Κυριάκος Βασιλειάδης

Ελλαδικά Κοινωνικά Κινήματα

21 Απριλίου 2022

• ιστορία
• Ελλάδα
• εργατική τάξη
• πολιτειακό
• αριστερά

Εκείνη τη "σκοτεινή" και ζοφερή μέρα που έγινε το πραξικόπημα της χούντας την 21 Απρίλη του 1967, από το πρωί που ξύπνησα θα ήταν μια πολύ αλλιώτικη ημέρα... Οι γονείς μου να συζητούν χαμηλόφωνα στην κουζίνα σκυθρωποί και στεναχωρημένοι, το ραδιόφωνο να μεταδίδει στρατιωτικές ανακοινώσεις, εμβατήρια, δημοτικά τραγούδια και το τηλέφωνο να είναι νεκρό.

Κουβέντες με τα αδέλφια μου προσπαθώντας να καταλάβουμε τι έχει γίνει... Η μάνα μου που είχε ξυπνήσει από νωρίς, έλεγε ότι από τα ξημερώματα έρχονταν αυτοκίνητα της ασφάλειας και περιπολικά που έβγαζαν από μέσα ανθρώπους που τους είχαν συλλάβει από τα σπίτια τους (το σπίτι μου ήταν στην Αλατσατών & Π. Τσαλδάρη, είκοσι μέτρα από το Ε' Αστυνομικό Τμήμα). Μετά όταν πήγα στο μαγαζί που δούλευα (χρυσοχείο, Τσαλδάρη & Ηλιουπόλεως), είδα ότι ήταν κλειστό. Το αφεντικό που έμενε από πάνω, μου είπε ότι δεν θα ανοίξουμε το μαγαζί εκείνη τη μέρα και να πάω την επόμενη.

Τα πάντα σε όλη τη συνοικία της Κοκκινιάς ήταν νεκρά και κλειστά: δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, τράπεζες, μαγαζιά, καφενεία, εργοστάσια, και με τα λεωφορεία της συγκοινωνίας να μην κυκλοφορούν.

Στην πλατεία που πήγα έβλεπα ότι οι λίγοι άνθρωποι που ήταν εκεί, ήταν σφιγμένοι, κρατημένοι, δεν μιλούσαν, παντού υπήρχαν ανέκφραστα και φοβισμένα πρόσωπα. Καμιά συζήτηση και κουβέντα δεν γινόταν, άλλωστε δεν υπήρχαν και παρέες διότι απαγορεύονταν οι συγκεντρώσεις πάνω από τρία άτομα σε ανοικτό χώρο!

Έχοντας βέβαια άγνοια του κινδύνου, το μεσημέρι πήρα το ποδήλατό μου και κατέβηκα στο κέντρο του Πειραιά για να δω από κοντά τι γινόταν. Είχα φθάσει δίπλα στο Δημοτικό Θέατρο (Αγ. Κωνστ/νου), ήταν ερημιά δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος γύρω μου και χάζευα τα τανκ και τους στρατιώτες με τα όπλα που ήταν εκεί. Ξαφνικά βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου ένας αξιωματικός με το κράνος, κρεμασμένο το πιστόλι στη ζώνη, με αγριεμένο ύφος και αρχίζει να μου φωνάζει γιατί ήμουν εκεί. Με όσο θάρρος είχα του είπα: “Άκουσα στο ράδιο ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας αρχίζει στις 6 το απόγευμα”. “Τι λες ρε κωλόπαιδο που θα μου πεις εσύ την ώρα, έλα δω ρε…”. Όταν τον πλησίασα με το ποδήλατο, σκύβει και βγάζει τις βαλβίδες (!) από τις ρόδες του ποδηλάτου λέγοντάς μου: “Τσακίσου και φύγε τώρα, να μην σε στείλω αδιάβαστο στη μάνα σου!”.

Ήταν η πρώτη τρομακτική γεύση που πήρα από το καθεστώς της χούντας. Σοκαρισμένος και φοβισμένος, σέρνοντας το ποδήλατο -με τα ξεφούσκωτα λάστιχα- στους άδειους και έρημους δρόμους, γύρισα στο σπίτι (η μάνα μου είχε βγει στη πόρτα ανήσυχη και με περίμενε). Στη διάρκεια της διαδρομής, με διακατείχε ένα ισχυρό συναίσθημα ότι μια άσχημη περίοδος ξεκινούσε, σε μια ηλικία που θα έπρεπε να ξεχειλίζω από αισιοδοξία! Δεν ήμουν τόσο μικρός ώστε να μην καταλάβαινα ότι τα πράγματα γύρω μου είχαν αλλάξει τραγικά και ανεπανόρθωτα... Τον επόμενο μήνα θα έμπαινα στα 15 και μέχρι τα 22 θα είχα την ατυχία να συμπέσουν τα εφηβικά μου χρόνια σε ένα ακραία καταπιεστικό και τρομοκρατικό καθεστώς. Τώρα θα μάθαινα και θα έμπαιναν στο λεξιλόγιό μου καινούργιες λέξεις: φασισμός, χούντα, δικτατορία, ΕΣΑ, λογοκρισία, ανασφάλεια, φόβος…

Το απόγευμα...

Περισσότερα …