Nick Cave. The first born is dead.
Αν οι θανατοποινίτες δεν έχουν ζωή, τότε ο Nick Cave έρχεται να επαναλάβει τη βιβλική ρήση "Ο Πρώτος που γεννιέται πεθαίνει", μόνο και μόνο για να αναιρεθεί η κοινοτυπία. Γιατί για τον Κέιβ ο χρόνος κυλάει μες στις φλέβες του με διαφορετική ταχύτητα από ό, τι θα θέλαμε, γιατί το κάθε λεπτό της ζωής του τον φέρνει όλο και κοντύτερα στον απόλυτο θάνατο, έναν θάνατο που σαν μουσικός τεράστιου βεληνεκούς καλείται (για τον εαυτό του, εμάς μας αφήνει στην ησυχία μας) να βιώσει -σχήμα οξύμωρο- όντας ζωντανός και πέρα από κάθε πρόβλεψη δημιουργικός και μεγαλοφυής.
Είναι ήδη πολύ αργά να κάνουμε εισαγωγή στους Bad Seeds και στον Κέιβ σε αυτήν την δεύτερη προσωπική του δουλειά. Την εποχή ακριβώς που ολοκληρωνόταν ο δίσκος είχαμε την τεράστια τύχη να τον ακούσουμε ζωντανό (κυριολεκτικά) στην Αθήνα. Είναι όμως και πολύ νωρίς για προβλέψεις όσον αφορά το μέλλον και τη μακροβιότητά του. Ξέρουμε πως οι χρησμοί δεν είναι ποτέ σωστοί, εφόσον την παθιασμένη ακρόαση ενός ευαίσθητου αυτιού θα αντικαταστήσει η μεγαλοσχημοσύνη του στείρου επαΐοντα -και τόσο άτυχου- επαγγελματία κριτικού. 'Οσο θα θέλαμε τη μουσική αλλά και ολόκληρη την τέχνη να συνεχίζει να μας δίνει φτερά, αλλό τόσο θα αρνιόμαστε να δεσμευόμαστε με ανθυγιεινές ρήσεις για όσους αγαπάμε. Για να παραφράσουμε ένα στίχο του Knocking on Joe, εμείς είμαστε ανίκανοι να τον πληγώσουμε.
Για όποιον αλλάζει το Δέντρο της Ζωής με το Δέντρο του Κρεμασμένου, για όποιον αισθάνεται καταζητούμενος σε όλες ίσως τις Πολιτείες του Κόσμου, το φτιάρι του νεκροθάφτη είναι άχρηστο. Ο Νικ Κέιβ τραγουδάει στο The first born is dead τα μπλουζ του 1985 με τέτοια επική μανία όσο κανείς άλλος συνομηλικός του.
Ιουλία Ραλλίδη
'Ηχος και Hi-Fi - 01.1986
ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
Γράφει ο Κυριάκος Βασιλειάδης
Η Ιουλία Ραλλίδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949 και προερχόταν από αστική οικογένεια της εποχής. Έκανε βασικές σπουδές στο Αρσάκειο Ψυχικού και πανεπιστημιακές σπουδές στο Deree Pierce College (Aγ. Παρασκευής) με ειδίκευση στην Αγγλική και Αμερικάνικη Λογοτεχνία, στην Κοινωνιολογία και αποφοίτησε με πτυχίο Bachelor of Arts. Στη "Σχολή Σταυράκου" παρακολούθησε μαθήματα Κριτικής Κινηματογράφου, με δασκάλους τους Βασίλη Ραφαηλίδη, Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, Παντελή Βούλγαρη κ.α. Απόκτησε επαγγελματική διδακτική εμπειρία, με διδασκαλία Αγγλικών στη σχολή του ΕΟΤ και σε κεντρικά φροντιστήρια των Αθηνών, με έμφαση στα πτυχία και τις κατατακτήριες εξετάσεις γλωσσομάθειας για εισαγωγή σε Πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Στις αρχές της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεταφράσεις με τις εκδόσεις Πολικό Αστέρι: Μάρραιη Μπούκτσιν Άκου Μαρξιστή! και άλλα κείμενα με μεταφραστές Σ. Ιωάννου-Νίκος Μπαλής-Ιουλία Ραλλίδη τον Δεκ. 1974, Ρόναλντ Ντ. Λαινγκ, Κόμποι, μετ. Νίκος Μπαλής-Ιουλία Ραλλίδη κυκλοφόρησε το 1976 σε 2.500 αντίτυπα!
