Από τη «μεγάλη αιτία της πενταετούς θητείας», μέχρι το «Να κάνουμε τον πλανήτη σπουδαίο ξανά», ο Μακρόν είναι πρόεδρος της υποκρισίας και της περιφρόνησης. Η επανεκλογή του δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε την καταστροφική του συμπεριφορά.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα άλλο από μεταρρυθμίσεις βιτρίνας σε κοινωνικά και οικολογικά ζητήματα. Το επείγον είναι να οικοδομήσουμε τέτοιες δυναμικές σχέσεις ώστε να αντιμετωπίσουμε τις υπερφιλελεύθερες, ρατσιστικές και αντι-οικολογικές πολιτικές του.
Σε ό,τι αφορά το φεμινιστικό ζήτημα δεν έχει γίνει τίποτα για τη μείωση του αριθμού των γυναικοκτονιών, την αύξηση των καταλυμάτων έκτακτης ανάγκης που αποτελούσε και υπόσχεσή του και τη διευκόλυνση των σχετικών υποθέσεων μέσω των διαδικτυακών καταγγελιών. Πέρα από τη θέσπιση ενός φόρου άνθρακα που οδηγεί το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής σε πιο κρίσιμη κατάσταση απ’ ό,τι πριν, δεν έχουν ληφθεί ισχυρά οικολογικά μέτρα, ενώ οι διάφορες εκθέσεις (ειδικά αυτές της GIEC - επιτροπής επιστημόνων) σχεδιάζεται μια επιτάχυνση των αρκετά βραχυπρόθεσμων κλιματικών καταστροφών.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε γίνει μάρτυρες μιας πραγματικής καταστρατήγησης των ελευθεριών που στοχεύουν ιδιαίτερα τους αντιρατσιστές και, ιδιαίτερα, τους μουσουλμάνους ή όσους εκλαμβάνονται ως τέτοιοι.
Κατά τα τελευταία πέντε χρόνια σημειώθηκε, επίσης, μια ισχυρή οπισθοδρόμηση στον κοινωνικό τομέα. Από τη μεταρρύθμιση της ασφάλισης ανεργίας μέχρι το νομοσχέδιο για τη σύνταξη, μέχρι την πτώση του APL (ρυθμίσεις στο στεφαστικό πρόβλημα κυρίως κατά την εποχή της Covid), η κυβέρνηση Μακρόν απάντησε θετικά στις σειρήνες της δεξιάς. Οι πλουσιότεροι έχουν δει το εισόδημά τους και το κεφάλαιό τους να αυξάνονται, συμπεριλαμβανομένης της αφαίρεσης των φοροαπαλλαγών και άλλων φορολογικών δώρων σε επιχειρήσεις, ενώ την ίδια στιγμή ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε, πέρασε τα 9 εκατομμύρια.
Μπροστά σε αυτά τα πολλά αδικήματα κατά της κοινωνικής μας θέσης, ευτυχώς έχουμε δει σημαντικές και θορυβώδεις κινητοποιήσεις από την Παναγία των Παρισίων, τις Αντίλλες, τα Κίτρινα Γιλέκα, τους εργαζόμενους, τους χωρίς χαρτιά ή διαμαρτυρίες για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος ή κατά του ρατσισμού.
Η μόνη απάντηση στα κοινωνικά μας αιτήματα ήταν η όξυνση της καταστολής διαδηλώσεων, με χιλιάδες τραυματίες, εκατοντάδες ακρωτηριασμούς και αρκετούς θανάτους. Η γενίκευση της χρήσης όπλων, όπως τα LBD-40 ή οι χειροβομβίδες κρότου λάμψης αποτέλεσαν σημαντικούς παράγοντες στη βίαια επιβολή του νόμου. Έξω από τις διαδηλώσεις, οι αρχές επιβολής του νόμου τραυμάτισαν και σκότωσαν μαζικά, από τον Steve Maia Caniço (τον Αύγουστο του 2019) μέχρι τον Jean-Paul πριν από λίγες ημέρες. Τέλος, η καταστολή είναι επίσης μια τεχνογνωσία που το κράτος εξήγαγε στη Ρωσία, τη Σαουδική Αραβία ή την Αίγυπτο μέσω πώλησης όπλων και της ανάλογης τεχνογνωσίας.
.
Η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, που κλόνισε την εξουσία, ήταν μια βασική στιγμή αυτής της επέκτασης της δύναμης ως όπλο διατήρησης της ηγεμονίας. Έκτοτε, η αστυνομία επιβάλει τον δικό της νόμο και είναι σε θέση να επιβάλει τα αιτήματά της στην κυβέρνηση μέσω του εκφοβισμού, παρ’ ότι υφίσταται ολοένα και περισσότερο μολύνεται από τη γάγγραινα των φασιστών.
Ενώ παρουσιάστηκε το 2017 ως αυτός που θα έφραζε το δρόμο στην ακροδεξιά, ο Μακρόν με το στίγμα και τις ρατσιστικές του...
Ένα άρθρο του Γάλλου αναρχοσυνδικαλιστή Paul Delesalle στο οποίο ο συγγραφέας επισημαίνει ορισμένες από τις αδυναμίες των συνεταιρισμών από επαναστατική άποψη.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό από το γεγονός ότι ορισμένα άτομα στη σημερινή κοινωνία έχουν σχηματίσει οργανώσεις για να αγοράζουν από κοινού είδη κατανάλωσης και στη συνέχεια να τα διανέμουν στα μέλη τους- αλλά δεν το βλέπω αυτό ως λόγο για να εναποθέσουμε πολύ μεγάλες ελπίδες σε αυτή την εξέλιξη.
Αγοράζουν, πωλούν, αποκομίζουν κέρδη και διανέμουν μερίσματα- σε αυτό βασίζεται η καπιταλιστική κοινωνία, και μου φαίνεται τουλάχιστον παράξενο να θέλουμε να καταστρέψουμε μια κοινωνία που ορίζεται ως κακή,...
Το παρακάτω κείμενο γεννήθηκε από το θυμό, την αγανάκτηση και την εντεινόμενη απελπισία για τον τρόπο που εξελίσσεται η διεθνής κατάσταση, καθώς και από την μέχρι τώρα ανεπάρκεια του διεθνούς αναρχικού κινήματος να δώσει κάποια προοπτική ή έστω ελπίδα στην αγωνία ενός λαού ο οποίος, από τη μια στιγμή στην άλλη, είδε να γκρεμίζεται γύρω του το οικοδόμημα της ζωής του. Μπορεί να προσληφθεί ως μια διανοητική άσκηση εναλλακτικής Ιστορίας (Τι θα μπορούσε να έχει γίνει - Τι είναι πιθανόν να γίνει) όμως πατάει γερά στην ιστορική τεκμηρίωση της αποτελεσματικότητας εξεγερσιακών κινημάτων να δημιουργήσουν επαναστατικές καταστάσεις με δυναμικές ενέργειες σε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018