Οι εργαζόμενοι διαιρούνται, κατακτώνται και ελέγχονται ως τάξη, τόσο στην Αυστραλία όσο και παγκοσμίως, από τις φυλετικές και εθνοτικές διαιρέσεις που διαιωνίζονται από τον καπιταλισμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τρομακτικά δυσανάλογες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας για τους μη λευκούς εργαζόμενους, αλλά έχει επίσης ως αποτέλεσμα χειρότερες συνθήκες για όλους τους εργαζόμενους. Μόνο η συλλογική δύναμη της οργάνωσης της εργατικής τάξης μπορεί να αμφισβητήσει και να διαλύσει τις δομές της «λευκής εξουσίας» που επιβάλλουν την κυριαρχία όλων, σε βάρος πρωτίστως των φυλετικών εργαζομένων. Σε αυτόν τον αγώνα, το δικαίωμα των ρατσιστικά καταπιεσμένων εργαζομένων να αναλαμβάνουν δράση πριν από την ευρύτερη εργατική τάξη θα είναι το κλειδί, όχι μόνο για την υπεράσπιση των δικών τους δικαιωμάτων, αλλά και για την αύξηση της συνείδησης των άλλων εργαζομένων ως προς το πού βρίσκονται τα συμφέροντά τους.
Σε κάθε ταξική κοινωνία, η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, οπότε δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι λευκοί εργάτες που δεν έχουν απορρίψει τον καπιταλισμό είναι ευάλωτοι στην αποδοχή ρατσιστικών προκαταλήψεων. Δεν αποτελεί επίσης έκπληξη το γεγονός ότι οι εργάτες, των οποίων οι συνθήκες είναι τις περισσότερες φορές πολύ λιγότερο άνετες από εκείνες των αφεντικών τους, μπορεί να εκφράζουν αυτές τις προκαταλήψεις με πιο σκληρούς όρους από εκείνους που χρησιμοποιούν τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης. Παρ' όλα αυτά, η πηγή του ρατσισμού βρίσκεται στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις.
Στην Αυστραλία, οι εργαζόμενοι χωρίς μόνιμη κατοικία βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους εργοδότες τους και τα αφεντικά το γνωρίζουν. Αυτό ισχύει διπλά αν οι εργαζόμενοι δεν έχουν χαρτιά ή εργάζονται εκτός των όρων της βίζας τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε ορισμένα επαγγέλματα να κυριαρχούν μετανάστες που λαμβάνουν πολύ λιγότερα από τον κατώτατο μισθό.
Οι ιθαγενείς στην Αυστραλία αντιμετωπίζονται κυρίως ως εμπόδιο στην εκμετάλλευση της γης από το κεφάλαιο. Στη συνέχεια, είτε ενσωματώνονται στα χαμηλότερα στρώματα της εργατικής τάξης είτε αντιμετωπίζονται ως εντελώς πλεονασματικός πληθυσμός. Σε κάθε περίπτωση, η ίδια η ύπαρξή τους αποτελεί απόρριψη της νομιμότητας της καπιταλιστικής Αυστραλίας, οπότε υπόκεινται σε ακραία ποινικοποίηση και αντιμετωπίζονται ως δοκιμαστικά πεδία για τα απάνθρωπα συστήματα ελέγχου που εξετάζονται για την ευρύτερη εργατική τάξη.
Ως αποτέλεσμα της ρατσιστικοποίησης, τα αφεντικά μπορούν να εργάζονται σκληρότερα και με χαμηλότερους μισθούς, ενώ χρησιμοποιούν το φόβο της αναντικατάστασής τους για να κρατούν τους λευκούς εργάτες στη γραμμή. Ορισμένες δουλειές (καθαριότητα, φιλοξενία στο πίσω μέρος του σπιτιού, συσκευασία κρέατος, συλλογή φρούτων κ.λπ.) ρατσιστικοποιούνται, ενώ τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης γυρίζουν αφηγήσεις για τους μετανάστες που «κλέβουν τις δουλειές» και καλλιεργούν ρατσιστικούς μύθους για τη βίαιη εγκληματικότητα.
Η έλλειψη αλληλεγγύης της εργατικής τάξης είναι απαραίτητη για τη συνεχή κυριαρχία του κεφαλαίου. Είτε πρόκειται για τη ρητή βία της πολιτικής της Λευκής Αυστραλίας, είτε για τα καθεστώτα απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής ή του Ισραήλ, είτε για τη λιγότερο θεαματική βία των σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, τη μαζική φυλάκιση των μπλακ (σ.τ.μ.: Blak στο αγγλικό πρωτότυπο) κοινοτήτων και το σύστημα προσωρινής μεταναστευτικής εργασίας, το κεφάλαιο αναζητά πάντα έναν τρόπο για να διατηρήσει μια μόνιμη κατώτερη τάξη υπερεκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Οι ρατσιστές, οι αποκλεισμένοι και...
Στα τέλη Αυγούστου, η Εργατική κυβέρνηση Albanese πέρασε νομοθεσία με στόχο την καταστροφή του πιο μαχητικού συνδικάτου της Αυστραλίας, της Ένωσης Εργαζομένων στις Κατασκευές, τη Δασοκομία και τη Ναυτιλία (Construction, Forestry & Maritime Employees Union - CFMEU), επιβάλλοντας ένα δρακόντειο καθεστώς διοίκησης που σκοπεύει να δώσει τέλος στους σκληρά κερδισμένους και μετά από αγώνες μισθούς και τις συνθήκες εργασίας των εργατών στις κατασκευές.
Μπορεί να φαίνεται ειρωνικό το γεγονός ότι ένα κόμμα που ιδρύθηκε στον απόηχο μιας βιομηχανικής δράσης - της Μεγάλης Απεργίας των κουρέων (Great Shearers’ Strike) το 1891 - τάσσεται τώρα πρόθυμα στο πλευρό των αφεντικών. Αλλά δεν είναι...
«Enraizando el anarquismo, construimos poder popular»
Carta de Opinion - Octubre 2024
A 5 años del 18 de octubre de 2019, las sensaciones de amargura se entremezclan con pequeños destellos de una esperanza romántica que versa sobre un nuevo estallido. El calor de las barricadas, las discusiones al interior de las asambleas territoriales, la solidaridad innata de la olla común y el esplendor apabullante de la molotov son, quizás, el eje vertebrador de una memoria combativa y comunitaria que agoniza bajo el yugo de la indiferencia.
Hoy, más que nunca, el capital y sus lacayos buscan destruir las hebras...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018