ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ
*** Η αντίληψή μας για τον φεμινισμό από την οπτική γωνία του οργανωμένου αναρχισμού
*** Ποιες είναι οι κατευθυντήριες γραμμές μας;
*** Κριτική του ευρωκεντρικού φιλελεύθερου φεμινισμού
*** Για έναν τρανσφεμινισμό
*** Απορρίπτοντας τον φεμινισμό που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες
*** Απορρίπτοντας τον φεμινισμό που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες
Το παρόν έγγραφο συντάχθηκε από τον Αναρχικό Συντονισμό της Βραζιλίας [Coordenação Anarquista Brasileira] (CAB), ένα συντονιστικό αναρχικών οργανώσεων που συνεργάζονται σε όλη τη Βραζιλία. Μεταφράζεται και αναδημοσιεύεται στα αγγλικά με την άδεια των αδελφών οργανώσεων που συμμετέχουν στο CAB.
Το έγγραφο λειτούργησε επίσης ως σημείο αναφοράς στις πρόσφατες συζητήσεις για το φεμινισμό στο πλαίσιο της Black Rose / Rosa Negra. Ελπίζουμε ότι κάνοντας αυτό το κείμενο διαθέσιμο στα ελληνικά για πρώτη φορά, μπορούμε να αυξήσουμε την εμβέλεια και τον αντίκτυπό του.
- Black Rose / Rosa Negra
*** Η αντίληψή μας για τον φεμινισμό από την οπτική γωνία του οργανωμένου αναρχισμού
Οι γυναίκες που είμαστε μέλη των οργανώσεων που απαρτίζουν τον Αναρχικό Συντονιστικό Βραζιλίας (CAB) βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μέρος μιας μακράς παράδοσης αναρχικών γυναικών που έχουν καταγγείλει και αγωνιστεί ριζικά ενάντια στην έμφυλη καταπίεση- ως εκ τούτου, η εκμετάλλευση της εργασίας αποκτά επίσης μια ιδιαίτερη μορφή για εμάς. Είμαστε μέρος των πολλών, πολλών αναρχικών γυναικών που, αν και έχουν διαγραφεί από την ιστορία των από πάνω, αντιμετώπισαν κατά πρόσωπο τη βία που αντιμετωπίζουμε ως γυναίκες- γυναίκες που καθόρισαν νέους τρόπους αγάπης και αμφισβήτησαν το μοντέλο της αστικής οικογένειας που αποτελεί τη βάση του συστήματος- γυναίκες που αντέδρασαν στη ματσό βία, συχνά προερχόμενη από τους ίδιους τους συντρόφους τους- αυτοδίδακτες γυναίκες, που προώθησαν τον αλφαβητισμό και φαντάστηκαν μια απελευθερωτική εκπαίδευση, που έδρασαν στον Τύπο δημιουργώντας και γράφοντας σε ελευθεριακές εφημερίδες- γυναίκες που πήραν τα όπλα! Αυτές οι ατρόμητες και ανυπότακτες γυναίκες αγωνίστηκαν ενάντια σε ένα καταπιεστικό σύστημα για μια αξιοπρεπή και ελεύθερη ζωή και έσπειραν τους σπόρους της απελευθέρωσης σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν πολλές ανώνυμες αγωνίστριες που έχουν διαγραφεί στην ιστορία των ανδρών. Υπάρχουν πολλές που έφυγαν πριν από εμάς, πολλές που δεν είναι μαζί μας. Κουβαλάμε την κληρονομιά τους μέσα μας.
Αυτή η ιστορία δεν ξεκίνησε από εμάς και δεν θα τελειώσει αύριο. Υπάρχει πολλή βία και πολλά να κάνουμε.
