Wayne Price*
Μετά τις εθνικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2024 υπήρξε ένα βουνό από επανεκτιμήσεις, αλληλοκατηγορίες, αναθεωρήσεις και απελπισίες - από φιλελεύθερους και ριζοσπάστες. Κάποιοι κατηγορούν τον λαϊκό ρατσισμό και σεξισμό για την ήττα μιας μαύρης υποψήφιας γυναίκας. Άλλοι σημειώνουν ότι ένας ρατσιστικός νατιβισμός (σ.τ.μ.: nativism, δηλαδή τοπικισμός) οδήγησε σε έναν υστερικό φόβο για τους Μεξικανούς και άλλους μετανάστες. Αυτός ήταν ένας φόβος που οι Ρεπουμπλικάνοι ανέδειξαν, αλλά και οι Δημοκρατικοί εκμεταλλεύτηκαν. Έχει αναφερθεί η αλαζονεία και ο ελιτισμός των Δημοκρατικών. Άλλοι εστιάζουν στην οικονομική δυστυχία των ανθρώπων της εργατικής τάξης, στους καθηλωμένους μισθούς τους, στις επιπτώσεις του πληθωρισμού, στην έλλειψη στέγης κ.ο.κ. Όλα αυτά ήταν -αναμφίβολα- παράγοντες -ειδικά τα οικονομικά προβλήματα των εργαζομένων, τα οποία η Χάρις δεν αντιμετώπισε πραγματικά.
Ωστόσο, αυτές, και παρόμοιες επιρροές, φαίνεται να αφήνουν κάτι απ' έξω. Πώς θα μπορούσε ένα πρόσωπο όπως ο Ντόναλντ Τραμπ να κερδίσει την πλειοψηφία του πληθυσμού -μια μικρή (1,6%) πλειοψηφία, αλλά σταθερά στα περισσότερα «δημογραφικά στοιχεία»; Ήταν τόσο υψηλή η τιμή των… αυγών;
(Συνήθως ούτε εγώ καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι ψηφίζουν τους Δημοκρατικούς. Είναι το άλλο κόμμα του καπιταλισμού, της περιβαλλοντικής καταστροφής και του γενοκτονικού πολέμου. Ωστόσο, στις εκλογές του 2024, ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων ήταν τόσο εξαιρετικά άθλιος που καταλαβαίνω γιατί πολλοί ψήφισαν την Χάρις μόνο και μόνο για να νικηθεί ο Τραμπ. Το να πιστεύει κανείς στην Καμάλα ως καλή, προοδευτική, λάτρη της δημοκρατίας και της εργατικής τάξης είναι άλλο θέμα).
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Τραμπ είναι φρικιό, κακός, όχι και τόσο έξυπνος, νταής, παθολογικός ψεύτης, βιαστής, απατεώνας, εντελώς ανήθικος, χωρίς ενσυναίσθηση και έχοντας άλλα κακά χαρακτηριστικά.Πολιτικά εξυπηρετεί το μεγαλύτερο μέρος των μεγάλων επιχειρήσεων, εκφράζει θαυμασμό για δικτάτορες στο εξωτερικό και επιθυμία να γίνει αυταρχικός στο εσωτερικό. Προτείνει τρελές οικονομικές πολιτικές, όπως δασμούς σε οτιδήποτε εισάγεται. Επιμένει ότι θα πραγματοποιήσει συλλήψεις εκατομμυρίων «παράνομων μεταναστών», θα τους βάλει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα τους απελάσει με τη βία.Ομοίως, απειλεί να συλλάβει και να δικάσει τους πολιτικούς του εχθρούς και τους επικριτές του μέσω του Τύπου.
Εκεί που οι Δημοκρατικοί ήταν ανεπαρκείς στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ο Τραμπ και τα τσιράκια του υπόσχονται να διεξάγουν πόλεμο στη βιόσφαιρα του πλανήτη, απειλώντας τουλάχιστον την επιβίωση του βιομηχανικού πολιτισμού. Θα συνεχίσει τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ ισραηλινό πόλεμο στη Γάζα, αλλά θα προδώσει τους Ουκρανούς στον πόλεμό τους για εθνική αυτοδιάθεση. Υπόσχεται αόριστα να βελτιώσει την υγεία, τον πλούτο και την ευτυχία όλων - με κάποιο τρόπο. Το σύνθημά του ήταν: «Μόνο εγώ μπορώ να τα φτιάξω!».
