ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ - ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΑΜΤΑΚΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΗΛΙΑ*
Γ.Μ. Πρόσφατα πέθανε ο Σπύρος Στίνας, τον οποίο γνωρίσαμε και οι δυο σε διαφορετικές περιόδους. Συνάντησα το Σπύρο τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας λίγο μετά το '68. Προ πολλού έχει ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με το Κ.Κ.Ε. και εκφράξει ήδη τη βεβαιότητα ότι ο θεσμός των Κ.Κ. δεν είναι δυνατόν να επαναπροσδιοριστεί επαναστατικά για το εργατικό κίνημα. Είναι δε γνωστό ότι ο Σπύρος Στίνας υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά και κατ' εξοχήν μάχιμα στελέχη του Κ.Κ.Ε. Εσύ Γιάννη που γνώρισες από κοντά αυτή τη διαδρομή θα μπορούσες να την αποδώσεις καλύτερα.
Γ.Τ. Γνώρισα το Σπύρο το 1932. Ήταν ακριβώς τότε που διαγράφτηκε από το κόμμα, την περίοδο ’31 -'32 της μεγάλης εσωκομματικής αντιπαράθεσης των ομάδων Σιάντου, Θέου και Χαϊτά, Ευτυχιάδη. Η διαφωνία του Σπύρου Στίνα είχε να κάνει κυρίως με την αντίθεσή του προς την τριτοπεριοδική πολιτική των λαθών της Κομμουνιστικής Διεθνούς που κατέληξε στην ενθρόνιση του Νίκου Ζαχαριάδη στο κόμμα, χωρίς συζήτηση και χωρίς τη σύγκλιση του 5ου συνέδριου. Από την άλλη ήταν εντελώς αντίθετος με την εχτίμηση της Διεθνούς ότι επίκειται η κατάρευση του καπιταλισμού και ότι δεν μένει παρά να αναλάθουν επαναστατική δράση τα εργατικά κόμματα. Το μόνο σίγουρο, αυτό δηλαδή που έγινε, ήταν η καθαίρεση των παραπάνω τάσεων και η πλήρης χειραγώγηση του Κ.Κ. από τον Νίκο Ζαχαριάδη και τη σταλινική Κ.Δ. Συνέπεια δε αυτής της πολιτικής ήταν η αποδυνάμωση του κόμματος, εφ’ όσον οι αγωνιστές πολύ σύντομα αντιμετώπισαν τις φυλακές και τις εξορίες.
Η επιμονή του Στίνα να συζητηθούν αυτές οι ενέργειες και εσφαλμένες εκτιμήσεις στο 5ο συνέδριο, ανησύχησαν τον αντιπρόσωπο της Κ.Δ. ο οποίος είπε την εξής φράση στο Σπύρο: «Σε βλέπω κουρασμένο σύντροφε, πρέπει να πας για λίγο στη Μόσχα να ξεκουραστείς». Προφανώς για να εξαφανισθεί, όπως συνέβαινε με όλους τους διαφωνούντες.
Γ.Μ. Η περιγραφή που έκανες, εκείνης της περιόδου, αλλά και από τα ιστορικά στοιχεία που υπάρχουν. Ο Σπύρος Στίνας υπήρξε μια ηγετική μορφή στους κόλπους του Κομμουνιστικού κόμματος και γι’ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Ποια είναι η δική σου εκτίμηση για τη συμβολή του στη δημιουργία του Κ.Κ.Ε.;
Γ.Τ. Ο Στίνας προσηλυτίστηκε πολύ νεαρός, δεκατεσσάρων-δεκαέξη χρονών, στην Κέρκυρα, από ένα φυγά Γιουγκοσλάθο ράφτη, και πήρε μέρος στη σοσιαλιστική νεολαία της Κέρκυρας, με τους Τζουλάτη, Σαραντίδη, Κομνιώτη. Αυτά τα ονόματα αποτέλεσαν την πρώτη νεολαία του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κινήματος, που μετά την αναγνώριση του από την Κομμουνιστική Διεθνή μετατράπηκε σε Κ.Κ.Ε.
Υπήρξε στέλεχος του Κ.Κ.Ε. και μέλος της Κ.Ε. Διετέλεσε γραμματέας της περιφερειακής επιτροπής της Κ. Μακεδονίας και Θράκης. Συνεργάστηκε με τη Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης και με τον Μπεναρόγια. Ο Μπεναρόγια αναφέρει το Στίνα σαν ένα από τα δραστήρια ιδρυτικά στελέχη του Κ.Κ.Ε.
Γ.Μ. Το ’27 ο Στάλιν εξορίζει τον Τρότσκυ και δημιουργείται βαθμιαία η τροτσκιστική αντιπολίτευση σε όλα τα Κ.Κ. Για τους διαφωνούντες με το σταλανισμό και τη σταλινοποίηση των Κ.Κ. ο Τρότσκυ προσφέρει μια διέξοδο για συσπείρωση. Ο Στίνας μετά τη διαφωνία του '30- '31 συνδέεται με τον τροτσκισμό. Πώς σχολιάζεις αυτή την περίοδο.
Γ.Τ. Πράγματι υπήρξε μια τέτοια περίοδος. Ωστόσο, όπως...
Του Nick Heath
“Οι Huang Ai και Pang Renquan υπήρξαν οι νεότεροι μάρτυρες του κινεζικού εργατικού κινήματος και αξίζει να μνημονεύονται και να ενθυμούνται ως τέτοιοι” Li Rui
Όπως και οι αναρχικοί του Σικάγο το 1887, ο αποκεφαλισμός των δύο αναρχικών στην Changsha της Hunan της Νότιας Κίνας το 1922, είχε διάφορες ερμηνείες, όχι τουλάχιστον από την πλευρά της καταστολής της αντίστασης του αναδυόμενου επαναστατικού κινήματος της περιοχής. Δυστυχώς, αρκετοί παράγοντες συνετέλεσαν κατά περίεργο τρόπο στο γεγονός της ανάμειξης του Mao Zedong στα γεγονότα που αφορούν τη δολοφονία των δύο αναρχικών της Changsha, αλλά και αρκετές εκδοχές Κινέζων...
Η αναρχική βία έχει μεγαλοποιηθεί αρκετά πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση και τον εμφύλιο πόλεμο στην Ισπανία. Ο αγωνιστής της CNT και “επίσημος” ιστορικός της Επανάστασης του 1936 από την πλευρά της αναρχοσυνδικαλιστικής συνομοσπονδίας, José Peirats, ήταν κατηγορηματικά αντίθετος στην "επαναστατική" βία και τις λεηλασίες. Στην αρχή της επανάστασης, στις 19-20 Ιουλίου 1936, τα μέλη της ομάδας συγγένειας της οποίας ήταν μέλος και ο ίδιος συνέλαβαν μια ομάδα αρχαιοκάπηλων σε ένα σπίτι πλουσίων και ο ίδιος απειλήσει ότι θα τους τουφεκίσει.
Ο Peirats διακατεχόταν από έναν ισχυρό κώδικα δεοντολογίας, ο οποίος είχε ταυτόχρονα και την ιδεολογική του...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018