Your name

Ιστορία Κοινωνικών Κινημάτων

05 Νοεμβρίου 2016

• ιστορία αναρχικού κινήματος
• κοινωνικοί αγώνες
• επαναστατικό κίνημα
• εργατική τάξη
• συνδικαλισμός

Τον Αύγουστο του 1977, 50.000 φτωχοί κάτοικοι παραγκουπόλεων στο Ιράν, αντιστάθηκαν επιτυχώς στην αναγκαστική απομάκρυνσή τους από την αστυνομία και, στη συνέχεια, τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, η αστυνομία κατέσφαξε 40 θρησκευτικούς διαδηλωτές. 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η δυσαρέσκεια να μετατραπεί σε ανοικτό θυμό. Οι απεργίες και οι πράξεις σαμποτάζ ήταν σε άνοδο, ενώ οι μισθοί μειώθηκαν εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης. Ο σάχης επέβαλε στρατιωτικό νόμο και την επονομαζόμενη «Μαύρη Παρασκευή», στις 8 Σεπτεμβρίου 1978, ο στρατός άνοιξε πυρ εναντίον χιλιάδων διαδηλωτών. 

Σε απάντηση, εξαγριωμένοι εργαζόμενοι ξεκίνησαν ένα απεργιακό κύμα που εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα σαν πυρκαγιά. Οι εργαζόμενοι στις εγκαταστάσεις πετρελαίου απήργησαν 33 συνεχείς ημέρες, φέρνοντας την οικονομία σε νεκρική παράλυση, παρά τις άκαρπες προσπάθειες του καθεστώτος να στείλει στρατεύματα στις πετρελαιοφόρες περιοχές. 

Στις 11 Δεκεμβρίου 1978, 2 εκατομμύρια διαδηλωτές διαδήλωσαν στην πρωτεύουσα, Τεχεράνη, απαιτώντας την αποπομπή του σάχη, τέλος στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τον εξοπλισμό του λαού. Στρατιώτες άρχισαν να λιποτακτούν. 

Στις 16 Ιανουαρίου, 1979, ο σάχης διέφυγε στην Αίγυπτο. 

Στα μέσα Φεβρουαρίου, ξέσπασε εξέγερση δόκιμων αξιωματικών της αεροπορίας που ενώθηκαν με τις ένοπλες ομάδες της αριστερής Οργάνωσης Ανταρτών Ιρανικού Λαού ή Φενταγίν, και τους εθνικιστές Μουτζαχεντίν, θέτοντας υπό τον έλεγχό τους τη στρατιωτική ακαδημία, στρατιωτικές βάσεις, το κοινοβούλιο, εργοστάσια, οπλοστάσια και τον τηλεοπτικό σταθμό. Το καθεστώς των Παχλεβί κατέρρευσε και ο Χομεϊνί, που είχε εν τω μεταξύ επιστρέψει από την εξορία, σχημάτισε μια προσωρινή πολυκομματική κυβέρνηση.

Αλλά ο λαός ήθελε περισσότερα.

Ιδρύθηκαν γυναικείες οργανώσεις, οι αγρότες άρχισαν την απαλλοτρίωση της γης και σε ορισμένα μέρη ιδρύθηκαν κοινοτικά συμβούλια καλλιέργειας της γης, οι απεργίες έγιναν περισσότερο ανεξέλεγκτες και οι εργαζόμενοι κατέλαβαν και λειτουργούσαν τους εργασιακούς χώρους, οργάνωσαν την προμήθεια πρώτων υλών, οργάνωσαν οι ίδιοι τις αγοραπωλησίες, ακόμη και τον καθορισμό των τιμών στη βιομηχανία πετρελαίου. 

Ξεπήδησε έτσι ένα σύστημα σοβιέτ βάσης - που ονομάστηκαν shoras (στην ιρανική γλώσσα) και βασίζονταν στην ιδέα των παλαιών εργοστασιακών συμβουλίων- στον γεωργικό τομέα, τα εργοστάσια, τις γειτονιές, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τις ένοπλες δυνάμεις. 

Ταυτόχρονα, συγκροτήθηκαν ένοπλες επιτροπές γειτονιάς που ονομάζονταν komitehs -έχοντας ως βάση τα παλαιά δίκτυα των μουσουλμάνων λογίων- και οργάνωναν περιπολίες σε κατοικημένες περιοχές, όπου συνελάμβαναν συνεργάτες του παλιού καθεστώτος, λειτουργούσαν λαϊκά δικαστήρια και λαϊκές φυλακές και καλούσαν σε διαδηλώσεις. 

Ήταν μια αληθινή εργατική επανάσταση με τους κοσμικούς επαναστάτες και τους μουσουλμάνους εργαζόμενους που ανέτρεπαν το καπιταλιστικό κράτος δίπλα-δίπλα. 

Η Πρωτομαγιά αυτού του χρόνου στην Τεχεράνη γιορτάστηκε από 1,5 εκατομμύριο διαδηλωτές.

Το πρώην αρχηγείο της μυστικής αστυνομίας που ελεγχόταν από την επίσημη συνδικαλιστική ομοσπονδία, είχε καταληφθεί από τους ανέργους και μετονομάστηκε σε Σπίτι των Εργαζομένων. Εμφανίστηκε μια νέα εργατίστικη ομοσπονδία, η Πανιρανική Εργατική Ένωση, που αντικατέστησε την παλιά συνδικαλιστική ένωση-φερέφωνο του κράτους, δηλώνοντας ότι στόχος της ήταν ένα Ιράν “ελεύθερο από ταξική καταπίεση” και κάλεσε στη δημιουργία shoras “από τους εργάτες κάθε εργοστασίου, για τις δικές τους πολιτικές και οικονομικές ανάγκες". 

Αλλά οι φονταμενταλιστές κληρικοί με ηγέτη τον Χομεϊνί, είχαν τρομοκρατηθεί από την ολοένα επεκτεινόμενη εξουσία της εργατικής τάξης και βρίσκονταν σε κατάσταση συναγερμού υπό το φάντασμα της επικείμενης κατάρρευσης του ιρανικού καπιταλισμού. Αν κατέρρεε, δεν θα μπορούσαν...

Περισσότερα …