάδα», «Αυγή», «Θούριος», κλπ), παρά τις ευνόητες δυσκολίες που υπήρχαν στη συγκέντρωση, επαλήθευση και δημοσίευση του υλικού. Μια καλή (αν και όχι πλήρης) έκδοση αυτών των εντύπων σε φυσικό μέγεθος έγινε το 1974, με πρόλογο του Στρατή Τσίρκα («Αρχείο παράνομου αντιστασιακού εντύπου», έκδοση ΚΚΕ Εσωτερικού). Αρκετά λεπτομερείς είναι και οι χρονολογικοί πίνακες που δημοσιεύονται στα τεύχη της παράνομης «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» του ίδιου πολιτικού φορέα, μεταξύ 1972 και 1974.
Οι μεταπολιτευτικές εκδόσεις πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων με θέμα την αντίσταση ούτε πολλές είναι ούτε πάντοτε ιδιαίτερα διαφωτιστικές. Ξεχωρίζουμε το «Λεύκωμα του Ρήγα Φεραίου» (Αθήνα 1974), με χρονολόγιο που δεν περιορίζεται στον απολογισμό της δραστηριότητας της συγκεκριμμένης οργάνωσης αλλά αναφέρεται και στις ενέργειες των άλλων σχηματισμών. Λιγότερο χρήσιμη αποδείχθηκε η έκδοση του ΚΚΕ «Εξήντα χρόνια αγώνων και θυσιών. Χρονικό του ΚΚΕ, τ.ΙΙ, 1945-1978» (Αθήνα 1978, έκδοση της ΚΕ), που χαρακτηρίζεται κυρίως από απουσία αναφορών σε συγκεκριμένα πρόσωπα και την καλλιέργεια σύγχυσης ανάμεσα στην ταυτότητα των διάφορων οργανώσεων που πρόκυψαν από τη διάσπαση του εγχώριου κομμουνιστικού κινήματος. Για μια συνολικότερη -αλλά αρκετά συνοπτική- παρουσίαση των αντιστασιακών οργανώσεων, ο αναγνώστης μπορεί να καταφύγει στο κείμενο του Γιώργου Γιαννόπουλου, μέλους της ΔΑ και στη συνέχεια του ΠΑΚ «Οι αντιστασιακές δυνάμεις...

Περισσότερα …