George A.

Αναρχική Παρέμβαση

30 Ιανουαρίου 2020

• αναρχικό κίνημα
• κοινωνικοί αγώνες
• εργατική τάξη
• αναρχοσυνδικαλισμός
• εργατικό κίνημα
• περιβάλλον

Αποτελεί η αντίληψη ότι ο αγώνας για έλεγχο των χώρων εργασίας είναι συμπληρωματικός παράγοντας του γενικότερου περιβαλλοντικού κινήματος; Αποτελούν το εργατικό και το περιβαλλοντικό κίνημα δύο εκ διαμέτρου αντίθετες δυνάμεις; Αποτελούν οι άμεσοι αποκλεισμοί δρόμων και άλλες παρεμφερείς μορφές δράσης την άμεση λύση; Πρέπει να παρακαλάμε την κάθε κυβέρνηση να παρέμβει αποτελεσματικά για το πρόβλημα της υλοτόμησης των δασών κ.λπ.;

Μερικοί προτάσσουν το επιχείρημα, ότι το επαναστατικό εκείνο κίνημα που στοχεύει να οικοδομήσει μαζικά εργατικά συνδικάτα οργανωμένα από τα κάτω, είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Ή, ακόμα χειρότερα, ότι μια μαζική οργάνωση ανθρώπων είναι καταδικασμένη να εξελιχθεί σε μια νέα τυραννία και εξουσία (όπως. για παράδειγμα, τα γεγονότα που ακολούθησαν τη Ρωσική Επανάσταση του 1917).

Είναι η αντίληψη περί εργατικού ελέγχου και της οικοδόμησης μαζικών εργατικών οργανώσεων, κατά κάποιο τρόπο, διαμετρικά αντίθετη από την ιδέα για οργάνωση μικρότερης κλίμακας δυναμικών ομάδων, όπως, για παράδειγμα, ομάδες φροντίδας παιδιών, συνεργατικές τροφίμων, στεγαστικές κολεκτίβες, σχήματα κοινοτικής διαβίωσης, ή ομάδες πίεσης για ένα και μόνο ζήτημα;

Μερικοί, επίσης, προτάσσουν το επιχείρημα, ότι οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία εξόρυξης ουρανίου, για παράδειγμα (ή κάθε άλλης βιομηχανικής μονάδας που χρησιμοποιεί καταστροφικές για το περιβάλλον μεθόδους), εάν αποφασίσουν να οργανωθούν ταξικά και αναλάβουν οι ίδιοι τον έλεγχο της παραγωγής, τότε αυτοί οι ίδιοι θα συνεχίζουν να διευθύνουν μια τέτοια επιχείρηση, ακολουθώντας μια επαναστατική εξέγερση ή μια γενική απεργία.

Έτσι, λοιπόν, η αντίληψη ότι ο εργατικός έλεγχος και το πράσινο κίνημα μπορεί να δρουν αλληλοβοηθητικά το ένα προς το άλλο, να αλληλοεπικαλύπτονται, υφίσταται.

Αλήθεια, οι εργαζόμενοι εκείνοι που αναλαμβάνουν τον έλεγχο της βιομηχανικής μονάδας όπου εργάζονται, ίσως συνεχίσουν να διευθύνουν μια βιομηχανία άχρηστων πλαστικών ή κάποιον πυρηνικό αντιδραστήρα. Δεν αρνούμαι, ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Σε αντίθεση, όμως, με το επιχείρημα αυτό, ο εργατικός έλεγχος στη βιομηχανία ή ο κοινωνικός έλεγχος της ίδιας μας της ζωής, δεν έχει καμία σχέση με την ταυτόχρονη ύπαρξη κυβερνήσεων ή κοινοβουλίων ή και ακόμα των πλουσίων αυτών που αποφασίζουν αυτοί, αντί για την πλειοψηφία των ανθρώπων, απλώς επειδή αποτελεί το δικό τους χώρο εργασίας (των εργαζομένων των ίδιων) ή και της κοινωνίας ολόκληρης.

Αλλά ποιος είναι αυτός που κατέχει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας; Ποιος προσλαμβάνει και απολύει εργάτες; Ποιος πληρώνει μισθούς και ποιος βγάζει κέρδος; Ποιος ανήκει, ακόμα, στη μειοψηφία εκείνη που κατέχει τον πλούτο της πλειοψηφίας;

Υποστηρίζω την αντίληψη του εργατικού ελέγχου και μόνο από το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι παράγουν οτιδήποτε εμείς σήμερα τρώμε, βλέπουμε και χρησιμοποιούμε, αυτό και μόνο τους δίνει το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για ζητήματα σχετικά με την παραγωγή, την κατανάλωση κ.λπ. Από πότε, για παράδειγμα, οι πολιτικοί άρχισαν να χαρίζουν δώρα στα Ταχυδρομεία, που να τους κάνει να διαδίδουν ότι οι μαζικές απολύσεις των εργαζομένων σε αυτά είναι το καλύτερο που πρέπει να γίνει; Μήπως αυτός είναι, ίσως, ο λόγος που μια στις πέντε επιστολές που έρχονται στην ταχυδρομική μου θυρίδα έχει σταλθεί σε λάθος διεύθυνση; Γίνεται, δηλαδή, αυτό εξαιτίας των υπεράριθμων εργαζομένων στα Ταχυδρομεία ή εξαιτίας της έλλειψης εργαζομένων σε αυτά; Από πότε οι πλούσιοι εργολάβοι και οι μεγαλοκατασκευαστές σπιτιών έχουν...

Περισσότερα …