Ως αναρχικές, πιστεύουμε ότι ο φεμινισμός και ο αντιπατριαρχικός αγώνας, καθώς και ο αντιρατσιστικός και αντιαποικιακός αγώνας, είναι θεμελιώδεις στρατηγικές για να καταστραφεί αυτό το σύστημα. Καταλαβαίνουμε ότι οι σχέσεις εξουσίας είναι δομημένες με συγκεκριμένους τρόπους και είναι απαραίτητο να τις κατανοήσουμε αν θέλουμε να καταστρέψουμε το σύστημα της καταπίεσης στο σύνολό του. Πιστεύουμε στην ανάπτυξη αγωνιστριών και αγωνιστών που έχουν ενεργή συμμετοχή στις λαϊκές οργανώσεις- που αναπτύσσουν δραστηριότητα μέσω της άμεσης δράσης και της άμεσης δημοκρατίας. Με αυτή την έννοια, υποστηρίζουμε έναν προσανατολισμένο στην ταξική πάλη και σε επίπεδο βάσης φεμινισμό. Ο φεμινισμός μας είναι ένας κοινωνικός και συλλογικός αγώνας. Δεν πιστεύουμε σε μια εξειδίκευση του φεμινιστικού αγώνα, αντίθετα πιστεύουμε ότι ο φεμινισμός πρέπει να περάσει μέσα από όλες τις οργανώσεις μας- ότι οι φεμινιστικές διατυπώσεις και μεθοδολογίες μπορούν να στοχεύουν όχι στην ατομική ελευθερία, αλλά στην κατάκτηση της ελευθερίας κάθε εδάφους και κάθε καταπιεσμένου σώματος.
Αυτή είναι η αντίληψή μας.
*** Ποιες είναι οι κατευθυντήριες γραμμές μας;
Ιστορικά, ο αναρχισμός αγωνίστηκε ενάντια στις διάφορες καταπιέσεις που υπέστησαν οι από τα κάτω- ως εκ τούτου, κατανόησε ότι το σύνολο των καταπιεσμένων είναι κάτι που πηγαίνει πέρα από μια περιορισμένη ταξική κατηγορία. Υιοθετώντας μια ευρεία θεώρηση της τάξης, ο αναρχισμός υπέδειξε την ιδέα ότι οι καταπιέσεις στις οποίες υποβαλλόμαστε είναι δομημένες με τους πιο διαφορετικούς τρόπους. Έτσι, ο φεμινισμός που διεκδικούμε ως αναρχικές δεν θα μπορούσε να έχει ως κέντρο του μόνο την ιδέα π.χ. της τάξης. Αυτή η προσέγγιση θα μας οδηγούσε σε μια επιφανειακή ανάλυση, στην οποία το φύλο και η φυλή δεν θα είχαν σημασία, και επομένως δεν θα ήμασταν κοντά στην κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε. Τελικά, μια τέτοια προσέγγιση δεν θα ήταν επίσης σύμφωνη με την αντίληψή μας για τον αναρχισμό.
Εξαιτίας της ανάλυσης που περιορίζεται μόνο στην τάξη, υπάρχουν, για παράδειγμα, χώροι στο κίνημα των μαύρων όπου το ζήτημα του φύλου βρίσκεται στο παρασκήνιο και οι μαύρες γυναίκες αποσιωπούνται. Ή, από την άλλη πλευρά, με το να μην ασχολούμαστε με την τάξη, διατρέχουμε τον κίνδυνο να εκπονήσουμε μια ανάλυση αποκομμένη από την υλική πραγματικότητα του ζητήματος της μαύρης περιφέρειας, για παράδειγμα. Με τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν επίσης χώροι για γυναίκες όπου δεν συζητείται ούτε η τάξη ούτε η φυλή, και οι εργαζόμενες γυναίκες και οι μαύρες γυναίκες δεν μπορούν να συναντηθούν, πόσο μάλλον να ταυτιστούν με τις ομιλίες και τις συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα εκεί. Ή, υπάρχουν ορισμένοι χώροι όπου η τάξη είναι κεντρική, τα ζητήματα της φυλής και του φύλου βρίσκονται στο παρασκήνιο και οι λευκές και μη λευκές γυναίκες δεν αισθάνονται άνετα ή δεν ταυτίζονται καθόλου.
