Πέθανε μετά από μακρά ασθένεια η Κατερίνα Ιατροπούλου, σε ηλικία 74 ετών. Υπήρξε ακτιβίστρια και συνήγορος πολλών φυλακισμένων ή υποδίκων, κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Σε πολλούς είναι γνωστή για τις δικαστικές μάχες που έδωσε, αλλά στους περισσότερους επειδή το 1982 παντρεύτηκε τον Ραλφ Πόλε, του οποίου προηγουμένως υπήρξε συνήγορος υπεράσπισης στην δίκη για την έκδοσή του ή μη στη Γερμανία.
Η Κατερίνα Ιατροπούλου, γεννήθηκε στην Τρίπολη και ο πατέρας της ήταν διευθυντής Τράπεζας, και η ίδια μικρούλα νόμιζε ότι η τράπεζα ήταν δική τους, όπως είχε αναφέρει σε συνέντευξή της.
Σπούδασε Νομική δίνοντας εξετάσεις σχεδόν κρυφά και εγκαταστάθηκε στα Άνω Πατήσια αρχικά, ενώ έμαθε τα Προπύλαια διαδηλώνοντας με τη Νεολαία Λαμπράκη. Όπως έλεγε η ίδια όπου υπήρχε ζωή και κίνηση ανθρώπων και ιδεών, εκεί θα την έβρισκες.
Τον Ιούνιο του 1968 συλλαμβάνεται από την Χούντα και οδηγείται στο κολαστήριο της Ασφάλειας της οδού Μπουμπουλίνας 18, όπου στεγαζόταν η Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφαλείας (κατεδαφισμένη σήμερα) στην οποία έδρασαν οι βασανιστές της χούντας.
Σε συνέντευξή της είχε αναφέρει ότι «λίγοι παλέψαμε τη χούντα. Εγώ εντάχθηκα στο Πατριωτικό Μέτωπο ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ “Ρήγα Φεραίου” και κάποιων ακόμα υποτυπωδών αντιστασιακών πυρήνων. Συγκεντρώναμε πληροφορίες και έντυπα, έκανα τη διανομή. Η εν γένει εμφάνισή μου βοηθούσε να περνώ απαρατήρητη, ώσπου τον Ιούνιο του '68, δίχως να πολυκαταλάβω πώς, βρίσκομαι δαρμένη στην απομόνωση της Μπουμπουλίνας».
Έμεινε εκεί 25 μέρες. Επιστρέφοντας στο σπίτι, οι γονείς της συμφώνησαν με την εντολή του διοικητή Λάμπρου, να την ελέγχουν ασφυκτικά, αναφέροντας κάθε της κίνηση. Εκείνη, όμως, κατάφερε να διαφύγει και εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο.
Το 1976 έχει επιστρέψει ήδη στην Ελλάδα και ξεκίνησε τη δικηγορία. Μετακόμισε στα Εξάρχεια και είχε το γραφείο της στην οδό Ναυαρίνου.
Το 1982 γνωρίστηκε με τον Γερμανό Ρολφ Πόλε, ο οποίος είχε διαφύγει στην Ελλάδα όταν αφέθηκε ελεύθερος μετά από ομηρία πολιτικού του CDU καθώς είχε καταδικαστεί το 1974 δύο χρόνια μετά την προφυλάκισή του, σε εξήμισι χρόνια φυλακή για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, κατοχή όπλων και υποστήριξη της Φραξιάς Κόκκινος Στρατός (RAF). Ο ίδιος ο Πόλε αρνιόταν κατηγορηματικά ότι ήταν υποστηρικτής της RAF.
Όταν του ζητήθηκε από τον δικαστή να παράσχει πληροφορίες για τον εαυτό του, διάβασε τους στίχους του τραγουδιού «Mein Name ist Mensch» («Το όνομά μου είναι Άνθρωπος»). Να σημειωθεί ότι με τον ίδιο τίτλο και υπότιτλο «Η κομμένη συνέντευξη», εκδόθηκε βιβλίο του Ρολφ Πόλε από τις εκδόσεις «Μαύρη Λίστα», στην Αθήνα, το 1999.
