Leila Al Shami
"Μια επανάσταση είναι ένα εξαιρετικό γεγονός που θα αλλάξει την ιστορία των κοινωνιών, ενώ θα αλλάξει την ίδια την ανθρωπότητα. Είναι μια ρήξη στο χρόνο και στο χώρο, όπου οι άνθρωποι ζουν μεταξύ δύο περιόδων: της περιόδου της εξουσίας και της περιόδου της επανάστασης. Η νίκη μιας επανάστασης, ωστόσο, είναι τελικά η επίτευξη της ανεξαρτησίας της εποχής της, προκειμένου να περάσουμε σε μια νέα εποχή".
-Omar Aziz [1]
Ο Ομάρ Αζίζ ήταν εξηντάρης όταν επέστρεψε στη Συρία το 2011. Εργαζόταν για μια εταιρεία πληροφορικής στη Σαουδική Αραβία, αλλά τώρα ήθελε να συμμετάσχει στην εξέγερση που μαινόταν κατά της τετραετούς δικτατορίας της οικογένειας Άσαντ. Μαζί με άλλους ακτιβιστές, ο Αζίζ άρχισε να διανέμει ανθρωπιστική βοήθεια σε εκτοπισμένες οικογένειες από τα προάστια της Δαμασκού που δέχονταν επιθέσεις από το καθεστώς. Εμπνεύστηκε από τις συνεχιζόμενες διαδηλώσεις μπροστά στις σφαίρες και τα τανκς του καθεστώτος, ωστόσο πίστευε ότι οι διαδηλώσεις από μόνες τους δεν ήταν αρκετές για να σπάσουν την κυριαρχία του καθεστώτος και ότι η επαναστατική δραστηριότητα θα έπρεπε να διαπεράσει όλες τις πτυχές της ζωής των ανθρώπων.
Πριν από τη σύλληψή του στις 20 Νοεμβρίου 2012 και τον θάνατό του στη φυλακή τον Φεβρουάριο του 2013, προωθούσε την τοπική αυτοδιοίκηση, την οριζόντια οργάνωση, τη συνεργασία, την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια ως τα μέσα με τα οποία οι άνθρωποι θα μπορούσαν να χειραφετηθούν από την τυραννία του κράτους.
Γράφοντας τον όγδοο μήνα της επανάστασης, όταν οι διαμαρτυρίες ήταν ακόμη σε μεγάλο βαθμό ειρηνικές και οι κοινότητες ζούσαν ακόμη υπό την εξουσία του κράτους, υποστήριξε ότι "το επαναστατικό κίνημα παραμένει ξεχωριστό από τις καθημερινές ανθρώπινες δραστηριότητες". Συνέχισε: "υπάρχουν "διαχωρισμοί της καθημερινής εργασίας" μεταξύ των καθημερινών δραστηριοτήτων και των επαναστατικών δραστηριοτήτων". Ο κίνδυνος έγκειται "στην απουσία συσχέτισης μεταξύ των σφαιρών της καθημερινής ζωής και της ίδιας της επανάστασης". [2]
Ο Αζίζ υποστήριξε τη δημιουργία τοπικών συμβουλίων για να μειωθεί αυτό το χάσμα. Στο όραμά του, τα συμβούλια, που αποτελούνται από εθελοντές με εμπειρία σε διάφορους τομείς, θα έπρεπε να έχουν μια σειρά από αρμοδιότητες: να βρίσκουν ασφαλή σπίτια για τους εκτοπισμένους, να οργανώνονται για λογαριασμό των κρατουμένων στις φυλακές του καθεστώτος και να παρέχουν υποστήριξη στις οικογένειές τους. Ο Αζίζ πίστευε επίσης ότι ο ρόλος των συμβουλίων ήταν να προωθήσουν την ανθρώπινη αλληλεγγύη και συνεργασία παρέχοντας ένα φόρουμ στο οποίο οι άνθρωποι θα μπορούσαν να βρουν συλλογικά λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και να οικοδομήσουν οριζόντιους δεσμούς μεταξύ των συμβουλίων σε διάφορες περιοχές.
