ngnm

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

16 Δεκεμβρίου 2024

Ένα σημαντικό γεγονός, μα άγνωστο για πολλούς στην Ελλάδα, συνέβη στις αρχές του 1883 στη Γαλλία. Μια δίκη πενήντα δύο Αναρχικών, που θα μπορούσαμε να πούμε πως καθόρισε την πορεία του κινήματός μας. Δεν έχουμε πρόθεση να παρουσιάσουμε απλά τις τοποθετήσεις στη δίκη, αλλά να μεταφέρουμε (όσο είναι αυτό δυνατόν) το κλίμα της εποχής και τη σημασία της δίκης για το μέλλον. Θα αφήσουμε λοιπόν τον Κροπότκιν, το πρόσωπο της δίκης, να μας αφηγηθεί αυτή την ιστορία:

Το αναρχικό κίνημα είχε στο μεταξύ αναπτυχθεί αξιόλογα στη Γαλλία τα έτη 1881 και 1882. Όταν πέρασα από τη Γαλλία το 1881, στη διαδρομή μου από το το Τονόν στο Λονδίνο, επισκέφτηκα τη Λυόν, το Σαιντ Εττίεν και τη Βιέννη, έκανα ομιλίες και βρήκα ότι στις πόλεις αυτές ιδιαίτερα πολλοί εργάτες ήταν έτοιμοι να αποδεχθούν τις ιδέες μας.

Περί τα τέλη του 1882 στην περιοχή της Λυόν επικρατούσε τρομερή κρίση. Η μεταξοβιομηχανία είχε παραλύσει, και η αθλιότητα των υφαντών ήταν τόσο μεγάλη, ώστε πλήθη παιδιών έστεκαν κάθε πρωί στις πύλες των στρατώνων, όπου οι στρατιώτες έδιναν ό, τι τους περίσσευε από το ψωμί και τη σούπα τους.

(…) Οι ταραχές στη Λυών πήραν και πιο βίαιο χαρακτήρα. Οι μάλλον πολυάριθμοι Αναρχικοί της πόλης δεν επέτρεπαν να γίνονται συγκεντρώσεις των οπορτουνιστών πολιτικών, αν πρώτα δεν μιλούσαν οι ίδιοι – έκαναν επίθεση στην εξέδρα ως τελευταία διέξοδο.

(…) Οι εργάτες αγανακτούσαν κάθε μέρα περισσότερο από τους οπορτουνιστές δημοτικούς συμβούλους και πολιτικούς ηγέτες, καθώς και με τις εφημερίδες, που απέδιδαν μικρή σημασία στην οξύτατη κρίση, ενώ δεν έκαναν τίποτα για να ανακουφίσουν τον κοσμάκη απ’ την αθλιότητα. (...) η οργή των φτωχότερων ανθρώπων στράφηκε ιδίως εναντίον των χώρων διασκεδάσεως και διαφθοράς, που γίνονται ακόμα πιο περίβλεπτοι σε καιρούς θλίψης και αθλιότητας, καθώς για τον εργάτη εκπροσωπούν τον εγωισμό και την ασωτία των πλουσιότερων τάξεων. Οι εργάτες μισούσαν ιδιαίτερα το υπόγειο καφενείο στο Theatre Belcour, που έμενε ανοιχτό όλη νύχτα και όπου, τις μικρές ώρες, έβλεπες ανθρώπους των εφημερίδων και πολιτικούς να γλεντούν και να πίνουν συντροφιά με κοκότες. Δεν έγινε σύναξη, αλλά ένας απειλητικός υπαινιγμός στο καφενείο αυτό, και μια νύχτα έριξε ένα άγνωστο χέρι εκεί δυναμίτη με φιτίλι. (...) Την άλλη μέρα, εξερράγη δυναμίτης στην πόρτα του στρατολογικού γραφείου.

(…) Η γαλλική κυβέρνηση θέλησε να κάνει μία από εκείνες τις μεγάλες δίκες που εντυπωσιάζουν τον κόσμο, αλλά δεν είχε τη δυνατότητα να φορτώσει τις εκρήξεις στους συλληφθέντες αναρχικούς. Θα έπρεπε να μας πάει σε δικαστήριο, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα μας αθώωνε. Συνεπώς η κυβέρνηση υιοθέτησε τη μακιαβελική τακτική να μας φορτώσει την κατηγορία ότι ανήκαμε στη Διεθνή Ένωση των Εργαζομένων. Υπάρχει στη Γαλλία ένας νόμος, που θεσπίστηκε αμέσως μετά την πτώση της Κομμούνας (1871), με βάση τον οποίον μπορείς να δικαστείς από απλό αστυνομικό δικαστήριο επειδή ανήκεις στη Διεθνή. Η μέγιστη ποινή είναι πέντε χρόνια φυλακή ̇ και ένα αστυνομικό δικαστήριο είναι πάντα βέβαιο ότι θα επιβάλλει την ποινή που θέλει η κυβέρνηση.

Η δίκη άρχισε στη Λυών τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου 1883 και κράτησε κάπου δύο βδομάδες. Η κατηγορία ήταν...

Περισσότερα …