Camillo Berneri*
Στην πορεία του Σεπτέμβρη του 1930, ο Αθάνια ο οποίος ήταν μέλος, μαζί με τον Ζαμόρα και τον Λερού, την Προσωρινής Κυβέρνησης της Δημοκρατίας, είπε σε μια συγκέντρωση στην Μαδρίτη, « Θα κατακτήσουμε την ελευθερία καλώντας όλες τις αντιμοναρχικές δυνάμεις, άσχετα με το πώς αυτοαποκαλούνται, άσχετα με το που είναι». Αυτή ήταν η φράση της πρώτης «άγιας συμμαχίας». Αυτή η συμμαχία υιοθέτησε σαν κοινό πολιτικό της παρανομαστή τον Ρεπουμπλικανισμό. Τον Αύγουστο του 1931, η Δημοκρατία πίστεψε ότι είναι αρκετά δυνατή για να επισπεύσει την διάσπαση των προλεταριακών μαζών οι οποίες απόκλιναν από την κυβέρνηση. Οι εξορισμοί των αναρχικών και συνδικαλιστών στην Γουινέα, διατάχθηκαν με διάταγμα.
Στις 20 Οκτώβρη η βουλή, μαζί με τους σοσιαλιστές βουλευτές, ψήφισε τον νόμο «για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας» ο οποίος τέθηκε σε εφαρμογή καταστέλλοντας τα αναρχοσυνδικαλιστικά κινήματα. Από το 1932 και μετά η δημόσια διακήρυξη της Σεβίλλης έδειξε ότι ο Δημοκρατικός Φασισμός είναι μεγαλύτερος κίνδυνος από την μοναρχική παλινόρθωση, αλλά ο Αθάνια, μιλώντας στην βουλή για την προσπάθεια του Στρατηγού Σανχούρχο για στάση, ισχυρίστηκε ότι η Ισπανική Δημοκρατία δεν είναι άρρωστη και « ότι έχει εξαγνιστεί μόνη της από τα σκόρπια απομεινάρια του παλιού καθεστώτος τα οποία περιελάμβανε». Τον Ιανουάριο του 1933, ο Αθάνια διέταξε την σφαγή των εξεγερμένων στο Κάζας Βιέχας, η οποία εγκρίθηκε στις 2 Φλεβάρη από 150 Σοσιαλιστές Βουλευτές. Τον Φλεβάρη του 1936, σε μια συνέντευξη στο “Paris-Sou”, ο Αθάνια δήλωσε ότι ο Λερού και ο Ζίλ Ρομπλές έχουν εκκαθαριστεί. Δήλωσε: «Επιθυμούμε πάνω απ’ όλα να επικρατεί η τάξη… Το λέω καθαρά, δεν θέλουμε να κάνουμε επανάσταση… Θέλω να κυβερνήσω νόμιμα. Όχι επικίνδυνες καινοτομίες… Θέλουμε κοινωνική ειρήνη, επιθυμούμε τάξη, είμαστε μετριοπαθείς».
Αφού ξέσπασε το Φασιστικό πραξικόπημα, τα Σοσιαλιστικά και Κομμουνιστικά Κόμματα επέστρεψαν στην φράση του Αθάνια τον Σεπτέμβρη του 1930: Υπεράσπιση της ρεπουμπλικανικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Ακόμα επιμένουν σε αυτή την θέση, ανοίγοντας τον δρόμο για την αντεπανάσταση. Ο Λουί Πιεράρντ, Βουλευτής του Βελγικού Εργατικού Κόμματος, πρόσφατα αναγνώρισε στην “Regards” ότι ο «Σοσιαλισμός πρακτικά δεν υπήρχε στην Καταλωνία πριν την 19η Ιούλη». Η U.G.T η οποία είχε τότε 9.000 μέλη στην Καταλωνία, τώρα έχει 50.000. Μια τέτοια αύξηση είναι σημαντική. Η U.G.T τραβούσε την μεσαία τάξη προς το μέρος της. Η έμποροι ψαριών της Βαρκελώνης μπήκαν σε αυτή την οργάνωση μαζικά για ν’ αποφύγουν την «κολεκτιβοποίηση των ψαριών» η οποία δηλώνεται στο πρόγραμμα της C.N.T. Αυτό που συνέβηκε στη Βαρκελώνη συνέβη εξίσου σε όλη την Καταλωνία, την Αραγωνία και την Λεβάντε. Οι εχθροί της κολεκτιβοποίησης της γης, της βιομηχανίας και του εμπορίου μπήκαν στην U.G.T και στο P.S.U.C μαζικά. Η “Treball” όργανό του P.S.U.C, αντιμάχεται την κολεκτιβοποίηση και την κοινωνικοποίηση, ενώ η C.N.T και το P.O.U.M την υπερασπίστηκαν. Από δω και πέρα, η ένωση ανάμεσα στον οπορτουνισμό των ηγετών του P.S.U.C και των αστών και μικροαστών οι οποίοι μπήκαν στο Λαϊκό Μέτωπο είναι εμφανής. Ήδη στην πορεία της εξέγερσης στις Αστουρίες, γίναμε μάρτυρες του αστραπιαίου ψευδοεπαναστατικού χαμαιλεοντισμού των μεσαίων τάξεων. Όταν η Επιτροπή του Μιέρες κάλεσε τους υπαλλήλους, τους μεταλλωρύχους, τους επιστάτες, κ.τ.λ. γίναμε μάρτυρες στο ακόλουθο φαινόμενο που περιγράφεται στο «Ημερολόγιο ενός Μεταλλωρύχου» που δημοσιεύτηκε στην «Giustizia e Liberta»:
«Σπανίως είχαν διαβάσει την διακήρυξη, και τα δεξιά στοιχεία έσπευσαν να τεθούν κάτω από τις διαταγές μας. Έφτασαν στο σημείο να μαλώνουν, για το ποιος θα πρωτομπεί. Ύποπτος υπερβάλλων ζήλος. Ήταν οι πρώτοι που ύψωναν τις γροθιές τους και υμνούσαν την επανάσταση όταν χαιρετούσαν εργάτες. Σε αντάλλαγμα λάμβαναν δελτία φαγητού, καπνού και άλλων προϊόντων, μερικές φορές πιο πολλά από εκείνα των ίδιων των επαναστατών. Οι προλετάριοι είναι απρόσεκτοι και γενναιόδωροι σαν παιδιά».
