Στη δεκαετία του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο όρος «τρελός ή τρελαμένος» διαδόθηκε για να περιγράψει κάποιον, συνήθως έναν δράστη, ο οποίος επιτέλους έσπασε και πραγματοποίησε μια μαζική, βίαιη επίθεση ή δολοφονικό γλέντι. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε με βάση το γεγονός ότι πολλοί μαζικοί πυροβολισμοί στις ΗΠΑ προέρχονταν από ταχυδρομικά γραφεία από εξαγριωμένους και κακοποιημένους εργαζόμενους.
Αν πάτε στον ιστότοπο του FBI και αναζητήσετε την έκθεση/έρευνα σχετικά με τις μαζικές εκτελέσεις σε χώρους εργασίας, στην εισαγωγή της έκθεσής τους αναφέρεται το παράδειγμα του Pat Sherrill, ο οποίος ήταν ένας πρώην ταχυδρόμος που διέπραξε μαζική δολοφονία στο ταχυδρομείο του με 14 θύματα συν τον εαυτό του στην Oklahoma City το 1986. Οι μαζικοί πυροβολισμοί κλιμακώθηκαν στην ατυχή τραγωδία στο ταχυδρομείο Royal Oak, MI, όπου ένας μαζικός πυροβολισμός πραγματοποιήθηκε από έναν πρώην (πολλοί υποστήριξαν ότι άδικα απολύθηκε) ταχυδρόμο Tom McIlvane, στις 14 Νοεμβρίου 1991. Η διελύθυνση των ταχυδρομείων εξακολουθεί να επιμένει ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά που διαπράχθηκαν από μερικούς μεμονωμένους, ψυχικά ασταθείς υπαλλήλους, αλλά ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος στο ταχυδρομείο του Royal Oak, ο Charlie Withers του παραρτήματος 3116 της NALC, υποστήριξε το αντίθετο.
Σε μια συνέντευξη, δήλωσε: «... Ήταν μια τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Υπήρχε ένα εχθρικό εργασιακό περιβάλλον και η διεύθυνση δεν παραδέχτηκε ποτέ όλα όσα συνέβησαν. Έχουν περάσει 30 χρόνια και κανείς δεν λογοδότησε ποτέ».
Ο Withers συνέχισε μια πολυετή αποστολή για να προσπαθήσει να ρίξει φως σε αυτό που είπε ότι ήταν υπερβολικά επιθετικές ενέργειες από ορισμένους διευθυντές για την αύξηση της παραγωγής μεταξύ των εργαζομένων, μαζί με άλλες παρενοχλήσεις.
Οι ελπίδες του, που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, ήταν ότι κάποιος θα λογοδοτούσε.
Η ένταση μεταξύ εργαζομένων και διευθυντών στον εργασιακό χώρο των ταχυδρομείων προκάλεσε έρευνα της ταχυδρομικής υπηρεσίας που ήταν ήδη σε εξέλιξη όταν συνέβη ο πυροβολισμός, δήλωσε ο Withers.
Ο McIlvane, 31 ετών, ζούσε στο Oak Park και είχε απολυθεί από το ταχυδρομείο το 1990. Λίγο πριν από τους πυροβολισμούς, έμαθε ότι είχε χάσει την έφεσή του για να πάρει πίσω τη δουλειά του μέσω διαιτησίας.
Ο Withers εκπροσώπησε τον McIlvane, πρώην πεζοναύτη των ΗΠΑ, στη διαιτησία.
Στον απόηχο των πυροβολισμών, ο Withers είπε ότι ο αείμνηστος γερουσιαστής του Michigan, Carl Levin, και ο αείμνηστος αδελφός του, ο βουλευτής Sander Levin, τον βοήθησαν να βρει ντοκουμέντα και εξέτασαν τις συνθήκες εργασίας στο ταχυδρομείο.
«Ήταν οι καλύτεροι άνθρωποι», είπε ο Withers για τους Levins.
Ο γερουσιαστής Levin πήρε έναν κατάλογο παραπόνων από διάφορους εργαζόμενους στο ταχυδρομείο. Αρκετούς μήνες μετά τους πυροβολισμούς, ο Levin είπε ότι η εγκατάσταση ήταν «γεμάτη από παρενοχλήσεις εργαζομένων».
