Έχει περάσει σχεδόν ένα μήνας από την μεγαλειώδη απεργία της 28ης Φλεβάρη και τις τεράστιες σε όγκο διαδηλωτών συγκεντρώσεις σε όλη την επικράτεια. Η δυναμική που είδαμε να ξεχύνεται στους δρόμους εκείνη την ημέρα, η μαζική συμμετοχή εργαζομένων στην απεργία και η παράλυση της παραγωγής αποτελεί μια αποτύπωση της πραγματικής συλλογικής δύναμης που έχουμε στα χέρια μας ως η κοινωνική βάση των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας. Αυτή την συλλογική δύναμη φοβούνται κράτος και αφεντικά και προσεύχονται η 28η του Φλεβάρη να αποτελέσει απλώς ένα στιγμιότυπο και να μην να μην δοθεί συνέχεια στους δρόμους του αγώνα και της οργάνωσης εναντίον τους.
Γι’ αυτό άλλωστε και το πολιτικό σύστημα, το μεγάλο κεφάλαιο που ελέγχει τα media και οι διάφοροι μηχανισμοί διαμόρφωσης κοινής γνώμης επιχειρούν διακαώς να ενσωματώσουν την κοινωνική οργή στους εκλογικούς συσχετισμούς. Η προώθηση καθεστωτικών σφουγκοκωλάριων ως «αντισυστημικών» και το μεθοδευμένο σχέδιο μετατροπής του κοινωνικού αναβρασμού σε κινητήρα ανάταξης του πολιτικού σκηνικού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Είναι μια συνθήκη αναμενόμενη στην οποία πολλάκις είχαμε αναφερθεί. Όσο πιο πολύ το σοσιαλδημοκρατικό κυβερνητικό αντίβαρο βρισκόταν σε αποδρομή και κατακερματισμό, τόσο πιο πολύ η συσσωρευμένη οργή θα διογκωνόταν και θα δημιουργούσε προϋποθέσεις ξεσηκωμών σαν αυτή που είδαμε την 28η του Φλεβάρη. Κι όσο πιο έντονα θα εκφραζόταν η λαϊκή οργή, τόσο πιο επισταμένα θα γινόταν η προσπάθεια κεφαλαιοποίησης της για την ανάδειξη παλιών και νέων δυνάμεων στην κούρσα ανανέωσης της αστικής εξουσίας. Ο στόχος τους είναι ξεκάθαρος: να γυρίσουμε στον καναπέ και να πριμοδοτήσουμε τους «νέους σωτήρες» σε ένα γραφικό κακέκτυπο του 2015 με τα κινήματα συνομιλητές της κάθε Κωνσταντοπούλου και του κάθε προπαγανδιστή αυταπατών «για ένα πιο δίκαιο κράτος και έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό».
Ας τους διαψεύσουμε. Γιατί οι λόγοι που μας ώθησαν να διαδηλώσουμε, να απεργήσουμε, να συγκρουστούμε την 28η του Φλεβάρη είναι ακόμα εδώ και θα συνεχίσουν να είναι όποιος κι αν βρίσκεται στο τιμόνι της πολιτικής διαχείρισης ενός σάπιου συστήματος. Η ωμότητα της αντίφασης κέρδους – ανθρώπινης ζωής όπως εμφανίστηκε με τον πλέον απροκάλυπτο τρόπο στο έγκλημα των Τεμπών με τις ευθύνες κράτους, κυβερνήσεων και HellenicTrain να φωνάζουν για τον θάνατο 57 ανθρώπων, είναι εδώ.
Είναι εδώ και την συναντάμε συνεχώς σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας. Με τα «εργατικά ατυχήματα» και τους θανάτους εργαζομένων εν ώρα εργασίας στον βωμό των κερδών των αφεντικών να αποτελούν δυστυχώς μια παγιωμένη καθημερινή πραγματικότητα. Μόνο τις τελευταίες ημέρες, είχαμε 4 εργαζομένους να χάνουν την ζωή τους στην μάχη για το μεροκάματο: ένας οδηγός γερανού σε οικοδομικές εργασίες στην Βούλα, ένας δασεργάτης στην Φθιώτιδα και δύο οικοδόμοι σε Φωκίδα και Πάρο. Είναι σαφές πως δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά αλλά για την ίδια την φύση κράτους και κεφαλαίου που προτεραιοποιεί τα κέρδη έναντι της ασφάλειας και της ζωής των εργαζομένων. Ενδεικτικό της έντασης του καπιταλιστικού ξεζουμίσματος μας, της εντατικοποίησης της εργασίας, της απουσίας μέτρων ασφαλείας είναι η συνεχής κατακόρυφη αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων». Όπως ενδεικτικό στις παρούσες περιπτώσεις είναι οι ηλικίες των 2 οικοδόμων που έχασαν την ζωή τους, όντας 70 και 75 χρονών. Μας θέλουν για να δουλεύουμε για το άγχος της επιβίωσης μέχρι ή να μην μπορούμε άλλο ή να πεθαίνουμε στα εργοδοτικά κάτεργα.
