Το παρόν αποτελεί μέρος της μπροσούρας με τα κείμενα του Ομάρ Αζίζ (Συρία, 2011-2012). Πρόκειται για μερικές σκέψεις του εκδοτικού εγχειρήματος Hourriya.
Κάποιες σκέψεις αντί επιλόγου
Αφήσαμε, επίτηδες, τον αναγνώστη αυτού του ντοκουμέντου να διαμορφώσει άποψη, απορίες, προβληματισμούς, χωρίς να προηγείται (όπως συνηθίζεται) η γνώμη των «εκδοτών», μεταφραστών ή μεγαλοσχημόνων πανεπιστημιακών.
Τα κείμενα αυτά, είναι αλήθεια, δεν πολυκυκλοφορούν, δεν συζητιούνται, δεν είναι της «μόδας», γιατί ακριβώς ξεφεύγουν από τη γνωστή πεπατημένη οδό: Nα παίρνουν θέση είτε με τους «καλούς» είτε με τους «κακούς» ιμπεριαλιστές, είτε με τον Άσαντ, είτε με το ευρύτερο ένοπλο κίνημα με τις διάφορες ποικιλίες του. Πρώτα απ’ όλα «ανακαλύφθηκαν» λίγο αργά, από σύρους αλληλέγγυους που ζουν στην Ευρώπη. Έπειτα δεν είναι αρκετά σε όλους: υπενθυμίζουμε ότι ένα μέρος της αναρχίας και της ακρο-αριστεράς στην Ευρώπη υποστηρίζει ανοιχτά ή συγκαλυμμένα τον Άσαντ (και τους συμμάχους του Ιρανούς, Ρώσους και Λιβανέζους της Χεζμπολάχ). Τέλος, ό,τι συνέβη στη μαχόμενη κοινωνία της Συρίας, στην αρχή τουλάχιστον του ξεσηκωμού (2011- 2012), δεν έτυχε, προφανώς, της προβολής από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ούτε οι εξεγερμένοι είχαν εκείνες τις δομές επικοινωνίας που θα μπορούσαν να προβάλλουν, πέρα από τις μάχες, τις προσπάθειες αυτοοργάνωσής τους έξω και ενάντια στο κράτος της Συρίας, όπως έγινε π.χ. με την περίπτωση της Ροζάβα στη Βόρεια Συρία-Κουρδιστάν.
Τα κείμενα αυτά πρωτοτυπώθηκαν το 2013 στη Γαλλία. Εμείς αργήσαμε κατά... τέσσερα χρόνια. Τώρα τα γνωρίσαμε. Μεγάλη η πολιτική ευθύνη (ή η ανευθυνότητα). Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: δυστυχώς, μάλλον πρόκειται για «επικήδειο», διότι η στρατιωτικοποίηση της σύγκρουσης στη Συρία τείνει ή έχει πετύχει (σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν) να καταστρέψει σχεδόν τις περισσότερες επιτυχίες και προσπάθειες κοινωνικής οργάνωσης «από τα κάτω» (έτσι, τουλάχιστον όπως άρχισαν το 2011 και περιγράφονται στις προτάσεις του Ομάρ Αζίζ) και να περιορίσει τον ρόλο τους στην παροχή υπηρεσίων. Κι είναι πράγματι κρίμα που αρχίζουμε με έναν απολογισμό της εξέγερσης/επανάστασης στη Συρία, χωρίς να έχουμε ζήσει (έστω κι από μακριά) τα γεννητούρια, τα πρώτα βήματά της και την μετέπειτα εξέλιξή της. Κι ήμασταν, κι είμαστε τόσο κοντά.... Μερικά τσιγάρα δρόμος.
Τα κείμενα αυτά, λοιπόν, γράφτηκαν σε ενεστώτα χρόνο, δηλαδή στη διάρκεια και στην εξέλιξη της εξέγερσης/επανάστασης. Δεν είχαν την πολυτέλεια της ιστορικής ανάγνωσης, δηλαδή να γραφτούν αφού τα γεγονότα, με αρνητικό ή θετικό πρόσημο, θα είχαν καταλαγιάσει και θα ήταν πλέον παρελθόν, δηλαδή ιστορία. Είναι γραμμένα μέσα στη δίνη των κοινωνικών, πολιτικών και στρατιωτικών συγκρούσεων. Και είναι πάντα δύσκολο στη διάρκεια μιας εξέγερσης/επανάστασης, όπου οι παράγοντες που την επηρεάζουν μπορεί να μεταβάλλονται από μέρα σε μέρα ή ακόμα κι από ώρα σε ώρα, να επιχειρεί κάποιος να θέσει κάποιες «σταθερές» σχετικά με την εξέλιξη των γεγονότων. Γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς είναι αξιοσημείωτη η πρόβλεψη- προφητεία του Ομάρ Αζίζ σχετικά με τον κίνδυνο της στρατιωτικοποίησης: Να ξεφύγει, δηλαδή ο έλεγχος της κατάστασης από τη μαχόμενη κοινωνία και τα «τοπικά συμβούλια συντονισμού» και να μιλήσουν, όπως τελικά έγινε, μόνο τα τουφέκια...
Τα κείμενα του Ομάρ είναι μία προσπάθεια σκιαγράφησης ενός προσωρινού (συγκυριακού) σχεδίου κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης σε συνθήκες εξέγερσης/ επανάστασης. Γι’ αυτόν ακριβώς...
Κείμενο της Γεωργίας Κανελλοπούλου*
Σε δύο βιβλία του ο Ρομπέρτο Μπολάνιο έχει γράψει για την ιστορία της ουρουγουανής ποιήτριας που έμεινε κλεισμένη για 14 μέρες στην τουαλέτα του πανεπιστημίου του Μεξικού στα γεγονότα του 68. Πριν τη σφαγή του Τλατελόλκο. Τότε που ο στρατός παραβίασε το άσυλο και εισέβαλε στο πανεπιστήμιο. Η κοπέλα λεγόταν Alcira Soust Scaffo και ήταν φτωχή παράνομη μετανάστρια που ψιλοδούλευε στο πανεπιστήμιο. Αντισυμβατική ποιήτρια η ίδια, είχε επαφές με όλο το ριζοσπαστικό κόσμο των ποιητών του Μεξικού, και βρέθηκε στην τουαλέτα την ώρα που μπήκε ο στρατός στο πανεπιστήμιο. Ο Μπολάνιο τής αλλάζει όνομα, τη λέει...
30 Aπρίλη: Το πρωί η αντιπροσωπία επιστρέφει από τις Βερσαλλίες. Τη στιγμή που περνά πίσω από το οδόφραγμα του Port Maillot, ο κυβερνητικός στρατός ανοίγει πυρ. Οι πρώτες σφαίρες τρυπούν τα Τεκτονικά Λάβαρα. Οι αντιπρόσωποι ανακοινώνουν στους αδελφούς και στα μέλη της Κομμούνας, που τους περιμένουν, το αποτέλεσμα της συνάντησης.
Αργότερα, την ίδια μέρα, πέφτει νεκρός ο πρώτος Τέκτων, από τα πυρά των Βερσαλλιέρων.
Άρθρα στις Παρισινές εφημερίδες περιγράφουν με διθυραμβικά σχόλια...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018