Lucien van der Walt

Αναρχική Παρέμβαση

01 Ιανουαρίου 2022

• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• εργατική τάξη
• αναρχοσυνδικαλισμός
• αναρχική-θεωρία

Του Lucien van der Walt*

Η ανανέωση των συνδικάτων βρίσκεται υψηλά στην ατζέντα σε πολλές χώρες, αλλά πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά γιατί τη θέλουμε. Η ανανέωση των συνδικάτων είναι ένα βαθύτατα πολιτικό και ιδεολογικό ζήτημα. Πρέπει να κατανοήσουμε με σαφήνεια πώς φτάσαμε στο σημερινό χάλι, όπου πολλά συνδικάτα είναι γραφειοκρατικά, αναποτελεσματικά και δυσκολεύονται να ανταποκριθούν σε επείγοντα ζητήματα. Πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά τι θέλουμε να πετύχουμε, όχι μόνο όσον αφορά τον τρόπο οργάνωσης, αλλά και σε τι στοχεύουμε μακροπρόθεσμα.

Πρέπει να έχουμε κάποια θεωρία για το τι μπορούν και τι πρέπει να είναι τα συνδικάτα. Αν πρέπει να θέσουμε το ερώτημα γιατί πρέπει να αναζωογονήσουμε ή να διευρύνουμε τα συνδικάτα, πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε από τα συνδικάτα κατ’ αρχάς. Πρέπει, επίσης, να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα της σχέσης μεταξύ συνδικάτων και πολιτικών κομμάτων και κατά πόσο οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα επωφελούνται από τα εργατικά κόμματα που στοχεύουν στην κρατική εξουσία.

Τι σημαίνει συνδικάτο;

Μιλώντας για “ανανέωση” των συνδικάτων συχνά υποθέτουμε ότι είχαμε ένα λειτουργικό μοντέλο στο παρελθόν και ότι υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο τα συνδικάτα μπορούν και πρέπει να λειτουργούν.

Αλλά το τι μπορούμε και τι πρέπει να πετύχουμε δεν είναι προφανές. Δεν είναι ένα απλό τεχνικό ζήτημα σχετικά με το ποιες δομές λειτουργούν. Δεν είναι ένα απλό ζήτημα εκδημοκρατισμού των συνδικάτων. Ποιος είναι ο στόχος ενός καλά οργανωμένου ή δημοκρατικού συνδικάτου εξ αρχής; Υπάρχουν πολλές επιλογές που πρέπει να γίνουν, ακόμη και αν έχουμε δημοκρατικά συνδικάτα. Θα πρέπει τα συνδικάτα να είναι επιχειρησιακά συνδικάτα, τα οποία θα ασχολούνται βασικά με τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας; Ή να διοικούνται από εμπειρογνώμονες ως οργανισμοί παροχής υπηρεσιών, παρόμοιοι με τις ασφαλιστικές εταιρείες; Ή να στοχεύουν σε κάτι περισσότερο;

Η πραγματικότητα είναι ότι τα συνδικάτα είναι πάντα εγγενώς πολιτικά. Η ίδια η ύπαρξή τους εγείρει ερωτήματα γύρω από την εξουσία, γύρω από την τάξη, γύρω από την ταυτότητα και πώς την οικοδομούμε. Τα συνδικάτα δεν είναι ποτέ ουδέτερα. Ακόμα και αν ένα συνδικάτο αυτοαποκαλείται μη πολιτικό, αυτό είναι από μόνο του μια πολιτική θέση, βασισμένη σε μια θεωρία.

Τα συνδικάτα αναδύονται ως απάντηση σε ένα σύστημα που είναι εγγενώς ανίκανο να ικανοποιήσει τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης. Παρέχουν ένα βασικό χώρο αλληλεγγύης μεταξύ των απλών ανθρώπων σε μια κοινωνία που αποξενώνει πολύ. Τα συνδικάτα δεν εξαφανίζονται, ούτε και η εργατική τάξη. Εκτός από τις οργανώσεις που βασίζονται στην πίστη, τα συνδικάτα είναι οι μεγαλύτερες και πιο ανθεκτικές λαϊκές οργανώσεις.

Οι άνθρωποι μιλούν για κρίση του συνδικαλισμού, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς την αποτιμούμε. Δεν υπάρχει κατάλληλη βάση δεδομένων για τον συνδικαλισμό παγκοσμίως, αλλά όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι τα συνδικάτα, συνολικά, παραμένουν αρκετά σταθερά από άποψη αριθμού και επεκτείνονται παγκοσμίως. Αυτό αντανακλά το γεγονός ότι η προλεταριοποίηση επιταχύνεται. Παρά ορισμένες μοντέρνες θεωρίες η τάξη δεν έχει εξαφανιστεί, οι ταξικές διαφορές βαθαίνουν και η εργατική τάξη (δηλαδή όσοι εξαρτώνται από τον μισθό τους, χωρίς να έχουν όμως τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και των κοινωνικών υποθέσεων) είναι πλέον η μεγαλύτερη τάξη στη γη.

Τα...

Περισσότερα …