Tην Παρασκευή 1η Μαρτίου παρευρεθήκαμε ως καλεσμένοι ομιλητές, μαζί και με την συλλογικότητα Πέλοτο από την Ξάνθη, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η συλλογικότητα Υπόγειος Ιλισός για την “οργάνωση των αναρχικών” στην ΑΣΟΕΕ. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με αφορμή την πρόταση οργάνωσης που έχει δημοσιοποιήσει η συλλογικότητα του Υπόγειου Ιλισού από το καλοκαίρι του 2023. Από πλευράς μας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ξανά για την πρόσκληση των συντρόφων/ισσων να τοποθετηθούμε στην εκδήλωση και να υπογραμμίσουμε, όπως το πράξαμε και μέσα από την εισήγησή μας, ότι η οργανωτική προοπτική του αναρχικού κινήματος είναι στοίχημα ιστορικής σημασίας και προϋποθέτει πολιτικές υπερβάσεις, τις οποίες μόνο μέσα από τον αγώνα και την οικοδόμηση ενός νέου κινηματικού πόλου που θα κινηθεί δυναμικά προς την κατεύθυνση της οργανωτικής και πολιτικής αναβάθμισης, είναι εφικτό να το κερδίσουμε.
Ακολουθεί η τοποθέτηση-εισήγησή μας.
Αρχικά, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την διοργανώτρια συλλογικότητα του «Υπόγειου Ιλισού» για την πρόσκληση της να τοποθετηθούμε ως ομιλητές στην σημερινή εκδήλωση. Επίσης, θα θέλαμε να χαιρετήσουμε συντροφικά την συλλογικότητα «Πέλοτο» από την Ξάνθη και φυσικά το σύνολο των παρευρισκόμενων.
Το ζήτημα της αναρχικής οργάνωσης για το οποίο θα συζητήσουμε σήμερα είναι κατ’ εμάς κομβικό. Είναι ζήτημα ιστορικής, αλλά και υπαρξιακής σημασίας για τον αναρχισμό και την ιστορική προοπτική του. Η ιστορία τόσο των επαναστατικών κινημάτων γενικά, όσο και του αναρχικού κινήματος ειδικά, έχει αποδείξει ότι χωρίς οργάνωση δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Δεν μπορούμε να προτείνουμε ένα επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής δομημένοι σε μικρές ομάδες αυτονομημένες μεταξύ τους ή ανοιχτές συνελεύσεις / φωτοβολίδες, ούτε να πείσουμε για το δίκαιο των ιδεών και των προταγμάτων μας, ούτε με την δράση μας να προκαλέσουμε σοβαρή ρωγμή στην αστική κυριαρχία και ιδεολογία. Χρειαζόμαστε οργάνωση για να έχουμε επαναστατική πολιτική στρατηγική, χρειαζόμαστε οργάνωση για να είμαστε αποτελεσματικοί και να εφαρμόσουμε τις αναρχικές ιδέες.
Η κομβικότητα του οργανωτικού ζητήματος, επιβάλλει για την προσέγγιση του, πολιτική σοβαρότητα και πολιτική υπευθυνότητα. Κάθε νέα οργανωτική προσπάθεια στο παρόν και στο μέλλον θα πρέπει να πατάει σε στέρεο έδαφος, να γνωρίζει που βαδίζει και προς ποιους σκοπούς, να αποτελεί το προϊόν ενός ολοκληρωμένου και άρτιου αγωνιστικού και στρατηγικού σχεδίου.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια, με βάση την κινηματική, αλλά ιδίως, την κοινωνική και ταξική πραγματικότητα, ούτε για πειραματισμούς ούτε και για αποτυχίες που θα βλάψουν έτι περισσότερο και ίσως ανεπανόρθωτα την οργανωτική προοπτική του αναρχικού κινήματος.
Η επικρατούσα τάση στο εσωτερικό του πολιτικού μας χώρου, είναι εδώ και δεκαετίες ο αφορμαλισμός και είναι τάση βαθιά ριζωμένη και σχεδόν από όλους αποδεκτή. Όχι ο αφορμαλισμός του «εξεγερσιακού αναρχισμού» ή των μηδενιστών. Μιλάμε για τον αφορμαλισμό που δεν θεμελιώνεται σε κάποιο θεωρητικό σχήμα ή συνειδητή τακτική επιλογή, αλλά εδραιώνεται ως μια “φυσική πραγματικότητα” του αναρχικού χώρου που μαθαίνεται ως η “κανονικότητα” από τους νέους συντρόφους και αναπαράγεται από γενιά σε γενιά: o αφορμαλισμός των κατακερματισμένων ομάδων και των ανοργάνωτων ατόμων που απλώς «ακολουθούν» τα καλέσματα των πρώτων. Ο αφορμαλισμός των ευκαιριακών συνεργασιών χωρίς συμφωνίες και κοινούς στόχους. Ο αφορμαλισμός των θεματικών «ανοιχτών συνελεύσεων».
Ένα «μοντέλο» εν ολίγοις σαθρό, που δεν έχει καμία συνάφεια με τα οργανωτικά προτάγματα...
Chris Oliver*
Ο Chris Oliver υποστηρίζει ότι οι αριστεροί ακτιβιστές θα πρέπει να επικεντρωθούν λιγότερο στην επιφανειακή κινητοποίηση και διαμαρτυρία και περισσότερο στη βαθιά, μακροπρόθεσμη οργάνωση.
Πριν από μερικά χρόνια συμμετείχα σε μια διαμαρτυρία έξω από ένα καφέ στο Σίδνεϊ μαζί με έναν backpacker που είχε εργαστεί στο παρελθόν εκεί. Ο backpacker πληρωνόταν κάτω από τον κατώτατο μισθό καθ' όλη τη διάρκεια της απασχόλησής του, και όλες οι προσπάθειες διαλόγου με το αφεντικό είχαν αποβεί μάταιες. Αφού δεν κατέληξαν πουθενά οι διαπραγματεύσεις, ξεκινήσαμε να διαμαρτυρηθούμε στην καφετέρια μέχρι ο ιδιοκτήτης να πληρώσει όλα τα χρήματα που χρωστούσε.
Το...
Με τον νέο ποινικό κώδικα, η αυστηροποίηση των ποινών θα οδηγήσει στην αύξηση των ανθρώπων που αφού καταδικασθούν ακόμα και για πιο απλές υποθέσεις θα εξαναγκασθούν να εκτίσουν τις ποινές τους. Οι ελληνικές φυλακές είναι κορεσμένες με τον αριθμό των κρατουμένων να υπερβαίνει την μέγιστη χωρητικότητα τους. Ο εγκλεισμός επιφέρει μια σειρά προβλημάτων στο ίδιο το υποκείμενο, απότοκα του εγκλεισμού.
Η είσοδος στην φυλακή σηματοδοτεί την απαρχή μιας ταπεινωτικής διαδικασίας για τους εγκλείστους, που συνίσταται στην απώλεια των μέσων ικανοποίησης των προσωπικών τους αναγκών, στην αδυναμία οριοθέτησης και διαμόρφωσης του ατομικού τους χώρου και στον αποχωρισμό προσωπικών τους...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018