ngnm

Γενικά Άρθρα

21 Δεκεμβρίου 2024

George Woodcock*

Σημείωση Μεταφραστή: Ενα διαχρονικό άρθρο σχετικά με την ιστορία του αποκεντρωτισμού, που ζητήθηκε από το περιοδικό Anarchy και δημοσιεύθηκε τoν Οκτώβριο του 1969. Σε αυτό το κείμενο ο Καναδός Αναρχικός George Woodcock, αναπτύσει διάφορα θέματα που φθάνουν μέχρι τις ημέρες μας και δίνει τροφή για σκέψη…

Μου ζητήθηκε να γράψω για τον αποκεντρισμό στην ιστορία και βρίσκομαι να κοιτάζω σε σκιές όπου τα μικρά φώτα λάμπουν όπως οι πυγολαμπίδες, αντέχουν λίγο, εξαφανίζονται και μετά επανεμφανίζονται σαν τα μηνύματα του Auden για τους δίκαιους. Η ιστορία του αποκεντρισμού πρέπει να γραφτεί σε μεγάλο βαθμό αρνητικά, τους χειμώνες και τα λυκόφωτα καθώς και τις άνοιξη και τα χαράματα, γιατί είναι μια ιστορία που, όπως αυτή των ελευθεριακών πεποιθήσεων γενικά, δεν παρατηρείται με προοδευτικούς όρους. Δεν είναι η ιστορία ενός κινήματος, μιας εξέλιξης. Είναι η ιστορία κάτι που, όπως το γρασίδι, ήταν μαζί μας από την αρχή του ανθρώπου, κάτι που μπορεί να πάει στη γη, όπως οι βολβοί το χειμώνα, και όμως να υπάρχει πάντα, στο σκοτεινό έδαφος της ανθρώπινης κοινωνίας, για να ξεσπάσει απροσδόκητα μέρη και σε απείθαρχους χρόνους.

Ο παλαιολιθικός άνθρωπος, τροφοσυλλέκτης και κυνηγός, ήταν αναγκαστικά αποκεντρωτής, επειδή η γη δεν παρείχε αρκετή άγρια ​​τροφή για να επιτρέψει τον συνωστισμό, και στις σύγχρονες απομακρυσμένες περιοχές που ήταν πολύ άγριες ή μη παραγωγικές για να διεισδύσουν οι πολιτισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι ζούσαν ακόμα μέχρι πολύ πρόσφατα στον πρωτόγονο αποκεντρισμό: Αυστραλοί ιθαγενείς, χωρικοί της ενδοχώρας της Παπούα, Εσκιμώοι στον βόρειο Καναδά. Αυτοί οι άνθρωποι ανέπτυξαν, πριν τους αγγίξει η ιστορία, τις δικές τους περίπλοκες τεχνικές και κουλτούρες για να υπερασπιστούν έναν πρωτόγονο και επισφαλή τρόπο ζωής. Συχνά ανέπτυξαν και αξιόλογες καλλιτεχνικές παραδόσεις, όπως αυτές των Ινδιάνων των τροπικών δασών του Ειρηνικού και ορισμένων ομάδων Εσκιμώων. Όμως, δεδομένου ότι ο κόσμος τους ήταν ένας κόσμος όπου η συγκέντρωση σήμαινε σπανιότητα και θάνατο, δεν ανέπτυξαν μια πολιτική ζωή που να επέτρεπε τον σχηματισμό αυταρχικών δομών ούτε έκαναν θεσμό από τον πόλεμο. Άσκησαν την αλληλοβοήθεια για επιβίωση, αλλά αυτό δεν τους έκανε αγγέλους. ασκούσαν τη βρεφοκτονία και την εγκατάλειψη των γερόντων για τον ίδιο λόγο.

Σκέφτομαι με την αίσθηση αυτών των αποκεντρικών κοινωνιών που ζουν πρόσφατα, επειδή μόλις επέστρεψα από την καναδική Αρκτική, όπου ξεκίνησε η τελευταία φάση της παραδοσιακής ζωής των Εσκιμώων μόλις πριν από μια δεκαετία. Τώρα, η παλιά νομαδική κοινωνία, στην οποία οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν σε μεγάλες οικογένειες και όχι σε φυλές, βρίσκεται στο τέλος της, με όλες τις δεξιότητές της εγκαταλειμένες, τις παραδόσεις, τα τραγούδια και τους χορούς της να ξεθωριάζουν στη μνήμη. Πέρυσι οι Εσκιμώοι που κυνηγούσαν καριμπού έφτιαξαν πιθανότατα το τελευταίο τους ιγκλού. Τώρα συγκεντρώνονται μαζί σε κοινότητες που διοικούνται από λευκούς άνδρες, όπου ζουν σε ομάδες από τετρακόσια έως εξακόσια άτομα, μιμούμενοι τα σπίτια των λευκών ανδρών και με εγγυημένα φυλλάδια κοινωνικής πρόνοιας όταν δεν μπορούν να κερδίσουν χρήματα από τις καλοκαιρινές οικοδομικές εργασίες. Τα παιδιά τους διδάσκονται από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν Εσκιμώους, οι νέοι τους χάνουν τις δεξιότητες του κυνηγιού. Οι ελίτ της εξουσίας αρχίζουν να εμφανίζονται στις πολυσύχναστες μικρές βόρειες φτωχογειτονιές τους,...

Περισσότερα …