Του Nick Heath*
Εργατική δύναμη στην αγορά,
Δύναμη πυρός στο πεδίο της μάχης,
Είναι όλα ένα ίσως δύο
Όψεις του ίδιου τέρατος.
Ο Δράκος και ο Μονόκερως
Ο Kenneth Rexroth γεννήθηκε το 1905 στην Ιντιάνα, σε μια οικογένεια φεμινιστριών, ελευθεροσκεπτικιστών, οπαδών της κατάργησης της δουλείας, σοσιαλιστών και αναρχικών. Ο πατέρας του συνήθιζε να πίνει ουίσκι με τον Eugene Debs, τον σοσιαλιστή ηγέτη. Έτσι, η ανατροφή του Kenneth ήταν φωτισμένη, αλλά στη συνέχεια είχε την ατυχία να μείνει ορφανός στην ηλικία των 12. Τα περισσότερα χρόνια της εφηβείας του τα πέρασε στο Σικάγο, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος, ενώ συμμετείχε στη λειτουργία μιας τζαζ τσαγερί. Εδώ ήταν που ήρθε σε επαφή με τον κόσμο των μποέμ - μουσικούς, ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες, άνεργους, επαναστάτες και ξένους.
Ο Kenneth Rexroth υπήρχε σχεδόν εντελώς αυτοδίδακτος, με μόνο πέντε χρόνια στην επίσημη σχολική εκπαίδευση. Διάβαζε πάρα πολύ και με μεγάλη προσοχή, ενώ άρχισε να γράφει ποίηση και να επιδίδεται στην αφηρημένη ζωγραφική. Επίσης, εργάστηκε στη θεατρική avant-garde σκηνή και έμαθε από μόνος του αρκετές γλώσσες. Όπως και ο Ευρωπαίος συγγραφέας Jean Malaquais, έζησε στο δρόμο στο τέλος της εφηβείας του, αλητεύοντας και περιπλανώμενος.
Έκανε πάρα πολλές δουλειές, μερικές φορές ως μάγειρας καουμπόι, άλλοτε ως λογομάχος καθώς και σε γεωργικές και δασικές εργασίες. Εργάστηκε ως κατασκευαστής οδοντόβουρτσων και διανεμητής φυλλαδίων σχετικά με τη διατροφή. Μάλιστα, κατάφερε να ταξιδέψει μετ’ επιστροφής στο Παρίσι ως λαθρεπιβάτης. Στο Παρίσι συνάντησε πολλούς σημαντικούς ριζοσπάστες καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων πολλών σουρεαλιστών.
Ενώ βρισκόταν στη Γαλλία, ο αναρχικός Αλεξάντερ Μπέρκμαν, του είπε ότι δεν πρέπει να καταντήσει ένας άλλος αλλοδαπός και έτσι ο Kenneth επέστρεψε στις ΗΠΑ. Ενστερνιζόμενος τις αναρχικές ιδέες σε νεαρή ηλικία, κατανόησε τον μπολσεβίκικο μύθο της Ρωσικής Επανάστασης, μόλις το 1921, όταν η εξέγερση των ναυτών της Κρονστάνδης συνετρίβη από τον Λένιν και την παρέα του.
Το 1927 εντάχθηκε στους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου (IWW), εργαζόμενος για λίγο στην εφημερίδα του συνδικάτου. Στο Σικάγο έστησε μια ομάδα ντανταϊστών. Ακολούθησε ανεξάρτητη δραστηριότητα κατά τη δεκαετία του 1930. Διαμένοντας πλέον στο Σαν Φρανσίσκο, συμμετείχε στην έκδοση του δελτίου “Waterfront Worker” που προέτρεπε τους λιμενεργάτες να οργανωθούν. (Στη μετέπειτα ζωή του διασκέδαζε τους φίλους του με τις παραδόσεις της IWW και ισπανικά αναρχικά τραγούδια και μερικές φορές χρησιμοποιούσε τον χαιρετισμό της IWW “Αγαπητέ σύντροφε εργάτη" σε επιστολές του).
Με την κατάρρευση του επαναστατικού κύματος, διατήρησε και αναζήτησε επαφές με εκείνους που είχαν διατηρήσει τον ριζοσπαστισμό τους, ευελπιστώμντας σε μια επαναξιολόγηση και επανεξέταση. Όπου στεκόταν δυνατόν, μιλούσε ενάντια στην καθεστηκυία τάξη. Πρέπει να θυμόμαστε ότι σε αυτή την -εν πολλοίς τραγική- περίοδο, ήταν εξαιρετικό επίτευγμα η διατήρηση μιας κάποιας επαναστατικής αισιοδοξίας. Οι διαστροφές του μπολσεβικισμού σήμαιναν, όπως έλεγε ο Kenneth, ότι “δεν υπήρχε κανείς αριστερός που να μην επικεντρωνόταν αποκλειστικά στο Κρεμλίνο, είτε ως ανόητος σταλινικός με το τσεκούρι είτε ως ένας ψυχοπαθής αντιμπολσεβίκος”.
Ήταν επίσης σε θέση να προχωρήσει στην οξεία παρατήρηση ότι «τα σοσιαλιστικά και συνδικαλιστικά κινήματα στη Δύση λειτούργησαν στην πραγματικότητα -όχι μόνο ως διοικητές, για να εξασφαλισθεί ότι ο ατμός απελευθερώνεται όταν η πίεση είναι πολύ υψηλή, όχι μόνο ως αυτό που τώρα...
«Η δίωξη των επαναστατικών στοιχείων στη Ρωσία δεν έχει κοπάσει μετά την αλλαγή των πολιτικών και οικονομικών πολιτικών των μπολσεβίκων. Απεναντίας, έγινε ακόμα εντονότερη, δριμύτερη. Οι φυλακές της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Σιβηρίας είναι γεμάτες με άντρες και γυναίκες –και σε ορισμένες περιπτώσεις με μικρά παιδιά– που τολμάνε να κατέχουν απόψεις που διαφέρουν απ’ αυτές του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος. Λέμε «κατέχουν απόψεις» εσκεμμένα. Γιατί στη Ρωσία τού σήμερα δεν είναι καν απαραίτητο να εκφράσεις τη διαφωνία σου με λόγο ή με πράξη για να υποστείς σύλληψη· η απλή κατοχή αντίθετων απόψεων σε καθιστά νόμιμη βορά της ντεφάκτο υπέρτατης εξουσίας στον...
Η Σέριφος είχε μεταλλευτική δραστηριότητα (μεταλλεία σιδήρου και χαλκού) από τα αρχαία χρόνια. Ακμασε στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ού αιώνα, όταν ξεκίνησε η συστηματική εξόρυξη μετάλλων και εγκαταστάθηκαν εταιρείες που εκμεταλλεύονταν το υπέδαφός της.
Πρώτη ήταν η «Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρεία» το 1870, η οποία εξήγε ακατέργαστο σιδηρομετάλλευμα σε ευρωπαϊκές χώρες. Το 1880 την εκμετάλλευση των σιδηρομεταλλευμάτων του νησιού ανέλαβε η εταιρεία «Σέριφος–Σπηλιαζέζα» που ίδρυσαν πλούσιοι Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες με τη βοήθεια της Οθωμανικής Τράπεζας (βρετανικών, γαλλικών και οθωμανικών συμφερόντων).
Η εταιρεία εκχώρησε την εκμετάλλευση των σιδηρομεταλλευμάτων εργολαβικά στον Γερμανό μεταλλειολόγο Αιμίλιο Γρόμαν (Emile Grohmann).
Το 1885 άρχισε η...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018