Το παρακάτω απόσπασμα, από τον (κατά τη στιγμή της συγγραφής...) ντόπιο αναρχικό Will Lawther (πριν γίνει «κάτι σαν γραφειοκράτης ενός δεξιού συνδικάτου» ) γράφτηκε στα τέλη του 1914 με αρχές του 1915 για την αναρχική εφημερίδα “Freedom” (Vol XXIX No 310, Φεβρουάριος 1915). Δείτε επίσης το βιβλίο “Anarchism in North East England 1882-1992”, σελίδα 86.
«ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑΘΕΡΟΙ;
Μερικοί άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν δει μέσα από όλα τα σχέδια που υιοθετούνται από τον κοινό εχθρό της ανθρωπότητας -τους καπιταλιστές- όποτε θέλουν να επεκτείνουν την κερδοσκοπία τους σήμερα, πιστεύουν ότι η σημερινή σύγκρουση δεν είναι για την εμπορική υπεροχή, αλλά ότι, αντίθετα, είναι ένας πόλεμος για να τελειώσει ο πόλεμος- με λίγα λόγια, ένας πόλεμος για να προχωρήσει η ανθρωπότητα στην πρόοδό της προς ένα καλύτερο κοινωνικό σύστημα. Ενώ είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη θέση του εχθρού μας, προκειμένου να καταπολεμήσουμε τις προόδους του, είναι πιο σημαντικό να κατανοήσουμε τη δική μας θέση. Και γι' αυτό το σκοπό πρέπει να εργαστούμε, γιατί βλέπουμε τώρα πόσο εύκολα πείστηκαν οι εργαζόμενοι να παραιτηθούν από τον αγώνα που έδιναν τα τελευταία χρόνια.
Πολλοί από αυτούς που πριν από λίγους μήνες μιλούσαν για τον επερχόμενο βιομηχανικό Αρμαγεδδώνα, σήμερα προτρέπουν τους εργάτες να αγωνιστούν, και να δώσουν τη ζωή τους αν χρειαστεί, για να υπερασπιστούν την τάξη την οποία έχουν οργανωθεί για να πολεμήσουν στη βιομηχανική αρένα. Και όμως, αυτοί οι στρατολόγοι του εργατικού κινήματος συνήθιζαν να λένε ότι ο βιομηχανικός εργάτης που ψήφιζε κάτι διαφορετικό από τον επίσημο υποψήφιο των Εργατικών ήταν, πολιτικά μιλώντας, μαυροσκούφης (blackleg). Έτσι, αν αναπτυχθεί η συλλογιστική τους, δεν υπάρχει πλέον καμία χρησιμότητα γι' αυτούς ως ηγέτες των Εργατικών, επειδή έχουν βρει έναν εχθρό πιο πικρό από τον καπιταλιστή που ζει πάνω τους. Και αν αφαιρεθεί όλη η βιτρίνα που ο καπιταλιστικός τύπος (ο εχθρός μας) έχει προσθέσει στις χώρες που πολεμάμε, τι μένει παρά το γεγονός ότι για τα συμφέροντα μιας τάξης που δεν είναι η εργατική τάξη πρέπει να εγκαταλείψουμε όλες τις αρχές και τα ιδανικά, τις ελπίδες και τις προσδοκίες που μας είναι πιο αγαπητές από την ίδια τη ζωή, για να πολεμήσουμε για τους καταπιεστές μας. Θα πρέπει να δειλιάσουμε; Όχι, δεν πρέπει. Επαναλαμβάνουμε την κοινοτοπία που έχει ειπωθεί εδώ και πολλά χρόνια: οι εργάτες σε αυτά τα νησιά, αλλά όχι από αυτά τα νησιά, δεν έχουν κανέναν εχθρό εκτός από τους καπιταλιστές που ζουν πάνω σε αυτά. Ο εχθρός μας είναι εδώ, και πώς γελάει σήμερα