Παρά αυτές και άλλες αδυναμίες, ο Τραμπ έχει έναν σκληρό πυρήνα οπαδών του MAGA, οι οποίοι ζουν σε μια παραληρηματική φούσκα παραπληροφόρησης. Η πολιτική τους είναι ημιφασιστική. Υπάρχει μια μεγαλύτερη ομάδα ψηφοφόρων που δεν πιστεύει απαραίτητα την τρέλα του ή δεν τον συμπαθεί προσωπικά, αλλά τον ψήφισε ούτως ή άλλως. Αυτοί τον έφεραν στην κορυφή.
Αυτή η ομάδα είδε την Καμάλα Χάρις ως άλλη μια συμβατική Δημοκρατική πολιτικό (όπως και ήταν). Είδαν επίσης τον Τραμπ ως έναν ακόμη συμβατικό ρεπουμπλικάνο υποψήφιο. Συνέκριναν τους δύο και εκτίμησαν ποιος θα ήταν καλύτερος για το πορτοφόλι τους και σε άλλα θέματα. Αυτή θα μπορούσε να ήταν μια λογική προσέγγιση αν ο Mitt Romney έβαζε ξανά υποψηφιότητα, ή αν ο John McCain ήταν κοντά μας, ή ακόμα και αν η Nikki Haley έβαζε υποψηφιότητα. Ένας συντηρητικός του «Ποτέ Τραμπ» έγραψε: «Μία από τις πιο τρελές πτυχές των εκλογών του 2024 είναι ο βαθμός στον οποίο τόσοι πολλοί ψηφοφόροι είδαν τον Τραμπ ως έναν ως επί το πλείστον φυσιολογικό πολιτικό υποψήφιο...» (French 2024- σελ. Α19). Αυτοί οι ψηφοφόροι δεν συνειδητοποίησαν τι ήταν ο Τραμπ, πόσο διαφορετικός από έναν συνηθισμένο αστό πολιτικό και τι πραγματικά αντιπροσώπευε.
Αποκαλώ τον Τραμπ (και το κίνημά του MAGA) «ημιφασίστα». Ο Τραμπ δεν είναι πιθανό να εγκαθιδρύσει γρήγορα ένα καθεστώς κατά το πρότυπο του κλασικού ευρωπαϊκού φασισμού. Αυτό θα απαιτούσε την ανακήρυξη του Τραμπ σε ισόβιο πρόεδρο, την ακύρωση όλων των περαιτέρω εκλογών, την απαγόρευση όλων των άλλων κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων των Δημοκρατικών, και την αναστολή του Συντάγματος, μεταξύ άλλων. Η επιχειρηματική ελίτ δεν το θέλει αυτό - άλλωστε βγάζει πολλά χρήματα με το σημερινό καθεστώς. Το υπόλοιπο κατεστημένο, δεν θέλει τον απροκάλυπτο φασισμό. Τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός δεν το θέλει αυτό. Πιο πιθανό είναι ένας υφέρπων φασισμός, που διατηρεί τις μορφές της πολιτικής δημοκρατίας, ενώ τις αδειάζει από περιεχόμενο. Θα τείνει προς την Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν παρά προς το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ. Ο Όρμπαν θαυμάζεται πολύ από τον Τραμπ και τους Ρεπουμπλικάνους. Ο ίδιος αποκαλεί το πρόγραμμά του «ανελεύθερη δημοκρατία».
«Αυτό που είναι πιθανό να δούμε είναι ένας παρατεταμένος φασισμός λιγότερο δολοφονικής έντασης, ο οποίος, όταν βρίσκεται στην εξουσία, δεν καταργεί αναγκαστικά όλες τις μορφές της αστικής δημοκρατίας, δεν εξοντώνει αναγκαστικά με φυσικό τρόπο την αντιπολίτευση και μπορεί ακόμη και να επιτρέψει στον εαυτό του να καταψηφιστεί από την εξουσία περιστασιακά. Επειδή όμως η διάδοχη κυβέρνησή της... θα είναι επίσης ανίκανη να ανακουφίσει την κρίση, τα φασιστικά στοιχεία είναι πιθανό να επιστρέψουν και αυτά στην εξουσία». (Patnaik & Patnaik 2019- σ. 29)
Δεν πρόκειται να δώσω «την» απάντηση στο γιατί κέρδισε ο Τραμπ. Θα θέσω δύο άλλους παράγοντες που αξίζει να εξεταστούν, από την άποψη του αναρχικού σοσιαλισμού. Πρόκειται για παράγοντες που σπάνια λαμβάνονται υπόψη στις συζητήσεις των φιλελεύθερων ειδημόνων ή των «δημοκρατικών σοσιαλιστών» δοκιμιογράφων.
Σεξ!
Ένα σημαντικό κίνητρο για πολλούς ψηφοφόρους ήταν μια υποβόσκουσα σεξουαλική υστερία, που έβραζε ακριβώς κάτω από την επιφάνεια. Από την αρχή της εκστρατείας του, ο Τραμπ ανέδειξε την εικόνα των μεταναστών που βιάζουν (λευκές) γυναίκες. Αυτό συνέχισε να αποτελεί σημαντικό θέμα της εκστρατείας του.
Οι Ρεπουμπλικάνοι κέρδισαν το τέλος της Roe και το δικαίωμα επιλογής της έκτρωσης. Ο Τραμπ υποβάθμισε το θέμα (έχοντας κερδίσει στο κύριο σημείο), αλλά άλλοι Ρεπουμπλικάνοι κατέστησαν σαφή την επιθυμία τους να επεκτείνουν τους νόμους κατά της επιλογής. Το κίνημα κατά των εκτρώσεων ισχυρίζεται ότι ανησυχεί για τη «ζωή» του εμβρύου. Στην πραγματικότητα έχει τις ρίζες του στο φόβο για τη σεξουαλική ελευθερία των γυναικών.
Το αντι-LGBTQ συναίσθημα έχει κινητοποιήσει φασίστες κακοποιούς στο να απειλούν βιβλιοθήκες και σχολεία. Η υστερία γύρω από τα τρανς άτομα ήταν ένα σημαντικό θέμα της προπαγάνδας των Ρεπουμπλικάνων, παρ’ ότι αποτελούν λιγότερο από το 1% του ενήλικου πληθυσμού. Οι Ρεπουμπλικάνοι προκάλεσαν φόβους ότι οι άνδρες θα καταλάβουν τα αθλήματα των κοριτσιών καθώς και τις γυναικείες τουαλέτες και ότι τα αγόρια θα ευνουχίζονται στα σχολεία. Το να είσαι «πραγματικά» αρσενικός ήταν ένα θέμα της ρητορικής του Τραμπ.
Η Χάρις έκανε τα αναπαραγωγικά δικαιώματα (των γυναικών) κύριο θέμα της εκστρατείας της, αλλά δεν το συνέδεσε με άλλες ανησυχίες. Τα έτη κατά τα οποία οι Δημοκρατικοί είχαν την πλειοψηφία στο Κογκρέσο αλλά δεν πέρασαν εθνική νομοθεσία υπέρ της άμβλωσης δεν έγιναν δεκτά. Ενώ υπερασπίζονταν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και των λεσβιών, οι Δημοκρατικοί σιώπησαν ως επί το πλείστον για τα δικαιώματα των τρανς, προσπαθώντας να αγνοήσουν το ζήτημα.