Είχε μεταφραστική δραστηριότητα σε τίτλους Λογοτεχνίας, Κοινωνιολογίας και Ψυχολογίας στους εκδοτικούς οίκους: Καστανιώτης, Αίολος, Απόπειρα, Άγρα, Σέλας, Λάππα, Αιγόκερως, Πλέθρον, Υποδομή, Αλεξάνδρεια, Τσαγκαρουσιάνος κ.α. (από γαλλικά και αγγλικά): Ρόναλντ Ντ. Λαινγκ Η Πολιτική της Οικογένειας, Ντ. Κούπερ Ο Θάνατος της Οικογένειας, Έρνεστ Χέμινγουεη Αέναη Γιορτή, Τζακ Κέρουακ Big Sur, Πωλ Μπόουλς Ο Νέος που Ζούσε Μόνος, Βιογραφία της Μπίλλυ Χόλλιντεη, επανέκδοση της Βιογραφίας του Άντυ Γουώρχολ -2006, κοινωνιολογική μελέτη Νεολαία και Επανάσταση σε συνεργασία με τον Δημήτρη Παναγιωτάτο, Αντρέ Μπρετόν Ανθολογία Μαύρου Χιούμορ, Το Φανταστικό στη Λογοτεχνία σε συνεργασία με τον Δ. Παναγιωτάτο, Αλφρέντ Ζαρρύ Το Υπεραρσενικό, Τζακ Κέρουακ Οι Υποχθόνιοι, Λ. Σμιθ Ο Ερωτισμός στη Δυτική Τέχνη, Λ. Γουίλσον Πειρατικές Ουτοπίες, Φίλιπ Σίνγκτον Το κορίτσι του Αϊνστάιν, Βίλχεμ Ράιχ Η Σημασία του Οργασμού, μεταφραστές: Διονύσης Μάρος-Νίκος Μπαλής-Ιουλία Ραλλίδη και άλλα ακόμη...
Παράλληλα είχε δημοσιογραφική δραστηριότητα σε κριτικές και μεταφράσεις λογοτεχνίας, όπως επίσης Κινηματογραφικών Ταινιών, Βίντεο, Συναυλιών και Δίσκων στα έντυπα: Λωτός, Πράξις, Σύγχρονος Κινηματογράφος, Ήχος και Hi-Fi, Σχολιαστής, Ταχυδρόμος, ΤV και Video, B-23, Περιοδικό του Θανάση Λάλα, Κινηματογραφικά Τετράδια (Θεσσαλονίκη), Νέα Συντέλεια, (ΔΕ)ΚΑΤΑ, POETIX, Oδός Πανός, ΑΜΦΙ μετ. ποιήματος Άλλεν Γκίνσμπεργκ, περιοδικό κόμικς Βαβέλ μετ. άρθρου για τα όπλα και τον Μπάρροουζ, εφημερίδα ΟΖ παρουσιάσεις μουσικών βιβλίων και συνεντεύξεις από ηθοποιούς στο περιοδικό τύπο. Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, δύο μουσικά άρθρα (της είχε γίνει πρόταση για υπεύθυνος του καλλιτεχνικού). Την αρνήθηκε.
Στο Ραδιόφωνο: Εκπομπές Λόγου, Μουσικής και Συνεντεύξεις με μουσικούς της ροκ στο Κανάλι 15 του Ρούσσου Κούνδουρου, 1995.
(Τα στοιχεία που δημοσιεύονται είναι από το δισέλιδο βιογραφικό της όταν έψαχνε παλαιότερα για εργασία. Πριν μερικά χρόνια μου το είχε δώσει για να το "κρατήσω").
