Tην Παρασκευή 1η Μαρτίου παρευρεθήκαμε ως καλεσμένοι ομιλητές, μαζί και με την συλλογικότητα Πέλοτο από την Ξάνθη, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η συλλογικότητα Υπόγειος Ιλισός για την “οργάνωση των αναρχικών” στην ΑΣΟΕΕ. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με αφορμή την πρόταση οργάνωσης που έχει δημοσιοποιήσει η συλλογικότητα του Υπόγειου Ιλισού από το καλοκαίρι του 2023. Από πλευράς μας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε ξανά για την πρόσκληση των συντρόφων/ισσων να τοποθετηθούμε στην εκδήλωση και να υπογραμμίσουμε, όπως το πράξαμε και μέσα από την εισήγησή μας, ότι η οργανωτική προοπτική του αναρχικού κινήματος είναι στοίχημα ιστορικής σημασίας και προϋποθέτει πολιτικές υπερβάσεις, τις οποίες μόνο μέσα από τον αγώνα και την οικοδόμηση ενός νέου κινηματικού πόλου που θα κινηθεί δυναμικά προς την κατεύθυνση της οργανωτικής και πολιτικής αναβάθμισης, είναι εφικτό να το κερδίσουμε.
Ακολουθεί η τοποθέτηση-εισήγησή μας.
Αρχικά, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την διοργανώτρια συλλογικότητα του «Υπόγειου Ιλισού» για την πρόσκληση της να τοποθετηθούμε ως ομιλητές στην σημερινή εκδήλωση. Επίσης, θα θέλαμε να χαιρετήσουμε συντροφικά την συλλογικότητα «Πέλοτο» από την Ξάνθη και φυσικά το σύνολο των παρευρισκόμενων.
Το ζήτημα της αναρχικής οργάνωσης για το οποίο θα συζητήσουμε σήμερα είναι κατ’ εμάς κομβικό. Είναι ζήτημα ιστορικής, αλλά και υπαρξιακής σημασίας για τον αναρχισμό και την ιστορική προοπτική του. Η ιστορία τόσο των επαναστατικών κινημάτων γενικά, όσο και του αναρχικού κινήματος ειδικά, έχει αποδείξει ότι χωρίς οργάνωση δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Δεν μπορούμε να προτείνουμε ένα επαναστατικό πρόγραμμα ανατροπής δομημένοι σε μικρές ομάδες αυτονομημένες μεταξύ τους ή ανοιχτές συνελεύσεις / φωτοβολίδες, ούτε να πείσουμε για το δίκαιο των ιδεών και των προταγμάτων μας, ούτε με την δράση μας να προκαλέσουμε σοβαρή ρωγμή στην αστική κυριαρχία και ιδεολογία. Χρειαζόμαστε οργάνωση για να έχουμε επαναστατική πολιτική στρατηγική, χρειαζόμαστε οργάνωση για να είμαστε αποτελεσματικοί και να εφαρμόσουμε τις αναρχικές ιδέες.
Η κομβικότητα του οργανωτικού ζητήματος, επιβάλλει για την προσέγγιση του, πολιτική σοβαρότητα και πολιτική υπευθυνότητα. Κάθε νέα οργανωτική προσπάθεια στο παρόν και στο μέλλον θα πρέπει να πατάει σε στέρεο έδαφος, να γνωρίζει που βαδίζει και προς ποιους σκοπούς, να αποτελεί το προϊόν ενός ολοκληρωμένου και άρτιου αγωνιστικού και στρατηγικού σχεδίου.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια, με βάση την κινηματική, αλλά ιδίως, την κοινωνική και ταξική πραγματικότητα, ούτε για πειραματισμούς ούτε και για αποτυχίες που θα βλάψουν έτι περισσότερο και ίσως ανεπανόρθωτα την οργανωτική προοπτική του αναρχικού κινήματος.