Πιστεύεται ευρέως ότι η «σεξουαλική επανάσταση» έχει τελειώσει. Υποτίθεται ότι δεν υπάρχει πλέον σεξουαλική καταπίεση. Οι γνώσεις του Βίλχελμ Ράιχ ή του Alex Comfort για τις σεξουαλικές στρεβλώσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας δεν έχουν υποτίθεται πλέον αξία. Είναι αλήθεια ότι η σοβαρή καταπίεση της βικτοριανής εποχής δεν υφίσταται πλέον. Αλλά αντί να πραγματοποιηθεί, η σεξουαλική ελευθερία είναι αυτό που ο αναρχικός Paul Goodman αποκάλεσε μια από εκείνες τις «χαμένες και συμβιβασμένες επαναστάσεις της σύγχρονης εποχής, με τις συμβιβασμένες ασάφειες και τις κοινωνικές ανισορροπίες τους....» (Goodman 1960, σ. 217)
Ο Goodman γράφει για τη «σεξουαλική επανάσταση» ότι «Το κίνημα δεν έχει αποτύχει τόσο πολύ, όσο ότι βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, αντιστεκόμενο σθεναρά από κληρονομικές προκαταλήψεις, φόβους και ζήλιες. Οι έφηβοι... παγιδεύονται από ασυνεπείς κανόνες, υποφέρουν λόγω υπερβολικής διέγερσης και ανεπαρκούς αποφόρτισης....» (σελ. 225) Και όχι μόνο οι έφηβοι.
Too Big
Μια καπιταλιστική κοινωνία σχετικά υψηλής κατανάλωσης (τουλάχιστον για τη λευκή μεσαία τάξη) έχει ξεπεράσει πολλές σεξουαλικές καταπιέσεις. Αλλά ο πατριαρχικός καπιταλισμός παραμένει ένα αυταρχικό και εκμεταλλευτικό σύστημα και επομένως δεν μπορεί να διαπεράσει την ολοκληρωμένη ελευθερία σε κανέναν τομέα. Αντίθετα, υπάρχουν βαθιές ασάφειες, συμβιβασμοί, υστερικοί φόβοι και σεξουαλικές συγκρούσεις που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ανοιχτά. Αυτά τροφοδοτούν το φόβο για τους «άλλους» (μετανάστες, τρανς, αριστερούς κ.λπ.), τις τρελές θρησκευτικές απόψεις και τις επιθυμίες για μια «ισχυρή» πατρική φιγούρα που θα προστατεύει και θα φροντίζει τους πάντες.
Πάρα πολύ μεγάλος
Υπάρχει κάτι παράλογο σε μια προεδρική εκλογή. Στις ΗΠΑ ζουν περίπου 345 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι ΗΠΑ περιλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος μιας ηπείρου, «από τη θάλασσα ως τη λαμπερή θάλασσα». Κι όμως, ένα πρόσωπο υποτίθεται ότι θα διαχειρίζεται το κεντρικό, εκτελεστικό, μέρος της εθνικής κυβέρνησης. Ένα πρόσωπο είναι υπεύθυνο για τη διακυβέρνηση της χώρας ως εκλεγμένος μονάρχης. Φυσικά αυτός (και πάντα ήταν «αυτός») έχει ένα προσωπικό για να παρέχει πληροφορίες και στη συνέχεια να εκτελεί τις εντολές του - αλλά αυτός παραμένει το τελικό αφεντικό.
Υπάρχουν και άλλα μέρη του εθνικού κράτους, όπως ο νομοθετικός κλάδος, οι ρυθμιστικές αρχές και το δικαστικό σώμα. Είναι επίσης απομονωμένα στην Ουάσινγκτον και δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα της χώρας. Επίσης, η κυβέρνηση δεν διαχειρίζεται την οικονομία, η οποία αποτελείται από ανεξάρτητες επιχειρήσεις. Ωστόσο, η κυβέρνηση (ιδίως η «Fed») έχει σημαντικό αντίκτυπο σε όλες τις πτυχές της αγοράς, ακόμη και αν δεν τη διευθύνει. (Η ιδεολογική εκλογίκευση της καπιταλιστικής οικονομίας δεν είναι η «δημοκρατία» αλλά η «ελευθερία»).
Κανένα άτομο δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε αρκετές πληροφορίες, ή να λαμβάνει αρκετά καλές αποφάσεις, για να κάνει πραγματικά τη δουλειά. Ακόμα και μια ιδιοφυΐα, όπως ο Λίνκολν, θα δυσκολευόταν, ενώ ένας ανόητος, όπως ο Τραμπ, δεν έχει καν αυτογνωσία ώστε να ξέρει ότι βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του.