Την Συντρόφισσα Ιουλία, την είχα πρωτογνωρίσει στη μεταπολίτευση, Φθινόπωρο του 1974, στον "ελευθεριακό" χώρο του ΚΡΑΚ (Νεάπολη Εξαρχείων), όταν ερχόταν συχνά με τον Νίκο Μπαλή στις καθημερινές συνελεύσεις που γίνονταν εκεί.
Δυναμική αγωνίστρια με πληθωρική προσωπικότητα συμμετείχε τα επόμενα χρόνια σε πολλές κινήσεις (πληροφοριακές, προπαγανδιστικές, οργανωτικές) για την επανεμφάνιση του "χώρου". Η Ιουλία Ραλλίδη και η Σύλβια Παπαδοπούλου (Διεθνής Βιβλιοθήκη) ήταν από τις πιο δραστήριες γυναίκες -στις λίγες που υπήρχαν- στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό "χώρο". Συμμετείχαν στις "Αναρχικές Γυναίκες" και "Αντιεξουσιαστική Ομάδα Γυναικών" αντίστοιχα. Χαρακτηριστικά δύο γεγονότα με τις ίδιες που ήμουν παρών:
Ήταν Απρίλης του 1975, όταν οι σπουδάστριες της σχολής Μαιών (ΕΛΕΝΑ), κάνουν πολυήμερη απεργία πείνας έξω από το Υπ. Κοινωνικών Υπηρεσιών απαιτώντας να σταματήσουν οι αφόρητες συνθήκες σπουδών και διαβίωσής τους. Σύλλογοι, σωματεία και πολίτες συγκεντρώνονται καθημερινά για να τις συμπαρασταθούν σ΄ ένα κλίμα τρομοκρατίας και προπηλακισμών. Στην "Επιτροπή Γυναικών Συμπαράστασης στον Αγώνα των Μαιών" που βγάζουν αφίσα συμπαράστασης και αλληλεγγύης, συμμετέχουν δυναμικά και αναρχικές γυναίκες. Η αστυνομία επιτίθεται για να τις διαλύσει και γίνονται συμπλοκές. Μεταξύ αυτών που προπηλακίζονται βίαια από τους μπάτσους είναι και οι Σύλβια Παπαδοπούλου, Ιουλία Ραλλίδη.
Και στην Εξέγερση της 25 Μάη του 1976 στην Αθήνα, με κυβέρνηση Καραμανλή που περνάει τον αντεργατικό νόμο 330 (απαγόρευση δικαιώματος απεργίας). Θα ξεσπάσουν αντιδράσεις με αιματηρά γεγονότα (μια νεκρή γυναίκα λιωμένη από "αύρα" και δεκάδες τραυματίες, 10 από σφαίρες) και σε πρώτη "επίσημη" εμφάνιση τα γουρούνια των ΜΑΤ (ασπίδες, κράνη, γκλοπ) και τεθωρακισμένα άρματα "αύρες" που ξέρναγαν ασφυξιογόνα-δακρυγόνα αέρια. Σε δύο μεγάλα οδοφράγματα με οικοδομικά υλικά από τις γύρω οικοδομές στην Ακαδημίας, στις διασταυρώσεις με την Εμμ. Μπενάκη και Χαρ. Τρικούπη βρίσκονται και τα υπερασπίζουν αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι, ανένταχτοι κ.α. Η Σύλβια από τα παράθυρα των γραφείων της "Διεθνής Βιβλιοθήκης" (Ακαδημίας, 7ος όρ.) να πετάει κάτω στο δρόμο καρέκλες, κούτες, πακέτα εφημερίδων κ.α. για να τροφοδοτηθούν τα φλεγόμενα οδοφράγματα και μετά να κατεβαίνει με φωνές στις φωτιές και τις συγκρούσεις. Η Ιουλία έτρεχε με δύο γεμάτες τσάντες, η μια με πρόχειρο φαρμακείο και η άλλη με μπουκάλια για τους συντρόφους που βρίσκονταν πίσω από τα οδοφράγματα.