Ταυτόχρονα, η σκληρή πραγματικότητα μας χτυπάει καθημερινά την πόρτα. Η ακρίβεια συνεχίζει να δημιουργεί μια αβίωτη συνθήκη για την συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Όταν το μισό του μισθού μας πηγαίνει στις στεγαστικές ανάγκες για την πληρωμή του ενοικίου, οι τιμές βασικών αγαθών είναι στα ύψη και οι λογαριασμοί τρέχουν, μπορούμε όλοι και όλες να καταλάβουμε πώς ο μισθός μας εξαϋλώνεται χωρίς να μπορούμε να καλύψουμε βασικές ανάγκες επιβίωσης. Έτσι πολλοί/ες από εμάς οδηγούμαστε σε μια καθημερινή «μάχη επιβίωσης» με το να δουλεύουμε για να ζούμε, με 2 δουλειές, με 12ωρα ή με το να «κόβουμε» απ΄όπου μπορούμε για να τα φέρουμε βόλτα. Το ξήλωμα των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων που βλέπουμε να συντελείται όλα αυτά τα χρόνια, όπως το χτύπημα στο 8ωρο, στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, έρχεται ως το αναγκαίο συμπλήρωμα αυτής της συνθήκης, που επιζητά εργαζόμενους λάστιχο χωρίς δικαιώματα και χωρίς συλλογική δύναμη στα χέρια τους.
Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή ότι η κοινωνική οργή είναι έκδηλη. Για τα κρατικά και καπιταλιστικά εγκλήματα που βλέπουμε να συντελούνται μπροστά στα μάτια μας, για την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα της ακρίβειας, των χαμηλών μισθών και συντάξεων, για την διάλυση κάθε κοινωνικής παροχής υγείας και την εμπορευματοποίηση της. Για όλους τους παραπάνω λόγους, την 9η Απριλίου καλούμε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες να απεργήσουν και να κατακλύσουν τους δρόμους διαδηλώνοντας, παίρνοντας την απεργία στα χέρια τους και όχι αφήνοντας την στα χέρια των γραφειοκρατών συνδικαλιστών. Είναι στοίχημα των καιρών μας η διαρκής αναζωπύρωση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων ενάντια στην βίαιη πραγματικότητα του κράτους και του καπιταλισμού και η δημιουργία ενός ρεαλιστικού οραματικού σχεδίου επαναστατικής ανατροπής τους.
Την 28η του Φλεβάρη πολλοί και πολλές εργαζόμενοι έκαναν μια αρχή, πολλοί απεργώντας για πρώτη φορά και κατεβαίνοντας μαζικά στους δρόμους. Να δώσουμε την συνέχεια και να πάρουμε τους αγώνες και τις αντιστάσεις στα χέρια μας. Με την οργάνωση σε ταξικά σωματεία βάσης και την δημιουργία νέων στην κατεύθυνση της ομοσπονδιοποίησης τους για τον σχηματισμό ενός νέου ακηδεμόνευτου πόλου συνδικαλισμού βάσης, με την οργάνωση σε λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, με την ενίσχυση των γραμμών του οργανωμένου αναρχισμού. Γιατί εάν δεν δώσουμε εμείς πολιτική έκφραση, οργάνωση και κατεύθυνση στην οργή μας, εάν δεν την στρέψουμε προς μια επαναστατική προοπτική ανατροπής, μακριά από τις αυταπάτες ότι η «λύση» για όλα τα παραπάνω έρχεται από τα μέσα του κρατικού και καπιταλιστικού συστήματος που τα δημιουργεί και τα διαιωνίζει, τότε σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα πασχίσει να δώσει την «συνέχεια» της αφομοίωσης της κοινωνικής οργής και την συνέχεια της καπιταλιστικής και κρατικής βαρβαρότητας σε βάρος μας.
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΕΦΑΛΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΝ
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 9 ΑΠΡΙΛΗ
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ
