ngnm

Αναρχική Παρέμβαση

12 Ιουνίου 2024

Camillo Berneri*

Τα σκάνδαλα που συνέβησαν σε υπουργικούς και στρατιωτικούς κύκλους, τα εκατομμύρια που απορρόφησαν βαμπιρικά οι κλέφτες με το παράσημο, η φάρσα και η αγωνία, τα γραφειοκρατικά λάθη που ξέπλεναν εκατομμύρια και εκατομμύρια στον υπόνομο σε άστοχες ή ύποπτες συμφωνίες, σε καθυστερήσεις στις αποστολές αγαθών λόγω της γραφειοκρατίας-μαμούθ και της τεμπελιάς, όλο το σύνολο των ληστειών και των λαθών που οφείλονται στον περίπλοκο και παρασιτικό μηχανισμό πάνω στον οποίο στηρίζεται ο κρατικός συγκεντρωτισμός δεν είναι κακό ενός συγκεκριμένου καθεστώτος, αλλά είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης του κράτους, ενός συγκεντρωτικού οργανισμού που εμποδίζει, περιορίζει, διαφθείρει το σύνολο της εθνικής ζωής.

Το ενιαίο και συγκεντρωτικό κράτος, είτε αστικό είτε μπολσεβίκικο, είναι ένας μολύβδινος μανδύας που πνίγει την οικονομική και πολιτική ζωή ενός έθνους. Στην κρίση που προκάλεσαν οι οικονομικές συνθήκες που συνοδεύουν τον πόλεμο, η κρατική μηχανή αποκάλυψε όλη την ανικανότητά της. Η νομοθετική και διοικητική ομοιομορφία είναι παράλογη σε ένα έθνος όπως το δικό μας, όπου υπάρχουν τόσο έντονες οικονομικές και ψυχολογικές διαφορές μεταξύ του Βορρά, του Κέντρου και του Νότου. Ένα μπολσεβίκικο κράτος που θα ήθελε να συγκεντρώσει εξουσίες και λειτουργίες σε μια γραφειοκρατία τύπου μπολσεβίκικου θα προωθούσε μόνο, όπως η σημερινή κυβέρνηση, παρασιτικές λειτουργίες εις βάρος όλων των παραγωγικών λειτουργιών.

Τα προβλήματα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του ιταλικού λαού έχουν τη δική τους φυσιογνωμία, διαφορετικά από περιοχή σε περιοχή, από τόπο σε τόπο, και το καθένα απαιτεί τη δική του ειδική λύση. Μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που θα ήθελε να κάνει τα πάντα θα κατέληγε στον συγκεντρωτισμό, δηλαδή στην πιο γιγαντιαία και ανεύθυνη γραφειοκρατία. Από αυτή την άποψη, η αναρχική αντικρατική κριτική συμπίπτει με τη δημοκρατική-ομοσπονδιακή, διαφέροντας από αυτήν σε διάφορα σημεία που, προς το παρόν, δεν χρειάζεται να εξετάσουμε.

Μια από τις αναγκαιότητες των συγκεντρωτικών καθεστώτων είναι η γραφειοκρατία, η οποία είναι τόσο πιο παρασιτική, καταπιεστική και ανεύθυνη, όσο περισσότερο η κυβέρνηση τείνει να συγκεντρώνει στα χέρια της τη διαχείριση των διαφόρων κλάδων της οικονομικής και νομικής ζωής του έθνους. Τα υπουργεία είναι οι κύριοι κόμβοι της γραφειοκρατίας. Σε αυτά απευθύνονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι που έχουν να ζητήσουν μέτρα, να διεκδικήσουν αξιώσεις, να προστατεύσουν συμφέροντα. Από τις απαντήσεις που δίνονται μετά από μήνες και μήνες, το μπέρδεμα των εγγράφων, για να μην αναφερθούμε στις ίντριγκες και τη διαφθορά, είναι μια ολόκληρη συλλογή πραγμάτων που καθιστούν την υπουργική γραφειοκρατία την πιο τερατώδη έκφραση του τεχνικού, νομικού και διοικητικού συγκεντρωτισμού.

Πολλοί σοσιαλιστές τείνουν να [υποστηρίξουν] τη δημοτική αυτονομία. Αυτή η αποκέντρωση είναι πλασματική αν δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να κάνει τους Δήμους μικρά υπουργεία. Ας δούμε τι θα συνέβαινε αν, έχοντας ανατρέψει την κεντρική κυβέρνηση, δηλαδή την υπουργική κυβέρνηση, η διοικητική εξουσία περνούσε στους Δήμους, οι οποίοι παραμένουν αυτό που είναι σήμερα αλλά με μεγαλύτερες εξουσίες.

Ο λαϊκός κομισάριος, έχοντας αναλάβει τον Δήμο, εκδίδει ένα μανιφέστο με το οποίο καλεί τους πολίτες να του απευθύνουν τα παράπονά τους, που απογοητεύονται από τις αστικές διοικήσεις, και, αν δεν συνεχίσει με τις παλιές μεθόδους ίντριγκας, αυτό που θα συμβεί είναι ότι ο κομισάριος αυτός θα κατακλυστεί από παράπονα, ερωτήσεις,...

Περισσότερα …