Alexandre Skirda

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

25 Δεκεμβρίου 2023

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• Γαλλία

Όλοι όσοι είτε είχαν εκδιωχθεί από τη FAF όσο αυτή βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Φοντενιστών, είτε είχαν αποχωρήσει από αυτήν με δική τους πρωτοβουλία, συναντήθηκαν προς το τέλος του 1953 για να ξαναστήσουν τη FAF, ενώ η οργάνωση των Φοντενιστών είχε πάρει το όνομα FCL. Τραυματισμένοι από τη μοναδική τους εμπειρία, υιοθέτησαν πολύ χαλαρούς οργανωτικούς δεσμούς, επιτρέποντας σε μια ποικιλία από σκέλη και τάσεις που όλοι δήλωναν αναρχικοί να συνυπάρχουν μεταξύ τους:

α) τη δυνατότητα και την αναγκαιότητα να συνεργάζονται όλες οι τάσεις, β) αυτονομία (δηλαδή απουσία εξουσίας) για κάθε ομάδα, γ) κατάργηση όλων των συγκεντρωτικών (τύπου Εθνικής Επιτροπής) οργανισμών, δ) προσωπική ευθύνη (ποτέ συλλογική), ε) το όργανο του κινήματος να είναι πάνω από τις τάσεις, με τον καθένα ελεύθερο να αναδεικνύει τα δικά του όργανα... καθώς και να ασχολείται με οποιαδήποτε δραστηριότητα στο πλαίσιο της κουλτούρας, της έρευνας, της δράσης ή της αναρχικής προπαγάνδας και στ) εγκάρδιες και ανοιχτές σχέσεις με κινήματα που κινούνται σε αναρχική κατεύθυνση σε ένα συγκεκριμένο σημείο!

Οι κοινωνικές τάξεις δεν έπαιζαν πλέον τον ίδιο ρόλο στον αγώνα: τη θέση τους πήραν οι "νοοτροπίες". Στο τέλος, συντάχθηκε λεπτομερές καταστατικό και δημιουργήθηκε μια Ομάδα Προστασίας για να αποκρούσει κάθε νέο πραξικόπημα κατά της οργάνωσης. Η ομάδα “Louise Michel” από τη συνοικία Montmartre του Παρισιού, και η ομάδα "Sebastien Faure” από το Μπορντό ήταν οι βασικοί πυλώνες της νέας FAF και του οργάνου της “Le Monde Libertaire” (Ο Ελευθεριακός Κόσμος).

Μετά από μια προσπάθεια το 1949 να γίνει παράρτημα της FAF, η CNTF ανέκτησε την πλήρη ελευθερία δράσης της, αλλά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των μελών της αποτελείτο από Ισπανούς, που ήταν πολιτικά παροπλισμένοι λόγω του ότι ήταν πρόσφυγες, την οδήγησε στο να αποσυρθεί στον εαυτό της και να επικεντρωθεί στο ιβηρικό ζήτημα. Η εφημερίδα της, “Le Combat Syndicaliste” (Η Συνδικαλιστική Μάχη), χρησίμευε όλο και περισσότερο ως μέσο έκφρασης της ισπανικής CNT, μέχρι που τελικά έφτασε να εκδίδεται στην ισπανική γλώσσα (εκτός από την πρώτη και την τελευταία σελίδα).

Διάφορες ομάδες που διαφωνούσαν με την FCL, η Ομάδα “Κρονστάνδη”, για παράδειγμα, ενώθηκαν, με το όνομα CAAR (Ομάδες Αναρχικής Επαναστατικής Δράσης) και εξέδωσαν ένα περιοδικό το “Noir et Rouge” (Μαύρο και Κόκκινο) που κυκλοφορούσε σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα.

Στη Διακήρυξη Αρχών τους το 1957, οι CAAR υιοθέτησαν επίσης την εμπειρία της FCL, ενώ τάχθηκαν σαφώς υπέρ της πλατφορμιστικής προσέγγισης:
“Στο πεδίο της άμεσης δράσης, η αναρχική κομμουνιστική οργάνωση είναι σύμφωνη με τη συμμαχία με προλετάριους αγωνιστές ή ομάδες αγωνιστών σε κοινές δραστηριότητες, για βραχυπρόθεσμους ή περιορισμένους στόχους, υπό την προϋπόθεση ότι το αντικείμενο του αγώνα αντιπροσωπεύει ένα βήμα προς τα εμπρός προς την κατεύθυνση της εργατικής χειραφέτησης. Σε κάθε περίπτωση, διατηρεί το δικαίωμα να θέσει προς επίβλεψη τις δικές της θέσεις.
Η συμμετοχή στις εργασίες της οργάνωσής μας πρέπει να είναι εθελοντική. Θα πρέπει, ωστόσο, να περιλαμβάνει επαρκές αίσθημα ευθύνης ώστε οι κλίσεις και οι αντιπάθειες του κάθε ατόμου να ‘υποτάσσονται’ ελεύθερα και εθελοντικά στα συμφέροντα μιας επαρκούς οργάνωσης, έτσι ώστε ο συντονισμός των δραστηριοτήτων των ομάδων να μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.
Η ειδική αναρχική κομμουνιστική οργάνωση...

Περισσότερα …