Ο Πόλε συνελήφθη στην Ελλάδα το 1976, όπου αρχικά το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών απέρριψε το αίτημα για την έκδοσή του στην Γερμανία. Η μεγαλύτερη γερμανική εφημερίδα, η «Bild» τον είχε χαρακτηρίσει ως τον «πιο επικίνδυνο Γερμανό τρομοκράτη». Τελικά εκδόθηκε στη Γερμανία με απόφαση του Αρείου Πάγου και το 1982 αφέθηκε ελεύθερος μετά από έξι χρόνια φυλάκισης. Εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα και στην Αθήνα όπου εργάστηκε ως καθηγητής Γερμανικών και μεταφραστής. Παντρεύτηκε με την Κατερίνα Ιατροπούλου η οποία ήταν μέλος της ομάδας υπεράσπισής του όταν ήταν να εκδοθεί στην Γερμανία.
Ο Πόλε πέθανε το 2004 από μακροχρόνια νόσο.
Το 1982, επίσης, άρχισε να εκδίδει το περιοδικό «της Φυλακής» για τα δικαιώματα των κρατουμένων.
Σε συνέντευξή της η Κατερίνα Ιατροπούλου σημείωνε πως τα Εξάρχεια έπαιξαν σπουδαίο ρόλο μεταπολιτευτικά, έφτιαξαν συνειδήσεις. Ήταν επίσης –κι εν μέρει παραμένουν– καταφύγιο και άσυλο κάθε διαφορετικού. Αντικατέστησαν, επίσης, την Αριστερά σε μια σειρά ζητήματα που εκείνη σνόμπαρε (φυλακές, σεξουαλικότητα, πορνεία, αποποινικοποίηση ουσιών, ψυχασθένεια, άρνηση στράτευσης κ.λπ.).
«Άσε που και ως γειτονιά είναι πολύ ιδιαίτερα, με γωνιές μοναδικές. Αλλάξανε, βέβαια, πια, όπως όλα, ίχνη όμως του παλιού χαρακτήρα τους συναντάς ακόμα Σάββατα στην Καλλιδρομίου στη λαϊκή, στη Μουριά, στον Ηριδανό, στην πλατεία και στα στέκια ολόγυρα. Θυμάμαι τη νύχτα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, οπότε έσμιξαν αι γενεαί των Εξαρχείων πάσαι. Τίποτα δεν χάνεται τελικά, η μνήμη παραμένει ζωντανή σε αυτή την πόλη και στα δύσκολα αφυπνίζεται»
«Όχι, δεν νιώθω τελικά πως υπήρξα κάποιο ιδιαίτερο άτομο. Απλώς αντιστάθηκα» είχε πει η Κατερίνα Ιατροπούλου μιλώντας για τη ζωή της.
Στην επαγγελματική της πορεία, η Κατερίνα Ιατροπούλου υπερασπίστηκε με αφοσίωση τα δικαιώματα των κρατουμένων, κυρίως ανθρώπους που καταδικάζονταν με βαριά κατηγορητήρια με αφετηρία την ιδεολογία τους, απροστάτευτους μετανάστες και πρόσφυγες και παιδιά που έμπλεξαν με ναρκωτικά.
Πλήρωνε συχνά η ίδια για τις επιλογές της αλλά δεν το έβαλε κάτω ποτέ.
Τα τελευταία χρόνια, μετά τη συνταξιοδότησή της είχε σχεδόν απομονωθεί στο σπίτι της στα αγαπημένα της Εξάρχεια.
*Το κείμενο συντάχθηκε με πληροφορίες από διάφορα, κυρίως καθεστωτικά, Μέσα.