Η επικρατούσα τάση στο εσωτερικό του πολιτικού μας χώρου, είναι εδώ και δεκαετίες ο αφορμαλισμός και είναι τάση βαθιά ριζωμένη και σχεδόν από όλους αποδεκτή. Όχι ο αφορμαλισμός του «εξεγερσιακού αναρχισμού» ή των μηδενιστών. Μιλάμε για τον αφορμαλισμό που δεν θεμελιώνεται σε κάποιο θεωρητικό σχήμα ή συνειδητή τακτική επιλογή, αλλά εδραιώνεται ως μια “φυσική πραγματικότητα” του αναρχικού χώρου που μαθαίνεται ως η “κανονικότητα” από τους νέους συντρόφους και αναπαράγεται από γενιά σε γενιά: o αφορμαλισμός των κατακερματισμένων ομάδων και των ανοργάνωτων ατόμων που απλώς «ακολουθούν» τα καλέσματα των πρώτων. Ο αφορμαλισμός των ευκαιριακών συνεργασιών χωρίς συμφωνίες και κοινούς στόχους. Ο αφορμαλισμός των θεματικών «ανοιχτών συνελεύσεων».
Ένα «μοντέλο» εν ολίγοις σαθρό, που δεν έχει καμία συνάφεια με τα οργανωτικά προτάγματα των αναρχικών. Που λειτουργεί ανά συγκυρίες ευεργετικά λόγω της δυνατότητας να κινητοποιεί και να διεγείρει τον ενθουσιασμό επειδή προσκαλεί σε μια δράση που είναι άμεση (την οποία όμως συνήθως η πλειοψηφία δεν συνδιαμορφώνει) αλλά χωρίς πολιτικές και στρατηγικές βάσεις κοιτάζοντας το παραπέρα. Άλλωστε, αν αυτή η άμεση δράση με τα (συνήθως) αντιφατικά ή επιβαλλόμενα πολιτικά πλαίσια που προτάσσεται ως το “αποτελεσματικό” πλεονέκτημα του αφορμαλισμού και των ανοιχτών συνελεύσεων, προερχόταν από ζυμωμένες και οργανωμένες δυνάμεις θα ήταν πολύ ισχυρότερη και θα πετύχαινε πολύ περισσότερα. Ας σκεφτούμε λοιπόν και πέρα από εύκολες λύσεις και συνταγές που μόνο μαζικό δεν έχουν καταφέρει να κάνουν το κίνημά μας.
Το «μοντέλο» αυτό, που κακά τα ψέμματα, οι πιο πολλοί έχουμε υπηρετήσει, όσο και αν περηφανεύεται για τα αντανακλαστικά του, αυτό που τελικά κάνει είναι να καλλιεργεί την ασυνέπεια των ατόμων που απλά ανταποκρίνονται αντί να συλλογικοποιούνται, την ανάθεση, την απουσία δέσμευσης και σταθερής επαναστατικής στράτευσης στον αγώνα και με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην ιδιώτευση και την απογοήτευση τους περισσότερους απ’όσους ανά τα χρόνια μας πλησιάζουν και βλέπουν ότι “τίποτα δεν αλλάζει”.
Το τελευταίο θα πρέπει όλους να μας προβληματίσει. Δεν αρκεί η απόδοση ατομικής ευθύνης και το ανάθεμα σε όσους εγκαταλείπουν. Θα πρέπει να δούμε τις βαθύτερες αιτίες. Η πλειοψηφία των όσων οργανώνονται στο αναρχικό κίνημα το κάνουν πολιτικά συνειδητά ή γοητεύονται από «αντικουλτούρες», «lifestyle», αντικοινωνική πόζα και εναλλακτική κοινωνικοποίηση που σε τελική γραμμή ουδεμίαν σχέση με τον αναρχισμό έχουν; Οργανώνονται ή ακολουθούν “ανοιχτά καλέσματα”; Έχουν γνώση της ιδεολογίας μας; Έχουν γνώση των σταθμών της ιστορίας του αναρχισμού; Έχουν πραγματικές θεωρητικές και πολιτικές συμφωνίες με τις πολιτικές αναρχικές δυνάμεις που υπάρχουν; Κινητοποιούνται πράγματι για την επαναστατική ανατροπή του συστήματος; Αντιλαμβάνονται ως ρεαλιστική προοπτική την ανοικοδόμηση της κοινωνίας χωρίς κράτος και με τον πλούτο στα χέρια αυτόν που τον παράγουν;
Αν οι απαντήσεις δείχνουν ότι υπάρχει «πρόβλημα» τότε πρέπει να δούμε, τι κάνουμε λάθος. Θα πρέπει να δούμε την δομή του πολιτικού μας χώρου, θα πρέπει να δούμε τον τρόπο οργάνωσης μας, θα πρέπει να δούμε την στρατηγική μας. Χωρίς να λέμε «είναι δύσκολο» και χωρίς να συμφιλιωνόμαστε με την κατάσταση «και όπου πάει».
