Alexandre Skirda

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

20 Νοεμβρίου 2023

Η εγκαθίδρυση, τον Οκτώβριο του 1917, αυτού που πωλήθηκε ως σοβιετική εξουσία βρίσκεται στη ρίζα μιας από τις πιο τραγικές παρεξηγήσεις αυτού του αιώνα. Από την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917, η οποία είχε ανατρέψει τον τσαρισμό, τα σοβιέτ (ή "συμβούλια") είχαν γίνει τα όργανα βάσης της άμεσης δημοκρατίας των Ρώσων εργατών. Μπροστά στην ανικανότητα της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης που απαρτιζόταν από φιλελεύθερους και σοσιαλεπαναστάτες, μιας κυβέρνησης της οποίας ηγείτο προς το τέλος ο ιδιόρρυθμος Κερένσκι, μια κατάσταση διπλής εξουσίας ευνοούσε όλο και περισσότερο εκείνους που ζητούσαν "όλη την εξουσία στα σοβιέτ επί τόπου και στο κέντρο", με, ως επακόλουθο, τα αιτήματα "η γη στους αγρότες, το εργοστάσιο στον εργάτη" και, πάνω απ' όλα, "άμεση ειρήνη, χωρίς προσαρτήσεις και φόρους".

Ο Λένιν ήταν εξαιρετικά επιδέξιος στο να προσαρμόζεται σε αυτά τα συνθήματα και κυρίως να τα χρησιμοποιεί για να πραγματοποιήσει το πραξικόπημα του Οκτωβρίου 1917, δήθεν στο όνομα των σοβιέτ, αλλά στην πραγματικότητα προς αποκλειστικό όφελος του κόμματός του και του μοναδικού οργάνου λήψης αποφάσεων: της κεντρικής επιτροπής. Αυτή η αντικατάσταση εντοπίστηκε γρήγορα, αλλά υπό το φως των περιστάσεων θεωρήθηκε προσωρινή σκοπιμότητα. Οι Ρώσοι αναρχικοί, οι οποίοι ήταν αρκετά πολυάριθμοι, αν και ανεπαρκώς οργανωμένοι, υποστήριξαν και μάλιστα συνεργάστηκαν με τους Μπολσεβίκους. Στην πραγματικότητα, η ερμηνεία τους ήταν ότι οι Μπολσεβίκοι είχαν απορρίψει ολόκληρη τη σοσιαλδημοκρατική κληρονομιά και είχαν περάσει στις ελευθεριακές θέσεις. Με την πάροδο του χρόνου, συνειδητοποίησαν ότι αυτό δεν ίσχυε στην πραγματικότητα και ότι τα κεφάλια του Λένιν και των πιστών οπαδών του εξακολουθούσαν να είναι γεμάτα με τη συγκεντρωτική και κρατικιστική προοπτική.

Ωστόσο, ο εμφύλιος πόλεμος, η ξένη επέμβαση και η απειλή της επιστροφής στην περιφρονημένη παλιά τάξη πραγμάτων τους ώθησαν να κρατήσουν τις επικρίσεις τους για τον εαυτό τους και τους οδήγησαν στην ανάληψη ενεργού ρόλου στην υπεράσπιση αυτού που αποκαλούσαν "κεκτημένα της επανάστασης", και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του μπολσεβίκικου κόμματος. Μόνο στα τέλη του 1919, όταν η νίκη επί των Λευκών έγινε πιθανή και οι νέες μπολσεβίκικες αρχές κατέστησαν σαφείς τις ηγεμονικές τους φιλοδοξίες και άρχισαν να τις καταπιέζουν απροκάλυπτα, πολλοί αναρχικοί διέκοψαν τους δεσμούς τους, αν και δεν πήραν όλοι τα όπλα εναντίον των μπολσεβίκων.

Μετά τη συντριβή, τον Μάρτιο του 1921, της εξέγερσης των ναυτικών της Κρονστάνδης, οι επιφυλάξεις που είχαν, μετατράπηκαν σε ανοιχτή εχθρότητα και η κατάρρευση ολοκληρώθηκε. Προφανώς, μέχρι τότε ήταν πολύ αργά, γιατί οι νέες αρχές είχαν οχυρωθεί στη θέση τους, μπορούσαν να επικαλεστούν έναν πανίσχυρο κρατικό μηχανισμό ελέγχου και καταστολής και ήταν σε θέση να αντιμετωπίσουν τις όποιες εσωτερικές προκλήσεις χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι αυτό το φαινόμενο της συσπείρωσης γύρω από τους Μπολσεβίκους δεν αφορούσε αποκλειστικά τους αναρχικούς, αλλά ίσχυε εξίσου και για όλες τις άλλες παλιές επαναστατικές τάσεις: τους Σοσιαλεπαναστάτες, τους Μενσεβίκους, τους Μπουντιστές (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Εβραίων Εργατών) ή ακόμη και τις διαφωνούσες σοσιαλδημοκρατικές παρατάξεις. (Μέχρι τότε εχθρικός προς τον Λένιν, ο Τρότσκι πέρασε στο στρατόπεδό του μετά την επιστροφή του στη Ρωσία το 1917). Αυτή η δεύτερη έκδοση μιας δήθεν επαναστατικής Ιεράς Ένωσης, στο όνομα της "οφθαλμαπάτης του σοβιετισμού" ήταν, όταν...

Περισσότερα …