Ο προοδευτικός ακτιβισμός ζει και βασιλεύει στη Μελβούρνη σήμερα, αλλά τι γίνεται με την πολιτική της εργατικής τάξης;
Η γενοκτονική κλιμάκωση του Ισραήλ κατά του λαού της Γάζας έχει πλέον συμπληρώσει πάνω από ένα χρόνο. Στη Μελβούρνη, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν διαδηλώσει στους δρόμους σε εβδομαδιαίες διαδηλώσεις. Χιλιάδες έχουν συμμετάσχει σε κοινοτικούς αποκλεισμούς, διαμαρτυρίες κατά της βιομηχανίας όπλων και σε κατασκηνώσεις φοιτητών.
Η «Παλαιστίνη» είναι το μεγαλύτερο και πιο διαρκές κοινωνικό κίνημα στην Αυστραλία εδώ και αρκετά χρόνια. Ένα χρόνο μετά, οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται, αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα στο κίνημα είναι η αποθάρρυνση. Οι διαμαρτυρίες, οι κατασκηνώσεις των φοιτητών και οι κοινοτικοί αποκλεισμοί δεν κατάφεραν να αλλάξουν την κυβερνητική πολιτική. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το κίνημα για την Παλαιστίνη δεν μπόρεσε, μέχρι στιγμής, να πλήξει την άρχουσα τάξη εκεί που πραγματικά έχει σημασία.
Υποστηρίζουμε μια στρατηγική της εργατικής τάξης, επειδή είναι η εργατική τάξη που μπορεί να χτυπήσει τους καπιταλιστές εκεί που πονούν. Για να νικήσουμε, πρέπει να μετατρέψουμε την κρίση στην Παλαιστίνη σε κρίση για την άρχουσα τάξη.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι η δύναμη της οργανωμένης εργατικής τάξης βρίσκεται σε πτώση εδώ και τέσσερις δεκαετίες - όχι μόνο στην Αυστραλία, αλλά και σε μεγάλο μέρος του βιομηχανικού κόσμου. Η συνδικαλιστική πυκνότητα (το ποσοστό των εργαζομένων που είναι μέλη ενός συνδικάτου) έχει πέσει στο 12%. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν έχουν ποτέ απεργήσει, πόσο μάλλον για πολιτικά ζητήματα, και τα περισσότερα συνδικάτα δεν διαθέτουν τις γνήσιες δημοκρατικές δομές που θα μας επέτρεπαν να προβάλουμε το επιχείρημα της απεργίας. Σήμερα, ένα από τα τελευταία προπύργια γνήσιας μαχητικότητας στο αυστραλιανό εργατικό κίνημα, το CFMEU, δέχεται επίθεση.
Αντιμέτωποι με αυτή τη δεινή κατάσταση, πολλοί ακτιβιστές εναγκαλίζονται τώρα κάθε στρατηγική που θα μπορούσε να υποκαταστήσει την απώλεια της οργανωμένης δύναμης της εργατικής τάξης.
Κάποιοι δείχνουν το φοιτητικό κίνημα, τις φοιτητικές απεργίες και τις πανεπιστημιακές κατασκηνώσεις. Άλλοι πιστεύουν ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να βγάλουμε αρκετό κόσμο στους δρόμους, να σπάσουμε πράγματα και να συγκρουστούμε με τους μπάτσους. Αντί για απεργίες, οι ακτιβιστές οργανώνουν μποϊκοτάζ. Αντί για απεργιακές περιφρουρήσεις στους χώρους εργασίας, έχουμε κοινοτικά μπλόκα. Εκεί που κάποτε στις διαδηλώσεις τα πλήθη φώναζαν «οι εργάτες ενωμένοι δεν θα ηττηθούν ποτέ», τώρα ακούμε «ο λαός ενωμένος...».
Οι οργανωμένοι φοιτητές μπορούν να προκαλέσουν κάποια αναστάτωση. Αλλά τα φοιτητικά κινήματα είναι περιορισμένης εμβέλειας, δύσκολα διατηρούνται και δεν έχουν την ικανότητα να ασκήσουν επαρκή πίεση εκεί που πραγματικά μετράει. Οι φοιτητές πρέπει να οργανώνονται στις πανεπιστημιουπόλεις τους σε αλληλεγγύη με τους ευρύτερους αγώνες της εργατικής τάξης, αλλά αυτές οι δράσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την εξουσία της εργατικής τάξης.
Και είναι περιττό να πούμε ότι δεν έχουμε αντίρρηση να συγκρουστούμε με την αστυνομία όταν είναι απαραίτητο! Αλλά μια σύγκρουση με την αστυνομία στους δρόμους δεν απειλεί σοβαρά τα καπιταλιστικά κέρδη. Τα όρια του να βγάλουμε απλώς «περισσότερους ανθρώπους» στους δρόμους είναι επίσης εμφανή. Μια διαμαρτυρία πρέπει να είναι διαδήλωση- μια διαδήλωση των εργαζομένων που είναι έτοιμοι να αναλάβουν περαιτέρω δράση εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.
Η «κοινότητα» είναι επίσης ένα φτωχό υποκατάστατο...
Μια μικρή συμβολή στην κατανόηση της δημοκρατικής αυταπάτης
Η διφορούμενη ομιλία είναι γλώσσα που σκόπιμα συσκοτίζει, συγκαλύπτει, παραμορφώνει ή αντιστρέφει το νόημα των λέξεων. Ο διφορούμενος ή ασαφής λόγος μπορεί να έχει τη μορφή ευφημισμών (π.χ. "μείωση" αντί για απολύσεις), οπότε έχει ως κύριο στόχο να κάνει την αλήθεια πιο εύγευστη. Μπορεί επίσης να αναφέρεται σε σκόπιμη ασάφεια στη γλώσσα ή στην πραγματικότητα σε αντιστροφές νοήματος Σε τέτοιες περιπτώσεις, η διπλή ομιλία συγκαλύπτει τη φύση της αλήθειας.
Η έννοια της «ελευθερίας του λόγου» είναι θεμελιωδώς εσφαλμένη και έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά για να πείσει τους πολίτες των κρατών ότι έχουν...
Bruno Lima Rocha*
Μια από τις μεγάλες συζητήσεις του σήμερα είναι η έννοια της πολιτικής ταυτότητας. Η αίσθηση του ανήκειν συχνά υπερβαίνει τις συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, όπου η «αυτογνωσία» κινητοποιείται από την πολιτιστική παραγωγή, τη συλλογική αισθητική και άλλους τρόπους «αναπαράστασης» της ζωής στην κοινωνία. Σε αντίθεση με ό,τι φαντάζεται κανείς, τίποτα από όλα αυτά δεν διαφέρει από τη λεγόμενη «ταξική συνείδηση», αν κατανοήσουμε την τάξη ως μια δομική θέση κυριαρχίας και κινητικότητας ταυτόχρονα, όπου η ελεύθερη εργασία και οι εξαιρέσεις στηρίζουν και κρύβουν τον κανόνα.
Η τάξη υπάρχει εξαιτίας της δομής της καπιταλιστικής κυριαρχίας, αλλά εμφανίζεται μόνο...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018