Γνωρίζουμε πως η οργανωτική αναβάθμιση των αναρχικών δυνάμεων και η συγκρότησης μιας μαζικής αναρχικής πολιτικής οργάνωσης είναι μια διαδικασία δύσκολη και μια διαδικασία συνάμα “ρηξιακή” που θα πρέπει να έρθει σε αντιπαράθεση με την εδραιωμένη συνθήκη που αναφέραμε εντός του εν ελλάδι αναρχικού χώρου. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι μια διαδικασία ανέφικτη ή κάποιο “χάσιμο χρόνου” από τις άμεσες αναγκαιότητες του αγώνα όπως αφελώς κάποιοι θα υποστηρίξουν ή και δόλια κάποιοι άλλοι, επειδή χωρίς τους “ακόλουθους” του αφορμαλισμού δεν μπορούν να αναπτύξουν καμία αυτόνομη δράση ή στρατηγική. Τουναντίον, η οργάνωση δεν είναι θεωρητικολογικό πρόταγμα ή αοριστία για το μετά: είναι προϋπόθεση ώστε να είμαστε αποτελεσματικοί και μέσα στους άμεσους αγώνες. Για να αποτελέσουν αυτοί εφαλτήριο για την επαναστατική προοπτική και όχι για απογοητεύσεις εξαιτίας της αδυναμίας τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.
Η θέση των αναρχικών σύντροφοι και συντρόφισσες στις τεράστιες κοινωνικές και ταξικές προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας, δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν του πρωταγωνιστή. Του μπροστάρη των αγώνων, η θέση στην εμπροσθοφυλακή ενός επαναστατικού κινήματος που θα επιχειρήσει να ανατρέψει τον καπιταλισμό και το κράτος. Ο στόχος είναι εφικτός, αλλά θα πρέπει να πάρουμε πολιτικές αποφάσεις.
Δεν γίνεται συντρόφισσες και σύντροφοι να είμαστε ουρά της αριστεράς στον δρόμο, στον συνδικαλισμό, στα πανεπιστήμια, στα κοινωνικά κινήματα και να πιστεύουμε ότι έτσι θα αυξήσουμε τις δυνάμεις μας. Δεν γίνεται να είμαστε ουραγοί, μια απλώς «φασαριόζικη» φωνή διαμαρτυρίας στο περιθώριο των αγώνων. Δεν φταίνε μόνο οι κακές θέσεις και αναλύσεις για αυτόν μας τον εγκλωβισμό, ούτε και η αποϊδεολογικοποίηση του αναρχισμού από τις εξωγενείς επιρροές, είτε από τον φιλελευθερισμό, είτε από τον μαρξισμό. Αυτές οι πολιτικές θέσεις και αυτές οι ιδεολογικές επιρροές έρχονται κατά καιρούς γιατί βρίσκουν το έδαφος να ανθίσουν μέσα στην προβληματική πραγματικότητα του χώρου μας. Γιατί έχουμε θεωρητικά και στρατηγικά ελλείμματα, γιατί δεν έχουμε μαζικό πολιτικό φορέα, γιατί πάσχουμε από έλλειψη ιδεολογικής και ιστορικής ταυτότητας, γιατί οργανωνόμαστε σε αυτονομημένες ομάδες/συλλογικότητες που δεν μπορούν, από την φύση τους, να αποτελέσουν πολύπλευρο πολιτικό οργανισμό που θα υπερνικήσει πολιτικούς αντιπάλους και θα αναδιατάξει τους συσχετισμούς δύναμης. Έτσι, ο αναρχικός χώρος καθίσταται αφομοιώσιμος.
