Του Ανέστιου Παντοτινού
Ένα μεγάλο, σκουριασμένο σκαρί πιάνει σκάλα στο Μπουένος Άϊρες, μια χειμωνιάτικη μέρα εκεί γύρω στα 1890…ας φανταστούμε ότι το λένε «Λιγουρία» και φτάνει θαλασσοδαρμένο από την ομώνυμη ιταλική περιφέρεια και το λιμάνι της Γένοβας. Κάποιες εξαντλημένες απ’ το μακρύ ταξίδι φιγούρες, με εμφάνιση που παραπέμπει σε κομμάτια του μωσαϊκού της φτωχολογιάς, αποβιβάζονται με το αργό βήμα που υπαγορεύει ο φόβος για το άγνωστο, καθώς και το πιο άτιμο τρωκτικό, χειρότερο κι απ’ αυτά που συνάντησαν στα βρώμικα καταστρώματα: η νοσταλγία. Ο ρυθμός όμως σταθερός: η ελπίδα κι η περιέργεια δίνουν την πρώτη ώθηση...
Πολλοί απ’ αυτούς, όπως και από τους αντίστοιχους Ισπανούς και άλλους πολλούς που κατέβηκαν από τα παρακείμενα αραξοβόλια, εκτός από φτωχοί, είναι και περήφανοι για την εργατική τους καταγωγή. Και κάτι παραπάνω: έφυγαν κυνηγημένοι για τις ιδέες και τη δράση τους ως επαναστάτες ενάντια σε ό,τι οι ίδιοι θεωρούν κοινωνική αδικία κι εκμετάλλευση.
Είναι αυτοί που μεταξύ άλλων στο εξής, αφενός θ’ αποτελέσουν τη μαγιά που θα δώσει το ιδιαίτερο μουντό χρώμα της καθημερινής ζωής στα conventillos και στα arrabales του Buenos Aires και του Montevideo (τις παραγκουπόλεις και τις γειτονιές τους), και αφετέρου, μαζί με πολλούς ντόπιους κρεολούς και κυρίως τους ελευθερόφρονες γκάουτσος της Πάμπας, θ’ αποτελέσουν ένα από τα μαζικότερα και πιο μαχητικά ελευθεριακά-αναρχικά κινήματα του κόσμου, εκείνο της Αργεντινής.
“ Un Viejo verde que gasta su dinero
emborrachando a Lulu con el champan
hoy le nego el aumento a un pobre obrero
que le pidio un pedazo mas de pan »
( « Ένας γερο-ξεκούτης που ξοδεύει τα λεφτά του
Για να μεθύσει με σαμπάνια τη Λουλού,
Σήμερ’ αρνήθηκε δυο ψίχουλα να δώσει παραπάνω
σ’ ένα φτωχό εργάτη που αύξηση του ζήτησε αυτουνού»)
Juan Carlos Marabia Catάn
…Η ελεύθερη μετάφραση των στίχων αυτών από ένα tango του συνθέτη που μαζί με τον Άνχελ Βιγιόλντο έγραψε το πασίγνωστο “El Choclo”(«Το Καλαμπόκι»), είναι ενδεικτική της σχετικά άγνωστης εκείνης διάστασης του τάνγκο που επηρεάστηκε από τους παραπάνω αφανείς ήρωές μας. Το τάνγκο δεν έγινε ποτέ ο κύριος πολιτισμικός τρόπος έκφρασής τους, όπως συνέβη με την πρόγονό του milonga, στην οποία οι payadores libertarios (ελευθεριακοί τροβαδούροι) προσέδωσαν μια σαφώς πολιτική διάσταση, τραγουδώντας με τις κιθάρες τους για την επανάσταση και τους ήρωές της γύρω από τις φωτιές της πάμπας. Όμως γεννήθηκε και μεγάλωσε μαζί, στους ίδιους τόπους και την ίδια εποχή (περίπου 1880-1920) με το αργεντίνικο αναρχικό κίνημα, σαν παιδιά που δεν είναι από τους ίδιους γονείς αλλά παίζουν στην ίδια γειτονιά και μοιράζονται τα ίδια βιώματα: στην περίπτωσή μας, την παντοειδή στέρηση που γεννά τη θλίψη, αλλά και το όραμα της ουτοπίας για ένα καλύτερο αύριο, τη μοναξιά, τον επίμοχθο αγώνα για τον επιούσιο και τη συντροφικότητα που αυτός συνεπάγεται, την οργή για τη στυγνή εκμετάλλευση του εργάτη αλλά και τον έρωτα, τις βραδινές τσάρκες με τις μικρές αποδράσεις στα μπορντέλα, στα ποικίλα στέκια αλλά και στις λέσχες των εργατικών συνδικάτων.
Έτσι στάθηκε αναπόφευκτη...
“Red and Black” - Ένα αναρχικό περιοδικό
Το “Red and Black” αποτελεί ένα αφιέρωμα στον καθορισμό ενός ανθρώπινου όντος που δεν πρέπει να υπονομεύεται διανοητικά από τη μαζική κουλτούρα. Ο Jack Grancharoff, Βούλγαρος αναρχικός, που δραπέτευσε από την εξάπλωση του μπολσεβίκικου ζυγού πάνω από πενήντα χρόνια πριν, έγινε πολιτικός πρόσφυγας σε μια ξένη χώρα. Ενώ οι περισσότεροι αναρχικοί πρόσφυγες που μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέληξαν στην Αυστραλία δεν ήταν ποτέ σε θέση να σπάσουν την κυρίαρχη κουλτούρα, ο Jack το έκανε.
Ο Jack Grancharoff δεν ενδιαφερόταν να ξαναζήσει τις μάχες του παρελθόντος, ήθελε να ζήσει στο παρόν, ήθελε να...
Ο Jack Grancharoff μετανάστευσε στην Αυστραλία μετά την απόδρασή του από τη σταλινική καταπίεση στην πατρίδα του Βουλγαρία. Μετά από μια περίοδο απομόνωσης στην ύπαιθρο, άρχισε να δημιουργεί επαφές με ένα ευρύ φάσμα ριζοσπαστών, μποέμ και μεταναστών κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Αυστραλίας.
Ως νεοφερμένος και σχετικά αουτσάιντερ ήταν σε θέση να υπερβεί τα όρια που κράτησαν τόσους άλλους απομονωμένους τον ένα από τον άλλον. Για πολλά χρόνια συνδέθηκε με την συλλογικότητα Sydney Libertarian Push (Ελευθεριακοι Σίδνεϊ), τα μέλη της οποίας του έδωσαν το όνομα Τζακ ο Αναρχικός (Jack The Anarchist).
Ο Jack Grancharoff μετανάστευσε στην Αυστραλία μετά την...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018