Θεωρητικά αυτό τροποποιείται από όλα τα κράτη (σε άλλες χώρες είναι «επαρχίες»). Επίσης, οι κομητείες, οι δήμοι και οι πόλεις. Υποτίθεται ότι οι ΗΠΑ έχουν ένα «ομοσπονδιακό» σύστημα. Ωστόσο, οι πολιτειακές κυβερνήσεις είναι επίσης συγκεντρωτικές, γραφειοκρατικές και αποξενωμένες από τους πραγματικούς ψηφοφόρους. Αυτό συμβαίνει εκτός από τους τρόπους με τους οποίους το ένα κόμμα (συνήθως οι Ρεπουμπλικάνοι, αλλά και οι Δημοκρατικοί) διαμορφώνει τις εκλογικές περιφέρειες - έτσι ώστε οι «αντιπρόσωποι» να επιλέγουν τους ψηφοφόρους τους, αντί οι ψηφοφόροι να επιλέγουν τους αντιπροσώπους τους. Υπάρχουν και άλλα βρώμικα κόλπα για να αλλοιωθεί η όποια μικρή δημοκρατία υπάρχει. Ο θεμελιώδης ρόλος του μεγάλου χρήματος στις εκλογές, σε πολιτειακό και εθνικό επίπεδο, είναι γνωστός. (Στις εκλογές, η καπιταλιστική τάξη μετονομάζεται σε «τάξη των δωρητών»).
Οι τοπικές κυβερνήσεις είναι νομικά δημιουργήματα της πολιτειακής κυβέρνησης και μπορούν να παρακαμφθούν επίσημα αν γίνουν ανυπότακτες. Ο γενικός κανόνας είναι ότι όσο πιο τοπική είναι η κυβέρνηση, τόσο πιο δημοκρατική είναι και τόσο λιγότερη εξουσία έχει. Έτσι, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων έχει τη μεγαλύτερη συμμετοχή αλλά και τη λιγότερη εξουσία, ακόμη και πάνω στο σχολείο.
Το κύριο ζήτημα δεν είναι η αναπόφευκτη αναποτελεσματικότητα (και η διαφθορά) του συγκεντρωτικού, γραφειοκρατικού, τερατώδους εθνικού κράτους, αλλά ότι ο λαός είναι αποξενωμένος από την πραγματική λήψη αποφάσεων και δεν έχει την εμπειρία της αυτοδιοίκησης. Πώς λοιπόν υποτίθεται ότι θα λάβουν αποφάσεις για την εθνική και διεθνή πολιτική όταν δεν συμμετέχουν στις καθημερινές συλλογικές αποφάσεις για τη ζωή τους;
Για να παραθέσω τα λόγια του συντηρητικού French: «Οι περισσότεροι Αμερικανοί... δεν παρακολουθούν στενά τις ειδήσεις… Ενώ τεράστιος αριθμός Αμερικανών συμμετέχει στις προεδρικές εκλογές, μόνο ένας μικρός αριθμός παραμένει πραγματικά αφοσιωμένος… Η πλειοψηφία επικεντρώνεται στα πράγματα που επηρεάζουν άμεσα τη ζωή τους - τιμές, εγκληματικότητα, ειρήνη». (French 2024, σελ. Α19)
Αυτή είναι η αναπόφευκτη πολιτική ζωή του βιομηχανικού καπιταλισμού. Σχεδόν όλοι οι ενήλικες περνούν το μεγαλύτερο μέρος της άγρυπνης ζωής τους δουλεύοντας για ένα αφεντικό. Παίρνουν εντολές και εκτελούν καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί. Ζουν και εργάζονται κάτω από δικτατορίες, μεγάλες και μικρές. Λίγοι έχουν κάποια περιορισμένη συνδικαλιστική ή υπηρεσιακή προστασία. Στη συνέχεια, μια φορά κάθε λίγα χρόνια ψηφίζουν για «αντιπροσώπους» που θα πάνε στο πολιτειακό καπιτώλιο ή στην Ουάσιγκτον και θα κάνουν πολιτική γι' αυτούς. Μετά πηγαίνουν στο σπίτι τους και επιστρέφουν στη δουλειά τους. Είναι περίεργο που δεν έχουν τις συνήθειες ενός αυτοδιοικούμενου λαού;