Αποτείνουμε φόρο τιμής, μνήμης και αγάπης για τις συντρόφισσες που οραματιστήκανε και κρατήσανε ανοιχτό το δρόμο του Αγώνα για την Κοινωνική Ανατροπή, την Ελευθερία, την Αναρχία.
Πότε πότε περνούσε από το βιβλιοπωλείο [το Octopus -σ.σ.] και ο σημαντικός ανθρωποποιητής Μιχάλης Κατσαρός για να μας δει. Περνούσαν και κάποιοι γεροεπαναστάτες, όπως ο Άγις Στίνας, που γοητευόταν από το ελευθεριακό πνεύμα του βιβλιοπωλείου. Ερχόταν επίσης και ο Γιάννης Γαλανόπουλος, εκδότης του καλού περιοδικού Επίθεση που έβγαινε στη χούντα. Ο Νίκος Μπαλής, μόλις τυπωνόταν το Όταν, το έφερνε αμέσως στο μαγαζί όπου πουλιόταν μέχρι να πεις κύμινο. Η Ιουλία Ραλλίδη καθόταν μαζί μας κι όλο μιλούσε για τους μπητ συγγραφείς και για την ελευθερία που αποπνέουν τα κείμενά τους.
Τακτικός θαμώνας του Οκτόπους και ο Λεωνίδας Χρηστάκης που κουβαλούσε σε πακέτα των εκατό αντιτύπων το Παντέρμα (Παντός δέρμα ή παντός τέρμα), τον Κούρο και τον ΜικροKούρο και γέμιζε τα τζάμια του μαγαζιού με τις φοβερές αφισέτες του, όπου κατήγγελλε τον έμπορο όπλων Νίκο Παπαδάκη για την κατεστημενοποίηση της Σκηνής και του περιοδικού Πάλι, του ελληνικού αντεργκράουντ δηλαδή, μέσα από την άχαρη και μεγαλεπήβολη παρουσίασή της στο περιοδικό Σήμα, ή όπου ξέχεζε τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη για τις μειλίχιες ανελίξεις του περί την εξουσία στο δρόμο για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αλλά και πάντες τους κρατικοδίαιτους δημιουργούς που πρώτα τσάκωναν τις παχυλές κρατικές επιχορηγήσεις και κατόπιν έβγαζαν επαναστατικές κορώνες ενάντια στο κράτος. Καμιά φορά, ο Λεωνίδας μάς σχιζοαπήγγελλε κάποιο ποίημα.
Τεός Ρόμβος
Ιστορία του ελληνικού αντεργκράουντ
/romvos.wordpress.com
O Arlo Guthrie στην ταινία Alice's Restaurant (1969) του Arthur Penn.
Μία κριτική της Ιουλίας Ραλλίδη για την ταινία Alice's Restaurant
- Διατηρήσαμε τον τονισμό
ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ
Το εστιατόριο της Αλίκης (ALICE 'S RESTAURANT)
Σκηνοθεσία : Άρθουρ Πέν. Σενάριο: Βέναμπλ Χέρντσν καί "Αρθουρ Πέν. Φωτογραφία: Μάικελ Νέμπια. Μουσική: Άρλο Γκάθρι καί Γκάρρυ Σέρμαν. Μοντάζ: Ντήντη "Αλλεν. Παραγωγή: Φλόριν. Κάστ: Άρλο Γκάθρι, Πάτ Κουίν, Τζέημς Μπρόντερικ.