Υποστήριξε ότι τα συμβούλια θα πρέπει επίσης να συντονίσουν την αντίσταση στην κατάληψη γης από το κράτος στις πόλεις και τα προάστια και την έξωση των κατοίκων, ώστε να δημιουργηθούν ασφαλείς ζώνες κατοικίας για κυβερνητικούς αξιωματούχους και αξιωματικούς του στρατού, εμπορικές περιοχές και η εφαρμογή άλλων επιχειρηματικών σχεδίων για τη φιλοξενία των πλουσίων.
Λίγους μήνες αργότερα, ο Aziz έγραψε ένα δεύτερο έγγραφο. [3] Η κατάσταση στη Συρία άλλαζε ραγδαία. Η βίαιη αντίδραση του κράτους στο κίνημα διαμαρτυρίας οδήγησε στη στρατιωτικοποίηση της επανάστασης, καθώς ο κόσμος πήρε τα όπλα για αυτοάμυνα. Και η γη είχε αρχίσει να απελευθερώνεται....
Οι φωτογράφοι Kati Horna και Gerta Taro, δεν δραστηριοποιήθηκαν μόνο ως τέτοιες αλλά και ως πρωτοπόρες φωτορεπόρτερ σε μια εποχή τόσο δύσκολη και σκληρή, που επέλεξαν να βρεθούν στην πρώτη γραμμή.
Η Κati Horna ήταν Εβραία από την Βουδαπέστη. Γεννήθηκε το 1912 και πέθανε το 2000 στο Μεξικό. Έζησε στη Γαλλία, στο Βερολίνο, στην Ισπανία και στο Μεξικό. Τελείωσε την πιο διάσημη σχολή φωτογραφίας της Βουδαπέστης με δάσκαλο τον József Pécsi.
Αν και μεγάλωσε σε εύπορο περιβάλλον, επηρεάστηκε από την αδικία που έβλεπε γύρω της. Συναντήθηκε με τον Μπρεχτ και επηρεάστηκε από το Bauhaus και τον σουρεαλισμό. Γνώρισε...
43.000 π.Χ.
Το νησί ενώθηκε με την ηπειρωτική Αυστραλία μέσω μιας χερσαίας γέφυρας μεταξύ του Wilson's Promontory στη Βικτώρια και της βορειοανατολικής Τασμανίας, καθιστώντας δυνατή τη μετακίνηση των ανθρώπων με τα πόδια προς τα νότια του νησιού
42.000
Οι ιθαγενείς ζούσαν στις όχθες του ποταμού Jordan, βόρεια του Hobart.
40.000
Άνθρωποι ζούσαν στο καταφύγιο του βράχου Parmerpar Meethaner στην αρχή του ποταμού Forth και στο σπήλαιο Warreen στην κοιλάδα του ποταμού Maxwell στη νοτιοδυτική Τασμανία.
36.000
Το κλίμα θερμάνθηκε για λίγο και η γέφυρα ξηράς πλημμύρισε.
30.000
Το κλίμα άρχισε να ψύχεται, η στάθμη της θάλασσας άρχισε να...
- Γυναίκες της Κομμούνας
- Gustave Lefrançois: Αναρχικός, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Εργατών
- Φόρος τιμής στον Αλφρέδο Μπονάννο και σε όσους αγωνίζονται!
- Eva Máñez, “Paterna, la memoria del horror” (Paterna, η μνήμη της φρίκης)
- Sleepless in Seattle - Η δράση των υγειονομικών στη Μάχη του Σιάτλ το 1999
- Ο Παύλος (Παναγιώτης) Αργυριάδης και το Κοινωνικό Ζήτημα
- Αυστραλία: Η απεργία των κοπτών ζαχαροκαλάμου στο Ingham
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018
