Σημείωση μεταφραστή: Ένα ιστορικό κείμενο του Αμερικανού αναρχικού από το Σιάτλ που γράφτηκε το 1966. Αν και αναφέρεται και σε τοπικά ζητήματα της περιοχής, η γενική του ανάλυση σχετικά με την αστική κοινωνία παραμένουν ανεξίτηλα.
Ο ριζοσπαστισμός χρειάζεται έναν νέο προσανατολισμό προς μια κοινωνία ουσιαστικά διαφορετική από αυτή που παρατήρησε ο Μαρξ. Η αμερικανική αστική κοινωνία κάτω από τις νέες υλικές της συνθήκες απαιτεί την επαναφορά της «ιδανικής» συνείδησης και του «ουτοπικού» αναρχισμού για να καταστρέψει τον αστικό αναχρονισμό, ο οποίος, αν και πιο ισχυρός από ποτέ, είναι ωστόσο πολύ ασταθής και μπορεί να σοκάρει από τα μέχρι τώρα πιο απίθανα στρώματα.
Η αστική κοινωνία, όπως εγκαθιδρύθηκε από τη Μεταρρύθμιση και την Κοινοβουλευτική Επανάσταση, εμφανίστηκε, όπως όλα τα συστήματα πριν από αυτήν, σε κατάσταση έλλειψης, με αδυναμία να ικανοποιήσει επαρκώς τις ανάγκες όλων. Η παραγωγή κεφαλαίου, ιδωμένη ανθρωπολογικά, επεδίωκε να παράγει αφθονία παρέχοντας παράλληλα ένα σύστημα εξουσίας (όχι σε αντίθεση με τους προκατόχους της με οποιονδήποτε τρόπο που θα μπορούσε να επηρεάσει τους μη-κυβερνήτες, πέρα από τη νέα ταξική της βάση). Η εκμετάλλευση, η θεϊκή εντολή για εργασία και ο αστυνομικός εξαναγκασμός ήταν αναπόφευκτα. Σε αυτή την κατάσταση, η αστική κοινωνία ήταν μια ζωντανή οντότητα, απαραίτητη για την εξέλιξη, αν και σαφώς κατώτερη σε αποτελεσματικότητα από τη μαρξιστική εναλλακτική λύση που προέκυψε με την επέκταση της παραγωγής. Αυτή η κατωτερότητα είναι εμφανής στην απίστευτα ταχεία τεχνολογική ανάπτυξη της Ρωσίας κ.ά., ειδικά όταν αντιπαραβάλλεται με μια Ινδία. Δεν υπάρχει πλέον κανένας λόγος, ανθρωπολογικά πάλι, για την περαιτέρω ύπαρξή του.
Η κατανόηση της αστικής ηθικής (ενός συστήματος αξιών που κάνει αυτή την κοινωνία, παρά τις όποιες προόδους της, ιδιαίτερα αντιπαθητική για μένα) είναι ιδιαίτερα σημαντική για την κατανόηση της παρούσας κατάστασης. Συμπληρωματικά προς την άνιση κατανομή των υλικών προϊόντων είναι η άνιση κατανομή της γνώσης τόσο από την άποψη της κοινωνικής θέσης όσο και από την άποψη της ηλικίας – η γνώση μιας συγκεκριμένης ποικιλίας που είναι απαραίτητη για τη σωρευτική διαδικασία παραγωγής και ελέγχου. Στην κορυφή βρίσκονται οι σχεδιαστές, οι ηγέτες, οι δάσκαλοι – οι ειδικοί – και στη βάση, οι εγκληματίες, οι δυσαρεστημένοι και οι ριζοσπάστες των οποίων ο προσανατολισμός είναι έξω από τα όρια της αστικής γνώσης. Οι νέγροι, για παράδειγμα, είναι υποαστοί επειδή είναι «αμετακίνητοι», «τεμπέληδες» και «ανήθικοι» (τα σεξουαλικά ήθη δεν μπορούν να παραβλεφθούν). Ή, μεταφρασμένα, ως ομάδα, ακολουθούν έναν προσωπικό προσανατολισμό επειδή κοινωνικά έχουν καταστεί παρωχημένα όσον αφορά την παραγωγή και επομένως είναι πέρα από το χλωμό της αστικής ηθικής.