Ό "Αρθουρ Πέν συγκαταλέγεται μεταξύ των άντικομφορμιστών σκηνοθετών τού Χόλλυγουντ. Οί κύριοι ήρωες των ταινιών του, αρχίζοντας από τόν Δραπέτη των 7 πολιτειών μέχρι τήν Θαυματοποιό καί τό Μπόνυ καί Κλάιντ διαλέγουν νά ζήσουν έξω από τά καθιερωμένα κοινωνικά πλαίσια σύμφωνα μέ τά ρομαντικά πρότυπα ή αποφασίζουν, σάν τή δασκάλα τής κωφάλαλης "Ελλεν Κέλλερ, νά ξεπεράσουν τό αξεπέραστο. Ό σκηνοθέτης ήταν ακόμη νέος στή δεκαετία τού '40, πού φλερτάριζε μέ τό σοσιαλισμό, πολεμούσε τήν αδικία μέ σκληρές έργατικές απεργίες, έπαναστατούσε φορτώνοντας μιά κιθάρα στόν ώμο καί είχε σάν φερέφωνο τόν μεγαλύτερο τροβαδούρο τής γενιάς του, τόν Γούντροου Γουίλσον Γκάθρι, γνωστό σ' ολη τή χώρα σάν Γούντυ.
Στό Εστιατόριο τής Αλίκης ό Πέν ξανάγινε αναρχικός χωρίς νά διατρέχει κινδύνους αφορισμού καί μαύρης λίστας, φορτωμένος μέ τά παραφερνάλια τού αμερικάνου χίππυ καί τίς ευλογίες των δύο εκατομμυρίων τής Γουώρνερ Μπράδερς. Ή ταινία είναι έμπνευσμένη από τά πραγματικά γεγονότα τοΰ λαϊκού τραγούδιού-έπιτυχία τού '66 Σφαγή τού Έστιατόριου τής Αλίκης τού Άρλο Γκάθρι, γιου τού γέρου πιά καί πρόωρα ανάπηρου τραγουδιστή. Ο Γούντυ πέθανε ένα χρόνο μετά τήν έκδοση τού τραγουδιού. Μαζί του έσβησε ή παράδοση (πού μάταια προσπαθεί νά κρατήσει ζωντανή στήν ταινία ό Πήτ Σήγκερ) των στρατευμένων λαικών ηρώων, των αμόλυντων από τίς πιεστικές έπαφές των μαζικών μέσων έπικοινωνίας. Στό πέρασμα μιας εικοσαετίας, οί κοινωνικά απόβλητοι, οί στιχοπλόκοι των τραίνων, πού δόξασε ο πατέρας, έχουν αντικατασταθεΐ σέ συναισθηματική νοοτροπία, μορφή καί όνομα από τή γενιά των λουλουδιών, των ναρκωτικών καί τού έρωτα. Ό γιός -πρωταγωνιστής τής ταινίας είναι ένας από τούς πολλούς τυπικούς καί όχι τόσο ταλαντούχους αντιπρόσωπους, ένα από τά τόσα καταναλωτικά είδωλα τής χίππικης μπίζνες.
Γιά τήν προβολή τού Άρλο, καθώς καί μιας άλλης, λιγότερο φανταχτερής φωνητικής παρουσίας στό Εστιατόριο, τής Τζόνι Μίτσελ, τό χολλυγουντιανό κεφάλαιο αφιέρωσε μιά ταινία μέ τό κατεξοχήν θέμα-μαγνήτη γιά τό κινηματογραφικό κοινό τής Αμερικής καί των χιππιστικά εξελιγμένων εύρωπαικών κοινωνιών: ή όδύσσεια ένάς νεαρού "πού ψάχνει νά βρεί τόν έαυτό του" μέσα σ' ένα λαβύρινθο ψυχολογικών καταστάσεων. Ό Πέν, μέσω αυτών, βρίσκει τήν ευκαιρία νά θίξει τά προσφιλή στούς νεαρούς θεατές του θέματα-βραχνάδες: τά παράλογα τής στρατολογίας, τής έξουσίας καί των "ιδρυμάτων ανώτατης έκταίδευσης", τό θέμα τού γάμου καί του Αγεφύρωτου των δυό γενιών, το τέλος τής τύχης τοΰ ίδιου του χιππισμού. Ή Εταιρία παραγωγής με τη σειρά της περίμενε απ' αυτούς "τούς προβληματιζόμενους αυριανούς κοινωνικούς της στυλοβάτες νά καταπιούν τα χρυσωμένα χάπια καί νά πληρώσουν τό εισιτήριο τών τριών δολλαρίων, τ' αργύρια τής ψυχολογικής τους κάθαρσης.