Καταλαβαίνουμε ότι η καταπίεση του φύλου συσχετίζεται με το ζήτημα της φυλής και της τάξης, και αυτό είναι κάτι που αλλάζει ανάλογα με τα κοινωνικά και υλικά πλαίσια στα οποία εντάσσονται τα υποκείμενα. Με αυτή την έννοια, η ιδέα της "διαθεματικότητας" μας χρησιμεύει ως εργαλείο ανάλυσης της κυριαρχίας, βοηθώντας μας να κατανοήσουμε ορισμένα ζητήματα. Με αυτή την έννοια, κατανοούμε ότι οι καταπιέσεις είναι εγκάρσιες ("τέμνονται" και "διασταυρώνονται" με άλλες καταπιέσεις), όντας παρούσες σε όλους τους τομείς της ζωής και της κοινωνίας μας. Ωστόσο, δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από εκεί και να συγχέουμε αυτόν τον εγκάρσιο χαρακτήρα με την ιδέα ότι οι καταπιέσεις είναι εντελώς ομοιογενείς ή ότι αποτελούν απλώς ένα άθροισμα διαφόρων τύπων καταπιέσεων. Επιπλέον, πρέπει να δούμε την κοινωνική πραγματικότητα ως κατασκευαστή της καταπίεσης και όχι ως συνέπεια. Ταυτόχρονα, δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε μόνο ζητήματα θεωρίας ή ιδεολογίας χωρίς να εξετάζουμε και να κατανοούμε πώς συμβαίνουν τα πράγματα στην πράξη (και υλικά), ώστε να μη χάσουμε από τα μάτια μας το γεγονός ότι ο φεμινισμός μας είναι πέρα από την ατομική απελευθέρωση ή συμπεριφορά, είναι ένας κοινωνικός και συλλογικός αγώνας.
Ως εκ τούτου, για εμάς στην CAB, ο φεμινισμός μας δεν μπορεί παρά να είναι ο "φεμινισμός των από τα κάτω", ο οποίος λαμβάνει υπόψη του τις συνθήκες της διαφορετικότητας του φύλου, της φυλής, της τάξης και της σεξουαλικότητας, κατανοώντας ότι αυτά τα στοιχεία και οι σχέσεις εξουσίας τους πάνε μαζί για να δομήσουν τις σχέσεις κυριαρχίας που περνούν μέσα από εμάς.
Εν ολίγοις, πιστεύουμε ότι ο φεμινισμός μας, ως especifista αναρχικές, πρέπει να είναι ένας φεμινισμός προσανατολισμένος στην ταξική πάλη, αντιρατσιστικός, αντικαπιταλιστικός, χωρίς αποκλεισμούς (και trans-inclusive) με επαναστατική προοπτική που στοχεύει στη ρήξη με το κράτος.
*** Κριτική του ευρωκεντρικού φιλελεύθερου φεμινισμού
Ως αναρχικές γυναίκες που πιστεύουμε ότι αγωνιζόμαστε στο πλευρό των από τα κάτω, έχουμε διαφωνίες και κριτικές στον ευρωκεντρικό φιλελεύθερο φεμινισμό. Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του, ο φιλελεύθερος φεμινισμός υπήρξε οδηγός για τις ατομικές ελευθερίες, εκφραστής και υπερασπιστής της άποψης ότι "είμαστε όλοι ίσοι". Σε αυτή την πορεία, προσπάθησε να εξισώσει τις γυναίκες με τους λευκούς, αστούς άνδρες, διεκδικώντας γι' αυτές τα ίδια δικαιώματα με αυτόν. Όπως και οι αντιλήψεις του φιλελευθερισμού, αυτός ο φεμινισμός καταλήγει να προβάλλει αξιώσεις που περιορίζονται στο επίπεδο του ατομικισμού.
