Είμαι αναρχική επειδή μόνο η αναρχία, μέσω της ελευθερίας και της δικαιοσύνης που βασίζεται σε ίσα δικαιώματα, θα κάνει την ανθρωπότητα ευτυχισμένη, και επειδή η αναρχία είναι η πιο λεπτή ιδέα που μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος. Είναι, σήμερα, η κορυφή της ανθρώπινης σοφίας, περιμένοντας ανακαλύψεις αδιανόητης προόδου σε νέους ορίζοντες, καθώς οι αιώνες κυλούν και διαδέχονται ο ένας τον άλλον σε έναν συνεχώς διευρυνόμενο κύκλο.
Ο άνθρωπος θα έχει συνείδηση μόνο όταν είναι ελεύθερος. Η αναρχία θα είναι επομένως ο πλήρης διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπινων ποιμνίων, που αποτελούνται από σκλάβους και τυράννους, όπως υπάρχουν σήμερα, και της ελεύθερης ανθρωπότητας του αύριο. Μόλις ο άνθρωπος, όποιος κι αν είναι, έρθει στην εξουσία, υφίσταται τη μοιραία επιρροή της και διαφθείρεται. Χρησιμοποιεί βία για να υπερασπιστεί το πρόσωπό του. Αυτός είναι το κράτος. Και θεωρεί ότι είναι μια ιδιότητα που πρέπει να χρησιμοποιηθεί προς όφελός του, όπως ένας σκύλος θεωρεί το κόκκαλο που γονατίζει. Αν η εξουσία κάνει έναν άνθρωπο εγωιστή και σκληρό, η δουλεία τον υποβαθμίζει. Ένας δούλος είναι συχνά χειρότερος από τον κύριό του. Κανείς δεν ξέρει πόσο τυραννικός θα ήταν ως αφέντης, ή ως βάση ως σκλάβος, αν κινδύνευε η δική του περιουσία ή ζωή.
Για να τερματιστεί η φρικτή δυστυχία στην οποία η ανθρωπότητα πάντα έσερνε μια αιματηρή και οδυνηρή ύπαρξη, υποκινεί τις γενναίες καρδιές όλο και περισσότερο: περισσότερο στη μάχη για δικαιοσύνη και αλήθεια. Η ώρα πλησιάζει: επισπεύδονται από τα εγκλήματα των κυβερνητών, την αυστηρότητα του νόμου, την αδυναμία να ζήσουν σε τέτοιες συνθήκες, χιλιάδες δυστυχισμένους χωρίς ελπίδα για το τέλος των βασανιστηρίων τους, την απατηλή βελτίωση των γάγγραινων θεσμών, την αλλαγή της εξουσίας που δεν είναι παρά μια αλλαγή του πόνου και τη φυσική αγάπη του ανθρώπου για τη ζωή. Κάθε άνθρωπος, όπως κάθε φυλή, κοιτάζει γύρω του για να δει από ποια πλευρά θα έρθει η απελευθέρωση.
Η αναρχία δεν θα ξαναρχίσει τις αιώνιες δυστυχίες. Η ανθρωπότητα στο πέταγμα της απελπισίας της θα προσκολληθεί σε αυτήν για να βγει από την άβυσσο. Είναι η τραχιά ανάβαση του βράχου που θα οδηγήσει στην κορυφή. Η ανθρωπότητα δεν θα κρατιέται πια από πέτρες και τούφες χόρτου, για να πέσει χωρίς τέλος.
Η αναρχία είναι το νέο ιδανικό, την πρόοδο του οποίου τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει. Η εποχή μας είναι τόσο νεκρή όσο και η εποχή της πέτρας. Είτε ο θάνατος έλαβε χώρα χθες είτε πριν από χίλια χρόνια, τα απομεινάρια της ζωής του έχουν χαθεί εντελώς. Το τέλος της εποχής μέσα από την οποία περνάμε είναι μόνο μια νεκρόπολη γεμάτη στάχτες και οστά.
Η εξουσία, τα προνόμια δεν υπάρχουν πλέον για τους στοχαστές, για τους καλλιτέχνες ή για οποιονδήποτε επαναστατεί ενάντια στο κοινό κακό. Επιστήμη, ανακαλύπτει άγνωστες δυνάμεις που η μελέτη θα απλοποιήσει ακόμα. Η εξαφάνιση της τάξης πραγμάτων που βλέπουμε σήμερα είναι κοντά. Ο κόσμος, μέχρι τώρα διαιρεμένος ανάμεσα σε λίγα προνομιούχα όντα, θα τον πάρουν πίσω όλοι. Και μόνο ο αδαής θα εκπλαγεί από την κατάκτηση της ανθρωπότητας πάνω από την αρχαία κακία.
Έγινα σίγουρα αναρχική όταν με έστειλαν στη Νέα Καληδονία, σε ένα...
Απόσπασμα από το βιβλίο του Georgi Hadjiev "Federation of the Autonomous Communes in Bulgaria" (Sydney: Our Path, 1990). Ο Hadjiev ήταν εξέχων ακτιβιστής, ιστορικός και θεωρητικός του βουλγαρικού αναρχικού κινήματος του 20ού αιώνα. Εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα γύρω στο 1923. Επισκέφθηκε την Ισπανία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Στη συνέχεια, ο Hadjiev διώχθηκε στη Βουλγαρία από τη σταλινική κυβέρνηση το 1948, εξαιτίας της οποίας αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στη Γαλλία, όπου για περισσότερα από 40 χρόνια δημοσίευσε αναρχικά βιβλία και περιοδικά. Μετά την πτώση του ολοκληρωτικού καθεστώτος, επέστρεψε στη Βουλγαρία, όπου πέθανε το 1992.
Δεν συγχέουμε ποτέ τις επιθυμίες...
Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας*
Τον χειμώνα του 1933, στο Κάζας Βιέχας, ένα ανδαλουσιάνικο χωριό 2.000 κατοίκων γεμάτο φραγκοσυκιές, περίπου πενήντα χιλιόμετρα από το λιμάνι του Κάντιθ, έλαβε χώρα ένα από τα πιο βίαια και αιματηρά και επεισόδια της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, τρεισήμισι χρόνια πριν το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Τα γεγονότα, όπως εξελίχθηκαν ανάμεσα στις 10 και στις 12 Ιανουαρίου, έχουν μείνει στην ιστορία ως η Σφαγή του Κάζας Βιέχας και συγκλόνισαν το σύνολο της ισπανικής κοινωνίας λόγω της αμείλικτης κρατικής καταστολής από τις δυνάμεις ασφαλείας σε βάρος των χωρικών. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μανουέλ Αθάνια έχασε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018