Για να δώσετε στους ανθρώπους μια ιδέα για το πόσο καταχρηστική ήταν η διεύθυνση απέναντι στους εργαζόμενους εκεί και πόσο περιφρονημένοι ήταν από αυτούς, υπάρχει μια αναμνηστική πλάκα με τα ονόματα των θυμάτων. Ένα από τα θύματα ήταν ένας προϊστάμενος, ο Chris Carlisle. Το όνομά του στην αναμνηστική πλάκα βεβηλώθηκε από τους υπαλλήλους που εργάζονταν εκεί. Φανταστείτε πόσο ηλίθιος πρέπει να είσαι για να βεβηλώνουν οι εργαζόμενοι σου ένα μνημείο που αναγράφει το όνομά σου.
Αλλά όπως είπε ο Charlie -παρά τις προσπάθειές του- κανείς δεν λογοδότησε ποτέ και το ταχυδρομείο δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη για τίποτα. Ποτέ δεν το έκαναν και ποτέ δεν θα το κάνουν.
Στο βιβλίο του, «Beyond Going Postal», ο Δρ Steve Musacco γράφει: «Το ταχυδρομείο δεν είναι μόνο ένα ταχυδρομείο:
«Πολλοί άνθρωποι έχουν ρωτήσει: Γιατί υπάρχει τόσο άγχος και τραγωδίες στο χώρο εργασίας στην Ταχυδρομική Υπηρεσία των ΗΠΑ; Η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι επειδή η κουλτούρα των ταχυδρομικών υπηρεσιών ασπάζεται και αντανακλά βασικές αξίες που επικεντρώνονται στην επίτευξη αποτελεσμάτων με ελάχιστη ή καθόλου σημασία για τη συμμετοχή των εργαζομένων, το σεβασμό, την αξιοπρέπεια ή τη δικαιοσύνη. Επιπλέον, υπάρχει ελάχιστη ή καθόλου λογοδοσία για τις ενέργειες της ανώτατης διοίκησης στην Ταχυδρομική Υπηρεσία. Πολλές ταχυδρομικές εγκαταστάσεις έχουν κατά συνέπεια τοξικό εργασιακό περιβάλλον και μπορούν να αποτελέσουν καταλύτη ή έναυσμα για σοβαρές πράξεις βίας στο χώρο εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των ανθρωποκτονιών και των αυτοκτονιών. Το σχετικό σύστημα ανταμοιβής της συμπεριφοράς που συνάδει με τις βασικές αξίες της ταχυδρομικής κουλτούρας, επιπλέον, επιτρέπει τον συστηματικό οργανωτικό και ατομικό εκφοβισμό των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα του οργανισμού.
Ορίζω ως τοξικό εργασιακό περιβάλλον έναν εργασιακό χώρο όπου υπάρχει υψηλή συχνότητα ασθενειών που σχετίζονται με το άγχος. Αυτές οι ασθένειες που σχετίζονται με το άγχος εκδηλώνονται με ψυχολογική και σωματική φθορά. Με άλλα λόγια, αυτού του είδους τα περιβάλλοντα διαβρώνουν σοβαρά την υγεία και την ευημερία των εργαζομένων. Οι κύριοι παράγοντες που συμβάλλουν σε ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον είναι οι υψηλές εργασιακές απαιτήσεις, ο χαμηλός έλεγχος της εργασίας και η χαμηλή κοινωνική υποστήριξη. Η χαμηλή κοινωνική υποστήριξη συνεπάγεται γενικά έλλειψη σεβασμού και επικύρωσης της αξιοπρέπειας των εργαζομένων από τους «ανωτέρους» τους. Συχνά περιλαμβάνει επίσης οργανωτικές πρακτικές και μεθόδους που ενθαρρύνουν τον εκφοβισμό των εργαζομένων για την επίτευξη των εταιρικών στόχων».
Πάνω από 30 χρόνια αργότερα, οι συνθήκες εργασίας δεν έχουν βελτιωθεί και οι μαζικοί πυροβολισμοί στην Αμερική είναι τόσο διαδεδομένοι, που δεν αφορούν πλέον μόνο τα ταχυδρομεία.
Την ημέρα μνήμης για τους πυροβολισμούς στο ταχυδρομείο του Royal Oak, εμπνεόμαστε από το αυξανόμενο κίνημα της βάσης που δημιουργείται μέσα στο συνδικάτο μας - διοχετεύουμε την οργή μας σε ένα κίνημα για αλλαγή. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε ότι θα ξανακερδίσουμε την εξουσία στο χώρο εργασίας, ώστε να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να βιώσουμε άλλη μια τραγωδία στο Royal Oak.
Για να παραθέσουμε τη Mother Jones: «Θρηνείστε για τους νεκρούς, αγωνιστείτε σαν την κόλαση για τους ζωντανούς!».
*Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης
