ngnm

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

25 Ιανουαρίου 2024

Όταν η OPB δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 1950, ήταν απλώς η φιλοδοξία, η έκφραση της "πλατφορμιστικής" τάσης στην Αναρχική Ομοσπονδία, η οποία είναι μια μάλλον ετερόκλητη συλλογή εκτιμήσεων του αναρχισμού.

Οι επιχειρησιακές εκτιμήσεις που υποκρύπτουν την ανάγκη για την OPB μέσα στο ελευθεριακό "μάγμα", είναι η αναγκαιότητα μιας εξαιρετικά δομημένης οργάνωσης, με τακτική ενότητα και η ταξική φύση του αναρχισμού.

Το γεγονός ότι είναι μια μυστική παράταξη μέσα στην Αναρχική Ομοσπονδία καθιστά την OPB εξαιρετικά αποτελεσματική στον αγώνα από θεωρητική άποψη (επιστροφή στις ρίζες του μπακουνισμού, της αντιεξουσιαστικής σχολής του σοσιαλισμού στην Πρώτη Διεθνή, με την αξιοποίηση ορισμένων συνεισφορών του Μαρξ και της διαλεκτικής υλιστικής μεθοδολογίας) και από άποψη ευθυνών σε κάθε επίπεδο.

Έτσι, μέσα σε τρία χρόνια, “έσπασε” την επικράτηση στο εσωτερικό της Αναρχικής Ομοσπονδίας των ατομικιστικών και "συνθετικών" ρευμάτων που εξασφάλιζαν μια στασιμότητα και σύγχυση που εξόργιζε τους νεότερους αγωνιστές, τα μέλη των εργοστασιακών ομάδων και τις παραδοσιακά πλατφορμιστικές ομάδες (Paris 18e, μια ομάδα στη Λυών, Narbonne, για να αναφέρουμε μόνο μερικές). Διότι πρέπει να καταγράψουμε τα γεγονότα: η OPB είναι μια αντίδραση στη νοοτροπία της "απολυταρχίας" (για να δανειστούμε την έκφραση των συντρόφων μας από τη Narbonne) σε άλλες τάσεις που, σύμφωνα με τη δική τους μόδα, οργανώθηκαν, κατασταλάζοντας στις "συναντήσεις" στη στρατηγική τους για να εμποδίσουν τα συνέδρια να παράγουν οτιδήποτε θετικό (1) και να τονίσουν μια "ανθρωπιστική" θεώρηση του αναρχισμού που τον καθιστά υπερβατικό της τάξης και συνεπώς μη προλεταριακό.

Αν η OPB πέτυχε στο Μπορντό το 1952, στο Παρίσι το 1953, αυτό ήταν πολύ απλά επειδή εκπροσωπεί την πλειοψηφία των ομάδων και των αγωνιστών, επειδή, σε ένα πλαίσιο ψυχρού πολέμου και απέναντι στην ηγεμονία του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCF) μέσα στην εργατική τάξη, είδε τις βασικές επιλογές της να έχουν επιτυχία:

*Προλεταριακή μάχη (οι αντίπαλοι της OPB ήταν κυρίως ένα σύνολο μικροεπιχειρηματιών και τεχνιτών, πράγματι μικροεργοδοτών και διανοούμενων μασονικού τύπου) με σκοπό την ανατροπή της ηγεμονίας της επικράτησης του PCF.

*Το Τρίτο Μέτωπο αντιτάχθηκε ταυτόχρονα στον Στάλιν και τον Τρούμαν (σε μια εποχή που το κίνημα στο σύνολό του είχε επιλέξει το στρατόπεδο των ΗΠΑ).

*Ο αντιαποικιοκρατισμός, ο οποίος, αντιτιθέμενος στον πόλεμο στην Ινδοκίνα και αργότερα στον πόλεμο στην Αλγερία, θα έπαιρνε μεγάλο φόρο αίματος από την FCL (μετά την αποχώρηση των "nothingarians" και των "άδειων δοχείων", η πλατφορμιστική πλειοψηφία της Αναρχικής Ομοσπονδίας πήρε το όνομα FCL στο συνέδριο του Παρισιού το 1953).

Όσον αφορά τον περιοριστικό χαρακτήρα των κανονισμών της OPB, είναι γεγονός ότι, ως αντίδραση στην απόρριψη μιας σταθερής οργάνωσης, υπήρξαν κάποιες υπερβολές που άφησαν δυσαρεστημένα ορισμένα μέλη. Σε αυτά θα πρέπει να προστεθούν οι προσωπικές αντιπαλότητες, οι παρενοχλήσεις από την αστυνομία και τα δικαστήρια, η κουραστική επίδραση της αδιάκοπης εκστρατείας από το 1950 έως το 1956, καθώς επίσης και μια ορισμένη νοοτροπία του "να κάνουν το τρέξιμο" σε ορισμένους από το 1954 και μετά. 2 Αλλά αυτό απέχει πολύ από τις υπερβολές και τις μισές αλήθειες με τις οποίες είναι γεμάτο το "Μνημόνιο" της ομάδας της Κρονστάνδης (το οποίο ανατυπώθηκε κακόβουλα το 1968 από τον A Lapeyre, ορκισμένο εχθρό της...

Περισσότερα …