Σημείωση μεταφραστή*: Από το μακρινό 1969 το κείμενο αυτό υπενθυμίζει τι πραγματικά είναι και τι στοχεύουν οι ομάδες συγγένειας. Ειδικά δε στην σημερινή εποχή, που η φυγή προς το άτομο που τόσο ενισχύθηκε εντός και εκτός του κινήματος ως λύση απέτυχε η επιστροφή στην ομάδα είναι επιβεβλημένη. Σε αντίθεση με τους υποστηρικτές της θεωρίας της προόδου η πραγματικότητα τους διαψεύδει. Αντί ο κόσμος να εξελίσσεται προς την ελευθερία παλινδρομεί προς τον αυταρχισμό. Η επιστροφή όμως μπορεί να σημάνει την απαρχή εκ νέου ιδεών και τρόπων που να επαναπροσδιορίσουν τη ρήξη με την εξουσία. Ας υπάρχει πάντα κατά νου.
Ο όρος "ομάδα συγγένειας" είναι η αγγλική μετάφραση του ισπανικού grupo de afinidad, το οποίο ήταν το όνομα μιας οργανωτικής μορφής που επινοήθηκε στις προ-Franco ημέρες ως βάση της αμφισβητήσιμης Federación Anarquista Ibérica (FAI), της Ιβηρικής Αναρχικής Ομοσπονδίας. (Η FAI αποτελούνταν από τους πιο ιδεαλιστές αγωνιστές στη CNT, το τεράστιο αναρχοσυνδικαλιστικό εργατικό σωματείο.) Μια δουλική μίμηση των μορφών οργάνωσης και των μεθόδων της FAI δεν θα ήταν ούτε δυνατή ούτε επιθυμητή. Οι Ισπανοί αναρχικοί της δεκαετίας του '30 αντιμετώπιζαν εντελώς διαφορετικά κοινωνικά προβλήματα από αυτά που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Αμερικανοί αναρχικοί. Η μορφή της ομάδας συγγένειας, ωστόσο, έχει χαρακτηριστικά που ισχύουν για οποιαδήποτε κοινωνική κατάσταση, και αυτά έχουν συχνά υιοθετηθεί διαισθητικά από Αμερικανούς ριζοσπάστες, οι οποίοι αποκαλούν τις οργανώσεις που προκύπτουν «συλλογικότητες», κοινότητες ή «οικογένειες».
Η ομάδα συγγένειας θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί ως ένας νέος τύπος εκτεταμένης οικογένειας, στην οποία οι συγγενικοί δεσμοί αντικαθίστανται από βαθιά ανθρώπινες σχέσεις – σχέσεις που τρέφονται από κοινές επαναστατικές ιδέες και πρακτική. Πολύ πριν η λέξη «φυλή» αποκτήσει δημοτικότητα στην αμερικανική αντικουλτούρα, οι Ισπανοί αναρχικοί αποκαλούσαν τα συνέδριά τους asambleas de las tribus - συνελεύσεις των φυλών. Κάθε ομάδα συγγένειας διατηρείται σκόπιμα μικρή για να υπάρχει ο μέγιστος βαθμός οικειότητας μεταξύ αυτών που τη συνθέτουν. Αυτόνομη, κοινοτική και άμεσα δημοκρατική, η ομάδα συνδυάζει την επαναστατική θεωρία με τον επαναστατικό τρόπο ζωής στην καθημερινή της συμπεριφορά. Δημιουργεί έναν ελεύθερο χώρο στον οποίο οι επαναστάτες μπορούν να ξαναφτιάξουν τον εαυτό τους μεμονωμένα, αλλά και ως κοινωνικά όντα.
Οι ομάδες συγγένειας προορίζονται να λειτουργήσουν ως καταλύτες μέσα στο λαϊκό κίνημα, όχι ως «πρωτοπορίες». παρέχουν πρωτοβουλία και συνείδηση, όχι «γενικό επιτελείο» και πηγή «εντολής». Οι ομάδες πολλαπλασιάζονται σε μοριακό επίπεδο και έχουν τη δική τους «κίνηση Μπράουν». Το αν συνδέονται μεταξύ τους ή χωρίζουν καθορίζεται από τις καταστάσεις ζωής, όχι από γραφειοκρατικές αρχές από ένα μακρινό κέντρο. Υπό συνθήκες πολιτικής καταστολής, οι ομάδες συγγένειας είναι ιδιαίτερα ανθεκτικές στην διείσδυση της αστυνομίας. Λόγω της οικειότητας των σχέσεων μεταξύ των συμμετεχόντων, οι ομάδες είναι συχνά δύσκολο να διεισδύσουν και, ακόμη και αν συμβεί διείσδυση, δεν υπάρχει συγκεντρωτική συσκευή που να παρέχει στον εισβολέα μια επισκόπηση της κίνησης στο σύνολό της. Ακόμη και κάτω από τέτοιες απαιτητικές συνθήκες, οι ομάδες συγγένειας μπορούν ακόμα να διατηρήσουν επαφή μεταξύ τους μέσω των περιοδικών και της λογοτεχνίας τους.
Σε περιόδους αυξημένης δραστηριότητας, από την άλλη πλευρά, τίποτα δεν εμποδίζει τις ομάδες συγγένειας να συνεργαστούν στενά σε οποιαδήποτε κλίμακα απαιτείται από μια κατάσταση διαβίωσης. Μπορούν εύκολα να συνενωθούν μέσω τοπικών, περιφερειακών ή εθνικών συνελεύσεων για να διαμορφώσουν κοινές πολιτικές και μπορούν να δημιουργήσουν προσωρινές επιτροπές δράσης (όπως αυτές των Γάλλων φοιτητών και εργατών το 1968) για να συντονίσουν συγκεκριμένα καθήκοντα. Οι ομάδες συγγένειας, ωστόσο, έχουν πάντα τις ρίζες τους στο λαϊκό κίνημα. Η πίστη τους ανήκει στις κοινωνικές μορφές που δημιούργησε ο επαναστατικός λαός, όχι σε μια απρόσωπη γραφειοκρατία. Ως αποτέλεσμα της αυτονομίας και του τοπικισμού τους, οι ομάδες μπορούν να διατηρήσουν μια ευαίσθητη εκτίμηση των νέων δυνατοτήτων. Έντονα πειραματικά και ποικιλόμορφα στον τρόπο ζωής, λειτουργούν ως ερεθίσματα τόσο μεταξύ τους όσο και στο λαϊκό κίνημα. Κάθε ομάδα προσπαθεί να αποκτήσει τους πόρους που χρειάζονται για να λειτουργήσει σε μεγάλο βαθμό μόνη της. Κάθε ομάδα αναζητά ένα στρογγυλεμένο σώμα γνώσεων και εμπειριών προκειμένου να ξεπεράσει τους κοινωνικούς και ψυχολογικούς περιορισμούς που επιβάλλει η αστική κοινωνία στην ατομική ανάπτυξη. Κάθε ομάδα, ως πυρήνας συνείδησης και εμπειρίας, προσπαθεί να προωθήσει το αυθόρμητο επαναστατικό κίνημα του λαού σε σημείο όπου η ομάδα μπορεί τελικά να εξαφανιστεί στις οργανικές κοινωνικές μορφές που δημιούργησε η επανάσταση.
*Μετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης.