Σε αντίθεση η μπουρζουαζία το έπαιξε έξυπνα και υποκριτικά, «πάνω απ’ όλα όταν η ζωή τους είναι σε κίνδυνο». Μετά από την 19η Ιουλίου στην Καταλωνία, την Αραγωνία και την Λεβάντε, μπορούσε να παρατηρηθεί το ίδιο φαινόμενο αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό. Όταν το Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα δημοσίευσε τον Αύγουστο του 1936 ένα μανιφέστο υπογεγραμμένο από τον Ιησού Χερνάντεζ, που δήλωνε ότι παλεύει απλά για Δημοκρατία. Όταν το ίδιο κόμμα επιβεβαίωσε αυτή την γραμμή δράσης στις 15 Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, αυτό δεν ήταν τόσο πολύ το αποτέλεσμα της εξωτερικής πλουτοκρατίας των «δημοκρατικών κυβερνήσεων» την οποία αυτή η οργάνωση ήθελε να καθησυχάσει, αλλά στην πραγματικότητα οι χιλιάδες ψευτονεοφώτιστοι οι οποίοι είχαν εισβάλει στις τάξεις του όπως και στην U.G.T. Ακόμα και το Ενωμένο Μέτωπο Νεολαίας (JSU) αποκήρυξε τον Σοσιαλισμό. Έτσι ο Γενικός της Γραμματέας, Σαντιάγκο Καρίλλο, μπορούσε να δηλώσει στο εθνικό συμβούλιο του JSU, το οποίο έγινε στην Βαλένθια στις 15 Ιανουαρίου 1937, «Δεν παλεύουμε για μια Κοινωνική Επανάσταση. Η οργάνωση μας δεν είναι ούτε Σοσιαλιστική ούτε Κομμουνιστική… Η JSU δεν είναι Μαρξιστική νεολαία. Η “Ahora” όργανο της JSU υποστήριξε αυτή την θέση, απορρίπτοντας τις ταξικές γραμμές πολιτικής.
Οι αντεπαναστατικές δηλώσεις τις οποίες έκανε ο Χουάν Κασανόβας, Πρόεδρος της Καταλανικής Βουλής, στην “Depeche de Toulouse” τον περασμένο Μάρτη, ταυτίζονται με αυτές του Κομορέρα, του P.S.U.C, που έγιναν τον περασμένο Δεκέμβρη. Τα στοιχεία της Χενεραλιντάντ τα οποία, τον Οκτώβρη του 1934, υποστήριξαν το αυτονομιστικό- φασιστικό πραξικόπημα που έγινε από την τριανδρία Μπαντία- Ντενκάς- Μεντέζ δεν έχουν εξαφανιστεί. Μεγαλύτερη απόδειξη παρέχεται από τις αντεπαναστατικές δηλώσεις του Νικολά ντ’ Ολέρ. Η “Accion Catalana” η δεξιά του P.S.U.C, ο Γκαλάρζα και οι συνεργάτες του:αυτές είναι οι δυνάμεις της αντεπανάστασης.
Η Ισπανική Επανάσταση βρίσκει τον εαυτό της ανάμεσα στο Μπούργκος και το Μπιλμπάο (όπου οι Καθολικοί, οι Μαρξιστές και οι Δημοκρατικοί ιδρύουν την «ιερή συμμαχία» τους ολοένα και περισσότερο κατάσχοντας την “C.N.T del Norte” και φυλακίζοντας την Τοπική Επιτροπή της C.N.T). Είναι κλειδωμένη ανάμεσα στο Μπούργκος και την Βαλένθια, όπου 218 οπαδοί της F.A.I και της Αναρχικής Νεολαίας (FIJL) είναι φυλακισμένοι και όπου η αναρχική εφημερίδα “Nosotros” διώκεται. Είναι σφηνωμένη ανάμεσα στο Μπούργκος και την Αλμέρια όπου ο γέρος Μορόν έχει στην φυλακή έναν από τους πιο ηρωικούς αντιφασίστες μαχητές, τον Φρανσίσκο Μαρότο.
Η σκιά του Νόσκε μεγαλώνει. Ο Μοναρχικός- Καθολικός- Παραδοσιακός Φασισμός είναι μόνο ένα τμήμα της αντεπανάστασης. Πρέπει να το θυμόμαστε αυτό. Πρέπει να ειπωθεί. Δεν πρέπει να είμαστε παρέα στις μανούβρες αυτής της μεγάλης «Πέμπτης Φάλαγγας», της οποίας η ισχυρή ανθεκτικότητα και ο φοβερός χαμαιλεοντισμός έχει αποδειχθεί από τα έξι χρόνια Ισπανικής Δημοκρατίας. Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος αναπτύσσεται σε δύο κοινωνικοπολιτικά μέτωπα. Η Επανάσταση πρέπει να θριαμβεύσει σε δύο μέτωπα. Και θα το κάνει.
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην «Guerra di Classe», τεύχος 15, 5 Μάη 1937.