Στον Paul Goodman άρεσε να αναφέρει το όραμα του Thomas Jefferson για μια αποκεντρωμένη ομοσπονδιακή δημοκρατία. Ο Τζέφερσον είχε εντυπωσιαστεί πολύ από τις δημοτικές συνελεύσεις της Νέας Αγγλίας. Προέτρεψε μια τέτοια ριζοσπαστική δημοκρατία στις υπόλοιπες πολιτείες. Οι κομητείες (counties) θα έπρεπε να διασπαστούν σε εντοπισμένες «περιφέρειες». Αυτά θα διαχειρίζονταν τα σχολεία, την αστυνόμευση, τη συγκέντρωση της πολιτοφυλακής, τους τοπικούς δρόμους, τη διεξαγωγή των εκλογών κ.λπ. Ο Τζέφερσον διακήρυξε, «Όταν ο κάθε άνθρωπος είναι μέτοχος στη διεύθυνση της περιφέρειας-δημοκρατίας του, ή κάποιας από τις ανώτερες, και αισθάνεται ότι συμμετέχει στη διακυβέρνηση των πραγμάτων, όχι απλώς σε μια εκλογική αναμέτρηση μια μέρα το χρόνο, αλλά κάθε μέρα- όταν δεν θα υπάρχει άνθρωπος στην Πολιτεία που δεν θα είναι μέλος κάποιου από τα συμβούλια, μεγάλα ή μικρά, θα αφήσει την καρδιά να βγει από το σώμα του πιο γρήγορα, παρά να του αποσπάσει την εξουσία ένας Καίσαρας ή ένας Βοναπάρτης». (Dewey 1957, σ. 54) (Ή ένας Τραμπ;)
Ο δουλοκτήτης Τζέφερσον εννοούσε τη συμμετοχική δημοκρατία του μόνο για τους λευκούς άνδρες και όχι για τους σκλάβους, τους ελεύθερους μαύρους, τους ιθαγενείς Αμερικανούς ή τις γυναίκες. Αποδέχτηκε τον ταξικό διαχωρισμό μεταξύ των πλούσιων ιδιοκτητών φυτειών και των φτωχών λευκών. Η αρχή της συμμετοχικής δημοκρατίας ήταν εξαιρετική αλλά αδύνατο να εφαρμοστεί υπό αυτές τις συνθήκες.
Ο Τζέφερσον στήριξε την αποκεντρωμένη δημοκρατία του σε μια κοινωνία στην οποία οι περισσότεροι εργάζονταν στα δικά τους αγροκτήματα (με ή χωρίς σκλάβους). Καθώς η καπιταλιστική βιομηχανοποίηση επρόκειτο να αναπτυχθεί, η συμμετοχική δημοκρατία κατέστη αδύνατη αν δεν περιλάμβανε τη βιομηχανική δημοκρατία. Αυτό σήμαινε εργατική διαχείριση της παραγωγής ή συνεταιριστικό κοινοτισμό, όπως στα προγράμματα του αναρχοσυνδικαλισμού, του σοσιαλισμού των συμβουλίων και άλλων εκδοχών του ελευθεριακού σοσιαλισμού.
Πιστεύεται ευρέως, τόσο από τους φιλελεύθερους όσο και από τους μαρξιστές, ότι η παραγωγική τεχνολογία απαιτεί υπερ-συγκεντρωτικές, αυταρχικές και γραφειοκρατικές επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας. Ως εκ τούτου, η δημοκρατία στη δουλειά δεν είναι δυνατή. Πρόκειται για μια σύγχρονη δεισιδαιμονία. Οι μαρξιστές ξεχνούν ότι ο καπιταλισμός αναπτύσσει την παραγωγή με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για τη δημιουργία υπεραξίας (κέρδη), όχι απαραίτητα με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για την παραγωγή χρήσιμων αγαθών και υγιών εργατών. Μια κοινωνία με διαφορετικούς στόχους για την παραγωγή θα ανέπτυσσε την τεχνολογία με διαφορετικούς τρόπους. (Για μια διερεύνηση των αποκεντρωμένων χρήσεων της σύγχρονης τεχνολογίας, βλέπε Carson 2010).Η παραγωγή σε ανθρώπινη κλίμακα μπορεί να οργανωθεί σε ομοσπονδίες και δίκτυα, ώστε να καλύπτει περιοχές, ηπείρους και τον πλανήτη. Αλλά πρέπει να έχει τις ρίζες της στην τοπική, πρόσωπο με πρόσωπο, άμεση δημοκρατία.