Έτσι, η κριτική μας στον φιλελεύθερο φεμινισμό έχει να κάνει με το γεγονός υπερασπίζεται την ατομική απελευθέρωση απομονωμένα, χωρίς προβληματισμό για την τάξη. Με αυτόν τον τρόπο, αναπαράγει την καπιταλιστική λογική όταν σκέφτεται τη χειραφέτηση των γυναικών μόνο ως αναγνώριση και κοινωνική κινητικότητα, για παράδειγμα, μέσα σε μια κοινωνία που παραμένει άνιση. Σε αυτή την αντίληψη, οι γυναίκες θα είχαν το δικαίωμα να βρίσκονται στις ίδιες θέσεις εργασίας με τους άνδρες, αλλά όταν βρίσκονται εκεί, η λογική της ανισότητας συνεχίζει να αναπαράγεται. Αυτός ο φιλελεύθερος φεμινισμός έχει οικειοποιηθεί έννοιες και κατευθύνσεις που προέρχονται ιστορικά από τον λαϊκό και γυναικείο αγώνα. Οικειοποιείται, με στρεβλό τρόπο, πολλές έννοιες για να συμμορφωθεί με τις φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες επιταγές. Αυτή η οικειοποίηση εξυπηρετεί τον καπιταλισμό με πολλούς τρόπους. Ένα παράδειγμα είναι η χρήση της ίδιας της ιδέας της ισότητας από την αγορά, με τη μαζική προπαγάνδα της, η οποία συμβάλλει στη φυσικοποίηση μιας υποτιθέμενης "ισότητας" που ήδη υπάρχει, φυσικοποιώντας τις λογικές του καπιταλισμού και του κράτους, οι οποίες παραμένουν άθικτες. Με αυτόν τον τρόπο, η αγορά τροφοδοτεί την ψευδαίσθηση της ισότητας, κηρύσσοντας ως "ενδυνάμωση" ότι οι γυναίκες μπορούν να "πετύχουν σε μεγάλες εταιρείες", σε κρατικές θέσεις κ.λπ. φτάνοντας σε υψηλές θέσεις ή στην ηγεσία, σε μια αξιοκρατική λογική. Ωστόσο, όταν βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις, συνεχίζουν να εργάζονται για και μέσα στο σύστημα, χωρίς να διερωτώνται γιατί άλλες γυναίκες δεν έχουν "πετύχει", χωρίς να αποδίδουν αυτή την ανισότητα στο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτή η διαδικασία διαστρέβλωσης συνέβη και με την έννοια της "Ενδυνάμωσης", το περίγραμμα της οποίας διαμορφώθηκε από το έργο της φρεϊρικής κριτικής παιδαγωγικής. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η έννοια αυτή γεννήθηκε με ρίζες στα λαϊκά κινήματα και οικειοποιήθηκε με στρεβλό τρόπο από τον φιλελεύθερο φεμινισμό. Επομένως, όταν μιλάμε για ενδυνάμωση, πρέπει να την ανασύρουμε από τη συλλογική της ρίζα. Μόνο η συλλογική ενδυνάμωση θα κάνει τη διαφορά στον αγώνα των γυναικών.
