Πολίτες και φίλοι,
Αυτό το έργο εμπνεύστηκε από εσάς και ανήκει σε εσάς.
Πριν από δέκα μήνες με ρωτήσατε ποια είναι η γνώμη μου για το εκλογικό μανιφέστο που δημοσίευσαν εξήντα εργαζόμενοι από τον Σηκουάνα. Θέλατε ιδιαίτερα να μάθετε αν, αφού εκφράσατε τον εαυτό σας στις εκλογές του 1863 με αρνητική ψήφο, θα έπρεπε να επιμείνετε σε αυτή τη γραμμή ή αν, λόγω των περιστάσεων, σας επιτρεπόταν να υποστηρίξετε με την ψήφο σας και την επιρροή σας την υποψηφιότητα ενός συντρόφου άξιου της συμπάθειάς μας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με τη γνώμη μου σχετικά με τις σκέψεις που εκφράζονται στο μανιφέστο σας, και την εξέφρασα ειλικρινά όταν την έλαβα. Σίγουρα, ήμουν ευχαριστημένος από αυτή την αφύπνιση του σοσιαλισμού: ποιος στη Γαλλία είχε περισσότερο δικαίωμα να είναι ευχαριστημένος από μένα; Και συμφωνούσα μαζί σας και με τους εξήντα ότι η εργατική τάξη δεν εκπροσωπείται και ότι έχει το δικαίωμα να εκπροσωπείται έτσι. Πώς θα μπορούσα να αισθάνομαι διαφορετικά; Αν αυτό ήταν δυνατό, δεν θα ήταν η εκπροσώπηση της εργατικής τάξης σήμερα, όπως ήταν το 1848, η επίσημη επιβεβαίωση του σοσιαλισμού από πολιτική και οικονομική άποψη;
Αλλά ανάμεσα σε αυτό και τη συμμετοχή στις εκλογές, που θα δέσμευε, μαζί με τη δημοκρατική συνείδηση, τις αρχές της και το μέλλον της, υπάρχει μια άβυσσος που δεν έκρυψα από εσάς, πολίτες. Και μπορώ να προσθέσω ότι αυτές οι επιφυλάξεις, τις οποίες χαιρετίσατε, επιβεβαιώθηκαν έκτοτε από την εμπειρία.
Τι κάνει, λοιπόν, η γαλλική δημοκρατία, που κάποτε ήταν τόσο περήφανη και αγνή, και η οποία, με τα λόγια λίγων φιλόδοξων, φανταζόταν ότι με τη χρήση ενός ψεύτικου όρκου θα μπορούσε να πάει από νίκη σε νίκη; Ποιες κατακτήσεις έχουμε κερδίσει; Μέσα από ποια νέα και ισχυρή ιδέα έχουν αποκαλυφθεί οι πολιτικές μας; Τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, ποιες επιτυχίες έχουν σηματοδοτηθεί από την ενέργεια των υποστηρικτών μας ή έχουν ανταποδώσει την επιπολαιότητά τους; Δεν υπήρξαμε μάρτυρες των διαρκών ηττών και αποτυχιών τους; Εξαπατημένοι από τον κοινοβουλευτισμό τους, δεν τους έχουμε δει να ξυλοκοπούνται σχεδόν σε όλα τα ζητήματα από τους ρήτορες της κυβέρνησης; Και όταν οδηγήθηκαν στο δικαστήριο για το έγκλημα ότι είχαν σχηματίσει ενώσεις ή συναντήθηκαν χωρίς άδεια, όταν έπρεπε να δώσουν εξηγήσεις ενώπιον της χώρας και εκείνων που βρίσκονταν στην εξουσία, δεν μπερδεύτηκαν από τη νομιμότητα που επαινούσαν και των οποίων οι διερμηνείς παρουσιάστηκαν; Τι θλιβερές ίντριγκες! Και τι αξιοθρήνητη άμυνα! Σας αφήνω να κρίνετε... Μετά από τόσες θορυβώδεις συζητήσεις, μπορούμε να αρνηθούμε ότι κατά βάθος οι εκπρόσωποί μας δεν έχουν άλλες ιδέες, τάσεις ή πολιτικές από τις πολιτικές, τις τάσεις και τις ιδέες της κυβέρνησης;
Χάρη σε αυτούς ισχύει τώρα για τη νεαρή δημοκρατία ό,τι ίσχυε κάποτε για τον παλιό φιλελευθερισμό, δύο σχολές που γίνεται προσπάθεια να συνδυαστούν: ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται από αυτές. Λέγεται ότι η αλήθεια, το δίκαιο και η ελευθερία δεν είναι πλέον περισσότερο σε αυτή την πλευρά από ό, τι στην άλλη.
Επομένως, πρόκειται για την αποκάλυψη στον κόσμο, μέσω αυθεντικών μαρτυριών, των ιδεών, των αληθινών ιδεών των σύγχρονων ανθρώπων, για τη νομιμοποίηση των ρεφορμιστικών φιλοδοξιών του και του δικαιώματός του στην κυριαρχία. Είναι αλήθεια η καθολική ψηφοφορία ή είναι μυθοπλασία; Πρόκειται για άλλη μια φορά για τον περιορισμό της, και είναι βέβαιο ότι εκτός από την εργασία πολύ λίγοι την παίρνουν στα σοβαρά.
Είναι θέμα επίδειξης στην εργατική δημοκρατία του τι συμβαίνει όταν ένα κόμμα εισέρχεται στην πολιτική ζωή όταν δεν έχει επαρκή συνείδηση του εαυτού του και των ιδεών του και έχει δώσει τις ψήφους του σε ονόματα που δεν το αντιπροσωπεύουν. Πώς όταν η ανώτερη τάξη χάνει την κατεύθυνση ενός κινήματος, εξαρτάται από την κατώτερη να την πάρει. Και πώς ένας λαός, ανίκανος να αναγεννηθεί μέσω αυτής της κανονικής διαδοχής, είναι καταδικασμένος να χαθεί. Τολμώ να πω ότι το θέμα είναι να κάνουμε τους Γάλλους πληβείους να καταλάβουν ότι αν το 1869 το πάρει στο μυαλό του για να κερδίσει και πάλι μια μάχη προς όφελος των αφεντικών του, όπως έκανε το 1863-64, η χειραφέτησή του θα μπορούσε να αναβληθεί για μισό αιώνα;
Μην έχετε καμία αμφιβολία, φίλοι μου, ότι η διαμαρτυρία μέσω του λευκού ψηφοδελτίου, τόσο λίγο κατανοητό, τόσο κακώς αποδεκτό ... ότι αυτή η απόλυτη δήλωση ασυμβατότητας μεταξύ ενός ξεπερασμένου συστήματος και των πιο προσφιλών μας προσδοκιών, αυτό το στωικό βέτο, που ρίχνουμε ενάντια σε αλαζονικές υποψηφιότητες, δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ανακοίνωση μιας νέας τάξης πραγμάτων, τη συνειδητοποίηση ότι είμαστε το κόμμα του δικαίου και της ελευθερίας, την επίσημη πράξη της εισόδου μας στην πολιτική ζωή και, Τολμώ να πω, η σηματοδότηση στον παλιό κόσμο της επερχόμενης και αναπόφευκτης πτώσης του ...
*Μετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης.