Για να περάσουμε σε μια άλλη κατάσταση πρέπει να ξεκινήσουμε με το ερώτημα αν θέλουμε ένα αναρχικό κίνημα που να παίξει καταλυτικό ρόλο πολιτικό και επαναστατικό, να εμπνεύσει και να παλέψει για τον θρίαμβο και την νίκη των προταγμάτων του ή έναν αναρχικό χώρο συγκρουσιακό μεν, αλλά χωρίς ταξικά και κοινωνικά ερείσματα και απλά “ακόλουθο” των εξελίξεων. Αν θέλουμε το δεύτερο, απλά για να “κινούμαστε” και να “δρούμε” και “ότι βγει” τότε δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα. Αν θέλουμε το πρώτο, θα πρέπει να οργανωθούμε και να αναπτύξουμε στρατηγική και επαναστατικό πρόγραμμα.
Ωστόσο, για να μην πετάμε στα σύννεφα, θα πρέπει και να αναρωτηθούμε: υπάρχουν τα δεδομένα για να ξεκινήσουν τώρα, διεργασίες, οργανωτικές συναντήσεις και σχεδιασμοί προσυνεδριακού διαλόγου, για μια νέα αναρχική οργάνωση; Πιστεύουμε πώς όχι, όσο και αν μας θλίβει.
10 χρόνια πριν μια άλλη οργανωτική προσπάθεια συνάντησε αδιέξοδα ενώ τα κινηματικά δεδομένα ήταν καλύτερα, ο «χώρος» μαζικότερος, το επίπεδο της ταξικής πάλης σε ανώτερη φάση. Και ήταν 4 συλλογικότητες ζυμωμένες μέσα από συμφωνίες, σταθερές διασυλλογικές συνεργασίες και αγώνες χρόνων, αυτές που το ξεκίνησαν. Κι όμως υπήρξε διάσπαση παρά τις τεράστιες προσπάθειες και σήμερα η οργανωτική τάση στο εσωτερικό του αναρχικού χώρου είναι πιο αδύναμη από ποτέ.
Δεν θέλουμε να σκορπίσουμε με τις διαπιστώσεις αυτές απαισιοδοξία σε όσους πιστεύουν ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε μια τέτοια προσπάθεια τώρα, ούτε να ταυτίσουμε μεταξύ τους διαφορετικά μοντέλα οργάνωσης. Εμείς θα είμαστε εκεί, σε κάθε προσπάθεια που έχει προοπτική, να συνεισφέρουμε. Αλλά όπως προαναφέραμε, δεν έχουμε την πολυτέλεια για αποτυχίες.
Αν πιστέψουμε, έστω και για μια στιγμή, ότι είναι υπόθεση διαδικασιών fast track η υπέρβαση του αφορμαλισμού και η ανάδυση μιας νέας κινηματικής προοπτικής, όχι μόνο αυτός θα μας καταπιεί, αλλά και θα γελάει με τα χάλια της τάσης μας. Την οργανωτική προοπτική του αναρχικού κινήματος θα πρέπει να την χτίσουμε βήμα το βήμα και σε ρήξη ιδεολογική και πολιτική με την αφορμαλιστική γάγγραινα. Για την συγκρότηση μιας νέας αναρχικής οργάνωσης δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, ούτε απλώς οι θεωρητικές συμφωνίες. Θα πρέπει να υπάρξουν τομές και να ανοίξει ο δρόμος της οργάνωσης μέσα από σκληρή και ακούραστη προσπάθεια. Πρώτα απ’ όλα μέσα από τον αγώνα.
Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι, οι συλλογικότητες, όσοι αγωνιούμε για την οργάνωση του αναρχισμού και την πρωταγωνιστική του ανάδειξη στην ταξική και την πολιτική πάλη θα πρέπει να διαμορφώσουμε άμεσα έναν νέο κινηματικό πόλο με ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα, ιστορική συνείδηση του κινήματος μας, με επεξεργασμένες θέσεις και συγκεκριμένους τακτικούς και στρατηγικούς στόχους και να βαδίσουμε πλάι στον αγώνα. Να ριχτούμε ολόψυχα μέσα σ’αυτόν. Μόνον έτσι, θα μπορέσουν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για πολιτικά και οργανωτικά άλματα και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε σταθερά και οργανωμένα στον σχηματισμό μιας νέας, αναρχικής οργάνωσης. Οι προϋποθέσεις για αυτήν θα χτιστούν μέσα από αγωνιστικές συμμαχίες. Θα χτιστούν στις γενικές απεργίες, στις φοιτητικές κινητοποιήσεις, σε οδοφράγματα. Θα χτιστούν από αγωνιστικές πρωτοβουλίες, από δημιουργία δομών, μέσα από πολύπλευρες δραστηριότητες, τόσο πριν, όσο και παράλληλα με την έναρξη ενός οργανωμένου προσυνεδριακού διαλόγου.
Η δημιουργία μιας οργάνωσης δεν είναι μια διαδικασία τεχνικής φύσεως. Δεν αρκεί να βρούμε ένα γενικό πλαίσιο θεωρητικών συμφωνιών και να προχωρήσουμε συζητώντας κατευθείαν για την δομή της, για τα προσυνεδριακά στάδια πριν την ίδρυση κλπ μερικές ομάδες και μερικοί σύντροφοι και συντρόφισσες. Θα πρέπει να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη ενός δυναμικού ρεύματος που θα κινηθεί προς τα εκεί και να επεξεργαστούμε τα βήματα ίδρυσης με βάση ένα άρτια οργανωμένο πολιτικό και διαδικαστικό σχέδιο. Κυρίως, πρέπει να δούμε τι θα κάνει αυτή η οργάνωση, πώς θα δράσει, ποια θέλουμε να είναι η προσφορά της μέσα στην πολιτική και ταξική πάλη. Και ταυτόχρονα να δράμε από κοινού ενόσω συζητάμε. Θα το πούμε ξανά: οργάνωση δεν θα φτιάξουμε σε θεωρητικά θερμοκήπια και εκδηλώσεις. Την οργανωτική προοπτική του αναρχικού κινήματος θα την χτίσουμε “λερώνοντας την φανέλα” μέσα στον αγώνα.
Οι επαναστατικές οργανώσεις ιστορικά δεν γεννιούνται από εκδηλώσεις, φόρουμ διαλόγου και φιλολογικές συζητήσεις έξω από το καμίνι του αγώνα. Όλα αυτά τα είναι αναγκαία, για να ζυμωνόμαστε και να καταγράφουμε τις απόψεις μας. Αλλά δεν αρκούν. Όσοι μιλάμε για οργάνωση θα πρέπει να παράξουμε έργο, να προβληματίσουμε συντρόφισσες και συντρόφους, να ασκήσουμε κριτική στον αδιέξοδο αφορμαλισμό, όχι απ’τα έξω και αφ’ υψηλού, αλλά μέσα από έμπρακτα παραδείγματα οργάνωσης και αγώνα. Να συμβάλλουμε στην ανανέωση των γραμμών του κινήματος μέσα από την καθημερινή κοινωνική και ταξική μας δουλειά, μέσα από τις δράσεις και τον λόγο μας. Αλλιώς θα κάνουμε μια τρύπα στο κενό, θα μιλάμε για «οργάνωση» και «αναγκαιότητες» συναντώντας τοίχο και αδιαφορία και τα χρόνια θα περνούν με το αναρχικό κίνημα όλο και πιο ανίσχυρο.
Τα λέμε αυτά, θέλοντας να προβληματίσουμε τόσο τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που διαφωνούμε και δεν αποτελεί προτεραιότητα τους η οργάνωση, όσο και αυτούς που αγωνιούν όπως και εμείς, για την οργανωτική προοπτική του πολιτικού μας κινήματος.
Στο σημείο αυτό, θα προσπαθήσουμε συνοπτικά να απαντήσουμε στους τρεις άξονες που έχουν θέσει οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του Υπόγειου Ιλισού για την αποψινή εκδήλωση και να καταθέσουμε το δικό μας σκεπτικό και τις δικές μας προτάσεις πάνω σε αυτούς.