Ως έχει, η κοινωνία είναι πολύ μεγάλη, πολύ έξω από τον έλεγχο ή ακόμη και την κατανόηση των απλών ανθρώπων. Είναι πολύ πέρα από την εμπειρία των περισσότερων ανθρώπων όσον αφορά τη λήψη δημοκρατικών αποφάσεων. Το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι λαμβάνουν κακές αποφάσεις δεν οφείλεται σε έλλειψη ευφυΐας ή ικανότητας. Οφείλεται στο ότι ζουν σε μια κοινωνία που αποθαρρύνει τη δημοκρατική σκέψη. Όπως λέει ένα ρητό, «Αν η ψήφος μπορούσε να αλλάξει την κοινωνία, θα ήταν παράνομη». Αν η πλειοψηφία άρχιζε πραγματικά να οργανώνεται για τα δικά της συμφέροντα (κάτι που θέλουν οι αναρχικοί), τότε η «δημοκρατία» θα δέχονταν ξαφνικά επίθεση από τους κυβερνώντες.
Συμπέρασμα
Αυτό δεν ήταν μια συζήτηση για το τι θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά η Καμάλα Χάρις για να νικήσει τον Τραμπ, ούτε για το τι πρέπει να κάνουν οι Δημοκρατικοί την επόμενη φορά για να νικήσουν τους Ρεπουμπλικανούς. Ένα πρόγραμμα μεγαλύτερης αποκέντρωσης και διαχείρισης της οικονομίας από τους εργαζόμενους, συν περισσότερη σεξουαλική ελευθερία, δεν είναι ένα πρόγραμμα που κερδίζει τις εκλογές. Ούτε για τους Δημοκρατικούς, ούτε καν για ένα νέο, προοδευτικό, κόμμα. (Αν και το Κόμμα των Πρασίνων έχει ένα πρόγραμμα αυξημένης αποκέντρωσης και μιας δημοκρατικής, οικοσοσιαλιστικής, οικονομίας - αλλά, για να το επαναλάβω, αυτό δεν είναι ένα «νικηφόρο πρόγραμμα» αυτή τη στιγμή).
Ωστόσο, δεν σκέφτομαι πώς να κερδίσω καλύτερα σε μια καπιταλιστική εκλογική αναμέτρηση. Το ενδιαφέρον μου είναι τι είναι απαραίτητο για τη δημιουργία μιας νέας και καλύτερης κοινωνίας - όχι μιας τέλειας, αλλά απλώς μιας χωρίς πολέμους και την απειλή πυρηνικού πολέμου, χωρίς την εξελισσόμενη οικολογική καταστροφή που απειλεί όλους μας, χωρίς καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις και χωρίς διάφορες μορφές καταπίεσης (φυλετική, σεξουαλική, έμφυλη κ.λπ.). Αυτά θα απαιτούσαν την ανατροπή της κυβέρνησης σε εθνικό και τοπικό επίπεδο και κάθε καπιταλιστικής κυριαρχίας. Για να σκεφτούμε πώς θα πετύχουμε αυτόν τον στόχο, είναι απαραίτητο να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα άμεσα και χωρίς φόβο.
Αναφορές
- Carson, Kevin (2010). The Homebrew Industrial Revolution; A Low-Overhead Manifesto. Booksurge.
- Dewey, John (1957). The Living Thoughts of Thomas Jefferson; Presented by John Dewey. Greenwich CT: Fawcett Publications.
- French, David (Nov. 18, 2024). “Trump is Already Starting to Fail.” New York Times. P. A19.
- Goodman, Paul (1960). Growing Up Absurd. NY: Vintage Books/Random House.
Patnaik, Utsa, & Patnaik, Prabhat (2019). “Neoliberal Capitalism at a Dead End.” Monthly Review (July-August 2019) Vol. 71; No. 3. Pp. 20—31.
*Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.