Συνακόλουθο με το σύστημα της γνώσης είναι το σύστημα ελέγχου. Δεν υπάρχουν μόνο μπάτσοι, δικαστήρια και στρατιώτες σε αυτό το δίκτυο, αλλά κοινωνικοί λειτουργοί, επόπτες, δάσκαλοι, ιερείς – ένας μπάτσος για κάθε δραστηριότητα που μπορεί να οργανωθεί. Εκεί βρίσκεται η παραδοσιακή απέχθεια των αναρχικών για οργάνωση, οργάνωση στο αστικό πρότυπο ελέγχου, όχι μαζικής έκφρασης. Μια τέτοια ηθική έχει αντικειμενική βάση μόνο σε μια κατάσταση έλλειψης, όχι αφθονίας.
Όχι μόνο υπάρχει τώρα μια κατάσταση αφθονίας. αλλά, υπό την ώθηση του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, της Κορέας και τώρα του Βιετνάμ, η κυβερνητική και η αυτοματοποίηση στον τομέα της παραγωγής μπορούν τώρα να επιτρέψουν σε αυτή την κοινωνία να απαλλαγεί από τους περισσότερους, αν όχι όλους, τους εργάτες παραγωγής. Η προοπτική της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τη σφαίρα της παραγωγής και επομένως σε μεγάλο βαθμό από τη σφαίρα της αναγκαιότητας, φαίνεται να απαιτεί έναν κατάλληλο εορτασμό, π.χ. μια κοινωνική επανάσταση. Αλλά αυτή η αστική κοινωνία έχει φυσικά άλλα σχέδια, δηλαδή τη διατήρηση και την εδραίωσή της.
Αν η ανάπτυξη της αφθονίας τερματίσει την αναγκαιότητα αυτής της κοινωνίας, δίνει επίσης σε αυτή την κοινωνία την ευκαιρία να σταθεροποιηθεί. Στη δεκαετία του '30, διέλυσε την αναρχία της αγοράς για να αποτρέψει, ή τουλάχιστον εκείνη την εποχή, να αναβάλει την ύφεση. και θέσπισε μέτρα για τη βελτίωση της κατάστασης, όπως η αποδοχή των εργατικών συνδικάτων στο Κατεστημένο. Από τότε, η διαδικασία της εκμετάλλευσης, όπως εφαρμόστηκε από τα τέλη του 1800 και μετά, βελτιώθηκε εις βάρος ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων που εκδιώχθηκαν από τον πάτο της κοινωνικής δομής. Τώρα, για να επανεισαχθούν αυτοί οι προβληματικοί άνθρωποι στην κοινωνία, έχουν εισαχθεί νέα προγράμματα όπως ο «Πόλεμος κατά της Φτώχειας», τα οποία, αν και αρκετά ανεπαρκή για το έργο, όπως κάθε πιλοτικό πρόγραμμα, και παρεμποδίζονται από την πολιτική διαφθορά, έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν το στόχο τους. Ευτυχώς, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον για την ηθική αξία της εργασίας ή για την εκπαίδευσή τους σε μια ουσιαστικά ξένη κοινωνία.
