Johann Most*
Σημείωση μεταφραστή*: Υπάρχει αρκετή παρερμηνεία σχετικά με τον Κομμουνισμό. Οι Αναρχικοί ιστορικά τον βλέπουν ως τρόπο οικονομική οργάνωσης της κοινωνίας. Τα αναρχικά ρεύματα που έχουν ιστορικά χρησιμοποιήσει αυτόν τον επιθετικό προσδιορισμό αναφέρονται σε κάτι πολύ συγκεκριμένο που δεν είχε -ούτε έχει σχέση- με το πως χρησιμοποιείται η λέξη σήμερα. Σε αυτό το κείμενο ο Johann Most εξηγεί και ξεδιαλύνει στο δυνατό μέτρο της εποχής του το 1892 κατά την άφιξη του στις ΗΠΑ, γιατί και πώς είναι (αναρχο)κομμουνιστής.
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ανάπτυξης της σύγχρονης βιομηχανικής παραγωγής είναι η συνεχώς αυξανόμενη οργάνωση της εργατικής δύναμης και των μέσων παραγωγής. Το αποτέλεσμα είναι ότι με λιγότερα "χέρια" παράγεται συνεχώς αυξανόμενη ποσότητα εμπορευμάτων. Από αυτό το τελευταίο μπορεί να συναχθεί το συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να ικανοποιήσει όλες τις πνευματικές και φυσικές του επιθυμίες με μια μειωμένη άσκηση των φυσικών δυνάμεών του. Ωστόσο, δεν υπάρχει τέτοιο αποτέλεσμα. Αντίθετα, όλη η πρόοδος προς την κατεύθυνση της διευκόλυνσης της διαδικασίας παραγωγής έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση του αριθμού των εργαζομένων που απασχολούνται και της αμφισβήτησης όσων είναι εκτός εργασίας για να αυξήσουν την ένταση με την οποία ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Έτσι, μια κατάσταση των πραγμάτων χαρακτηρίζεται από την οποία ο γιγαντιαίος πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια ενός συνεχώς συγκεντρωτικού και μειωμένου αριθμού καπιταλιστών, ενώ, αντίθετα, οι μάζες του λαού είναι κακοποιημένοι. Μια τέτοια κατάσταση είναι αφόρητη για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, πολύ περισσότερο, καθώς γίνεται όλο και πιο επιβαρυντικό με την ανάπτυξή της και με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μια τρομερή αντίθεση. Αυτή η δυσαναλογία δεν προκλήθηκε από κανένα ατύχημα, αλλά είναι η φυσική συνέπεια του θεσμού της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Ο παραλογισμός μιας τέτοιας πορείας των γεγονότων θα είναι σύντομα εμφανής όταν αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση κάτω από την οποία υπάρχει ένας μικρός αριθμός γιγαντιαίων ιδιοκτητών των οποίων τα εμπορεύματα δεν μπορούν να αγοραστούν σε μεγάλο βαθμό, επειδή η αγοραστική δύναμη των μαζών έχει εξασθενήσει, θα είναι τόσο άθλια ώστε να χρεοκοπούν διανοητικά, ηθικά και με κάθε άλλο τρόπο. Εκείνη τη στιγμή η ερώτηση, "Τι πρέπει να γίνει;" Η ανθρωπότητα πρέπει, καθώς ο αγώνας δεν θα ανεχτεί τη δική της καταστροφή, θα προσέχει ένα νέο σύστημα που θα τεθεί σε ισχύ αμέσως. Τα μέσα παραγωγής που χρησιμοποιούνται τώρα από την οργανωμένη εργασία, αλλά κατέχονται από ιδιώτες ιδιοκτήτες που τους χειρίζονται με σκοπό να καταστρέψουν τις εργατικές μάζες, θα μεταφερθούν στην κατοχή της κοινότητας. Και μια τέτοια μεταφορά δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και την καθιέρωση του κολεκτιβισμού του πλούτου, του κομμουνισμού.
