ngnm

Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων

15 Ιουλίου 2024

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Μια εκδοχή αυτού του φυλλαδίου πρωτοεμφανίστηκε ως ένθετο στον «Αναρχικό Εργάτη», την εφημερίδα του Συνδέσμου Αναρχικών Εργατών (AWA - Anarchist Wοrkers Assοciatiοn), το Νοέμβρη του 1976. Αυτή η προσεκτικά αναθεωρημένη επανέκδοση επανορθώνει την υποτίμηση του AWA όσον αφορά την εργατική τάξη, αποκαθιστώντας την ως τον πρωταρχικό καταλυτικό παράγοντα στα γεγονότα του 1956.

Η Ουγγρική Επανάσταση παραμένει σημαντική, ως ένα εξαίρετο παράδειγμα των νέων μορφών επαναστατικής οργάνωσης της εργατικής τάξης - έμβρυα μιας νέας κοινωνίας χωρίς κρατική οργάνωση, που έχουν εμφανιστεί συχνά κατά τη διάρκεια επαναστάσεων και εξεγέρσεων τα τελευταία 120 χρόνια, περίπου.

Τα ουγγρικά εργατικά συμβούλια ήταν όργανα, μέσα από τα οποία η εργατική τάξη, στο σύνολό της, θα μπορούσε να έχει απευθείας αναλάβει και διαχειριστεί την κοινωνία, χωρίς τη μεσολάβηση του κοινοβουλίου. Η ουγγρική εργατική τάξη επιτέθηκε ευθέως στην κρατική εξουσία, την οποία έλεγχε το Κομμουνιστικό Κόμμα και εδραίωσε την ιδέα μιας μελλοντικής κοινωνίας, κατά την οποία δεν θα υπήρχε κράτος ή ιεραρχία, μιας κοινωνίας βασισμένης στην ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Δεν είναι, επομένως, αποτέλεσμα νοσταλγίας το ότι αναφερόμαστε στη μνήμη της ουγγρικής επανάστασης του 1956.

Η Ουγγαρία του '56 ήταν μια παραδειγματική κίνηση της εργατικής τάξης να φτάσει από μόνη της στην εξουσία. Μιας κίνησης διπλά σημαντικής, γιατί συνέβη σ' ένα από τα κατ' εξοχήν «εργατικά κράτη». Έδειξε σε πολλούς ανθρώπους ανά τον κόσμο μια νέα εναλλακτική δυνατότητα στην πόλωση καπιταλισμός-σοβιετικός κομμουνισμός (δηλαδή κρατικός καπιταλισμός), ωθώντας διάφορα κινήματα προς την υιοθέτηση γνήσιων επαναστατικών τακτικών.

ΟΙ «ΦΑΣΙΣΤΕΣ»

Όταν ο σοβιετικός στρατός -προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου- σάρωνε την ανατολική Ευρώπη, αυτό που έκανε, σίγουρα δεν ήταν η "απελευθέρωση των εργατών και των χωρικών”.

Το ήδη υπάρχον σύστημα, με τον Στάλιν να παρέχει υποστήριξη στις αντιδραστικές κυβερνήσεις, συνέχιζε να υπάρχει. Στη Βουλγαρία την εξουσία κατείχε ο στρατηγός Γκεοργκίεφ, που τώρα είχε την υποστήριξη των κομμουνιστών και που το 1934 είχε επιτεθεί σε απεργούς, σκοτώνοντας κάποιους και αποκαλώντας τους απεργούς εργάτες» φασίστες».

Κάποιοι απεργοί ανθρακωρύχοι χαρακτηρίστηκαν «αναρχικοί» και «φασίστες» και φυλακίστηκαν. Νωρίτερα, ο ρωσικός στρατός και τα ανδρείκελά του στη Βουλγαρία, διέλυσαν τις πολιτοφυλακές, που είχαν δημιουργήσει οι εργάτες και τα συμβούλια των στρατιωτών στις τάξεις του στρατού.

Σε μέλη του κόμματος που ήταν αντίθετα σε όλα αυτά, ο Μολότωφ είπε τα εξής: «Αν ορισμένοι κομμουνιστές συνεχίσουν να συμπεριφέρονται κατ' αυτόν τον τρόπο, θα τους επαναφέρουμε στα λογικά τους. Η Βουλγαρία θα διατηρήσει τη δημοκρατική της κυβέρνηση και την παρούσα τάξη... Πρέπει να διατηρήσετε όλους τους πολύτιμους αξιωματικούς του στρατού που υπήρχαν και πριν το πραξικόπημα. Πρέπει να επαναφέρετε στην υπηρεσία όλους τους αξιωματικούς που έχουν απολυθεί για διάφορους λόγους».

Στη Βουλγαρία οι αναρχικοί γνώρισαν μεγάλη υποστήριξη ανάμεσα στους εργάτες, τους χωρικούς, τους διανοούμενους και τη νεολαία.

Οι σταλινικοί τώρα άρχισαν να χτυπούν το κίνημα, απαγορεύοντας την εφημερίδα της Αναρχοκομμουνιστικής Ομοσπονδίας, επειδή είχε γράψει, ότι το δυνατότερο όπλο της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση των συμφερόντων της ήταν η απεργία!

Στις 10 Μάρτη 1945, 90 αντιπρόσωποι σε μία συνδιάσκεψη αναρχικών συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανάμεσά τους και μαχητές που είχαν βρεθεί στην πρώτη γραμμή...

Περισσότερα …