Λεπτομέρειες

ngnm

Αναρχική Παρέμβαση

02 Δεκεμβρίου 2024

Alfredo M. Bonanno*

*Σημείωση Μεταφραστή: Στις 6 Δεκεμβρίου 2023, φεύγει από την ζωή ο Ιταλός Αναρχικός Αλφρέντο Μπονάνο (Alfredo Μ. Bonnano). Ήταν μια από τις μεγαλύτερες μορφές του εξεγερσιακού Αναρχισμού. Αν και διαφωνούμε αρκετά με αυτήν την τάση που είναι αντιοργανωτική και κατά την άποψη μας στηρίζεται σε έναν ατελέσφορο ακτιβισμό, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κείμενο έχει αρκετό ενδιαφέρον. Ο λόγος είναι μια εκτενή αναφορά του Μπονάνο στην πατριαρχία εντός του αναρχικού κινήματος και τα ζητήματα που θέτει για τον φεμινισμό τα οποία παραμένουν επίκαιρα και αποτελούν πεδίο συζήτησης:

Μια αναρχική που στήριξε την επαναστατική της παρέμβαση στους κοινωνικούς αγώνες ακριβώς στο ότι είναι γυναίκα ήταν η Emma Goldman, και μια σαφής μαρτυρία γι' αυτό βρίσκεται στα γραπτά της.

Τα εμπόδια που συνάντησε η Έμμα στα τριάντα χρόνια αναρχικής προπαγάνδας της καθώς και οι πολεμικές που διατήρησε εξακολουθούν να υπάρχουν στο επαναστατικό κίνημα σήμερα και αφορούν όχι μικρό μέρος των αγώνων για την απελευθέρωση των γυναικών.

Όταν η Έμμα συγκρούστηκε με τον προφανή ανδρικό σοβινισμό γνωστών αναρχικών που συχνά είχαν περάσει όλη τους τη ζωή στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και μάλωνε με άνδρες όπως ο Μοστ ή ο Κροπότκιν, το έκανε πρώτα απ' όλα ως γυναίκα, αρνούμενη τον οριακό ρόλο που της επέβαλλαν αυτοί οι άντρες, σχεδόν ασυνείδητα. Όταν έφερε στο προσκήνιο το σεξουαλικό ζήτημα, επισημαίνοντας πολύ ξεκάθαρα τις διακρίσεις στις οποίες υφίσταται η γυναίκα και τις επακόλουθες κοινωνικές συνέπειες, συχνά προκαλούσε σκάνδαλο και δημιούργησε υποψίες μέσα στις ίδιες τις επαναστατικές οργανώσεις. Και όταν, το 1900, στο Διεθνές Αναρχικό Συνέδριο στο Παρίσι, της «πρότειναν» να μην ασχοληθεί με το σεξουαλικό ζήτημα για να μην «κάνει κακή εντύπωση» στον παρόντα Τύπο, σηκώθηκε και έφυγε.

Αυτή η κατάσταση παραμένει σε μεγάλο βαθμό ακόμη, ή μάλλον με την όξυνση της θεματολογίας και την εμβάθυνση των αναλύσεων έγινε πιο οξεία, ριζοσπαστικοποιώντας σε ανεπίδοτες θέσεις σε μια πλασματική σύγκρουση μεταξύ ανδρών και γυναικών συντρόφων, που οδηγεί σε μεγάλη ακατανοησία.

Πριν προχωρήσουμε στην ερώτηση πιο συγκεκριμένα, είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε κάτι. Η απελευθέρωση της γυναίκας, άρα ο φεμινισμός, δεν μπορεί να συμβιώσει εύκολα με επαναστατικές μυθολογίες αυταρχικού είδους (θα δούμε γιατί). Όταν υπάρχει αυτή η συμβίωση, οφείλεται σχεδόν πάντα σε έναν εργαλειακό συμβιβασμό. Διατεθειμένο σε αντιπαράθεση τα τελευταία χρόνια, το φεμινιστικό κίνημα βρέθηκε περικυκλωμένο από όργανα της μαρξιστικής ανάλυσης και τα χρησιμοποίησε. Όταν κάποιος προστάτης άγιος δέχθηκε επίθεση, όπως συνέβη με τον Χέγκελ, έγινε σε μια προσπάθεια να «σωθεί η κατάσταση», όπως ξεκάθαρα συνέβη με την «ανάγνωση» των μαρξιστών κλασικών που, τελικά, ήταν όλα γραμμένα (ή σχεδόν όλα) από άνδρες, συμπεριλαμβανομένης της Λούξεμπουργκ που ναι μεν ήταν γυναίκα, αλλά σκέφτονταν σαν άντρας.

Βασικά, μας φαίνεται ότι η επανάσταση για την οποία αγωνίζονται οι γυναίκες δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από μια αυταρχική προοπτική, με την έννοια ότι οι γυναίκες θα κυβερνούν τη μελλοντική «ελίτ» εξουσίας (καθοδηγητικό κόμμα του προλεταριάτου) αντί για τους άνδρες. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε απλώς επανάληψη των λαθών του αγώνα για χειραφέτηση που διεξήγαγαν οι γυναίκες στο παρελθόν που τις οδήγησαν να εισέλθουν σε επαγγέλματα που προηγουμένως είχαν αποκλειστεί...

Περισσότερα …