Επειδή βλέπω την αναγκαιότητα μιας τέτοιας οικονομικής ανάπτυξης, είμαι κομμουνιστής. Υπάρχουν κάποιες παρανοήσεις που συνδέονται με την πραγματική έννοια του κομμουνισμού. Υπάρχουν μερικοί που, περισσότερο ή λιγότερο, πιστεύουν ότι είναι κάποιο είδος ουτοπίας, ενώ άλλοι βλέπουν σε αυτό, τουλάχιστον, ένα μηχανισμό που καθορίζει το κράτος. Και όμως, ούτε το ένα, ούτε το άλλο πρέπει αναγκαστικά να συνδεθούν με την ιδέα του κομμουνισμού. Ο σύγχρονος κομμουνισμός είναι ικανοποιημένος με τη διακήρυξη της αρχής της κοινής κατοχής όλου του πλούτου και των οικονομικών φιλοσοφικών στοιχείων ότι η ανθρωπότητα, εάν αναπτυχθεί προς άλλη κατεύθυνση, δεν θα μπορούσε να σημειώσει πρόοδο. Και, όσον αφορά το κράτος, ο επιστημονικά μορφωμένος κομμουνιστής δεν βλέπει τι θα μπορούσε να κάνει αυτό το ίδρυμα με τον κομμουνισμό. Όλες οι επιστημονικές έρευνες στον τομέα της ιστορίας έδειξαν ότι το κράτος, σε όλες τις διαφορετικές μορφές του, όπως είναι γνωστή μέχρι τώρα, προέκυψε από τον θεσμό ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ως μέσο προστασίας του ίδιου υπό δεδομένες συνθήκες.
Μια κοινωνία που έχει αναπτυχθεί διανοητικά σε τέτοιο βαθμό ώστε να σπάσει τα δεσμά της δουλείας που επιβάλλεται από τους κανόνες της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και τα προσκολλημένα άκρα του πλούτου και επέτρεψε να επιτύχει μια τέτοια χειραφέτηση σπάζοντας το ζυγό, η πολιτική καταπίεση, δεν μπορεί να καταλήξει στο τέλος της υποδούλωσης από την ανέγερση ενός άλλου κράτους. Και, μια τέτοια κατάσταση σημαίνει επίσης την απουσία όλων των προσωπικών ηγεμόνων, οδηγεί λοιπόν στον αναρχισμό. Ο κομμουνισμός, μακριά από το να είναι ανταγωνιστικός στον αναρχισμό, σχηματίζει έτσι το απαραίτητο θεμέλιο του τελευταίου, την αιώνια βάση του.
Χωρίς την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας δεν υπάρχει δυνατή ισότητα και χωρίς ισότητα καμία πραγματική ανεξαρτησία, ενώ η ανεξαρτησία είναι η πρώτη προϋπόθεση της ελευθερίας και του αναρχισμού. Επομένως, το ερώτημα πώς να οργανωθεί η κοινωνία στο μέλλον, επομένως, δεν μπορεί να συνεπάγεται εάν θα είναι κομμουνισμός ή αναρχισμός. Αλλά είναι μάλλον προφανές ότι αυτά τα δύο θα πρέπει να υπάρχουν μαζί, προκειμένου να αποφευχθεί ο νέος κόσμος να υποφέρει ξανά κάτω από τα κακά που υποβαθμίζουν τον σημερινό κόσμο.
Για να αποφύγω τέτοιες παρανοήσεις δεν καλώ απλώς προς έναν κομμουνιστικό αναρχισμό. Εάν με ρωτήσετε πώς μπορεί να επιτευχθεί ένα τέτοιο αντικείμενο, δηλώνω ελεύθερα και ανοιχτά μόνο από την κοινωνική επανάσταση. Με αυτόν τον τρόπο δεν κάνω μια αυθαίρετη πρόταση, αλλά εκφράζω μόνο τα συμπεράσματά μου από την πορεία της ιστορίας μέχρι σήμερα, όταν δηλώνω ότι ένας τόσο μεγάλος κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να γίνει χωρίς την εμφάνιση βίαιων ενεργειών. Γνωρίζω ότι στην ιστορία καμία τάξη δεν έδωσε ποτέ ειρηνικά τα προνόμια που είχε κρατήσει για αυτήν.
* Μετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης.