Για τον φιλελεύθερο φεμινισμό, μια προσομοιωμένη "ισότητα" μέσα στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα είναι αρκετή. Για εμάς είναι απαραίτητο να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό και το κράτος. Και αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την οικοδόμηση της πραγματικής ελευθερίας και ισότητας για τις γυναίκες. Με αυτή την έννοια, σημειώνουμε επίσης ότι πρέπει να υπερβούμε τον ευρωκεντρικό χαρακτήρα αυτού του φεμινισμού. Γι' αυτό, παίρνουμε ως σημείο αναφοράς την ανάλυση που οικοδομούν οι Κούρδισσες και την κριτική τους στον ευρωκεντρικό χαρακτήρα που έχει επηρεάσει την οικοδόμηση του φεμινισμού στον κόσμο. Πρέπει να οικοδομήσουμε έναν φεμινισμό με τα πόδια μας στο έδαφος της δικής μας λατινοαμερικάνικης πραγματικότητας. Και αυτό γίνεται μέσα από την κατανόηση της δικής μας ιστορίας και της δικής μας κατασκευής ως γυναίκες της Λατινικής Αμερικής, αξιοποιώντας τις εμπειρίες και τις συσσωρεύσεις μας, αποδομώντας και κατασκευάζοντας έννοιες που βασίζονται στη συγκεκριμένη πραγματικότητά μας.
*** Για έναν τρανσφεμινισμό
Για εμάς, τις especifista αναρχικές γυναίκες, είναι εξαιρετικά σημαντικό να προωθήσουμε την αντίληψη του φεμινισμού που θέλουμε να οικοδομήσουμε σε πανεθνικό επίπεδο. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να καταστήσουμε σαφές ότι ο φεμινισμός μας περιλαμβάνει τα τρανς άτομα (άνδρες και γυναίκες). Για το λόγο αυτό, δεν ταυτιζόμαστε με τον "ριζοσπαστικό φεμινισμό" (ή με έναν φεμινισμό που αποκλείει τρανς ) επειδή, ως αναρχικές, υποστηρίζουμε το τέλος κάθε κυριαρχίας στην κοινωνία. Για εμάς δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε έναν φεμινισμό που αποκλείει τους καταπιεσμένους, αυτούς που κακοποιούνται και σφαγιάζονται από την τρανσφοβία, η οποία διαπερνά καθημερινά την κοινωνία μας. Πρέπει να διαφυλάξουμε και να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό και τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, απολύτως όλων των ανθρώπινων όντων. Φυσικά, δεν μπορούμε να παραλείψουμε να συσχετίσουμε την ετεροκανονικότητα με τον ματσισμό. Πρόκειται για έναν παράγοντα που καταλήγει να αντηχεί στη συζήτηση για την κατασκευή της οικογένειας και της εργασίας. Επομένως, είναι σημαντικό να θεωρήσουμε το ζήτημα του ανδρισμού και ως συζήτηση για το φύλο, αφού όλοι μας επηρεαζόμαστε από αυτό και τον τρόπο που το βλέπουν οι άνθρωποι.
*** Απορρίπτοντας τον φεμινισμό που αφορά αποκλειστικά τις γυναίκες
Πιστεύουμε επίσης ότι οι κλειστοί χώροι είναι σημαντικοί για την ενίσχυση των ανθρώπων μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας και ότι πρέπει να κατανοούμε και να σεβόμαστε τις ανάγκες τους. Επομένως, δεν βλέπουμε κανένα πρόβλημα στο να έχουμε κλειστούς χώρους (καταλαβαίνουμε επίσης τη δύναμη, τη σημασία και την αναγκαιότητά τους) όταν προκύπτουν απαιτήσεις στους χώρους που χτίζουμε, αλλά καταλαβαίνουμε επίσης ότι το κίνημα δεν πρέπει να υπάρχει μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο. Υπό αυτή την έννοια, πιστεύουμε επίσης ότι πρέπει να έχουμε μικτούς χώρους, επειδή το φύλο είναι κάτι που τέμνει την πραγματικότητα των ανδρών και των γυναικών, όχι μόνο των γυναικών. Οι άνδρες αισθάνονται επίσης διάφορες πιέσεις από την κοινωνία να επιτελέσουν τον ανδρισμό τους με έναν τρόπο που η κοινή λογική έχει ήδη καθορίσει γι' αυτούς πριν από εκατοντάδες χρόνια. Έτσι, κατανοούμε τη σημασία του να έχουν και οι άνδρες τους δικούς τους χώρους εκπαίδευσης, συζήτησης και αντιπαράθεσης για να μπορούν να σκεφτούν νέους τρόπους δράσης στην πολιτική και κοινωνική σφαίρα- να αναθεωρήσουν τις συμπεριφορές και τα ελαττώματα που η δομή της κοινωνίας του ματσισμού τους κάνει να αναπαράγουν καθημερινά, είτε στην προσωπική, είτε στην επαγγελματική, είτε στην πολιτική τους ζωή. Πρέπει επίσης να κατανοήσουμε ότι η ένταξη των cis ανδρών είναι διαφορετική από την ένταξη των τρανς ατόμων. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μια τρανς γυναίκα, για παράδειγμα, πρέπει να εισαχθεί σε έναν αποκλειστικό γυναικείο χώρο και ότι ένας τρανς άνδρας πρέπει να εισαχθεί σε έναν ανδρικό χώρο και ότι και οι δύο πρέπει να γίνουν αποδεκτοί σε αυτούς τους χώρους.
