Σημείωση: Ο Henry Addis ήταν αναρχικός-κομμουνιστής, συνεκδότης της Portland Firebrand και συνεργάτης σε αρκετές από τις αναρχικές εφημερίδες που εκδόθηκαν στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες, στα τέλη του 1890.
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο αντικρουόμενων ιδεών και κάθε άτομο που έχει αρκετά ανεπτυγμένη ατομικότητα ώστε να είναι κάτι περισσότερο, στην ανθρώπινη ζωή, από ένα κατοικίδιο ζώο ή μια άψυχη μηχανή, πρέπει να ευθυγραμμιστεί με άλλους που έχουν τις ίδιες απόψεις, είτε το θέλει είτε όχι, και τότε είναι στην άποψη των άλλων, και ίσως στη δική του άποψη, με το όνομα της ιδέας που κατέχει. Έτσι, διαπιστώνουμε ότι σχεδόν κάθε άτομο έχει ετικέτες, και μερικά άτομα έχουν έναν αριθμό ετικετών.
Διαπιστώνοντας ότι πρέπει να είμαστε κάτι – πρέπει να εμμένουμε σε ορισμένες ιδέες και να εργαζόμαστε για συγκεκριμένους σκοπούς – αν εργαζόμαστε καθόλου, ή αν ανερχόμαστε σε κάτι περισσότερο στην ανθρώπινη ζωή από ένα βόδι ή ένα τσεκούρι, πολύ φυσικά προκύπτει ότι θα υιοθετήσουμε και θα εργαστούμε για την επικράτηση τέτοιων ιδεών που θα μας φέρουν τη μεγαλύτερη ευτυχία. τώρα ή αντίο και αντίο. Γι' αυτό είμαι αναρχικός. Είμαι πεπεισμένος ότι το να εργαστώ για την πραγματοποίηση του αναρχικού ιδεώδους θα μου φέρει περισσότερη ικανοποίηση από ό,τι θα μου έφερνε η προσκόλληση ή η εργασία για οποιοδήποτε άλλο ιδανικό.
Αλλά ο καθένας πρέπει να είναι ικανός και πρόθυμος να δώσει έναν λόγο για την «πίστη που είναι μέσα του», και θα προσπαθήσω να το κάνω.
Βρίσκομαι σε έναν κόσμο ηλιοφάνειας και σκιάς. της χαράς και της λύπης. της ευτυχίας και της θλίψης. Παντού γύρω μου βλέπω συνανθρώπους μου. Όντα που συγκροτούνται σε μεγάλο βαθμό όπως εγώ, έχουν παρόμοιες επιθυμίες, ελπίδες και φιλοδοξίες. Βρίσκω ότι προσπαθούν συνεχώς να ικανοποιήσουν αυτές τις επιθυμίες. να πραγματοποιήσουν τις ελπίδες τους και να επιτύχουν αυτό για το οποίο φιλοδοξούν. Επιπλέον, διαπιστώνω ότι μπορούν να κάνουν αυτά τα πράγματα μόνο εκμεταλλευόμενοι την ανόργανη φύση και βοηθώντας ο ένας τον άλλον. Βρίσκω ότι όπως είναι τα πράγματα τώρα, αυτά τα όντα αντί να αλληλοβοηθούνται προσπαθούν συνεχώς να τραυματίσουν το ένα το άλλο, όχι επειδή απολαμβάνουν τον πόνο ενός συνανθρώπου, αλλά επειδή δεν βλέπουν άλλο τρόπο ικανοποίησης των επιθυμιών και των προσδοκιών τους. Θεωρούν ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων είναι λάθος και συνεχώς φωνάζουν για αλλαγή, αλλά δεν έχουν μάθει ακόμα το μεγάλο θεμελιώδες γεγονός της ανθρώπινης αλληλεγγύης – της αλληλεξάρτησής μας.
Εδώ και πολύ καιρό τα διάφορα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας προσπαθούν να προσαρμοστούν στο περιβάλλον και τελευταία έχουν αρχίσει να προσπαθούν να προσαρμόσουν το περιβάλλον ώστε να ταιριάζει στον εαυτό τους. Όλη η ανθρωπότητα λαχταρά την ελευθερία, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν επιδιώξει να κερδίσουν την ελευθερία υποτάσσοντας τους άλλους ή περιορίζοντας όλους εξίσου. Δεν έχουν μάθει ότι δεν μπορούν να είναι ελεύθεροι ενώ κρατούν τους άλλους ή ενώ προσπαθούν να περιορίσουν την ελευθερία των άλλων. Κανείς δεν επιθυμεί να τραυματιστεί, και όμως κανείς δεν μπορεί να είναι ασφαλής από τραυματισμό όσο τραυματίζει άλλους. Όλοι επιθυμούμε να είμαστε απαλλαγμένοι από τραυματισμούς. Λαχταρώ την ελευθερία. Βλέπω ότι και άλλοι θέλουν την ίδια κατάσταση και ξέρω ότι η ελευθερία μου μπορεί...
Tommy Lawson*
Κάθε τόσο το ζήτημα των κοοπερατίβων εγείρεται στο επαναστατικό σοσιαλιστικό κίνημα. Αισιόδοξες θέσεις υποστηρίζουν ότι οι συνεταιρισμοί μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για την αντικατάσταση του καπιταλισμού με μια νέα οικονομία που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και την εργασία, όπου οι εργαζόμενοι θα έχουν τον «έλεγχο». Μάλιστα, αυτές οι απόψεις υποστηρίζουν ότι οι κοοπερατίβες αποτελούν ζωτικό μέρος της επαναστατικής στρατηγικής. Αυτές οι θέσεις έχουν διατυπωθεί ήδη στο παρελθόν, υπάρχουν στο παρόν και θα αναπαράγονται και στο μέλλον. Ωστόσο, τα θετικά χαρακτηριστικά των συνεταιρισμών δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την επαναστατική στρατηγική και την οικοδόμηση της δύναμης της εργατικής τάξης...
Σημείωση μεταφραστή: Ξεκινήσαμε ένα αφιέρωμα με την μετάφραση κειμένων ιστορικών φυσιογνωμιών από το Αναρχικό κίνημα διεθνώς οι οποίοι εξηγούν στην ερώτηση γιατί είναι αναρχικοί-ές. Ξεκινήσαμε με την Λουίζ Μισέλ, συνεχίζουμε με τον Μπέντζαμιν Τάκερ, Αμερικανό αναρχοατομικιστή. Στα κείμενα αυτά ο αναγνώστης θα ανακαλύψει ξανά τον πλούτο την διαφορετικότητα και την πολυμορφία του τι σημαίνει να είναι καποιος-α αναρχικός-ή: Συμπτώσεις, αποκλίσεις, συμφωνίες–διαφωνίες, στις μορφές του αγώνα αλλά πάντα με κοινό την πίστη στην Ελευθερία, την εναντίωση στην Εξουσία και το κάθε Κράτος.
Γιατί είμαι αναρχικός; Αυτή είναι η ερώτηση που ο εκδότης του Εικοστού Αιώνα μου ζήτησε να απαντήσω στους αναγνώστες...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018