1ον, Γιατί είναι αναγκαία η ύπαρξη ειδικών αναρχικών ομάδων.
“Οργανώσεων” θα συμπληρώσουμε εμείς. Αν και είναι αδύνατη η ανάπτυξη μιας θεωρητικής και ιστορικής θεμελίωσης στον διαθέσιμο χρόνο που έχουμε, θα επαναλάβουμε ότι χωρίς οργάνωση δεν μπορούμε τίποτα να πετύχουμε. Η συγκρότηση ειδικών αναρχικών οργανώσεων αποτελεί στρατηγική επιλογή του αναρχικού κινήματος από την απαρχή της γέννησης του, από την εποχή της μπακουνικής Συμμαχίας. Και εννοούμε, την διακριτή, ειδική αναρχική πολιτική οργάνωση και όχι την οργάνωση π.χ. σε σωματεία ή συνελεύσεις γειτονιών.
Οι αναρχικοί πρέπει να οργανωνόμαστε με βάση την πολιτική μας ταυτότητα γιατί διαφορετικά, αν π.χ. αφομοιωθούμε χωρίς αυτή στα ταξικά και κοινωνικά κινήματα, θα χάσουμε την μάχη στον ιδεολογικό πόλεμο από τους αντιπάλους μας, που και πιο οργανωμένοι θα είναι και θα εισδύουν σε αυτά με στρατηγική να τα ηγεμονεύσουν εξουσιαστικά. Αν αρκούσε η αυθόρμητη κίνηση της ταξικής πάλης για την επαναστατική μετάβαση, τότε δεν θα χρειαζόμασταν οργανωμένη δράση στην βάση της πολιτικής μας ταυτότητας ως αναρχικοί. Όμως η ταξική πάλη έχει αποδείξει την αναγκαιότητα του οργανωτικού δυισμού, δηλαδή την οργάνωση τόσο σε αμιγώς πολιτικό όσο και σε κοινωνικό και ταξικό επίπεδο. Χρειάζεται, όπως έλεγε ο Μπακούνιν, η συνένωση του λαϊκού ενστίκτου με την επαναστατική ιδέα για να υπάρξει επανάσταση.
Ο αναρχισμός είναι μια συγκεκριμένη ταξική και επαναστατική ιδεολογία και αναζητά μέσα από την οργανωτική συγκρότηση το πιο κατάλληλο και αποτελεσματικό “όχημα” ώστε να εφαρμοστούν τα προτάγματα του μέσα από μια συλλογικά κοινή στρατηγική και πρακτική. Κι αυτό, μόνο οι αμιγώς αναρχικές οργανώσεις μπορούν να το επιτύχουν.
2ον, Πώς μπορούν οι ομάδες να αναβαθμίσουν την οργάνωση τους,
Θεωρούμε ότι το ζήτημα δεν βρίσκεται τόσο στην αναβάθμιση των ομάδων π.χ. σε μια νέα δευτεροβάθμια ομοσπονδία, όσο στην υπέρβαση του ίδιου του μοντέλου των ομάδων συγγένειας. Το μοντέλο αυτό έχει ξεπεραστεί και εκτός των άλλων, οι πολιτικές ομάδες που υπάρχουν σήμερα είναι λίγες και δεν υπάρχουν και οι συμφωνίες για να προχωρήσουμε σε ομοσπονδιοποίηση.
Δεν βρισκόμαστε στην προεπαναστατική Ισπανία των εκατοντάδων αναρχικών ομάδων που συνενώθηκαν στην FAI αλλά στην Ελλάδα του 2024 και έναν ιδιόμορφο πολιτικό χώρο.
Οι αναρχικές ομάδες, κακά τα ψέματα, λειτουργούμε σαν αυτόνομα κινηματικά μικροσύμπαντα είτε μέσα στην πραγματικότητα του “χώρου” είτε μέσα από την εφαρμογή της δικής μας διακριτής πολιτικής ατζέντας. Επίσης, οι αυτονομημένες αναρχικές ομάδες, με τους κώδικες και τις συνήθειες τους, με τον μικρό αριθμό συγγενικών ιδεολογικά μελών και την κλειστότητα που τις διακατέχουν, πολύ δύσκολα μπορούν να ανταποκριθούν σε έναν τέτοιο πολιτικό φορέα, όπως έδειξε και η ίδια η πρόσφατη ιστορία. Μια ομοσπονδία συλλογικοτήτων μοιραία θα καταλήξει σε ιδεολογικοπολιτικό συνονθύλευμα που θα λειτουργεί εν τέλει αφορμαλιστικά ή σε ένα κλειστό ιδεολογικό μόρφωμα λίγων ομάδων. Στην πρώτη περίπτωση θα διασπαστεί ή θα διαλυθεί, στην δεύτερη θα είναι καταδικασμένη σε “χαμηλές πτήσεις”. Ούτε στην πρώτη ούτε στην δεύτερη εκδοχή, θα είναι εφικτή η υλοποίηση μακρόπνοων στόχων.
Ένας νέος πολιτικός φορέας πρέπει να χτιστεί πάνω σε άλλες βάσεις. Η δική μας άποψη, που σήμερα μόνο θα σκιαγραφήσουμε, είναι ότι η αναρχική οργάνωση θα πρέπει να είναι εξαπλωμένη σε κάθε πόλη, σε κάθε προάστιο, σε κάθε περιοχή. Πρωτοβάθμιοι πυρήνες της, συσπειρωμένοι π.χ. σε Ελευθεριακά Κοινωνικά Κέντρα, θα πρέπει να είναι οι πυρήνες περιοχής, που θα ενώνονται ομοσπονδιακά σε προαστιακό επίπεδο και επίπεδο πόλης, ενώ ένα τριτοβάθμιο πολιτικό συμβούλιο από τα κάτω εκπροσώπων, να έχει τον ρόλο της συνενωτικής διασύνδεσης ολόκληρης της οργάνωσης (δημιουργώντας τομείς, υποδομές, διευθύνοντας τα επικοινωνιακά της όργανα, την κεντρική της δράση κλπ). Η οργάνωση θα πρέπει να έχει δράση τόσο σε επίπεδο περιοχών, που θα αναπτύξουν οι πυρήνες της χωρίς κεντρική λογοδοσία, όσο και κεντρική δράση, που θα τροφοδοτεί το κεντρικό όργανο (δηλαδή όλοι οι πυρήνες δια μέσω των εκπροσώπων τους). Για να μην δημιουργούνται “συγχύσεις” και επειδή η παρένθεση ίσως δεν αρκεί από μόνη της, να πούμε ότι ως “κεντρικό όργανο” δεν εννοούμε ένα “εξωτερικό” όργανο, αλλά το πολιτικό συμβούλιο που αναφέραμε, που θα αποτελείτε από τους εκπροσώπους των πυρήνων και των περιφερειών της οργάνωσης.
Το στοίχημα μιας τέτοιας οργάνωσης, κατ’ εμάς, είναι να έχει καθημερινή δράση σε όλα τα μέτωπα. Να επεξεργαστεί μεθόδους προπαγάνδας, να βρίσκεται σταθερά στους χώρους δουλειάς, στους χώρους σπουδών, στις γειτονιές, στους αγώνες. Να αναπτύξει αποτελεσματικά επικοινωνιακά όργανα (εκδόσεις, εφημερίδες, ενημερωτικούς μηχανισμούς), να ιδρύσει ελευθεριακά κέντρα, βιβλιοθήκες, δομές επιμόρφωσης και αγώνα παντού, να σχεδιάσει την στρατηγική της κοινωνικής εισχώρησης των αναρχικών στον συνδικαλισμό, στα πανεπιστήμια, στις λαϊκές συνελεύσεις, όχι με όρους από τα πάνω ηγεμονίας, αλλά με όρους οργανωμένης παρέμβασης με στόχο ακριβώς, την ώθηση των κινημάτων σε ελευθεριακή και ακηδεμόνευτη κατεύθυνση.