"Οσον αφορά τά δύο πρώτα θέματα, το έδαφος είναι πρόσφορο γιά γκροτέσκα μεταχείριση: ο σκηνοθέτης σκιτσάρει απλώς, μέ μεγάλη όμως ευστοχία τίς κωμικές περιπέτειες τού 'Αρλο στήν Ουάσινγκτον καί τά βραχύβια μαθήματα μουσικής στο επαρχιακό Κολλέγιο, ως το "έγκλημα", τή "φυλάκιση" καί τη "δίκη" τών δύο νεαρών.
Ό γάμος πλησιάζεται από τον Πεν με μεγαλύτερη επιμονή αλλά ή προσπάθεια νά παρουσιαστεί μέ οικονομία αποτυχαίνει, γιατί ο Πεν επεκτείνεται σέ πλατυασμούς (η τελική αναμέτρηση τού ζευγαριού μετά τήν κηδεία είναι ή μόνη περιεκτική) καί δραματικές κορυφώσεις (αποπλάνηση τού μοτοσυκλετιστή μέ τον σωλήνα τού αέρα, προβολή τής ταινίας μέ τίς επιτυχίες του μπροστά σέ μια Αλίκη καταβαραθρωμένο είδωλο Μητέρας-γής καί απάνθρωπα ψύχραιμους νεαρούς). Ή σκηνοθετική αποτυχία έγκειται στο ότι ο δημιουργός προσπαθεί νά θίξει πολλά πράγματα, άλλοτε μπλέκοντάς τα το ένα μέ τ' άλλο (φέρνοντας τούς ήρωες σέ μηχανικές ή πολύ εύκολα προβλεπόμενες καταστάσεις) καί άλλοτε αφήνοντας τίς καταστάσεις νά εξελιχτούν κάπως πιό ελεύθερα. Συνδετικός κρίκος είναι ή "όδυσσειακή" καί μέτρια μουσική αφήγηση, πού έρχεται μέ τον ψευτοσπινθηροβάλο χίππικο κυνισμό της νά καλύψει τό χάσμα τών χαλαρών, κακοπαιγμένων στο σύνολο επεισοδίων.
Σέ μερικά απ' αύτά, ο Πεν αποκαλύπτεται ένοχλητικά αδέξιος, όπως στήν περίπτωση τής υστερικής θρησκευτικής συγκέντρωσης, πού μή ξέροντας πως νά τη δέσει αρμονικά, τή σφηνώνει αυθαίρετα στήν αρχή. Η σενάριακή προχειρότητα, πού εξυπηρετεί τήν όλη πολιτική τής ταινίας, έγκειται στήν αντίδραση-πρότυπο για αντιγραφή τού ήρωα 'Αρλο: ή σαφώς μαγεμένη του ματιά καί το έπακάλουθο σχόλιο πού τον μυθοποιεί: "αυτό μου θυμίζει κάτι πούγραψε ο Γούντυ".
Ό τραγουδιστής πρέπει νά μείνει ανέγγιχτος, παθητικός παρατηρητής μέχρι τέλους καί συγχρόνως, ο στάρ, ο σκελετός όλης τής ταινίας. Γύρω του περιστρέφονται βολικότατα τά πάντα. Ακόμη καί στό τελικά, μεσαιωνικής έμπνευσης γαμήλιο γεύμα, ο 'Αρλο μέσα σ' ένα συνοθήλευμα χίππικων κουστουμιών, εμφανίζετσι ντυμένος σάν αγνός, γαλάζιος, μεταξωτός ιππότης συνοδεύοντας τήν δυτικόποιημένη Κινέζα λαίδη του. Αφού έχει πετύχει νά μή δεσμευτεί καί συμμετάσχει σέ είδών-είδών συναισθηματικές εμπειρίες (από τήν όμαδική προετοιμασία ένός έστιατορίου ώς τούς δυό θανάτους καί κηδείες αγαπητών προσώπων) αφήνει τόν διαλυόμενο κόσμο τών μεγάλων καί τού πατρονορισμένου χιππισμού, ανεβάζει τή φιλενάδα του στό Φόλκς-βάγκεν πού τόν βοήθησε ν' αγοράσει ή μαμά του καί αποχωρεί πρός τό άγνωστο χωρίς συγκινητικούς αποχαιρετισμούς.
