Το Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 2024 αρκετοί σουρεαλιστέες, καταραμένοι ποιητές, κριτικοί, παρατηρητές, περιπλανώμενωα πνεύματα και άλλοι εκλεκτοί συγγενείς, συνεργάτες, αυθάδεις θεατές και πάνω απ' όλα γνωστοί και άγνωστοι φίλοι συγκεντρώθηκαν στο Fundación Anselmo Lorenzo στη Μαδρίτη για να αποτίσουν φόρο τιμής στον Eugenio Castro. Στην υγειά του μεγάλου Boscoso!
Ο Eugenio Castro (που γεννήθηκε στο Las Herencias του Toledo, στις 7 Μαρτίου 1959 και πέθανε στη Μαδρίτη στις 2 Μαρτίου του 2024) ήταν ποιητής, ποιητής του λόγου, της εικόνας και της ονειρικής εμπειρίας του αισθητού, συνιδρυτής της Grupo Surrealista de Madrid (Σουρεαλισιτκή Ομάδα Μαδρίτης, του περιοδικού “Salamandra” και των εκδόσεων La Torre Magnética και ενεργός συμμετέχων σε πολλά από τα χειραφετητικά και ελευθεριακά κινήματα.
Υπήρξε βασική και κεντρική φιγούρα στη γέννηση της αληθινής υπερρεαλιστικής δραστηριότητας στην Ισπανία από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, που συνέπεσε με τον ορίζοντα της ρήξης και το ξέσπασμα της ελευθεριακής αντικουλτούρας μετά το θάνατο του Φράνκο, και ενάντια στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ομαλοποίηση που τελικά επιβλήθηκε στο πλαίσιο του παγκόσμιου καπιταλισμού, της αστικής δημοκρατίας και της εξημερωμένης κουλτούρας. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον και σε μια τέτοια συλλογική περιπέτεια τοποθετείται η παθιασμένη και ανεπανάληπτη περιπέτεια του Eugenio Castro και η αναζήτηση της ποίησης με άλλα μέσα και με όλα τα μέσα που διαθέτει.
Ποιητής του ελεύθερου και απελευθερωμένου λόγου και της γλώσσας, ανθεκτικός σε κάθε φθαρμένη φόρμουλα, ξεκινώντας από την υπερρεαλιστική, όταν αυτή υποβαθμίζεται σε λογοτεχνικό ύφος, ποιητής του ανοιχτού αέρα του ανείπωτου σε αναζήτηση ανέκδοτων εικόνων και της ίδιας της υπερρεαλιστικότητας.
Ποιητής της πλαστικής εικόνας, της ακούραστης και πάντα ανικανοποίητης δημιουργικότητας, ο οποίος στράφηκε πρώτα σε ένα εικαστικό έργο προς επανανακάλυψη που αναμειγνύεται με το αντικείμενο και γονιμοποιεί την τύχη, και στη συνέχεια στη φωτογραφία των πολυτελών κατωφλιών, του κολάζ χωρίς ιστορικιστικά καλούπια άγνωστων κόσμων, του φασματικού gommage ή των υπερρεαλιστικών, υλιστικών και ποιητικών ντοκιμαντέρ.
Ποιητής χωρίς ποιήματα για εκείνη την καθημερινότητα που εκφράζεται και γίνεται αισθητή στον αστικό περίπατο και στη συγχώνευση με το εξωτερικό: ο ίδιος χανόταν στους δρόμους και τις πλατείες, στα δάση, τα βουνά και τις παραλίες, γιατί παρά το γεγονός ότι υπήρξε πιστός κάτοικος της Μαδρίτης και ο καλύτερος ψυχογεωγράφος της, είχε πάντα στο μυαλό του την αγροτική του παιδική ηλικία στο χωριό Las Herencias του Toledo, που τον σημάδεψε τόσο ώστε να οξύνει το ένστικτό του για το θαυμαστό. Απόδειξη αυτού είναι τα βιβλία που μαρτυρούν τους περιπάτους, τις περιπλανήσεις, τις συναντήσεις και τις ανακαλύψεις του στην πόλη και στη φύση: (La flor más azul del mundo o Madrid rediviva).
Η ενθάρρυνση του Eugenio Castro για το εφικτό υπήρξε θεμελιώδης για τους προβληματισμούς, τις συζητήσεις και τις πειραματικές έρευνες που πραγματοποίησε η Σουρεαλιστική Ομάδα Μαδρίτης, είτε επρόκειτο για το πρόβλημα της εικόνας, είτε για την κρίση του αντικειμένου, είτε για την εξωτερίκευση, είτε για τον ποιητικό υλισμό, μια θεμελιώδης φιγούρα, αλλά όχι η μόνη, ούτε πάντα η κύρια, αφού ήταν μια περιπέτεια που ο φίλος μας πάντα κατανοούσε και επιθυμούσε ως συλλογική.
Σε μια τέτοια δραστηριότητα ο Eugenio Castro διατήρησε και απαίτησε μια ριζοσπαστική προοπτική σκέψης και δράσης απέναντι σε αυτό που ήταν, είναι και θα μπορούσε να είναι ο υπερρεαλισμός, γιατί για τον ίδιο και τους φίλους του ήταν ζήτημα υπεράσπισης και φωτισμού του πυρήνα του κομήτη του κινήματος απέναντι σε κάθε μεταμοντέρνο, οπορτουνιστικό ή νεόκοπο συγχρωτισμό. Ο Eugenio αγωνίστηκε επίσης, με την ίδια αμείλικτη θέρμη, για μια συνεχή επανεφεύρεση του υπερρεαλισμού που θα τολμούσε να συνεχίσει να απαντά τόσο στις θανάσιμες απειλές που προέρχονται από την κυριαρχία όσο και στις προσκλήσεις που συνεχίζει να προσφέρει η αληθινή ζωή στην ιστορική πραγματικότητα που μας έλαχε να ζήσουμε και που συνεχίζουμε να επιθυμούμε να μεταμορφώσουμε παρά τις απογοητεύσεις και τις αποτυχίες, ενάντια στη δυστοπία, για την ουτοπική εμπειρία του αισθητού στο τώρα.
Αυτός ο αγώνας, αυτή η ένταση, αυτή η έξαρση, ήταν τα νομίσματα του Eugenio Castro.
*Το πρωτότυπο στα ισπαμνικά δημοσιεύεται εδώ: https://www.todoporhacer.org/eugenio-castro/?fbclid=IwY2xjawGl31VleHRuA2FlbQIxMAABHcGpzcr4i--mzLHI5BfAep6z37E6_y6_3GRhErijPAFUyQjQPPxMhJebIw_aem_aDUJX0wMHzihvpf3w9FKNQ Απόδοση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης
