Ένα άρθρο του Γάλλου αναρχοσυνδικαλιστή Paul Delesalle στο οποίο ο συγγραφέας επισημαίνει ορισμένες από τις αδυναμίες των συνεταιρισμών από επαναστατική άποψη.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό από το γεγονός ότι ορισμένα άτομα στη σημερινή κοινωνία έχουν σχηματίσει οργανώσεις για να αγοράζουν από κοινού είδη κατανάλωσης και στη συνέχεια να τα διανέμουν στα μέλη τους- αλλά δεν το βλέπω αυτό ως λόγο για να εναποθέσουμε πολύ μεγάλες ελπίδες σε αυτή την εξέλιξη.
Αγοράζουν, πωλούν, αποκομίζουν κέρδη και διανέμουν μερίσματα- σε αυτό βασίζεται η καπιταλιστική κοινωνία, και μου φαίνεται τουλάχιστον παράξενο να θέλουμε να καταστρέψουμε μια κοινωνία που ορίζεται ως κακή, άδικη και απάνθρωπη, χρησιμοποιώντας τις ίδιες διαδικασίες που χαρακτηρίζουν την κοινωνία αυτή.
Για την παραγωγή ισχύουν τα ίδια κριτήρια που ισχύουν και για την κατανάλωση: το ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνδέονται προκειμένου να κατασκευάσουν κάποιο προϊόν και να το πουλήσουν, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά κανείς δεν θα έλεγε ότι αυτός είναι ένας τρόπος για να καταργηθεί η μισθωτή εργασία.
Θα με κατηγορήσουν για έλλειψη αποδείξεων για αυτή τη δήλωση και ότι στη θέση των αποδείξεων παρουσίασα τον "σιδερένιο νόμο των μισθών", για τον οποίο δεν είπα ούτε λέξη, αφού περιορίστηκα να αποδείξω ότι οι εργαζόμενοι δεν αποκτούν γενικά περισσότερα από όσα είναι απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή τους.
Αυτή είναι η θεωρία μου, μια θεωρία που επικρατεί αναντίρρητα. Στο Παρίσι, για παράδειγμα, οι μισθοί είναι υψηλότεροι από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Γαλλίας- αλλά οι προμήθειες και τα περισσότερα αναγκαία αγαθά είναι επίσης ακριβότερα από οπουδήποτε αλλού. Το κόστος ζωής δεν είναι τόσο υψηλό στο Βέλγιο ή στη Γερμανία, και οι μισθοί είναι επίσης χαμηλότεροι σε αυτές τις χώρες: Δεν είχα την πρόθεση να πω κάτι άλλο- αυτό δεν είναι μαθηματικά ούτε νόμος, ωστόσο αυτά είναι αδιαμφισβήτητα γεγονότα και τα σημείωσα, και από αυτά τα γεγονότα συμπέρανα ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι συνεταιρισμοί καταναλωτών θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο στις αυξήσεις των μισθών.
Αυτό είναι τόσο αληθινό που ορισμένοι διορατικοί καπιταλιστές έχουν ιδρύσει εταιρικά καταστήματα και προμηθεύουν αγαθά στους εκμεταλλευόμενους εργάτες τους σε τιμή κόστους. Γνωρίζω πολλές περιπτώσεις συνεταιρισμών που κατέπνιξαν το επαναστατικό πνεύμα μεταξύ των μελών τους και το αντικατέστησαν με το εμπορικό πνεύμα.
Στο Fourchambault, ένα βιομηχανικό κέντρο που κάποτε φιλοξενούσε ένα ενεργό εργατικό κίνημα, η επιδίωξη ενός συγκεκριμένου ποσοστού κέρδους έχει σκοτώσει το ιδεώδες. Κοντά στο Παρίσι, όπου ζω, υπάρχει ένας συνεταιρισμός που είναι μια πραγματική σχολή μέθης, αλλά μόνο το μπαρ του έχει κέρδος.
Δεν θέλω να μιλήσω για τα μπόνους, τις δωροδοκίες ή τις διεφθαρμένες παρασκηνιακές συμφωνίες πολλών συνεταιρισμών του Παρισιού, όσο λιγότερα λέγονται τόσο το καλύτερο για αυτά τα πράγματα, και όσον αφορά αυτό το θέμα θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι αυτά τα πράγματα είναι αναπόφευκτα και εγγενή στην τρέχουσα οργάνωση της κοινωνίας, αφού συχνά συμβαίνει στους συνεταιρισμούς να ανατίθενται μεγάλα χρηματικά ποσά στη φροντίδα φτωχών φουκαράδων που δεν έχουν πάντα πολύ περισσότερα από τα ελάχιστα για να ζήσουν, και μόνο οι ισχυρότεροι είναι ικανοί να διαχειριστούν τόσο πολύ χρυσό και να υπομείνουν προσωπικά τις στερήσεις.
Υπάρχουν πολλοί...
Το παρακάτω κείμενο γεννήθηκε από το θυμό, την αγανάκτηση και την εντεινόμενη απελπισία για τον τρόπο που εξελίσσεται η διεθνής κατάσταση, καθώς και από την μέχρι τώρα ανεπάρκεια του διεθνούς αναρχικού κινήματος να δώσει κάποια προοπτική ή έστω ελπίδα στην αγωνία ενός λαού ο οποίος, από τη μια στιγμή στην άλλη, είδε να γκρεμίζεται γύρω του το οικοδόμημα της ζωής του. Μπορεί να προσληφθεί ως μια διανοητική άσκηση εναλλακτικής Ιστορίας (Τι θα μπορούσε να έχει γίνει - Τι είναι πιθανόν να γίνει) όμως πατάει γερά στην ιστορική τεκμηρίωση της αποτελεσματικότητας εξεγερσιακών κινημάτων να δημιουργήσουν επαναστατικές καταστάσεις με δυναμικές ενέργειες σε...
Η 7η Μαρτίου είναι μια οδυνηρή ημερομηνία για τους προλετάριους της αποκαλούμενης “Ένωσης των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών” που συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την ημερομηνία στην Κροστάνδη. Η επετειακή ανάμνηση της ημερομηνίας εκείνης είναι εξίσου επίπονη για τους προλετάριους όλων των χωρών, γιατί επαναφέρει τη μνήμη εκείνου που οι ελεύθεροι εργαζόμενοι και οι ναυτικοί της Κροστάνδης πιστοί στα ιδανικά της Ρώσικης Επανάστασης, απαίτησαν μέχρι θανάτου από τον Κόκκινο εκτελεστή τους -το “Ρωσικό Κομμουνιστικό Κόμμα” και το όργανό του, την “Σοβιετική” κυβέρνηση.
Η Κροστάνδη απαίτησε από τους δήμιους κρατιστές να δώσουν πίσω...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018