Τελικά όλοι έμειναν ευχαριστημένοι απ' αυτή τήν ταινία. Ο Χίλλαρντ 'Ελλις, ο παραγωγός, πέτυχε στίς προβλέψεις του γιατί το Εστιατόριο, πού μαζί μέ το ψευτοντοκυμανταίρ Γούντστοκ, τόν Ανετο Καβαλλάρη, τό Μήντιουμ Κούλ καί τό Φράουλες καί αίμα θεωρήθηκε σάν ένα από τά πιό προσοδοφόρα "φιλμικά αριστουργήματα" τής Αμερικής του έτους καθώς κατόρθωσε νά κάνει εισπράξεις 1,5 έκατ. δολλαρίων (τό έξοδα τού κόστους του) από τήν πρώτη κιόλας εβδομάδα. Ό Πεν μπορεί νά γυρίζει τώρα πιά ταινίες σίγουρες, ξεχνώντας τό Κυνηγητό καί τόν Μίκυ τον μοναδικό. Ή πραγματική Αλίκη, διάσημη κι αυτή, ετοιμάζεται ν' ανοίξει αλυσίδα καταστημάτων σ' ολόκληρη τήν 'Αμερική. Καί ο 'Αρλο; μένει ήσυχος γιατί τού εξασφαλίστηκε υπερατλαντική δημοσιότητα, μεγάλες πωλήσεις τών δίσκων του καί μνημειώδεις πρεμιέρες στό Λονδίνο. Τό Αμερικάνικο 'Ονειρο τής Ελευθερίας τοΰ μεγάλου ποιητή τής χώρας Γουίτμαν γίνεται μπίζνες καί ακόμη κι όταν χρεωκοπεί, αποφέρει δισ. δολλάρια.
Ιουλία Ραλλίδη
Σύγχρονος Κινηματογράφος 9 - 10, Οκτ. - Νοέμβρ. 1970
Το εστιατόριο της ΑλίκηςFacebook Twitter
Γειά σου Ιουλία Ραλλίδη. Από τον Λωτό που σε γνώρισα, από την Πράξη το 1972 που φτιάξαμε μαζύ με τον Ανδρέα Παγουλάτο και την Κατερίνα Παπαϊακώβου...από τα χρόνια της χούντας και μετά ... έως σήμερα που δεν είσαι πιά μαζύ μας...
Κωστής Τριανταφύλλου
Την γνώρισα στις αρχές της δεκαετίας του '90, ήμουν στα ξεκινήματά μου, εκείνη μετρούσε ήδη δυο δεκαετίες με δυνατές μεταφράσεις, ωραίες συνεντεύξεις και φυγόκεντρα κείμενα. Θεότρελη και αεικίνητη. Warhol, Kerouac, Billie Holiday, Bret Easton Ellis, Ιούλιος Βερν αλλά και Έντουαρντ Λούσυ - Σμιθ με το μυθικό Ο ερωτισμός στην τέχνη, βιβλία που χάρη στις δικές της μεταφράσεις διαβάσαμε σε εποχές μύησης.
Κρατώ στη μνήμη μου την αφήγησή της για τη συνάντηση με τον Greg Sage, αν θυμάμαι καλά του είχε κάνει συνέντευξη για το Κανάλι 15. Και το κατακόκκινο πάντα κραγιόν της.
Θάλεια Καραμολέγκου
*Το πλήρες δημοσίευμα του Lifo βρίσκεται εδώ: https://www.lifo.gr/blogs/almanac/sti-mnimi-tis-ioylias-rallidi?fbclid=IwAR0EOGtWQOlSoUCirLNzbl8VhI_B2JGmVFtyhawiuBzPygO6zFip7G3ilKQ
