Μια από τις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες κατά τη διάρκεια της Λαϊκής Συγκέντρωσης κατά της Πείνας στο Santos (1912), ήταν ο σοσιαλιστής ακτιβιστής Antonio Filgueira Vieytes. Δρούσε μαζί με τους αναρχικούς της περιοχής και ήταν μέλος της Τοπικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων του Santos και της Ομοσπονδίας Εργαζομένων της Βραζιλίας. Αναμφίβολα, κατά τη διάρκεια αυτού του κινήματος, ο Antonio Vieytes ήταν ο αγωνιστής που δέχθηκε τις περισσότερες επιθέσεις από τον συντηρητικό Τύπο, επειδή ήταν αλλοδαπός.
Απέναντι στις επαναλαμβανόμενες και ψευδείς κατηγορίες ότι οι διαδηλωτές ήταν όλοι ξένοι, ο Vieytes με εξαιρετικά πειστικά επιχειρήματα, έδειξε πώς οι επαναστάτες συνδικαλιστές του Santos αντιλαμβάνονταν το ζήτημα του πατριωτισμού: "Αυτοί που η ‘Tribune’ ισχυρίζεται ότι είναι ξένοι ομιλητές στη συγκέντρωση - οι περισσότεροι από αυτούς ήρθαν σε αυτή τη χώρα ως παιδιά και εδώ κατανάλωσαν τα νιάτα τους σε σκληρές δουλειές, εδώ έκαναν οικογένειες και καθώς είμαστε οι περισσότεροι αγρότες έχουμε το δικαίωμα να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας. Στο παρελθόν, η πόλη του Santos ήταν σαν μια αποικία σκλάβων, οι εργάτες αντιμετωπίζονταν λίγο λιγότερο από με μαστίγια (... ). Βλέπετε κύριοι της ‘Tribune’ αυτό που έκαναν αυτοί οι ξένοι ήταν να αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια τον εργάτη του Santos. Δεν είναι πατριωτική πράξη αυτό; Είναι κάτι άλλο, είναι ένα άκρως ανθρωπιστικό έργο, γιατί όποιος το γράφει, σκέφτεται όπως ο φιλόσοφος που είπε: ‘πριν από την πατρίδα είναι η ανθρωπότητα και ότι η πατρίδα είναι το τελευταίο καταφύγιο του ληστή’.
Εδώ στο Santos, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες είναι αλλοδαποί και χωρίς εμπάργκο, τα ενοίκια πέφτουν χωρίς να υπολογίζονται οι ενοικιαστές, είτε είναι ημεδαποί είτε αλλοδαποί… Και αν ένας ημεδαπός σταματήσει να πληρώνει ενοίκιο για ένα μήνα, ο νόμος που είναι της πατρίδας, ευνοεί τον αλλοδαπό ιδιοκτήτη και διατάζει την έξωση του ημεδαπού της πατρίδας. Έτσι αποδεικνύεται ότι ο ξένος είναι ιδιοκτήτης της γης στη Βραζιλία και ο υπήκοος είναι ξένος στην πατρίδα του, και υπάρχουν ακόμα περισσότεροι πατριώτες κύριοι! Η Εταιρεία Docas, η οποία είναι εθνική, δεν θέλει Βραζιλιάνους εργάτες, και το ίδιο κάνουν και όλες οι άλλες εταιρείες. Δεν είναι ότι ο Βραζιλιάνος εργάτης δεν είναι εργάτης, αλλά έχει αλαζονεία και δεν επιτρέπει να τον κακομεταχειρίζονται τόσο εύκολα τα βάναυσα αφεντικά... Πού είναι τότε η πατρίδα;".
*Το κειμενάκι αυτό είναι μέρος μιας μεγάλης εργασίας για την ιστορία του αναρχισμού στο Santos που τελειώνουμε να γράφουμε.
**Πηγή: Marcolino Jeremias