Η αναρχική οργάνωση θα πρέπει να επεξεργαστεί ένα εφαρμόσιμο επαναστατικό πρόγραμμα κοινωνικής μετάβασης από τον καπιταλισμό και το κράτος στην αταξική κοινωνία. Με κριτήριο τις δυνατότητες της εποχής και να το μπολιάσει μέσα στην κοινωνία. Αυτό, θα είναι ο στρατηγικός της οδοδείκτης στους καθημερινούς αγώνες, η πυξίδα της για την Κοινωνική Επανάσταση.
3ον Τι είναι απαραίτητο ώστε να είναι αποτελεσματική η παρέμβαση των αναρχικών δυνάμεων στα κοινωνικά κινήματα.
Στην διατύπωση αυτή θα θέλαμε να επισημάνουμε μια σημαντική απουσία, την αναφορά στους ταξικούς αγώνες και το εργατικό κίνημα. Δεν απαξιώνουμε φυσικά το σύνολο των κοινωνικών αιτηματικών ή δικαιωματικών κινημάτων που κατά καιρούς εμφανίζονται. Είναι επιτακτικό να μετέχουμε οι αναρχικοί σε αυτά, να προωθούμε τις δικές μας θέσεις και προτάσεις, να ασκούμε πολλές φορές κριτική, να παλεύουμε για την δικαίωση και την αναβάθμιση των αιτημάτων τους. Να προτάσσουμε την διασύνδεση τους με το ευρύτερο επαναστατικό κίνημα. Παρόλα αυτά , υπάρχουν και κοινωνικά κινήματα που χρίζει προσοχής η ώσμωση με αυτά.
Στο προκείμενο, για να μπορέσει ο αναρχισμός να αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα στην καθημερινή ταξική πάλη, στις οργανώσεις των εργαζομένων και τα κοινωνικά κινήματα είναι απαραίτητη η ύπαρξη μιας κοινής στρατηγικής προσανατολισμένης προς αυτή την κατεύθυνση. Αυτή η κοινή στρατηγική μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από μια αναρχική πολιτική οργάνωση που μέσα από μια συνεκτική ανάλυση της πραγματικότητας βασισμένη σε κοινές ιδεολογικές και πολιτικές αρχές και θέσεις θα μπορέσει να αναλάβει το ιστορικό καθήκον να αποτελέσει κρίσιμο αρωγό για την ακηδεμόνευτη ανάπτυξη των ταξικών και κοινωνικών κινημάτων και αγώνων. Τα μέλη της, πρέπει να μπουν στα συνδικάτα, να πρωταγωνιστήσουν στην δημιουργία νέων, να παλέψουν για την ίδρυση μιας ταξικής Ελευθεριακής Συνομοσπονδίας Εργασίας. Με τον ίδιο τρόπο, στα πανεπιστήμια, στις λαϊκές συνελεύσεις, σε εγχειρήματα κοινωνικοποίησης γης και κτηρίων, οι αναρχικοί πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή.
Κλείνοντας, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι βασική στρατηγική των αναρχικών θα πρέπει πάντα να είναι η διασύνδεση και η συνολικοποίηση των επιμέρους, η πάλη για την ενοποίηση όλων των διεκδικήσεων, όλων των εγχειρημάτων, όλων των αγώνων, στην κατεύθυνση της επαναστατικής προοπτικής. Κόντρα σε κάθε ρεφορμισμό, κόντρα σε λογικές “νησίδων ελευθερίας”, κόντρα σε λογικές εναλλακτικών μορφών επιβίωσης με το κράτος και το κεφάλαιο στο απυρόβλητο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, η συζήτηση αυτή είναι μεγάλη και οι ευθύνες μας τεράστιες. Καλούμε όλους και όλες σε κοινούς αγώνες, σε κοινές διαδικασίες, σε σταθερή συνεργασία, για να συνδιαμορφώσουμε τους όρους της πολιτικής αντεπίθεσης και της οργάνωσης του κινήματος μας. Με την καρδιά και το βλέμμα στραμμένο στην Κοινωνική Επανάσταση και την Αναρχία.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ-ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
