FAR (Federacion Anarquista Rosario)*
[Στο πλαίσιο του εορτασμού των 65 χρόνων της αδελφής μας οργάνωσηφαρς fAu (Ουρουγουανή Αναρχική Ομοσπονδία) διανέμουμε ένα σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο 33ο τεύχος του περιοδικού «Lucha Libertaria» («Ελευθεριακός Αγώνας») όπου μοιραζόμαστε την κατανόησή μας για την επιρροή της fAu στην Αργεντινή]
Πιστεύουμε ότι η παρουσία της fAu στην Αργεντινή και ο αντίκτυπος του πολιτικού της έργου εκτυλίχθηκε σε διάφορες στιγμές και στάδια και πέρασε από διάφορες στρατηγικές επιρροής κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Αρχικά, είναι αλήθεια ότι το πολιτικό εγχείρημα του οργανωτικού δυϊσμού είχε επιχειρηθεί να εδραιωθεί στη χώρα μας σε ορισμένες περιόδους. Η πρώτη χρονολογείται στα τέλη του 19ου αιώνα, με την εμφάνιση των αναρχικών κύκλων με πρωτοβουλία των Errico Malatesta, Francesco Momo και Ettore Mattei, μεταξύ άλλων, ταυτόχρονα με την ίδρυση των πρώτων συνδικάτων σε τοπικό επίπεδο. Η άλλη στιγμή που ξεχωρίζει είναι κατά τη δεκαετία του 1930, με την εμφάνιση της Αναρκοκομμουνιστικής Ομοσπονδίας Αργεντινής (FACA) και της Εργατικής Συμμαχίας «Σπάρτακος». Οι πολιτικές αυτές οργανώσεις, στην ακμή της μαχητικότητάς τους, είχαν ήδη λάβει υπόψη την προειδοποίηση που είχε δημοσιεύσει ο Malatesta πριν από δεκαετίες, για τον κίνδυνο «ενοποίησης του εργατικού και του αναρχικού κινήματος» και για την απώλεια της διάχυσης του πολιτικού μας ρεύματος μεταξύ του λαού. Όμως, δυστυχώς, όλες αυτές οι προσπάθειες, με το πέρασμα των δεκαετιών, δεν ευοδώθηκαν ούτε άφησαν οργανωτικό «μικρόβιο» για τα επόμενα χρόνια.
Ωστόσο, στην άλλη πλευρά του Ρίο ντε λα Πλάτα, μια ομάδα σημαντικών αναρχικών στελεχών κατάφερε να επεξεργαστεί με οξυδέρκεια, κατά τη διάρκεια της δύσκολης ιστορικής στιγμής της άμπωτης που βίωνε ο αναρχισμός παγκοσμίως, στα μέσα του 20ού αιώνα. Αυτή η πολιτική ισορροπία και ο αντίκτυπος οδήγησαν το 1956 -μόλις 20 χρόνια μετά την ήττα στην Ισπανία- στην ίδρυση της fAu (Ουρουγουανής Αναρχικής Ομοσπονδίας), που προοριζόταν να γίνει το οργανωτικό εκείνο εργαλείο για τους αναρχικούς για τη χάραξη μιας επαρκούς στρατηγικής και να επηρεάσει τους κοινωνικούς αγώνες με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Όπως είναι γνωστό, η συνεχής ροή μεταξύ των πληθυσμών της Ουρουγουάης και της Αργεντινής, και οι εκατέρωθεν πολιτιστικές, πολιτικές και κοινωνικές επιρροές, είχαν ιδιαίτερο χαρακτήρα σε όλη την ιστορία, η προέλευση του οποίου εξέταζε ακόμη και το ίδιο σχέδιο χειραφέτησης κατά τους αντιαποικιακούς πολέμους. Υπό αυτή την έννοια, αυτό που συνέβη στην Ουρουγουάη με την αναδιάρθρωση του οργανωμένου αναρχισμού αργά ή γρήγορα θα είχε αντίκτυπο στη δυναμική του αργεντίνικου αναρχισμού.
Από την ίδρυσή της, η fAu ασχολήθηκε με το έργο της ανοικοδόμησης του οργανωμένου αναρχισμού στον Νότιο Κώνο και τη Λατινική Αμερική και της ανάκτησης της επιρροής του αναρχισμού στην κοινωνική δυναμική της ηπείρου. Η Αργεντινή δεν θα ήταν η εξαίρεση.
Η παρουσία της fAu στην Αργεντινή και οι προσπάθειές της να επηρεάσει την ανασυγκρότηση του τοπικού αναρχισμού, μπορούν να αναλυθούν σε διαφορετικά στάδια. Το πρώτο από αυτά συμβαίνει με τη δημόσια εμφάνιση της οργάνωσης, κατά το γενικότερο ανατρεπτικό κλίμα των δεκαετιών του '50 και του '60. Εκείνη την εποχή, με βάση τις ιστορικές αφηγήσεις του Juan Carlos Mechoso -ιδρυτικού μέλους της fAu- υπήρχαν ταξίδια και συναντήσεις μεταξύ της fAu και αναρχικών αγωνιστών από την Αργεντινή,...
«Οι εργάτες όλου του κόσμου γνωρίζουν ότι εμείς, οι υπερασπιστές της σοβιετικής εξουσίας, παρακολουθούμε τα επιτεύγματα της Κοινωνικής Επανάστασης. Θα νικήσουμε ή θα πεθάνουμε κάτω από τα ερείπια της Κρονστάνδης, παλεύοντας για τη δίκαιη υπόθεση των εργατικών μαζών. Οι εργάτες του κόσμου θα είναι οι κριτές μας. Το αίμα των αθώων θα πέσει στα κεφάλια των κομισάριων, που είναι τρελοί και άγρια μεθυσμένοι για την εξουσία. Ζήτω η εξουσία του Σοβιέτ!».
Προσωρινή Επαναστατική Επιτροπή. Kronstadt, 7 Μαρτίου 1921.
(Δημοσιεύτηκε στην “Izvestia” N°6.
Ο χειμώνας του 1920-1921 ήταν μια περίοδος μεγάλων αναταραχών και κοινωνικών συγκρούσεων στη Σοβιετική Ρωσία. Μέχρι τότε,...
Την τελευταία δεκαετία γίναμε ολοένα και περισσότερο μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων, τα οποία μέσα από την ασημαντότητα τους, ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του υπερφίαλου εθνικοπατριωτικού μεγαλείου. Ενώ την ίδια στιγμή, η κοινωνία, ηττήθηκε σε υγειονομικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
Χρειάστηκε μια Ελλάδα νικητής ως άλλοθι, για να συντηρηθεί ο μύθος και η νοοτροπία του Ελληναρά, αυτού του υπερβατικού όντος με το εθνικό μεγαλείο της χλαμύδας και του φιλότιμου της φουστανέλας. Το να ξαναειπωθεί ότι μια κοινωνία στην εποχή της ασημαντότητας της, επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν την κενότητας, θα ήταν απλά μια ακόμα γραφική κοινοτυπία, την οποία γνωρίζουμε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018