Hippolyte Havel*
Το Alma Mater Columbia χάρισε στον σύντροφό μας [Louis] Levine το μυστηριώδες σιβυλλικό Ph.D. (σ.τ.μ.: το λεγόμενο ντοκτορά). Δεν ξέρω αν ο φίλος Levine κέρδισε σε σοφία στο πνευματικό εργοστάσιο του Nicolas Murray Butler, αλλά σίγουρα κατάφερε να γράψει ένα καλό βιβλίο για τον Συνδικαλισμό, το θέμα που επέλεξε ως διατριβή του. Η μελέτη αυτή δημοσιεύεται στη σειρά Ιστορία, Οικονομία και Δημόσιο Δίκαιο, που εκδίδεται από τη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Έχει τίτλο "Το εργατικό κίνημα στη Γαλλία, μια μελέτη του επαναστατικού συνδικαλισμού “ (1) σε εισαγωγή του καθηγητή Franklin H. Giddings.
Το βιβλίο αυτό είναι αναμφίβολα το καλύτερο έργο για τον Συνδικαλισμό που έχει εμφανιστεί μέχρι στιγμής στην αγγλική γλώσσα και σίγουρα θα βοηθήσει να διαλυθούν πολλές λανθασμένες αντιλήψεις για το θέμα αυτό, που επί του παρόντος έχει τόσο πολύ κακοποιηθεί. Φυσικά, πρέπει να λάβει κανείς υπόψη του τους περιορισμούς υπό τους οποίους εργάστηκε ο συγγραφέας.
Ωστόσο, παρ' όλους τους περιορισμούς, κατάφερε να μας δώσει στο βιβλίο του όχι μόνο μια καλή περιγραφή του Συνδικαλισμού στη θεωρία και την πράξη, αλλά και μια σύντομη αλλά πολύ ακριβή ιστορία του εργατικού κινήματος στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα. Οι περισσότερες από τις πρόσφατες διαρροές των αστών συγγραφέων μας που μόλις ανακάλυψαν τον Συνδικαλισμό είναι απλώς "δανεισμένες" από το βιβλίο του Levine. Ως συνήθως, το πετυχαίνουν πάρα πολύ καλά να αγνοούν την ουσία του θέματος. Χρησιμοποιούν τη νεοαποκτηθείσα γνώση τους απλώς για να εξωραΐσουν το καθημερινό ή εβδομαδιαίο συνονθύλευμά τους.
Ο Συνδικαλισμός παράγει σήμερα έναν πραγματικό εφιάλτη στη ζωή των σοσιαλιστών πολιτικών. Για δεκαετίες έτρεφαν στο προλεταριάτο υποσχέσεις. Νόμιζαν ότι ήταν έξυπνοι όταν καλούσαν τον εργαζόμενο να "απεργήσει στην κάλπη" και τώρα έκπληκτοι βλέπουν ότι πράγματι απεργεί στην κάλπη- ότι αρνείται να εκλέξει τους δικούς του προδότες. Δεν είναι περίεργο που οι πολιτικοί είναι εξοργισμένοι με τον Συνδικαλισμό, γιατί τι άλλο είναι ο Συνδικαλισμός από άμεση δράση ενάντια στη διεφθαρμένη πολιτική συμμετοχή στην αστική κοινωνία; Οι εργαζόμενοι γυρίζουν την πλάτη στους ηγέτες τους και αποδέχονται την άμεση τακτική, όπως προπαγανδίζεται από τους Αναρχικούς από τις μέρες της παλιάς Διεθνούς.
"Είναι απαραίτητο", γράφει ο [Léon] Jouhaux, γραμματέας της Confédération Générale du Travail (CGT), "το προλεταριάτο να γνωρίζει ότι μεταξύ του κοινοβουλευτικού σοσιαλισμού, που τείνει όλο και περισσότερο προς έναν απλό εκδημοκρατισμό των υπαρχουσών κοινωνικών μορφών, και του Συνδικαλισμού, που επιδιώκει τον στόχο ενός πλήρους κοινωνικού μετασχηματισμού, δεν υπάρχει μόνο απόκλιση μεθόδων, αλλά κυρίως απόκλιση στόχων".
