Χρέος μας να θυμόμαστε αυτά που στιγμάτισαν την γειτονιά μας , αυτά που δημιούργησαν την κουλτούρα μας , αυτά που ανήκουν στο κομματι του πολιτισμού μας που πολλοί δεν ξέρουν …
Μια ιστορία που έμεινε και παραμένει στο περιθώριο. Αλλά ήταν η πιο σημαντική λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα σε λιγότερο από εφτά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου. Και τρομοκράτησε την άρχουσα τάξη της εποχής γιατί ήταν σημάδι ότι η ιστορία δεν τέλειωσε με τη νίκη της στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Δυο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1958, η ΕΔΑ αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα.
Έτσι επέλεξαν την τακτική της αποσιώπησης του συμβάντος.
«Η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο στις 14 Μαΐου 1956. Δυο ακόμα σπίτια υφίστανται καθίζηση. Ανάστατοι οι κάτοικοι της Ανθούπολης αρχίζουν να συγκεντρώνονται σε μικρές ομάδες. Στις 10 το βράδυ η καμπάνες της Αγίας Μαρίνας χτυπούν και καλούν τον κόσμο σε γενική κινητοποίηση. Συγκεντρώνονται περίπου 5 χιλιάδες. Οι αγανακτισμένοι κάτοικοι της Ανθούπολης κατευθύνονται προς τις εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων και ειδικά εκεί όπου βρίσκεται ο πύργος με τους ανελκυστήρες. Εκείνη την ώρα σχολάει η απογευματινή βάρδια και δεν υπάρχουν άλλοι εργάτες στις στοές. Η μόνιμη φρουρά των χωροφυλάκων δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει.
Με πανιά ποτισμένα με πετρέλαιο πυρπολούν τις ξύλινες εγκαταστάσεις ενώ ανατινάζουν με δυναμίτη τα τσιμεντένια χτίσματα. Είναι στιγμές που φωτιά υψώνεται στα 100-150 μέτρα και είναι ορατή από χιλιόμετρα μακριά. Όλη η πόλη αναστατώνεται. Σε πολλές γειτονιές της Αθήνας αρχίζουν να χτυπούν κι εκεί οι καμπάνες.
Οι ενισχύσεις των χωροφυλάκων που φτάνουν εσπευσμένα από τους Άγιους Αναργύρους , τη Νέα Ιωνία, τα Νέα Λιόσια και τη Νέα Φιλαδέλφεια αποκρούονται με πέτρες. Η κυβέρνηση πανικοβάλλεται. Επί τόπου φτάνουν ο διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών Γεωργίου και ο διοικητής της Γενικής Ασφάλειας Ρακιντζής με νέες ενισχύσεις: 300 χωροφύλακες από το Σύνταγμα Μακρυγιάννη με πολεμική εξάρτηση, κράνη και βραχύκαννα όπλα και 680 αστυφύλακες αλλά και ασφαλίτες και άλλους τραμπούκους.
Οι αστυνομικοί, καθώς τα οχήματά τους δεν επαρκούν, παίρνουν εντολή να φτάσουν στο Περιστέρι με όποιο μέσο μπορούν: ΙΧ, φορτηγά ακόμα και λεωφορεία της γραμμής!
Ίλη τεθωρακισμένων της αστυνομίας αναλαμβάνει τη φύλαξη των γραφείων της εταιρίας στα οποία φυλάσσονται μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών υλών καθώς υπήρχαν πληροφορίες ότι οι εξεγερμένοι κατευθύνονταν προς τα εκεί.
Ενώ οι συμπλοκές συνεχίζονται οι χωροφύλακες αρχίζουν να πυροβολούν στον αέρα για να απομακρύνουν τον κόσμο. Ρίχνονται πάνω από 500 σφαίρες αλλά οι εξεγερμένοι δεν πτοούνται. Από τις συμπλοκές με την αστυνομία τραυματίζονται και μεταφέρονται στο Σταθμό Α Βοηθειών οι Κ. Τσίτος 30 χρόνων, Ν. Καραβανάς 16 χρόνων και Ευσταθία Μαναρακοπούλου 20 χρόνων.
Η φωτιά στις εγκαταστάσεις συνεχίζεται. Οι Ανθοπουλιώτες καταφέρνουν να εξουδετερώσουν τις πυροσβεστικές αντλίες που προσπαθούν να πλησιάσουν. Η πρώτη από αυτές καταστρέφεται ολοσχερώς. Τελικά η κατάσβεση της φωτιάς ξεκίνησε στις 3 το πρωί και ολοκληρώθηκε περίπου στις 5 το πρωί. Είχαν όμως καταστραφεί ολοσχερώς οι επίγειες εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων.
Η χωροφυλακή συλλαμβάνει πάνω από 40 άτομα ως πρωταίτιους της εξέγερσης. Τελικά κρατούνται οι Δημ. Καραγιάννης, Παν. Κασουρίδης, Νικ. Βασιλείου, Π. Πουρναράς, Αχιλ. Δημητρακόπουλος, Η. Κατσιβέλης, Νικ. Ελευθερίου, Αιμίλιος Σταματιάδης, Παν. Καρέλας, Γαρυφαλιά Κορωναίου, Σωτηρία Κορωναίου,...
Αλέξανδρος Σχισμένος
Στις 14 Απριλίου 1944, ανήμερα Μεγάλης Παρασκευής, οι Ναζί κατακτητές και οι ντόπιοι ταγματασφαλίτες του Τολιόπουλου εκτέλεσαν 120 Αγρινιώτες στην Αγία Τριάδα, που τότε ήταν φυλακές. Ως αντίποινα για την ανατίναξη μιας γερμανικής αμαξοστοιχίας από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ πέντε μέρες νωρίτερα. Τρεις όμως αγωνιστές τους κρέμασαν στην κεντρική πλατεία (τότε Μπέλλου, τώρα Δημοκρατίας).
Για παραδειγματισμό.
Χρήστος Σαλάκος, 23 χρονών.
Παναγιώτης Σούλος, 22 χρονών.
Αβραάμ Αναστασιάδης, 52 χρονών.
Το παράδειγμά τους μένει αθάνατο, αλλά δεν είναι το παράδειγμα που ήθελαν να δώσουν οι Ναζί, μα το ακριβώς αντίθετο. Παράδειγμα ελεύθερων ανθρώπων με ανάστημα ψηλότερο από τον θάνατο.
Μια...
Nick Cave. The first born is dead.
Αν οι θανατοποινίτες δεν έχουν ζωή, τότε ο Nick Cave έρχεται να επαναλάβει τη βιβλική ρήση "Ο Πρώτος που γεννιέται πεθαίνει", μόνο και μόνο για να αναιρεθεί η κοινοτυπία. Γιατί για τον Κέιβ ο χρόνος κυλάει μες στις φλέβες του με διαφορετική ταχύτητα από ό, τι θα θέλαμε, γιατί το κάθε λεπτό της ζωής του τον φέρνει όλο και κοντύτερα στον απόλυτο θάνατο, έναν θάνατο που σαν μουσικός τεράστιου βεληνεκούς καλείται (για τον εαυτό του, εμάς μας αφήνει στην ησυχία μας) να βιώσει -σχήμα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018