Melbourne Anarchist Communist Group
Η Melbourne Anarchist Communist Group (Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης) ακολουθεί την προσέγγιση που είναι γνωστή ως "οργανωτικός δυισμός" - μια στρατηγική που χρονολογείται από την αρχή του αναρχικού κινήματος. Υποστηρίζουμε ότι οι αναρχικοί πρέπει να οργανωθούν σε δύο επίπεδα: το "πολιτικό" επίπεδο και το "μαζικό" επίπεδο.
Πολιτικά, οργανωνόμαστε μεταξύ μας ως αναρχικοί. Υποστηρίζουμε τις επίσημες οργανώσεις που λειτουργούν στη βάση της θεωρητικής ενότητας, της κοινής στρατηγικής και της συλλογικής ευθύνης. Η βάση της οργάνωσης στο πολιτικό επίπεδο είναι ιδεολογική. Η πολιτική οργάνωση ενώνει τους πεπεισμένους επαναστάτες και πολλαπλασιάζει τις προσπάθειές μας να παρέμβουμε ως αναρχική μειοψηφία στο ευρύτερο κίνημα της εργατικής τάξης.
Ταυτόχρονα, οργανωνόμαστε μαζί με τους συναδέλφους μας εργάτες όπου μπορούμε να ενωθούμε ως τάξη στον άμεσο αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Παρά τη γραφειοκρατικοποίησή τους, οι μεγαλύτερες και σημαντικότερες μαζικές οργανώσεις αυτού του είδους είναι τα συνδικάτα. Η βάση για την οργάνωση σε μαζικό επίπεδο δεν είναι ιδεολογική, αλλά η προθυμία να αγωνιστούμε μαζί ως εργαζόμενοι - ως τάξη.
Θεωρούμε τη διάκριση μεταξύ πολιτικών και μαζικών οργανώσεων ζωτικής σημασίας. Μια αναρχική πολιτική οργάνωση απαιτεί ένα υψηλό επίπεδο πολιτικής συμφωνίας, έτσι ώστε να μπορούμε να διατηρήσουμε μια σαφή ανάλυση και στρατηγική, ενώ παράλληλα να προσαρμοζόμαστε στις νέες εξελίξεις της ταξικής πάλης. Εν τω μεταξύ, οι μαζικές οργανώσεις πρέπει να ενώνουν όσο το δυνατόν περισσότερους εργάτες.
Απορρίπτουμε τη στρατηγική του διαχωρισμού μας από τη μάζα των εργαζομένων με τη δημιουργία ρητά ιδεολογικών συνδικάτων. Θέλουμε να υιοθετηθούν αναρχικές μέθοδοι οργάνωσης και αγώνα μέσα στα συνδικάτα και σε άλλες εκστρατείες. Ένα "αναρχικό συνδικάτο", ωστόσο, είτε θα απομονωθεί από την πλειοψηφία που δεν συμμερίζεται ήδη τις ιδέες μας είτε θα αποδυναμώσει άμεσα τον "αναρχισμό" του, καθιστώντας την πλειοψηφία των μελών του μη αναρχικούς εργαζόμενους.
Με την ομαδοποίηση όλων των εργαζομένων με βάση την τάξη, αποφεύγουμε το πρόβλημα του διαχωρισμού των πιο ριζοσπαστών εργαζομένων από τους λιγότερο ριζοσπάστες, και διατηρούμε τη δυνατότητα να επηρεαστούν αυτοί οι εργαζόμενοι στις συναντήσεις και στην οργάνωσή μας.
Ο οργανωτικός δυϊσμός διαφέρει από την προσέγγιση των περισσότερων μαρξιστικών ομάδων με δύο βασικούς τρόπους. Πρώτον, οι αναρχικές πολιτικές οργανώσεις είναι ομοσπονδιακές και ελέγχονται από κάτω προς τα πάνω.
Δεύτερον, απορρίπτουμε την υποκατάσταση του κινήματος της εργατικής τάξης από τις οργανώσεις μας. Οι αναρχικές οργανώσεις δεν στοχεύουν να "ηγηθούν" των αγώνων με την έννοια της ανάληψής τους ή της παροχής εντολών από τα πάνω. Αντίθετα, αγωνιζόμαστε για την ηγεσία των ιδεών και των μεθόδων μας. Τα μέλη μιας αναρχικής πολιτικής οργάνωσης είναι τα πιο ενεργά και μαχητικά μέλη του συνδικάτου στο χώρο εργασίας τους και οργανώνουν χώρους εργασίας που είναι ανοργάνωτοι. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην από πάνω προς τα κάτω, γραφειοκρατική οργάνωση τόσο στα συνδικάτα μας όσο και στα κοινωνικά κινήματα και ενθαρρύνουμε την άμεση δράση υπό τον έλεγχο της βάσης και των μελών. Με τον τρόπο αυτό, αποδεικνύουμε την εγκυρότητα των ιδεών μας και χτίζουμε προς το είδος της αυτοοργανωμένης δύναμης της εργατικής τάξης που θα είναι απαραίτητη για την ανατροπή του καπιταλισμού.
*Το αγγλικό πρωτότυπο βρίσκεται εδώ: https://melbacg.au/organisational-dualism/ Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
...
*Σημείωση Μεταφραστή: Επί της ευκαιρίας της έκδοσης του βιβλίου του Ζοζέ Ντεζάκ «Η Ανθρωπόσφαιρα», στο κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύεται η εισαγωγή του του Max Nettlau, στα ισπανικά, στην Αργεντίνικη έκδοση του L'Humanisphère (El Humanisferio), που δημοσιεύθηκε το 1927 στο Μπουένος Άιρες από τις εκδόσεις La Protesta στη συλλογή «Los utopistas». Η Αργεντίνικη έκδοση είναι πληρέστερη σε σχέση με την πρώτη έκδοση του συγκεκριμένου έργου στα Γαλλικά το 1899 από τον Elisée Reclus που έγινε στις Βριξέλες. Λόγο της καταστολής, ο Reclus αναγκάστηκε να λογοκρίνει το κείμενο του Déjacque, λόγο ότι πολύ δυναμικά στοιχεία του εργού μπορούσαν να παρερμηνευθούν. Και οι...
Camillo Berneri
Στο στρατόπεδο της ιταλικής αντιφασιστικής μετανάστευσης συνηθίζεται εδώ και αρκετό καιρό να ακούει κανείς τους αναρχικούς να αποδίδουν στο μαρξισμό, τόσο κατά τη διάρκεια δημόσιων συγκεντρώσεων όσο και στο πλαίσιο φιλικών συζητήσεων, μια τάση προς την κρατολατρεία, η οποία συναντάται πράγματι σε ορισμένα ρεύματα της σοσιαλδημοκρατίας που ισχυρίζονται ότι είναι μαρξιστικά, αλλά δεν μπορεί να εξακριβωθεί όταν επιστρέψει κανείς κατευθείαν στο μαρξιστικό σοσιαλισμό.
Η εξαφάνιση του Κράτους προφητεύεται σαφώς από τον Μαρξ και τον Ένγκελς και αυτό εξηγεί τη δυνατότητα που υπήρχε, στο πλαίσιο της Πρώτης Διεθνούς, πολιτική συνύπαρξη μεταξύ μαρξιστών σοσιαλιστών και μπακουνινιστών σοσιαλιστών, μια...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018