Ricardo Flores Magon

Αναρχική Παρέμβαση

19 Δεκεμβρίου 2022

• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• ιστορία
• εργατική τάξη
• αγροτικά κινήματα
• αναρχισμός

Για τις ανάγκες του παρόντος άρθρου επιλέχθηκαν και μεταφράστηκαν τρία άρθρα* του Μεξικανού αναρχικού Ricardo Flores Magon, τα οποία δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στην αναρχική εφημερίδα “Regeneración”.

Ένα αριστοκρατικό φράκο και μια μπλούζα -ενός κάποιου πληβείου-, ο κυβερνήτης, ο καπιταλιστής και ο ιερέας μπροστά σε μια εξέγερση χωρικών, ένα τουφέκι στα χέρια δυο αντιμαχόμενων πλευρών. Οι πρωταγωνιστές, εκ πρώτης όψεως, των ιστοριών που ακολουθούν, αποτελούν τα απαραίτητα στοιχεία για να οδηγηθούμε στο τέλος του μονοπατιού, στην Κοινωνική Επανάσταση.

Δυο κόσμοι σε σύγκρουση… τα ρούχα των πλούσιων και των φτωχών, οι πυλώνες της εξουσίας και οι εξεγερμένοι προλετάριοι, το τουφέκι που βρίσκεται μια στα χέρια των καταπιεστών και μια σε αυτά των καταπιεσμένων. Οι τρεις αυτές ιστορίες -μέσα σε ένα πλήθος πολλών άλλων- αναδεικνύουν με τον πιο λιτό και εύληπτο τρόπο την αλαζονεία του κεφαλαίου και την υπεραξία που καρπώνεται από τους εργάτες, τον ρόλο της θρησκείας και της εκκλησίας στην καταπίεση των ανθρώπων ακόμα και όταν το κράτος και ο καπιταλισμός τα βρίσκουν σκούρα μέσα σε εξεγερτικές συνθήκες, την μετατροπή των όπλων σε κατασταλτικά μέσα από τους κυρίαρχους και σε απελευθερωτικά από τους καταπιεσμένους που επαναστατούν.

Άλλοτε οι ιστορίες τελειώνουν απότομα, χωρίς να έχει επέλθει εμφανώς η “λαϊκή κάθαρση” -επί της ουσίας όμως κανένας “άρχων” δεν επιστρέφει στη θέση του, μα μοιράζεται την κοινή μοίρα όσων κυρίευε-, άλλοτε οι ιστορίες τελειώνουν με την Επανάσταση να κερδίζει και άλλοτε με μια δρομολογημένη ευχή να ολοκληρωθεί ένας σκοπός.

Παρά τις ομοιότητες και τις διαφορές στις ιστορίες του Ricardo Flores Magon η ουσία βρίσκεται στην ύπαρξη ενός και μόνο δρόμου, που με τα λίγα ή και τα πολλά, καταλήγει στην συντριβή του κόσμου της εξουσίας, των πλούσιων, όσων μας κυβερνούν, όσων μας εκμεταλλεύονται, όσων μας χειραγωγούν και στην νίκη των καλών ανθρώπων. Των γενναίων, όπως και ο ίδιος γράφει.

***

Το φράκο και η μπλούζα

Το αριστοκρατικό φράκο και η πληβειακή μπλούζα βρίσκονταν στον ίδιο σωρό από σκουπίδια.

“Τι εξευτελισμός! Τι ταπείνωση!” είπε το φράκο, κοιτάζοντας λοξά τον γείτονά του. “Είμαι δίπλα σε μια μπλούζα…!”

Μια ριπή ανέμου φύσηξε ένα από τα ταπεινά μανίκια της μπλούζας πάνω στο αλαζονικό φράκο, σαν να σκόπευε να συμφιλιώσει αυτούς που βρίσκονταν στην ίδια θέση, να εναρμονίσει μέσω μιας αδελφικής αγκαλιάς, τα δυο ρούχα που ήταν στην ίδια κατάσταση, αλλά τα οποία συνήθως βρίσκονται τόσο μακριά το ένα από το άλλο στην κοινωνική ζωή των ανθρώπων.

“Φρίκη!” ούρλιαξε το φράκο, “Το άγγιγμά σου με σκοτώνει, βρώμικο κουρέλι! Πραγματικά, το θράσος σου είναι εξωφρενικό. Πώς τολμάς να με αγγίζεις; Δεν είμαστε ίσοι! Είμαι το φράκο, το ευγενές ένδυμα που στεγάζει και διακρίνει τους κυρίους. Είμαι το κομψό ένδυμα που έρχεται σε επαφή μόνο με αξιοπρεπή άτομα. Είμαι το άμφιο του τραπεζίτη και του επαγγελματία, του νομοθέτη και του δικαστή, του βιομήχανου και του εμπόρου. Ζω στον κόσμο των επιχειρήσεων και των ταλέντων. Είμαι το ένδυμα των πλουσίων, καταλαβαίνεις;”

Μια άλλη ριπή ανέμου αφαίρεσε το μανίκι της μπλούζας από το φράκο. Σαν να ήταν αγανακτισμένη, μετανιωμένη που είχε καταφύγει σε αυτό το επιβλητικό κουρέλι για λίγες συναισθηματικές και αδελφικές...

Περισσότερα …