ngnm

Αναρχική Παρέμβαση

21 Οκτωβρίου 2024

 

 

Bruno Lima Rocha*

Μια από τις μεγάλες συζητήσεις του σήμερα είναι η έννοια της πολιτικής ταυτότητας. Η αίσθηση του ανήκειν συχνά υπερβαίνει τις συγκεκριμένες κοινωνικές σχέσεις, όπου η «αυτογνωσία» κινητοποιείται από την πολιτιστική παραγωγή, τη συλλογική αισθητική και άλλους τρόπους «αναπαράστασης» της ζωής στην κοινωνία. Σε αντίθεση με ό,τι φαντάζεται κανείς, τίποτα από όλα αυτά δεν διαφέρει από τη λεγόμενη «ταξική συνείδηση», αν κατανοήσουμε την τάξη ως μια δομική θέση κυριαρχίας και κινητικότητας ταυτόχρονα, όπου η ελεύθερη εργασία και οι εξαιρέσεις στηρίζουν και κρύβουν τον κανόνα.

Η τάξη υπάρχει εξαιτίας της δομής της καπιταλιστικής κυριαρχίας, αλλά εμφανίζεται μόνο όταν βρίσκεται σε σύγκρουση και κατά προτίμηση με οργανωμένο τρόπο. Διαφορετικά, όλα είναι ψέματα, όπως το «επιχειρηματικότητα από επάγγελμα». Είναι μια σανίδα σωτηρίας για να βγεις από τον άτυπο τομέα ή να ενωθείς ως πολύ μικρή ή μικρή επιχείρηση. Στον καπιταλισμό, είναι μια οικονομική σφαγή όλη την ώρα. Από κάθε τρεις μικρές επιχειρήσεις που ανοίγουν, οι δύο χρεοκοπούν πριν από τα πρώτα πέντε χρόνια ζωής τους. Η εκμετάλλευση της εργασίας είναι μια μορφή συσσώρευσης και οργανώνει τον τρόπο ζωής, αλλά υπάρχει και η εξαγωγική ικανότητα του κράτους στην υπηρεσία των κυρίαρχων στρωμάτων - «εθνικών» και υπερεθνικών. Με άλλα λόγια, αυτοί οι παράγοντες είναι πολύ πιο σημαντικοί από τις «καλές πρακτικές», τη «θέληση για νίκη» και άλλες προπαγάνδες για την προσκόλληση στο σύστημα άνισης κατανομής πόρων, δικαιωμάτων και εξουσίας.

Ως εκ τούτου, κάθε ιδέα του σοσιαλισμού θα πρέπει να διασταυρώνεται με το αντίθετο κίνημα: δηλαδή, την πλήρη κατανομή των πόρων, των ατομικών, διάχυτων, κοινωνικών και συλλογικών δικαιωμάτων και των διαφόρων μορφών συμμετοχής στην πρόσβαση στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και στις δυνατότητες εφαρμογής τους. Αν αυτές οι πρακτικές δεν υπάρχουν στις οργανωτικές μορφές της αριστεράς, δεν θα υπάρξουν ποτέ από την άποψη της άσκησης συγκεκριμένης εξουσίας. Το κενό του εγχειρήματος ανατροφοδοτεί την ιδεολογική επιρροή του φιλελευθερισμού ως ένα από τα θεμέλια του «προοδευτισμού».

Ελλείψει μιας σοσιαλιστικής ουτοπίας (ενός τόπου που πρέπει να οικοδομηθεί) στον 21ο αιώνα, στη Λατινική Αμερική μας διασχίζουν υποτιθέμενες «συντομότερες διαδρομές». Μία από αυτές είναι η φιλελεύθερη όπου οι πολιτικές και συλλογικές ταυτότητες, αντί να οργανώνουν ένα υπαρκτό ή έστω λανθάνον κοινωνικό υποκείμενο, καταλήγουν να συμπληρώνουν εμπορευματικές μορφές και να μπαίνουν άκριτα σε μερίδες της αστικής και αποικιοκρατικής πολιτικής εξουσίας.

Μπαίνοντας στο… ψητό

Θα σας δώσω δύο παραδείγματα, κόβοντας κατ' αρχάς τη δική μου σάρκα. Ο πατέρας μου είναι αραβικής καταγωγής από τον Λίβανο. Από πολύ μικρή ηλικία, συμμετείχα στην υποστήριξη του αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και προσπαθώ να βοηθήσω στην οργάνωση της «αραβικότητας» στη Βραζιλία και τη Λατινική Αμερική.

Είναι γεγονός ότι αυτή η αστείρευτη πηγή ανθρώπινου δυναμικού (16 εκατομμύρια απόγονοι στη Βραζιλία, 3,5 εκατομμύρια στην Αργεντινή, περισσότεροι από 700.000 στη Χιλή, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς) βιώνει μια σύγκρουση στη Λατινική Αμερική. Ο ΟΗΕ μας έχει αναγνωρίσει ως «Άραβες της Λατινικής Αμερικής», αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να βρισκόμαστε μεταξύ της μέσης και της κορυφής της κοινωνικής και εθνοφυλετικής πυραμίδας των χωρών της ηπείρου.

Έτσι έχουμε ντροπιαστικές καταστάσεις όπως ο Ναγίμπ Μπουκέλε, από παλαιστινιακή οικογένεια, σύμμαχος...

Περισσότερα …