Και ο σύντροφός μας Yvetot, γραμματέας του τμήματος των Bourses du Travail, δηλώνει στο συνέδριο της Τουλούζης: "Με κατηγορούν ότι συγχέω τον Συνδικαλισμό με τον Αναρχισμό. Δεν φταίω εγώ αν ο Αναρχισμός και ο Συνδικαλισμός έχουν τους ίδιους σκοπούς. Ο πρώτος επιδιώκει την ολοκληρωμένη χειραφέτηση του ατόμου- ο δεύτερος την ολοκληρωμένη χειραφέτηση του εργαζόμενου. Βρίσκω ολόκληρο τον Συνδικαλισμό στον Αναρχισμό".
Αυτή η νέα εξέγερση του συνειδητοποιημένου εργάτη δεν "γίνεται" από διανοούμενους όπως ο Sorel, ο Berth και ο Lagardelle, αλλά προέρχεται κατευθείαν από τη βάση του χειρώνακτα εργάτη. Αυτό το τονίζει ιδιαίτερα ο Levine, και σε αυτό το σημείο δεν μπορεί να δοθεί υπερβολική έμφαση. Είναι ο εργάτης που διαμορφώνει τη θεωρία του από την πρακτική της καθημερινής του ζωής.
Δεν συμφωνούμε με τον Levine όταν δηλώνει ότι "ορισμένοι Αναρχικοί είναι πολύ ευτυχείς να θεωρούνται οι δημιουργοί του κινήματος και να διατηρούν μια άποψη που αποτελεί φόρο τιμής στην οργανωτική τους ικανότητα και στην επιρροή τους".
Στα τελευταία τεύχη της “Freedom” (σ.τ.μ.: του περίφημου αναρχικού περιοδικού στην Αγγλία), ο Πίτερ Κροπότκιν γράφει αρκετά ξεκάθαρα:
[...] οι Αναρχικοί δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι ήταν αυτοί που έδωσαν στο Συνδικαλιστικό κίνημα τη σημερινή του αντίληψη για τα καθήκοντά του απέναντι στην αναγέννηση της κοινωνίας. Ποτέ δεν προέβαλαν την παράλογη αξίωση να είναι οι αυτοί οι ηγέτες των μεγάλων κινημάτων σκέψης που οδηγούν την ανθρωπότητα σε μια προοδευτική ανάπτυξη. Αλλά αυτό που μπορούμε να ισχυριστούμε για τον εαυτό μας με πλήρη αυτοπεποίθηση είναι ότι κατανοήσαμε από τις απαρχές του την τεράστια σημασία των ιδεών που συνθέτουν σήμερα τον κύριο στόχο του Συνδικαλισμού. […]
Αυτές οι [...] θεμελιώδεις ιδέες δεν είναι δική μας εφεύρεση. Δεν είναι εφεύρεση κανενός. Η ίδια η ζωή τις υπαγόρευσε στον πολιτισμό του δέκατου ένατου αιώνα, και σε μας εναπόκειται τώρα το καθήκον να τις πραγματοποιήσουμε στη ζωή. Είμαστε μόν ο υπερήφανοι ότι τις κατανοήσαμε- ότι τις υπερασπιστήκαμε κατά τη διάρκεια εκείνων των σκοτεινών ετών, όταν καταπατήθηκαν από τους σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς και τους επίδοξους φιλοσόφους τους- και ότι εξακολουθούμε να σκοπεύουμε να παραμείνουμε πιστοί σε αυτές. (2)
Σημειώσεις
(1) The Labor Movement in France. By Louis Levine, Columbia University, New York. (Το εργατικό κίνημα στη Γαλλία).
(2) Πίτερ Κροπότκιν, "Syndicalism and Anarchism” (Συνδικαλισμός και Αναρχισμός), “Freedom”, 1912.
*Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 1912 του περιοδικού “Mother Earth” (τόμος VII, αριθ. 8, σελ. 255-257). Εμείς το πήραμε από εδώ: https://syndicalism.org/texts/509/syndicalism Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
#Στις φωτογραφίες, πάνω το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του έργου του Louis Levine, The Labor Movement in France, a Study in Revolutionary Syndicalism, και κάτω ο Hippolyte Havel.
