ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μια εκδοχή αυτού του φυλλαδίου πρωτοεμφανίστηκε ως ένθετο στον «Αναρχικό Εργάτη», την εφημερίδα του Συνδέσμου Αναρχικών Εργατών (AWA - Anarchist Wοrkers Assοciatiοn), το Νοέμβρη του 1976. Αυτή η προσεκτικά αναθεωρημένη επανέκδοση επανορθώνει την υποτίμηση του AWA όσον αφορά την εργατική τάξη, αποκαθιστώντας την ως τον πρωταρχικό καταλυτικό παράγοντα στα γεγονότα του 1956.
Η Ουγγρική Επανάσταση παραμένει σημαντική, ως ένα εξαίρετο παράδειγμα των νέων μορφών επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής τάξης - έμβρυα μιας νέας κοινωνίας χωρίς κρατική οργάνωση, που έχουν εμφανιστεί συχνά κατά τη διάρκεια επαναστάσεων και εξεγέρσεων τα τελευταία 120 χρόνια, περίπου.
Τα ουγγρικά εργατικά συμβούλια ήταν όργανα, μέσα από τα οποία η εργατική τάξη, στο σύνολό της, θα μπορούσε να έχει απευθείας αναλάβει και διαχειριστεί την κοινωνία, χωρίς τη μεσολάβηση του κοινοβουλίου. Η ουγγρική εργατική τάξη επιτέθηκε ευθέως στην κρατική εξουσία, την οποία έλεγχε το Κομμουνιστικό Κόμμα και εδραίωσε την ιδέα μιας μελλοντικής κοινωνίας, κατά την οποία δεν θα υπήρχε κράτος ή ιεραρχία, μιας κοινωνίας βασισμένης στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Δεν είναι, επομένως, αποτέλεσμα νοσταλγίας το ότι αναφερόμαστε στη μνήμη της ουγγρικής επανάστασης του 1956.
Η Ουγγαρία του '56 ήταν μια παραδειγματική κίνηση της εργατικής τάξης να φτάσει από μόνη της στην εξουσία. Μιας κίνησης διπλά σημαντικής, γιατί συνέβη σ' ένα από τα κατ' εξοχήν «εργατικά κράτη». Έδειξε σε πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο μια νέα εναλλακτική δυνατότητα στην πόλωση καπιταλισμός-σοβιετικός κομμουνισμός (δηλαδή κρατικός καπιταλισμός), ωθώντας διάφορα κινήματα προς την υιοθέτηση γνήσιων επαναστατικών τακτικών.
ΟΙ «ΦΑΣΙΣΤΕΣ»
Όταν ο σοβιετικός στρατός -προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- σάρωνε την ανατολική Ευρώπη, αυτό που έκανε, σίγουρα δεν ήταν η "απελευθέρωση των εργατών και των χωρικών”.
Το ήδη υπάρχον σύστημα, με τον Στάλιν να παρέχει υποστήριξη στις αντιδραστικές κυβερνήσεις, συνέχιζε να υπάρχει. Στη Βουλγαρία την εξουσία κατείχε ο στρατηγός Γκεοργκίεφ, που τώρα είχε την υποστήριξη των κομμουνιστών και που το 1934 είχε επιτεθεί σε απεργούς, σκοτώνοντας κάποιους και αποκαλώντας τους απεργούς εργάτες» φασίστες».
Κάποιοι απεργοί ανθρακωρύχοι χαρακτηρίστηκαν «αναρχικοί» και «φασίστες» και φυλακίστηκαν. Νωρίτερα, ο ρωσικός στρατός και τα ανδρείκελά του στη Βουλγαρία, διέλυσαν τις πολιτοφυλακές, που είχαν δημιουργήσει οι εργάτες και τα συμβούλια των στρατιωτών στις τάξεις του στρατού.
Σε μέλη του κόμματος που ήταν αντίθετα σε όλα αυτά, ο Μολότωφ είπε τα εξής: «Αν ορισμένοι κομμουνιστές συνεχίσουν να συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο, θα τους επαναφέρουμε στα λογικά τους. Η Βουλγαρία θα διατηρήσει τη δημοκρατική της κυβέρνηση και την παρούσα τάξη... Πρέπει να διατηρήσετε όλους τους πολύτιμους αξιωματικούς του στρατού που υπήρχαν και πριν το πραξικόπημα. Πρέπει να επαναφέρετε στην υπηρεσία όλους τους αξιωματικούς που έχουν απολυθεί για διάφορους λόγους».
Στη Βουλγαρία οι αναρχικοί γνώρισαν μεγάλη υποστήριξη ανάμεσα στους εργάτες, τους χωρικούς, τους διανοούμενους και τη νεολαία.
Οι σταλινικοί τώρα άρχισαν να χτυπούν το κίνημα, απαγορεύοντας την εφημερίδα της Αναρχοκομμουνιστικής Ομοσπονδίας, επειδή είχε γράψει, ότι το δυνατότερο όπλο της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των συμφερόντων της ήταν η απεργία!
Στις 10 Μάρτη 1945, 90 αντιπρόσωποι σε μία συνδιάσκεψη αναρχικών συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανάμεσά τους και μαχητές που είχαν βρεθεί στην πρώτη γραμμή...
Σημείωση μεταφραστή*: Eνα ιστορικό ντοκουμέντο από την Ιστορία του εργατικού κινήματος στην Λατινική Αμερική. Το τοπικό τμήμα του συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Industrial Workers of the World – IWW) είναι μια αξιοσημείωτη περίπτωση.
Η ακόλουθη μετάφραση μιας επιστολής που λάβαμε από ένα μέλος της χιλιανής I.W.W. είναι μία από τις πολλές επικοινωνίες που λάβαμε από αυθεντικές και αξιόπιστες πηγές, δίνοντας μια περιγραφή των σχεδόν απίστευτων φρικαλεοτήτων που διαπράχθηκαν από τη χιλιανή αστική τάξη κατά τη διάρκεια και από την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου. Αυτές οι φρικαλεότητες προκλήθηκαν από αυτό που φαίνεται να είναι ένα έξυπνα χειραγωγημένο...
Yiorgos Anagnostou (Γιώργος Αναγνώστου)*
«Για σένα, Λούη», γράφει η αφιέρωση στο βιβλίο του Zeese Papanikolas «Buried Unsung: Louis Tikas and the Ludlow Massacre» (1982), σε αναγνώριση του οργανωτή των εργατών Louis Tikas (1886-1914), που αποτελεί το θέμα του βιβλίου. Μια έκφραση προσφοράς, μια προσφορά δώρου, η άτυπη αυτή αναγνώριση μεταφέρει την εγγύτητα μεταξύ του συγγραφέα -ενός Ελληνοαμερικανού τρίτης γενιάς- και του Τίκα -ενός Κρητικού μετανάστη των αρχών του εικοστού αιώνα: δύο άτομα, άγνωστα μεταξύ τους, απομακρυσμένα από τη γενιά τους και τις ιστορικές συνθήκες.
«Για σένα, Λούη». Ένα πράγμα είναι σαφές, διαβάζοντας το βιβλίο, ο Παπανικόλας κέρδισε την...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018