Αυτή η ενοποίηση απαιτεί από ένα αστυνομικό κράτος να τυποποιήσει τη ζωή εντός των περιγραφόμενων ορίων και να απομονώσει και τελικά να καταστρέψει τα αντικοινωνικά πρότυπα. Αυτή η διαδικασία απαιτεί καθολικούς ελέγχους και ένα σύνολο πληροφοριών. Η εκπαίδευση και η απασχόληση είναι οι παραδοσιακοί, για να μην αναφέρουμε τελετουργικοί, έλεγχοι. Η πληροφορία ξεκίνησε τη συστηματοποίησή της με την Κοινωνική Ασφάλιση και το Σύστημα Επιλεκτικής Υπηρεσίας και επεκτάθηκε με τίτλους αυτοκινήτων, πράξεις, πιστώσεις, διπλώματα κ.λπ., ξεκινώντας τώρα τη συγκέντρωσή της μέσω των κρατικών αστυνομικών αρχείων μεταξύ άλλων. Στην Καλιφόρνια, την πιο «προοδευτική» πολιτεία της ένωσης, η άδεια οδήγησης - η βάση όλων των ταυτοτήτων εδώ - μπορεί μέσα σε λίγα λεπτά να αναφέρει λεπτομερώς όχι μόνο όλα τα αστυνομικά αρχεία και τις πληροφορίες κυκλοφορίας του ιδιοκτήτη της στις δυτικές πολιτείες, αλλά και να δώσει περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με την πίστωση και την απασχόληση. Αυτή η δραστηριότητα δεν είναι παρά η αρχή μιας τάσης που πρέπει αναγκαστικά να αναστέλλει κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά. Το κράτος, ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι πολύ άκαμπτο στους περιορισμούς του και μπορεί μερικές φορές να απορροφήσει τη διαμαρτυρία που μπορεί εύλογα να αντικατασταθεί από προεδρικές επιτροπές και τους ομοίους τους. Αν και η τεχνική του σφετερισμού της δραστηριότητας διαμαρτυρίας από το κατεστημένο, από τους αγώνες των συνδικάτων μέχρι τα πολιτικά δικαιώματα, είναι μια γνωστή ποσότητα, εξακολουθεί να μην έχει προχωρήσει τόσο μακριά όσο το «We Shall Overcome» του προέδρου Τζόνσον. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει αλλαγή, αλλά μάλλον ότι η αλλαγή δεν θα διαταράξει το σύστημα. Κάθε παράπονο που μπορεί να απομακρυνθεί από τον πλούτο θα αφαιρεθεί. Αυτή η προσπάθεια απορρόφησης της διαμαρτυρίας και οι ταχέως αναπτυσσόμενες αστυνομικές τεχνικές για να ηρεμήσουν, να απομονώσουν και τελικά να καταστρέψουν τις διαμαρτυρίες είναι ενδεικτικές των συνεχώς διευρυνόμενων τεχνικών ελέγχου αυτού του πολύ συνειδητού μηχανισμού.
Σε γενικές γραμμές, έχουμε μια κοινωνία που προσπαθεί να σταθεροποιηθεί σε μια ιεραρχική μορφή. μια κυβέρνηση εμπειρογνωμόνων και θεσμών που δεν αμφισβητούνται ως προς την αναγκαιότητα ή την αξία τους· ένα κοινωνικό διαλεκτικό (μη μαρξικό) πλαίσιο για τη σταθεροποίηση του αστικού συστήματος λογικής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η οικονομική ισότητα και αφθονία για όλους δεν είναι μόνο δυνατή αλλά και σαφώς πιθανή. Όλοι οι ριζοσπάστες που βασίζουν τον ριζοσπαστισμό τους σε αυτούς τους παράγοντες πρέπει αναπόφευκτα να ενταχθούν στο κατεστημένο, με δόξα όπως τόσοι πολλοί από τους επικεφαλής του προσωπικού των συνδικάτων ή των κυβερνητικών υπηρεσιών ή σκοτεινά όπως πολλοί άλλοι, ή πεισματικά προσκολλημένοι στην ανωτερότητα ενός Λένιν ή Μάο σε έναν Λίνκολν ή Τζόνσον – ένας ολοφάνερα ανόητος προσανατολισμός.
