Την 1η Μαρτίου 1944, πραγματοποιήθηκε μια σειρά συντονισμένων γενικών απεργιών στην κατεχόμενη από τους Ναζί βόρεια Ιταλία. Σύμφωνα με μια εκτίμηση, ο αριθμός των απεργών ανερχόταν σε 1,2 εκατομμύρια, ενώ ένα άρθρο στους New York Times έκανε λόγο για τρία έως έξι εκατομμύρια.
Οι απεργίες αφορούσαν επιφανειακά οικονομικά ζητήματα με αιτήματα όπως το πάγωμα των τιμών των τροφίμων, αυξήσεις στους μισθούς και τις μερίδες και την καταβολή επιδομάτων. Όμως οι απεργίες στόχευαν επίσης στην υπονόμευση του φασιστικού κράτους και οργανώθηκαν από συμμετέχοντες στην αντιφασιστική αντίσταση.
Μεγάλα εργοστάσια στη βόρεια Ιταλία, ιδίως στο Μιλάνο και το Τορίνο, έκλεισαν. Υπήρξαν επίσης σημαντικά σαμποτάζ στις σιδηροδρομικές και ηλεκτρικές υποδομές από αντάρτικες μονάδες που συνέπεσαν με τις στάσεις εργασίας, ενώ η κύρια εφημερίδα της χώρας, η Corriere della Sera, δεν μπόρεσε να εκδοθεί για τρεις ημέρες λόγω της απεργίας των τυπογράφων.
Η καταστολή της απεργίας ήταν εξαιρετικά σκληρή με πολλούς εργαζόμενους να απελαύνονται ακόμη και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία. Όμως η απεργία αποτέλεσε ένα σημαντικό πλήγμα για το υποστηριζόμενο από τους Ναζί φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας και, μέχρι τον επόμενο χρόνο, είχε ανατραπεί.