*** Υπέρ της επέκτασης των κοινωνικών δικαιωμάτων μέσω του λαϊκού αγώνα και της άμεσης δράσης
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο αγώνας των γυναικών πρέπει συχνά να περάσει μέσα από την κατάκτηση πολύ βασικών προγραμμάτων που θα παραμείνουν στην ευθύνη του κράτους, πιστεύουμε ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτά τα προγράμματα, αφού δεν μπορούμε να περιμένουμε την επανάσταση για να κατακτήσουμε τα βασικά δικαιώματα. Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να εργαστούμε μόνο με ένα μαξιμαλιστικό πρόγραμμα. Η κοινωνική επανάσταση θα οικοδομηθεί στις καθημερινές διαδικασίες του αγώνα και της λαϊκής ισχύος (people’s power), στις προόδους και τις κατακτήσεις περισσότερων πολιτικών και δικαιωμάτων, καθώς και στη διατήρησή τους.
Οι γυναίκες είναι οι πρώτες που παραμελούνται, είναι οι πρώτες που απολύονται σε συνθήκες κρίσης, είναι αυτές που υποφέρουν περισσότερο από τις αυξήσεις στο κόστος των τροφίμων και το κόστος ζωής. Όσον αφορά τη μητρότητα, οι ίδιοι οι χώροι αναπαραγωγής της μητρότητας καταλήγουν να ιδιοποιούνται από το κράτος (προγεννητικοί σταθμοί, κέντρα ημερήσιας φροντίδας κ.λπ.). Τοποθετούμε τους εαυτούς μας στον αγώνα για αυτές τις βασικές κατευθύνσεις εντός των ορίων του κράτους, επειδή πρέπει να απαιτηθεί από αυτό να εγγυηθεί αυτά τα δικαιώματα και, αν το κράτος δεν τα παρέχει, πρέπει να τα πάρουμε εμείς, με τα ίδια μας τα χέρια και τον αγώνα μας. Έτσι υπερασπιζόμαστε τον αγώνα για στέγαση, παιδικούς σταθμούς, ανθρώπινο τοκετό και καλύτερη βοήθεια στα νοσοκομεία, την εκπαίδευση και την υγεία, που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή των καθημερινών γυναικών.
Έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι προβάλλουμε απαιτήσεις από το κράτος, ενώ επιθυμούμε το τέλος του. Από την άλλη πλευρά, η θέση μας είναι αυτή της αντιπαράθεσης και όχι του να ζητάμε από το κράτος. Αντιμετωπίζουμε το Κράτος ώστε να μπορέσει να προσφέρει σήμερα αυτό που είναι επείγον για τις ζωές των γυναικών από τα κάτω. Με αυτή την έννοια, έχουμε επιλέξει να χρησιμοποιούμε τον όρο "δημόσιες πολιτικές" αντί για "μεταρρυθμίσεις". Αυτό που απαιτούμε στην αντιπαράθεση με το Κράτος είναι η βιωσιμότητα των δημόσιων πολιτικών που κάνουν τη διαφορά για τις γυναίκες. Και είναι πάντα ένα αίτημα για δικαιώματα που έρχονται μέσα από τον αγώνα και τη λαϊκή οργάνωση. Παράλληλα, πιστεύουμε και επιδιώκουμε να σπείρουμε αυτόνομες προσπάθειες των γυναικών μέσα στις κοινότητές τους. Την στιγμή που το κράτος δεν εγγυάται πολιτικές που μπορούν να προσφέρουν τα ελάχιστα, πρέπει να οικοδομήσουμε, να υποστηρίξουμε και να υπερασπιστούμε, μαζί με τις κοινότητες, αυτοδιαχειριζόμενες και αυτόνομες προσπάθειες που στοχεύουν στην οργάνωση συλλογικών διεξόδων για τη ζωή των γυναικών. Ως εκ τούτου, πρέπει να οικοδομήσουμε και να δείξουμε αλληλεγγύη στις εμπειρίες συλλογικής αυτοοργάνωσης της φροντίδας των παιδιών, στις δυνατότητες οικοδόμησης "συνεταιρισμών" ή συνεταιριστικής εργασίας, που αποτελούν διεξόδους για τη συντήρηση των γυναικών στις κοινότητές τους. Αυτές οι εμπειρίες είναι διαδικασίες που συμβάλλουν στην οικοδόμηση της λαϊκής ισχύος, της αυτοδιαχείρισης, της αυτονομίας και της ενδυνάμωσης των εργαζόμενων γυναικών και των γυναικών από τα κάτω. Αυτές είναι αρχές που υπερασπιζόμαστε- και ως εκ τούτου είναι επίσης τα καθήκοντα και η ευθύνη μας.
Έτσι, στεκόμαστε δίπλα στις γυναίκες από τα κάτω σε αυτόν τον αγώνα για βασικά δικαιώματα, αλλά πρέπει να επιτύχουμε επαναστατικούς μετασχηματισμούς. Σε αυτή την προσπάθεια, υποστηρίζουμε τον λαϊκό αγώνα και την άμεση δράση για την κατάκτηση των δικαιωμάτων και την προώθηση της λαϊκής ισχύος, μαζί με τη στρατηγική της Αυτοάμυνας, όχι μόνο με τη φυσική έννοια, αλλά και ως συλλογική στάση, που μελετάται, εκπονείται και επεξεργάζεται μαζί με τα συντρόφια μας. Σε αυτή τη διαδικασία, οικοδομούμε καθημερινά, μέσα στον αγώνα, τη ρήξη με το κράτος, τον καπιταλισμό και την πατριαρχία και την προέλαση προς την οικοδόμηση της αυτοοργάνωσης και της αυτονομίας.
Οπλισμένες με αυτές τις γενικές αρχές και οικοδομώντας έναν φεμινισμό που βασίζεται στη σχέση μεταξύ θεωρίας και πράξης, στεκόμαστε στις τάξεις των γυναικείων αγώνων, ως αναρχικές και φεμινίστριες! Μακάρι ο φεμινισμός να γίνει πραγματικότητα για τις γυναίκες από τα κάτω και μακάρι οι γυναικείοι αγώνες να αναπτυχθούν και να εξαπλωθούν με μαχητικότητα, αλληλοβοήθεια και αδελφοσύνη σε όλες τις γωνιές του κόσμου!
Για την επικράτηση του λαού!
Για μια ζωή με αξιοπρέπεια, ελευθερία και όχι υποταγή!
Στο πλάι αυτών που αγωνίζονται!
*Πηγή μετάφρασης: https://blackrosefed.org/feminism-and-organized-anarchism-cab/
Μετάφραση: Κύπρος, Αύγουστος 2023
