Alexandre Skirda

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

16 Αυγούστου 2023

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• αναρχικό κίνημα
• ιστορία

Μετά από ενάμιση χρόνο καταστολής που οδήγησε αρκετούς αναρχικούς -Pouget, Malato και Louise Michel- να αναζητήσουν ασφάλεια στην εξορία στο Λονδίνο, μια αμνηστία έδωσε στο γαλλικό κίνημα την ευκαιρία να ξαναζωντανέψει. Η μαχητική δραστηριότητα εκφραζόταν πάντοτε κυρίως μέσω των περιοδικών: Το “Le Libertaire”, που ιδρύθηκε από τον Sebastien Faure και την Louise Michel, επανεμφανίστηκε το 1895- το “La Revolte” αντικαταστάθηκε από το “Les Temps Nouveaux”, με τον αναντικατάστατο και ατάραχο Jean Grave στο τιμόνι- τέλος, υπό την άγρυπνη συγγραφή του Emile Pouget, το “Le Pere Peinard” ξεκίνησε μια νέα σειρά.

Για να αναδείξουν τη συνοχή των αναρχικών ιδεών, οι ίδιοι οι επιφανείς αγωνιστές έβγαλαν μια ολόκληρη σειρά εκδόσεων, κυρίως υπό το Bibliotheque Sociologigue του εκδοτικού οίκου Stock. Συχνά επρόκειτο για άρθρα τα οποία πρώτα γίνονταν φυλλάδια και στη συνέχεια αναθεωρούνταν και αποκτούσαν μέγεθος βιβλίου. Ο Πιοτρ Κροπότκιν, που βρισκόταν ακόμη στο Λονδίνο επειδή του είχε απαγορευτεί η είσοδος στη Γαλλία, συμμετείχε επίσης σε αυτό το εκδοτικό εγχείρημα. Στο σύνολό τους, αυτές οι εκδόσεις αντιπροσωπεύουν μια στέρεη θεωρητική θεμελίωση, εδραιώνοντας τις ελευθεριακές ιδέες σε πολλά κεφάλια. Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε την ασάφεια των πρακτικών μεθόδων που υποστηρίχθηκαν: κατά κάποιο τρόπο, αφού είχαν καθοριστεί οι στόχοι, εναπόκειτο στον καθένα να αφιερωθεί ο ίδιος στην επίτευξή τους. Η ελευθερία της πρωτοβουλίας και η ελεύθερη σύμβαση μεταξύ των ατόμων ήταν η πανάκεια σε θέματα οργάνωσης. Ο Malato υπαινίχθηκε πολύ δειλά μια "ελευθεριακή ομοσπονδία εργατών και αγροτών…, μια ιδέα που, δυστυχώς, εμποδίστηκε στην εκτέλεσή της από διάφορους παράγοντες, αλλά που παραμένει απολύτως έγκυρη". Ποιοι είναι αυτοί οι παράγοντες; Ο Malato δεν κάνει καμία περαιτέρω αναφορά σε αυτούς και αρκείται στον ισχυρισμό ότι:
με τα χίλια κέντρα δραστηριότητάς του, τις ομάδες, τις επιτροπές, τις ομοσπονδίες, όλα αυτόνομα αλλά σε συνεχή σύνδεση το ένα με το άλλο και χωρίς να φοβούνται, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, να υποτάξουν τις προσωπικές τους προτιμήσεις στην ανάγκη για συντονισμένη δράση, ο αναρχισμός είναι ισχυρότερος και κυρίως λιγότερο ευάλωτος από τον αυταρχικό σοσιαλισμό με την ιεραρχία του, τα συνθήματα, τα κοινοβούλια και τις χονδροειδείς συνδέσεις του, τις οποίες η κυβέρνηση μπορεί να κόψει με ένα χτύπημα σπάθης. 1

Ο καθένας αναζητά παρηγοριά όπου μπορεί, αλλά είναι καλύτερα να έχει κάτι να "κόψει" παρά τίποτα, θα μπορούσαμε να πούμε. Όπως ένας καλός “bouif” 2 ο Jean Grave μπήγει το καρφί του στο ζήτημα, αλλά πολύ απαλά, γιατί πρέπει να περάσει από στοιχειώδεις κοινοτοπίες, όπως, ας πούμε, να παραδεχτεί ότι:
κάθε φορά που ο άνθρωπος επιδιώκει να επιτύχει κάτι, βρίσκεται υποχρεωμένος να ενώσει τις προσπάθειές του με τις προσπάθειες άλλων ομοϊδεατών του, προκειμένου να προσδώσει στη δράση του το ευρύτερο δυνατό πεδίο εφαρμογής και όλη την επίδραση που μπορούν να της μεταγγίσουν. Και, ό,τι κι αν λένε, αυτό είναι που αναγκάζονται να κάνουν όσοι αρνούνται τη χρησιμότητα της ένωσης. Αλλά οι προσπάθειες που καταβάλλουν από κοινού, με σκοπό να αποκομίσουν το μεγαλύτερο δυνατό όφελος από αυτές, πρέπει, για να επιτευχθεί ο στόχος τους, να συντονιστούν σε συλλογική δράση, με τον καθένα να αναλαμβάνει τον ρόλο στον οποίο είναι καταλληλότερος ή που του φαίνεται πιο...

Περισσότερα …