TOM GOYENS*
Οι αναρχικοί και άλλες αντιεξουσιαστικές προσωπικότητες έχουν αφήσει μια πλούσια κληρονομιά ιδεών σε πολυάριθμες εφημερίδες και περιοδικά, πολλές από τις οποίες έχουν πέσει από τα ραντάρ μας. Μεταφράζοντας, σχολιάζοντας και δημοσιεύοντας αυτά τα πρωτότυπα -συχνά σκοτεινά- κομμάτια, στοχεύω να αναστήσω τις ιδέες τους και να αναδείξω τη σοφία τους στις σύγχρονες συζητήσεις. Θα συνεχίσω να γράφω τα δικά μου δοκίμια για την αναρχική ιστορία, αλλά οι "Φωνές από το παρελθόν" θα είναι ένας πρόσθετος τρόπος να συνδεθώ με του αναγνώστες μου.
Θα ξεκινήσουμε εξερευνώντας τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, μια περίοδο που συγκρίνεται με την ολίσθηση της σημερινής μας εποχής προς τον αυταρχισμό. Κατά τη διάρκεια εκείνων των ταραγμένων δεκαετιών, οι αναρχικοί, αν και μικροί σε αριθμό, παρείχαν μια μοναδική φωνή. Μπορεί να μη συμφωνείτε με όλες τις πτυχές του σύγχρονου αναρχισμού, αλλά οι παρατηρήσεις και οι αναλύσεις τους κατά τη διάρκεια της ανόδου του φασισμού είναι εντυπωσιακά σχετικές. Οι αντιεξουσιαστές ριζοσπάστες και οι φιλελεύθεροι έχουν δεχθεί πολύ λίγη αναγνώριση για τις “προφητικές” προειδοποιήσεις τους σχετικά με την αυξανόμενη απειλή της δικτατορίας από τους φασίστες, τους κομμουνιστές και τους θρησκευτικούς συντηρητικούς. Οι αναρχικοί υποστήριζαν μια φιλοσοφία της ελευθερίας που υπερέβαινε το δυαδικό σύστημα Αριστερά-Δεξιά. Ήταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας και οι ιδέες τους μπορούν να μας εμπνεύσουν και πάλι.
Πάρτε, για παράδειγμα, τον Israel Rubin (1890-1954), έναν ρωσικής καταγωγής Εβραίο ακαδημαϊκό και αναρχικό, ο οποίος μετανάστευσε στη Γερμανία το 1926 αφού δίδαξε στη Ρωσία και την Πολωνία.¹ Τον Νοέμβριο του 1928 δημοσίευσε ένα άρθρο για τη λατρεία της προσωπικότητας στο Fanal, ένα αναρχικό μηνιαίο περιοδικό με έδρα το Βερολίνο, το οποίο εξέδιδε ο Erich Mühsam. Αυτό συνέβη έξι χρόνια μετά την πορεία του Μουσολίνι στη Ρώμη και ένα χρόνο πριν από το χρηματιστηριακό κραχ που οδήγησε σε παγκόσμια ύφεση. Οι ιδέες του Rubin έχουν σημασία για την αντιμετώπιση του οικοσυστήματος GOP-Trump-MAGA και παρέχουν μια πολύτιμη προοπτική για τον αγώνα κατά του αυταρχισμού - έναν αγώνα που είναι τόσο κρίσιμος τώρα όσο και τότε.
Και τώρα, σας παρουσιάζω τον Israel Rubin:
*a-bibliothek.org
Η λατρεία της προσωπικότητας του παρόντος (1928)
Η λατρεία της προσωπικότητας του παρόντος είναι ένας σημαντικός δείκτης της παρακμής της σύγχρονης ανθρωπότητας. Αυτή η σύγχρονη λατρεία της προσωπικότητας δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία συζήτηση για τη σημασία της προσωπικότητας στην ιστορία. Οι οπαδοί της υλιστικής κοσμοθεωρίας ανέκαθεν απέδιδαν ελάχιστη σημασία στην "προσωπικότητα" στην ιστορία, ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες. Ωστόσο, ακόμη και οι οπαδοί της ιδεαλιστικής κοσμοθεωρίας, οι οποίοι ενίοτε αναγνωρίζουν σε μεμονωμένες προσωπικότητες κυρίαρχη επιρροή στην παγκόσμια ιστορία, πρέπει να παραδεχτούν ότι η σημερινή λατρεία της προσωπικότητας δεν τους αφορά και ότι υπάρχει ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ των μεγάλων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας και των σύγχρονων δικτατόρων.
Οι κυρίαρχες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας αναγκάστηκαν γενικά να πολεμήσουν και να ξεπεράσουν τη φυσική αντίσταση των μαζών όταν κατέλαβαν την εξουσία- αντίθετα, η εξουσία πέφτει στα χέρια των σύγχρονων δικτατόρων μας πολύ εύκολα χωρίς καμία σοβαρή αντίσταση. Ο χαρακτηρισμός "με τη χάρη του Θεού", δηλαδή προορισμένος από την ίδια τη μοίρα να...
Άρθρο του Danny Evans στην σελίδα Freedom News
Με προσέγγισε ο Jeff Stein για να γράψω μια σύνοψη του βιβλίου του Abel Paz, La cuestión de Marruecos y la República española (Το ζήτημα του Μαρόκου και η Ισπανική Δημοκρατία), ώστε οι αναγνώστες της αγγλικής γλώσσας να ενημερωθούν για την ισπανική αναρχική προσέγγιση στο Μαρόκο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Jess που με ώθησε να γράψω ο,τι ακολουθεί, αν και δεν πρέπει να θεωρηθεί υπεύθυνος για το περιεχόμενο ή τα συμπεράσματά του άρθρου.
1ο Μέρος
“Ένας ήπιος πόλεμος είναι ένας μακροχρόνιος πόλεμος και επομένως...
Gren*
Εισαγωγή στην πολιτογένεση (Citogenesis)
Ξαγρυπνώ τη νύχτα και σκέφτομαι τον Julius Pringles. Η μασκότ της διάσημης αμερικανικής εταιρείας πατατοκροκετών υπάρχει από τότε που το προϊόν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην αγορά το 1968, αλλά για δεκαετίες μετά τη γέννησή του δεν έλαβε ποτέ όνομα. Αυτό συνέβαινε μέχρι τις 4 Δεκεμβρίου 2006, όταν δύο βαριεστημένοι φοιτητές πανεπιστημίου πρόσθεσαν το όνομα "Julius Pringles" στη σελίδα του προϊόντος στη Wikipedia. Παρά τις έρευνες σχετικά με την αλήθεια αυτού του ονόματος, αυτό παρέμεινε. Όταν ειδησεογραφικές πηγές άρχισαν να αναφέρουν αυτό το νέο γεγονός, προστέθηκαν στο άρθρο της Wikipedia ως αποδεικτικό στοιχείο.
Αυτή...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018