που βλέπει τις “συμμορίες” του να φεύγουν και να αφήνουν τους συγγενείς τους στο τρυφερό έλεός του. Πριν από ένα χρόνο οι εργάτες του Δουβλίνου αγωνίζονταν για το δικαίωμα να λένε ποιες θα είναι οι συνθήκες εργασίας τους. Τι συνέβη από τότε και πρέπει να περάσουμε από κακουχίες και βάσανα για να υπερασπιστούμε την περιουσία των Μέρφι και των άλλων εκμεταλλευτών, ώστε να έχουν ελεύθερο πεδίο για να εκμεταλλευτούν σε άλλες χώρες;
Για εμάς, δεν μπορεί να υπάρχει άλλο ερώτημα εκτός από το δικό μας, το πώς εμείς οι εργαζόμενοι θα απελευθερωθούμε από τον καπιταλισμό. Μπορεί να υπάρχουν και άλλα ζητήματα, αλλά δεν μας αφορούν και δεν πρέπει να υπερβαίνουν το μεγάλο ζήτημα που είναι πάντα παρόν στον πόλεμο των εργατών. Κανείς δεν θα αρνηθεί ότι κάποιοι υποφέρουν στη Γαλλία και το Βέλγιο από την προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων- αλλά σίγουρα για ποιο λόγο διατηρούνται μόνιμοι στρατοί; Δεν έχουν ξεπουληθεί απόμόνοι τους οι αδελφοί μας να πολεμήσουν οτιδήποτε και κάθε τι βρεθεί στο δρόμο τους, ως αυτό που ονομάζουν “καθήκον τους απέναντι στο βασιλιά και την πατρίδα τους”; Αλλά τότε δεν έχει υπάρξει πολύς περιττός πόνος στην Αγγλία αυτά τα τελευταία χρόνια, επειδή αυτοί που σας ζητούν να πολεμήσετε και να κρατήσετε όπλα δεν θα παραιτούνταν από το δικαίωμά τους να ληστεύουν;
Θα πολεμήσουμε; Ναι, απαντάμε, όταν έχουμε κάτι για το οποίο πρέπει να πολεμήσουμε- αλλά όχι σήμερα. Γνωρίζουμε μόνο έναν πόλεμο, τη μάχη για την ελευθερία, για την κατάκτηση του καπιταλισμού. Καθώς αυτός ο πόλεμος δεν είναι γι' αυτόν τον σκοπό, δεν μας αφορά.
Πρέπει να αποφύγουμε τα ιδανικά που πάντα είχαμε; Όχι, στεκόμαστε σταθεροί σήμερα για μια χώρα όπου η φτώχεια θα είναι άγνωστη, όπου οι γυναίκες και τα παιδιά δεν θα στερούνται ψωμί, όπου οι άνθρωποι δεν θα αντιμετωπίζονται σαν να είναι πράγματα χωρίς ανθρώπινα αισθήματα. Αυτή η γη δεν είναι ακόμη γνωστή, αλλά είναι καθήκον μας να εργαστούμε γι' αυτήν. Μη δίνετε σημασία στις απειλές της επιστράτευσης, μη δίνετε σημασία στις κραυγές των χάρτινων πατριωτών- θα κατακτήσουμε, γιατί έχουμε την αλήθεια με το μέρος μας. Και αυτή η αλήθεια είναι ότι οι εργαζόμενοι υφίστανται εκμετάλλευση από έναν κοινό εχθρό που δεν γνωρίζει ούτε φυλή, ούτε θρησκεία, ούτε φύλο, ούτε χρώμα. Έτσι, εμείς της εργατικής τάξης πολεμάμε αυτόν τον κοινό εχθρό και απλώνουμε το χέρι της συντροφικότητας στους εργάτες όλων των χωρών.
Will Lawther».
*Σχετικός σύνδεσμος: https://tynesideanarchistarchive.wordpress.com/2024/06/23/stand-we-firm-local-anti-militarism-during-ww1/#like-1058 Απόδοση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
