Κριτική βιβλίου
René Berthier, Social Democracy and Anarchism in the International Workers’ Association 1864-1877, Translated by A.W. Zurbrugg, The Merlin Press 2015
Το βιβλίο αυτό είναι μια εξαιρετική εργασία και συνιστάται και στους αναρχικούς αγωνιστές, αλλά και σε όσους ενδιαφέρονται για την άνοδο του σύγχρονου, επαναστατικού αναρχισμού. Ο Rene Berthier, βετεράνος Γάλλος αναρχοσυνδικαλιστής, έχει δημιουργήσει μας προτείνει εδώ μια εργασία που αμφισβητεί με επιτυχία τόσο την τυπική αφήγηση για την Πρώτη Διεθνή (που έχει γραφτεί, ως συνήθως, από τους νικητές) όσο και εκείνους που επιδιώκουν να αρνούνται την πραγματική ιστορία του αναρχισμού και τις ρίζες του στο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα. Και είναι κατά κάποιο τρόπο έκπληξη που στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνεται και ο ίδιος ο Berthier.
Η εργασία του Berthier δείχνει πώς η Διεθνής Ένωση Εργατών (International Workers’ Association - IWA) ιδρύθηκε το 1864 από Γάλλους και Βρετανούς συνδικαλιστές και γρήγορα έγινε ένα φόρουμ σοσιαλιστικής συζήτησης τόσο πάνω στη στρατηγική («πολιτική δράση» εναντίον της άμεσης συνδικαλιστικής δράσης) όσο και στους στόχους (εθνικοποίηση εναντίον εργατική αυτοδιαχείρηση). Δείχνει, επίσης, πώς ο Μαρξ και ο Ένγκελς χρησιμοποίησαν μεθόδους γραφειοκρατικής χειραγώγησης για να εξασφαλίσουν τον έλεγχο εκ μέρους τους πάνω στη Διεθνή και, με τον τρόπο αυτό, να περιθωριοποιήσουν τους εαυτούς τους με τόσο απόλυτο τρόπο ώστε να καταλήξουν να εκδιώξουν την πλειοψηφία των μελών της οργάνωσης. Ακόμα, πώς ο Μπακούνιν ήρθε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην IWA γιατί εξέφραζε τη θέση της πλειοψηφίας, αυτό που ονομάστηκε (πάνω από τριάντα χρόνια αργότερα) «συνδικαλισμός» - δηλαδή, την άμεση ταξική πάλη με τη βοήθεια των ομοσπονδιών των συνδικάτων και, τέλος, κατά ποιο τρόπο ο Μαρξ και ο Ένγκελς, ανεξάρτητα από τους ισχυρισμούς των μετά του 1914 μαρξιστών, ήταν στην ουσία σοσιαλδημοκράτες και οι προσπάθειές τους να προωθήσουν τις θέσεις τους σκότωσαν τελικά την IWA.
Όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, είναι ορθά και ο Berthier στηρίζει τα επιχειρήματά του και (αν και ο ίδιος αγνοεί κάποια γραπτά του Μαρξ και του Ένγκελς, που δείχνουν ότι ήταν προφανές πόσο σοσιαλδημοκράτες ήταν, ή τη σύγχυση του Λένιν του «κράτους» με την «κρατική μηχανή»). Επιδιώκει επίσης να κατανοήσουμε γιατί η «αντιεξουσιαστική» IWA εξαφανίστηκε το 1877, παρά το γεγονός ότι ήταν η πλειοψηφία του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος μόλις πέντε χρόνια πριν. Αυτό είναι το μόνο λάθος που κάνει.
Προτείνει ότι τα αναρχικά κινήματα που αναδύθηκαν μέσα απ’ αυτό το όργανο «σηματοδότησαν μια ρήξη με τις θέσεις που υπερασπίστηκε ο Μπακούνιν» (σελ. 163) αντί να αποτελέσουν τη συνέχισή τους. Εδώ ο συγγραφέας «παίζει» σε ένα ασθενέστερο έδαφος - όπως μπορεί να φανεί από το τι μπορεί να θεωρηθεί μόνο ως μια πλήρης εσφαλμένη ερμηνεία των ιδεών του Μαλατέστα και του Κροπότκιν για την οργάνωση και τον συνδικαλισμό. Βέβαια, ο Berthier έχει δίκιο όταν γράφει ότι η IWA εξαφανίστηκε όταν πολλοί αναρχικοί, εμπνευσμένοι από υπερεπαναστατικές απόψεις καθώς και μια υπερβολική καχυποψία για την οργάνωση που προκάλεσαν οι γραφειοκρατικές μανούβρες του Μαρξ και της κλίκας του, άρχισαν να οικοδομούν με λανθασμένο τρόπο, αν και καθόλου, ομόσπονδες αναρχικές ομάδες και όχι μαχητικά συνδικάτα.
Αυτή η απομόνωση από την εργατική τάξη αποδείχθηκε μοιραία για την IWA - δεν αποτελεί...
Της Deirdre Hogan
Μετάφραση – επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας
http://libcom.org/library/industrial-collectivisation-spanish-revolution-hogan
http://autopoiesis-gr.blogspot.com/2010/08/blog-post_07.html
Αν και ήταν στην ύπαιθρο όπου έλαβε χώρα η μεγαλύτερη αναρχική κοινωνικοποίηση, η επανάσταση έγινε στις μεγάλες και μικρές πόλεις. Σε αυτή την περίοδο σχεδόν 2 εκατομμύρια από τον συνολικό πληθυσμό των 24 εκατομμυρίων εργαζόταν στη βιομηχανία, 70% των οποίων συγκεντρωνόταν στην περιοχή της Καταλωνίας. Εκεί μέσα σε ώρες από τη φασιστική επίθεση οι εργάτες κατέλαβαν υπό τον έλεγχο τους 3000 επιχειρήσεις. Αυτό συμπεριλάμβανε όλες τις υπηρεσίες δημοσίων μεταφορών, ναυσιπλοΐα, ηλεκτρικές και εταιρείες ενέργειας, εργασίες αερίου και νερού, εργοστάσια μηχανών και αυτοκινήτων, ανθρακωρυχεία, τσιμεντοβιομηχανίες, κλωστοϋφαντουργίες και βιομηχανίες χαρτιού,...
Κάρλο Καφιέρο (Carlo Cafiero, Barletta, 1 Σεπτεμβρίου 1846 – Nocera Inferiore, 17 Ιουλίου 1892)
Ιταλός επαναστάτης, «μπακουνικός» αναρχικός αγωνιστής και συγγραφέας πολιτικών δοκιμίων.
Γεννήθηκε στην Μπαρλέτα της νότιας Ιταλίας από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια. Από πολύ νωρίς, σε ομοιότητα ίσως προς τον πατέρα του που στα νιάτα του ήταν Καρμπονάρος, έδειξε να διαφοροποιείται από το κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο των γονιών του και το 1864, σε ηλικία 18 ετών, έφυγε για την Νάπολη, όπου σπούδασε νομικά και στην συνέχεια για την Φλωρεντία, όπου εντάχθηκε στο διπλωματικό σώμα. Στις αρχές του 1870 βρέθηκε στο Παρίσι, καλεσμένος του συνομηλίκου του και καταγόμενου...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018