Η ανεπάρκεια των «σοσιαλιστικών» κρατών ως βάση κάθε ριζοσπαστικής δραστηριότητας δεν βασίζεται σε μια στάση «προδομένη από την επανάσταση». Ο σταλινισμός και ο σταχανοφισμός ήταν φυσικά αποτελέσματα της οικονομικής κατάστασης – ακόμα κι αν μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η πραγματική ανεπάρκεια των «σοσιαλιστικών» κρατών εκδηλώθηκε σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, στην Κροστάνδη στη Ρωσία, στην Ουγγαρία το 1956, στην «Εκστρατεία των 100 Λουλουδιών» στην Κίνα. Η «διαρκής επανάσταση», έξω από τις αλκυονίδες μέρες της ίδιας της επανάστασης, απορρίπτεται από το «επαναστατικό κράτος» του οποίου η ηθική και η αστυνομική δομή είναι αντίστοιχες της αστικής κοινωνίας.
Ο ριζοσπαστισμός, στο σύνολό του, δεν προσπάθησε να προσαρμοστεί σε ένα νέο σύνολο αντικειμενικών συνθηκών. Η συνείδηση, όχι ο υλικός προσδιορισμός, είναι το πιο σημαντικό. Ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να περάσουν τη δεκαετία του '30 με την αστική δομή ανέπαφη, όταν μόνο μια σοσιαλιστική επανάσταση ήταν η απάντηση. Και τώρα που ο άνθρωπος του εργάτη χάνει γρήγορα την αντικειμενική σημασία του, αν και η αστική ηθική παραμένει, μπορεί να εξηγηθεί μόνο από μια συνείδηση της κοινωνίας πέρα από τις υλικές συνθήκες. Το να βρεις τον ζυγό της δουλειάς να απομακρύνεται αλλά ο μπάτσος να παραμένει είναι ένα ιδιαίτερα γκροτέσκο χαρακτηριστικό. Η Κοινωνική Επανάσταση σε όλο της το χιλιαστικό μεγαλείο πρέπει να επαναβεβαιωθεί, δηλαδή, η επανάσταση της συνείδησης πρέπει να επαναβεβαιωθεί με τον ίδιο τρόπο όπως η Αστική Μεταρρύθμιση. Ο αστικός πολιτισμός, οι αξίες, η ηθική, οι θεσμοί και η εξουσία πρέπει να επιτεθούν με ριζοσπαστική θέρμη. Η αντικοινωνική συμπεριφορά, η οποία αναδεικνύει ιδιαίτερα την ασυμφωνία μεταξύ της κοινωνίας και της υλικής της βάσης, πρέπει να τραβήξει την προσοχή μας, όπως έκαναν οι προπολεμικοί συνδικαλιστικοί αγώνες μιας προηγούμενης γενιάς. Εκείνοι που εξαπατούν την κοινωνική πρόνοια, εγκαταλείπουν το σχολείο, επιτίθενται σε μπάτσους, καπνίζουν ή παίρνουν οξύ, σαμποτάρουν, εξεγείρουν ταραχές και καίνε πρέπει να αναγνωριστούν ως οι μόνοι που μπορούν τώρα να ταρακουνήσουν την κοινωνία, επειδή είναι αυτοί που επιτίθενται στο αστικό σύστημα της λογικής που μόνο κρατά την κοινωνία ενωμένη. Το κατεστημένο αναγνωρίζει ήδη την αξία τους και αντεπιτίθεται σθεναρά. Ο Watts τρόμαξε το κατεστημένο λόγω του μεγέθους του, της μαχητικότητας και, ιδιαίτερα, της έλλειψης ηγεσίας. Η γνώση ότι οι ταραχοποιοί δεν οδηγήθηκαν στην κατάσταση, αλλά μάλλον πήγαν μαζικά, τους ενοχλεί. Η κύρια έκκλησή τους στην έκθεση McCone ήταν η εισαγωγή ηγεσίας στο γκέτο για να σταματήσει ένα άλλο τέτοιο περιστατικό. Είναι η ατομική άναρχη πράξη που κλονίζει την κοινωνία και πρέπει να βοηθήσουμε στον πολλαπλασιασμό της.
*Mετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης.
